Ode aan Jeroen

Hij is al jaren blind. Heel langzaam werd zijn zicht steeds een beetje minder tot hij uiteindelijk zijn weg moest vinden via zijn oren, reuk, tast en smaak. Hij deed aan modelbouw en kon tot op de halve gram een verschil in gewicht voelen. Helaas verliest hij nu de tast in zijn vingertoppen waardoor dat niet meer gaat. Blind bouwt hij schuurtjes, timmert hekken in elkaar, hangt schilderijtjes op (recht!), werkt op de computer, maakt praatjes, beurt mensen op en verbindt. Hij is druk en actief. Dit jaar werd er slokdarmkanker bij hem geconstateerd.

Ik kom hem tegen als ik wandel met mijn hond. Dan pak ik hem bij de arm en lopen we samen het rondje. Blindenstok wordt wandelstok. ‘He lekker, even doorlopen’. Hij is actief, positief, lief, behulpzaam, vecht creatief voor de rechten van gehandicapten en heeft een instelling en houding om jaloers op te zijn. Jeroen is een held.

Vanochtend stapte deze held met zijn hond de deur uit. De hond is angstig want er wordt al vuurwerk afgestoken. Als hij losloopt rent hij weg uit angst. Jeroen kan hem dan niet meer zien. Jeroen had gister zijn zestiende bestraling met chemo. Dat betekent dat hij vanmiddag in gaat storten omdat zijn lijf dan gaat reageren op het broodnodige gif dat ze in hem spuiten. De wind waait hard om zijn hoofd en Jeroen steekt de stoep op richting het park. Helaas heeft iemand een auto op de stoep geparkeerd. Die moest even snel een kerstwens afgeven. Jeroen moet uitwijken de straat op. Hij loopt tegen een paal en stoot zijn been en neus.

Vlak voor de parkingang kom ik hem tegen. Er rijdt een gemeentewagen die bladeren opzuigt en Jeroen moet nog oversteken. Ik schreeuw over de herrie heen dat ik hem op kom halen om veilig het park te bereiken. De hond mag los omdat ik kan opletten wanneer er vuurwerk knallen zijn. Dan rijdt de bladzuiger achter ons aan het park in. In twee seconde moet ik man, twee honden en mezelf een bosje induwen om meneer de gemeentewerker te kunnen laten passeren.

Jeroen breekt. Deze sterke man. Die zo heldhaftig zijn shit in het leven draagt, aangaat, overziet en verwerkt wordt het even teveel. We kunnen niet praten want de herrie is oorverdovend. Ik kan alleen maar iedereen vasthouden. En het raakt me. Want zo vlak voor kerst, op deze grijze regenachtige en donkere dag wens ik zo vurig voor licht, liefde, geluk en vrede. Dat er 1 seconde geen pijn zou hoeven zijn. Dat we mogen loslaten, aanvaarden, verwerken en zijn in alles wat er is. Goed en kwaad. Licht en donker. Verdriet en geluk.

Ik bid dat je doorgaat. Met werken. Steeds weer stap voor stap. Aan een betere wereld, in jezelf en om je heen. Dat je je verdiept in jezelf en in anderen. Dat je open staat. Verder kijkt dan je neus lang is. Dat je ziet dat je fouten maakt en open staat om deze te verwerken. Ook als je ze niet bedoeld of bemerkt had. Dat je deelt, vecht en lief hebt. Dat je het naar eer en geweten mooi, liefdevol en gemakkelijk maakt. Voor jezelf en anderen om je heen.

Ik wens je prachtige dagen en een licht 2016.

Goed doen

Ik voelde me ontzettend kwaad en had haar dat eens even goed duidelijk gemaakt. Was ze nou helemaal betoeterd? Je kan veel kanten op met mij maar ook bij mij kan je te ver gaan. Dus had ik haar piekfijn uitgelegd dat het zo niet werkte. Haar zou ik vanaf nu negeren. Gewoon geen aandacht meer aan besteden. Dat kon redelijk want hoewel we dichtbij elkaar wonen, had ik niet echt met haar te maken. Afsluiten dus die boel!

Tot ik haar op een dag tegenkwam in de lift en ze me allervriendelijkst aansprak. Dat ze mijn berichten waardeerde maar of ik kon begrijpen dat ze met veel zaken bezig was. Dat het dus niet persoonlijk bedoeld was maar dat ze me hartelijke bedankte voor toekomstige (overigens zeer gewaardeerde) berichten. Gepuzzeld verliet ik de lift….. Wat was hier in hemelsnaam aan de hand?

Ik had een heel aangename fout gemaakt: na onze ruzie had ik haar al een aantal weken zeer openhartige en oprechte berichten gestuurd per mail. Ik had mezelf aan haar laten zien, zonder dat ik het door had! Ik had haar naam verward met een ander en daardoor haar mailadres toegevoegd aan de lijst met ontvangers van deze blog. Onbewust had ik een vriendelijk gebaar naar haar gemaakt. En zelfs dan gelden de universele wetten van geluk en liefde: positieve energie volgt op positieve energie volgt op positieve energie.

We lopen tegen het einde van het jaar. Voor mij altijd een periode van terugkijken wat er gebeurd is en hoe het met me gaat. En zoals bij ieder is het een hobbelig pad. Met mooie uitzichten, gekke bochtjes en af en toe een dal. Ik probeer mezelf zo leeg mogelijk te maken zodat het nieuwe jaar met alle mogelijkheden vol kan binnen stromen. En in deze overwegingen kwam dit verhaal naar boven.

Het leerde me de kracht van vergeving, van goed doen. Zelfs zonder dat ik bewust de actie koos in dit moment. Het geeft me vertrouwen en kracht om dit nog eens te voelen op momenten dat ik tegen een gevoel van verdriet, boosheid of angst aanloop. En ik beslis in volle overtuiging dat ik juist in de heel moeilijke momenten waarop ik me diep geraakt voel van verdriet en pijn, om juist dan te vertrouwen op de universele wetten van geluk, liefde en positieve energie.

Ik wens je een prachtige tijd toe. Van naar binnen gaan, vergeven in liefde, allereerst en voorop je zelf. Ik wens je liefs.

Eindejaarsmeditatiewandeling

Op zondag 27 december 2015 is er om 12.00 een meditatiewandeling in het Bilderbergbos in Oosterbeek. Je bent van harte uitgenodigd mee te lopen. We sluiten het jaar 2015 af en maken ruimte voor het nieuwe jaar. Meld je hier aan: http://selmafalk.com/pages/contact.html

Familiefeest

Vooropgesteld: je zal gelijk hebben. Ze begrijpen je niet goed en de dingen worden anders geïnterpreteerd. Je bedoelt het natuurlijk goed en doet je best. Eigenlijk al jaren. En hoewel het ergens in de verte zeurt en pijn doet, is er al heel lang een status quo waarmee je een soort van vrede hebt. Het zal toch nooit veranderen. Zo gaat dat in families.

Over exact een maand kom je ze misschien tegen. Onder de kerstboom, bij een diner, lunch of wandeling. Kijk je ernaar uit? Of zie je het als noodzakelijk kwaad, leuk voor de (klein)kinderen. Een verplichting of plezier?

In families bestaan systemen die veel verder teruggaan dan jij en ik. We zijn een radertje in een veel groter geheel. Middels systeemtherapie kan je een goed inzicht krijgen in de systemen, jouw rol hierin en hoe je deze kan veranderen. De ander heb je daarvoor niet nodig: jij begint met de verandering en in zeer veel gevallen gebeurt er dan iets in het gehele systeem. Dat krijg je met radertjes die met elkaar verbonden zijn.

Stel nou dat je het gevoel van verplichting op de komende familiefeesten wilt veranderen in een meer plezierig gevoel. Een gevoel van rust, aanvaarding en kalmte dat bestaat uit acceptatie in plaats van wegkijken. Geen verplichting maar verlichting, zo iets.

Begin dan eens de komende week naar binnen te kijken. Waar zit je pijn? Wie of wat heeft je niet gezien en wat kan je met dat gevoel. Kan je een brief schrijven, het uitschreeuwen in de natuur of het uitspreken? Naar jezelf of de ander? Omarm jezelf. Dat kan ook letterlijk fysiek. Sta toe dat er dingen mis gingen en pijn deden.

Als je dat een aantal dagen gedaan hebt en je voelt je er klaar voor, kijk dan eens of je liefde kan sturen naar jezelf. Dit kan je doen door in een stilte moment je aandacht te sturen naar je hart. Je hart te openen en vervolgens voor te stellen dat je licht en liefde naar jezelf stuurt. Gek? Misschien. Maar het werkt wel. Gewoon een paar dagen (of de rest van je leven) doen.

Dan voel je je op een gegeven moment misschien sterk genoeg anderen te betrekken in die liefde. Dat begint met anderen waar je (makkelijk) van houdt en kan je steeds verder uitbreiden. Uiteindelijk ook naar mensen die je kwetsen of die kwaad doen terwijl je ze niet eens kent (bekijk het nieuws voor voorbeelden). Abracadabra en gaat dit je te ver? Gewoon een keer proberen met een open mind, goed voelen en dan weer door.

Wanneer jij eraan werkt in goede en liefdevolle verbinding te zijn met jezelf zal het systeem om je heen hierop reageren. Ze zullen zich onbewust uitgenodigd voelen open te staan voor positieve zaken als liefde, geduld en begrip. Los je hiermee eeuwenoude gewoontes en patronen op? Misschien niet. Maar je maakt wel een begin.

We zijn in oorlog heb ik begrepen. Er is onrust in de wereld en het is heel dichtbij. Vechten en overleven kan altijd. Waag de sprong! Ga voor leven in liefde, verbinding, contact en vertrouwen. Begin klein en dichtbij huis, dan wordt het vanzelf groter. Misschien vind je het eng of spannend en moeilijk erop te vertrouwen. Zoek dan hulp van liefdevolle mensen om je heen en steun elkaar. Of stuur me een mail. Dan ontvang je een audiobestand met een geleide hartmeditatie. Helpt je je hart te openen en de verbinding aan te gaan.

Kies je voor gelijk of voor geluk? Ik wens je een verlichte reis!

Samen

We zijn geschokt. En dat is geheel voorstelbaar: een Europese hoofdstad, zo dicht bij ons, welke wederom op dramatische manier betrokken wordt in een oorlog die we nauwelijks (kunnen) snappen. En omdat we uiting willen geven aan onze afschuw houden we een minuut stilte, kleuren we rood-wit-blauw en roepen we op tot saamhorigheid: we willen schouder aan schouder door blijven gaan met ons leven. Ons niet laten kleineren door angst, onmacht of onkunde. Verdraagzaamheid, liefde en verbondenheid moeten ons leiden naar een oplossing. En daarnaast moeten de afschuwelijke gruweldaden met harde hand worden gestopt.

‘Hoera’, denkt een klein meisje dat wilde klaprozen plukt aan de zijkant van de drukke weg. ‘Daar was ik al een tijdje voor….. wat afschuwelijk dat dit gebeurt en wat prachtig dat nu zoveel mensen dit gebaar maken..’. Ze keek geroerd naar de pianist op het Bataclan plein in Parijs die onder volledige aandacht ‘Imagine’ ten gehore bracht als antwoord op de pijn en verdriet.

Blijf hopen, blijf geloven en… blijf werken. Want wat heb je nou nodig om het gevoel en de sterke wens van verbinding en saamhorigheid vast te houden? Het onderdeel te laten worden van je hele systeem en dagelijks handelen. Juist op momenten dat je niet zo’n schok-ervaring beleeft. Want hoe erg het ook is, over een (waarschijnlijk korte) periode bevind je je weer in de waan van je dag waarin de scherpe kantjes er weer af zijn en je focus voornamelijk ligt op het op orde houden en controleren van jouw leven en de dingen die je daarvoor nodig denkt te hebben.

Dat is een heel normale en begrijpelijke psychologische reactie: we kunnen maar een korte periode geschokt zijn en van daaruit reageren, daarna moet onze energiehuishouding weer terug naar een gemiddelde.

En dus vraag ik je: werk hard en bewust om je wens van saamhorigheid onderdeel te laten worden van je gemiddelde, van je dagelijkse bestaan. Vertaal je mogelijke gevoel van onmacht, verdriet en machteloosheid naar een positieve variant en houd die vast. Je minuut stilte, betrokkenheid, medeleven en roep om saamhorigheid kan je onderdeel maken van je leven.

Zodat je ook in de toekomst wanneer er beslist moet worden over vluchtelingenzaken, wanneer je een hand kan uitreiken naar mensen in nood, wanneer je geconfronteerd wordt met zaken die in eerste instantie vreemd en misschien beangstigend voor je zijn, dat je juist op die momenten ook kan reageren vanuit je wens en roep om saamhorigheid en medeleven. Misschien kan je dan ook een minuut stilte inplannen. Om te ademen en in contact te komen met jezelf zodat je op dat soort moeilijke momenten kan reageren en acteren vanuit je eigen kalme kracht.

Laten we elkaar de hand reiken. En hem liefdevol vasthouden. 

Klik hier voor het filmpje van de pianist

 

Fakebook

Jasper postte afgelopen week een foto op Facebook. Een kiekje van hem en zijn gezin in een pretpark tijdens de herfstvakantie. Lachende gezichten in een stralend herfstbeeld. Twee dagen later  was Jasper dood. De eerste schok werd overspoeld door de tweede toen bleek dat Jasper hiervoor zelf had gekozen.

Ik ken Jasper niet maar hoorde wel de verhalen. Verhalen die me nog veel verdrietiger maakten dan het simpele feit dat het voor iemand zo zwart wordt dat een enige uitweg lijkt het beëindigen van zijn leven. Verhalen van ongeloof, verbijstering en lichte schuld. Want men wist niet van Japser zijn depressie.

 We vroegen ons af waarom we zoveel praten en zo weinig zeggen? Want minimaal drie maal per week was er een praatje in het voorbij gaan. En dat was nou juist het probleem…. Want in dat praatje bleek de nadruk te liggen op voorbij gaan. En niet op even stil staan. Omdat er kinderen moeten weggebracht en deadlines gehaald.

En zo werd voorbij gaan stil staan. Vanwege de schok en ongeloof.

Je kan ook bewust en zelf kiezen voor stilstaan. In de zin van ‘even de tijd nemen’. In welke vorm dan ook: je boodschappen niet rennend en gehaast tussendoor doen maar met aandacht en ruimte voor een praatje of glimlach, tegen wie dan ook. Een andere route nemen naar je werk waardoor je ineens nieuwe dingen ziet en ontdekt. Die je nooit eerder had gezien. Vijf minuten zitten, ademen en aankomen met je collega’s voordat je een vergadering start. Of daadwerkelijk aan iemand vragen hoe het met hem gaat en met aandacht luisteren naar het antwoord.

Legio onderzoeken wijzen uit dat wij het best functioneren en het gelukkigst zijn wanneer we in contact zijn met anderen, ons gezien voelen, het gevoel hebben er te mogen zijn. Daarop is oorspronkelijk het succes van Facebook terug te voeren.  En ondanks de diepe wens er te mogen zijn in al onze aspecten, mooi en lelijk, vrolijk en verdrietig, is Facebook de uiting geworden van onze wens ons mooier voor te doen dan we zijn. Het is een mooie fake illusie geworden van een digitaal sprookjes leven.

Dus mocht je willen leven in contact met anderen, laat dan je gezicht zien. Bij vrienden, familie, op straat of in de supermarkt. Open jezelf, glimlach, zie de ander en laat jezelf zien. Kijken wat er gebeurt….

Loslaten

‘En als je daar een goed voorbeeld van wilt hebben moet je naar buiten kijken. Daar krijgen we deze tijd een prachtige les: op een mooie, gracieuze en overtuigend berustende manier accepteren wat er is. Meegaan met de stroom. Loslaten’.

Wij mensen denken. Leggen verbanden, trekken conclusies, maken plannen, hebben verwachtingen, hoop, gevoelens en emoties. We zijn vasthoudend. En lopen soms vast. Omdat we door die kwaliteit van denken soms de illusie krijgen dat we dingen kunnen controleren terwijl dat niet zo is. Dood, leven, het weer, gedachten en gevoelens van een ander. Zo maar een aantal dingen waarop we uitermate weinig invloed hebben. Terwijl hetzelfde rijtje regelmatig aanleiding is voor frustratie en verdriet in onszelf. We ervaren pijn, boosheid of zijn teleurgesteld.

Wanneer je dan goed gaat uitpluizen blijkt dat dat verdrietige gevoel vaak ontstaan is door je eigen gedachten, verwachtingen en of gevoelens en niet door iets dat buiten je ligt. Dat betekent dat het pijnlijke en verdrietige gevoel in jezelf ontstaat. Laat dat nou juist iets zijn waarop je wel invloed en controle kunt uitoefenen!

Wanneer je de tijd neemt om jezelf beter te leren kennen, ontdek je welke overtuigingen en vooronderstellingen je hebt. Afhankelijk van de waarde die ze je brengen, kan je vervolgens zelf beslissen of je ze wilt vasthouden of loslaten. Een simpele basisregel: positieve overtuigingen en vooronderstellingen (ik kan dit, ik bereik mijn doel, mijn project zal lukken, ik ben de moeite waard, ik ben het waard geliefd te zijn etc.) vasthouden! Sterker nog: uitbreiden, vaker doen, tegen jezelf zeggen in de spiegel ’s morgens. Negatieve overtuigingen (het zal wel niet lukken, ik kan er niks van, iedereen vindt mij stom, ik ben niks waard, het is mijn schuld): loslaten! Kijk naar buiten. Neem de bomen als voorbeeld en leer hoe het moet:

Ga staan of zitten en verbind je met de ondergrond. Stuur je uitademing richting je voeten en de plek waar je de grond raakt. Stel je voor dat je stevig geworteld bent, diep de grond in. Laat de overtuiging of het gevoel dat je wilt loslaten naar voren komen. Bekijk het als een toeschouwer. Neem rustig de tijd. Richt je dan heel aandachtig drie maal op je adembeweging. Voel hoe je je steeds meer kan verbinden met de rust en kalmte in je. Neem je dan voor de overtuiging los te laten. Doe dat ook op de volgende uitademing. Stel je voor dat de overtuiging met de uitademing weg kan stromen de aarde in. Herhaal dit totdat het voor jezelf kalm en vredig voelt.

Laat je niet leiden door je eigen illusies. Sta stevig en vast. In verbinding met jezelf, de natuur en de stroom van de dingen om je heen. Laat ieder blaadje dat je de komende tijd ziet vallen een herinnering voor je zijn.

Geniet mateloos!

Geniet je ook zo van de herfst? Zie je hoe de mooiste kleuren door de zon beschenen je steeds weer trakteren op adembenemende plaatjes? Zonder overdrijven ben ik af en toe tot tranen geroerd. Het geeft me ook een bepaald soort vertrouwen: de natuur gaat, seizoenen volgen. Met soms prachtige en soms dramatische resultaten.

Midas Dekkers vergeleek de herfst in zijn column met een tevreden oudere die nipt van een glaasje cognac. De natuur heeft zijn werk gedaan, gewassen zijn gegroeid, kinderen gebaard en uitgevlogen, nu is het tijd voor genieten van wat is bereikt met een glaasje cognac.

Geniet maar drink met mate. Ken je hem nog? Deze slogan van een aantal jaar geleden schoot de afgelopen twee dagen door mijn hoofd toen ik het nieuws tot mij nam: meer kans op kanker door het eten van verwerkt en rood vlees, meer hartinfarcten en beroertes door teveel zout eten, houtkachels leiden tot irritatie van neus, keel en luchtwegen en gerecyclede verpakkingen geven mogelijk kankerverwekkende stoffen af. Suiker mag al jaren niet meer. Zuivel is slecht. Brood ook. Ongetwijfeld allemaal voor een gedeelte waar.

Ik heb al eerder opgemerkt dat we slechts de beschikking hebben over 1 lichaam. Daarmee ervaren we de wereld en volbrengen we hier onze reis. Als het lichaam op is, eindigt onze reis. Ook hier is de natuur weer een prachtige leraar: met vertrouwen en stevigheid laten de bomen hun bladeren los. Op naar een volgend seizoen, over het algemeen koud en donker. Om daarna weer op te bouwen in licht.

Wij mensen vinden dat over het algemeen moeilijker. Afscheid nemen en loslaten doet pijn en vaak begrijpen we het niet. Hoe je er ook mee omgaat, je weet dat het gebeurt.

Voor jezelf kan je er dan het maximale aan doen om het lichaam zoveel mogelijk te faciliteren. Je luistert er zo goed mogelijk naar, volgt de signalen en zorgt er zo goed mogelijk voor. En net als dat je de juiste benzine in je auto gooit, kijk je ook bewust naar welke voeding jij in je lichaam gooit. Ten minste, in het ideale geval. Dat dat in deze tijd niet eenvoudig is blijkt wel uit bovenstaande quotes uit de kranten van de afgelopen dagen. Want wat is wijsheid? Wat kan nog wel gegeten worden en wat leidt tot ellende?

We weten waarschijnlijk niet helemaal precies meer wat goed is. We zijn druk, rennen hard, luisteren minder en zijn ons nauwelijks bewust van ons lichamelijke vervoermiddel. Dat moet gewoon werken zonder gezeur. Natuurlijk is dat niet altijd zo en dan treedt er wat meer bewustzijn op. We ervaren ineens ‘aan den lijve’ dat de gezondheid van ons lichaam essentieel is voor ons.

Misschien wil je het ook op die waarde schatten en er aldus mee omgaan. Mijn tip: leer je lichaam kennen. Luister ernaar. Wat zegt pijn je? Of onrust, uitslag, haaruitval. Probeer te ontdekken wat voor jou werkt zodat je minder afhankelijk wordt van meningen, onderzoeken en marketing van anderen (spelt is echt niet beter dan tarwe!!!). Je kan dit doen door dagelijks een paar minuten in stilte te zijn met jezelf en je eigen lichaam. Mediteren en aandacht richten. Je zult versteld staan van de ‘wijze oudere’ die al cognac nippend in je huist. Luister ernaar. En geniet!

Mee leven

We hebben de beschikking over een zeer vernuftig brein. Iets waarover ik de laatste tijd met grote sprongen meer leer. Eén van de dingen die we kunnen met ons brein is empathische gevoelens ervaren. ‘Mee-leven’ met de ander. Wanneer we ellende van een ander zien, licht er in ons brein een gedeelte op alsof we het zelf mee maken. Dus de klap met de hamer op zijn duim geeft resultaat in mijn brein en doet mij pijn.

De mate van dit meeleven wordt beïnvloed door een groot aantal zaken. Onderzoek wijst uit dat we het bijvoorbeeld kunnen trainen door oogcontact te maken en andermans gezichtsuitdrukkingen te kopiëren. Start met een lach (extern) en je voelt je vervolgens vanzelf blij (intern). Zo iets.

Er zitten verschillende grenzen aan het mee-leven. Wanneer de ellende teveel en te groot wordt, haken we af: te overweldigend. Ons brein kan zich er niet mee vereenzelvigen. Ook als we zelf drukker zijn of onder veel stress staan is er minder ruimte voor meeleven. Het lijkt dat de focus dan meer op onszelf is gericht en er daardoor minder ruimte  ontstaat voor de ander.

Veel ellende en veel stress.

De PVV staat huizenhoog in de peilingen.

We vinden van alles, maken ruzie, zijn geïrriteerd, ongenuanceerd, vormen meningen. Helpen, steunen, vechten en vloeken. We zijn het spoor bijster. Want waarheen? Wat is wijsheid? Wie moet blijven en wie moet weg. Met veel plezier kijken we naar ‘ik vertrek’ waar we het zo grappig vinden als mensen onvoorbereid vertrekken naar een buitenland om een beter leven op te bouwen. In economisch of emotioneel opzicht.

We meten met waarden, smijten met normen, struikelen over onze eigen stress en opwinding en verliezen alle kalmte. Kalmte die oh zo nodig is voor wijsheid, betrokkenheid, juiste beslissingen in snelle momenten. Kalmte die leidt tot evenwicht, een nieuwe balans. Kalmte die leidt tot leven en mee-leven.

Een meditatieoefening is dat je uitzoomt. Wat verder afstand neemt. Door het volgen van je ademhaling meer in contact komt met de ervaring en ervaren toeschouwer in je. Dat je niet mee gaat met de golven van stress, spanning en opwinding maar er wat ‘onder zakt’. Daar waar ook de deining is maar minder heftig. Daar waar je vanuit kalmte meer kan zijn en ervaren.

Ik vraag je oprecht met heel mijn hart: probeer het. Adem vijf minuten per dag bewust. Tel je ademhalingen en laat je niet afleiden. Als je de tel kwijt bent, niks erg! Begin weer opnieuw. Geen doel, geen moeten, geen ellende en geen stress. Adem. En leef. Mee.

Hittegolf

Het wordt warm. Ten minste, dat zeggen ze. En ineens beschikt Nederland over minimaal 1 miljoen weermannetjes en - vrouwtjes. Ik kom ze overal tegen: in het park, wanneer ik wandel met mijn hond, in de supermarkt. Gelukkig is iedereen goed op de hoogte van het hitte plan. Want dat dat nu in werking gaat moge helder zijn. We moeten voldoende water drinken. In de schaduw blijven. Op het heetst van de dag niet teveel doen. En we moeten kalm aan doen en ons niet te druk maken.

Dat laatste vind ik interessant. Want het lijkt er op dat alleen al door onze collectieve opwinding inzake de weersverwachting de temperatuur enkele graden gestegen is. We schieten een beetje door in onze voorbereidingen. Ongetwijfeld wordt het de komende dagen warm, laten we daarvan uit gaan. En natuurlijk zijn we dat niet echt gewend dus is het verstandig je hierop aan te passen. Toch denk ik dat het verstandig is het hoofd niet alleen fysiek koel te houden maar vooral ook mentaal.

Warmte ervaren is naast een lichamelijke beleving namelijk vooral mentaal. Dus met grote regelmaat roepen dat het heel warm is/ wordt of is geweest vergroot de eventuele last die je ervan ervaart. Terwijl het nemen zoals het is, ieder moment weer, je een bepaalde rust geeft waardoor externe extremen (bijvoorbeeld hitte!) minder last en impact zullen geven.

Mijn aanvulling op het hitteplan voor de komende dagen is daarom: hou je hoofd koel. Wees je bewust dat je een keuze hebt al dan niet mee te gaan in opgewonden gesprekken over mogelijke situaties in de toekomst (vier dagen achter elkaar heel erg warm!!!) en vraag jezelf steeds af hoe het nu met je gaat. Natuurlijk drink je voldoende water, blijf je in de schaduw en doe je kalm aan. Maar neem in dat laatste vooral ook het mentale stuk mee.

Een ondersteunende verkoelende adem oefening:

Maak een rolletje van je tong en steek hem uit. Adem hierdoor in. Adem uit door je neus. Voel de verkoelende lucht naar binnen stromen en stel je voor dat die door je hele systeem verspreid. Doe dit een paar minuten en zo vaak als je wilt.

Houd het hoofd koel. Adem in en uit.

Ik wens je prachtige dagen toe.

Schietgebed

Ik herinner me een prachtige scene van het komische duo Theo en Thea. Met marionettenpoppetjes namen ze de kijker mee naar een slagveld in oorlogsgebied. Er vochten soldaten tegen elkaar. Op enig moment keken Theo en Thea op hun horloge en zeiden: ‘oh, nu is het twaalf uur! Even stoppen! Gelukkig Nieuw Jaar!’. De soldatenpoppetjes vielen elkaar in de armen, proostten met fictieve champagne en wensten elkaar het allerbeste.

De scene riep van alles bij me op. Welke acties je ook uitvoert, wat je baan ook is, je bent altijd mens. Met familie, gevoelens, overtuigingen, enorme krachten en ook tekortkomingen. Het intrigeert me dat de mens kennelijk zo doordrongen kan raken van een overtuiging dat het zonder gene (zo lijkt het) een ander mens doodt. Je hoeft maar in de geschiedenis te kijken dat dit niks nieuws is.

Op deze dagen, waarin we dit soort acties herdenken, oude helden eren die bovenstaande deden om ons te bevrijden, waarop we nadenken over vrede, oorlog, veiligheid en bescherming, puzzel ik mijn gedachten hierover.

Zeventig  jaar na dato wordt nog op zeer levendige wijze in ons land een oorlog herdacht. We vinden dat belangrijk. Om door te geven aan onze kinderen dat oorlog afschuwelijk is en veel leed veroorzaakt. Zou het kunnen ophouden? Zou ieder mens, op de Theo en Thea manier, op hetzelfde moment kunnen beslissen: we stoppen ermee, we stappen weg uit onze angst, negatieve overtuigingen, geldingsdrang, onzekerheid en wat al niet meer voortkomt uit ons pietepeuterige ego en we gaan vol voor verbinding, liefde, elkaar vinden in verschillen?

‘De beste voorspeller van de toekomst is het verleden’, zegt mijn vriend. Dat belooft dus niet veel goeds. Want vechten doen we al sinds we bestaan. Om land, aandacht, geld, vrouwen, huidskleur, geloof, noem het maar.

En voor me zie ik de kinderogen: een lege blik die een diepe poel van paniek, ellende en pijn verbergt. Ik zie de verbeten trek om de mond van soldaten, overtuigd van hun gelijk, verscheurd diep van binnen. Ik zie tranen, ellende, pijn en verdriet en tegen beter weten in stap ik in mijn allerdiepste kern van liefde en vertrouwen en concentreer ik mij op misschien wel mijn allerbelangrijkste schietgebedje ooit: laat het vrede zijn. In onszelf. En met elkaar. Voor altijd en overal.

Nepal

Het voelt als mijn thuisland. Op geen plek op aarde voel ik meer liefde, warmte, wijsheid, verbondenheid en menselijkheid dan daar. Mensen die mij kennen, kennen mijn enorme verbintenis. Kijken niet raar op als ik zeg: ‘ik mis het, ik wil naar huis’. Mijn hart klopt daar. Gedachten tuimelen over gevoelens gecombineerd met de mooiste ervaringen. Allemaal daar beleefd. Vooral door in stilte te zitten, om me heen te kijken, te mediteren en te zijn.

‘Ze zijn wel heel arm hier hè?’, sprak ooit een reisgenoot. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat het klopt: naar onze westerse maatstaven hadden ze al niet veel: de straten zijn vies, kleren kapot, snottebel aan de kinderneus, vaak geen school of werk, je kent de beelden. Maar oh jee: wat een rijkdom in menselijkheid, saamhorigheid, levensenergie en liefde. Op dat gebied zijn wij zonder twijfel ‘de armen’.

Je begrijpt dat ik al dagen van slag ben. Me koortsig afvraag wat ik kan doen. Me machteloos voel, dom, alsof mijn handen op mijn rug gebonden zijn. Baal dat ik geen arts ben geworden of samen met mijn hond ben gaan trainen om te speuren. En dan komt langzaam het besef: ik moet mijn Mind omdraaien. Van onmacht naar kunde en kracht. Liefde en verbondenheid. Want dat is wat zij ook doen, door alle ellende heen. En wat ze me zo onbaatzuchtig en liefdevol geleerd hebben.

Wat kan ik doen?

Ik kan schrijven en meditaties begeleiden. Het eerste doe ik nu, het tweede morgenavond. Natuurlijk delen we de gezamenlijke energie en sturen we licht en kracht door te mediteren. Ik nodig je uit met velen te komen. Al het geld dat je voor de meditatieavond overhebt boek ik door naar de hulprekening. En als je niet mee wilt mediteren, misschien wil je dan wel geld storten. Gewoon omdat het kan. Ja, er blijft vast aan de strijkstok hangen en ja, je moet er even voor internetbankieren en ja, er zijn heel veel situaties die hulp vragen. Doe het alsjeblieft toch. Giro 555.

Hoe erg het ook is. Het komt goed want we weten allemaal: ‘in the end, everything will be all right. And if it is not all right, it is not the end yet’.

Doe wat je kan doen en doe het in liefde. Laten we samen de verbinding maken.

His Holiness the 14^th Dalai Lama:

Right from the moment of our birth, we are under the care and kindness of our parents and then later on in our life when we are oppressed by sickness and we become old, we are again dependent on the kindness of others. Since at the beginning and end of our lives, we are so dependent on the kindness of others, how can it be that in the middle we neglect kindness towards others?

We are visitors of this Planet. We are here for ninety or hundred years at the very most. During that period we must try to do something good, something useful with our lives. If you contribute to other people’s happiness, you will find the true goal, the true meaning of Life.

 

Opstapje

Ik heb een opstapje dat ik gebruik om dingen uit mijn bovenste keukenkastjes te halen. Het is klein, praktisch en zeer bruikbaar: ik gebruik het met veel plezier en gewenst resultaat. Van de week moest ik aan dit opstapje denken toen ik een bijzondere avond met een dierbare vriendin doorbracht. Goed opgeleid, vrouw, veel potentieel, ‘mid-career’ (zoals dat zo mooi heet), praatten we over onze wensen, ideeën en ambities. Die zijn er legio. En die waren er in het verleden ook. Toch praten we nog in plaats van doen.

Mijn gedachten gingen verder en blijven steken bij een verschil tussen man en vrouw, een gevaarlijk glad terrein met onverwachte greppels, kuilen en bergen. Want natuurlijk moet je niet chargeren. Bestaat er niet ‘de man’ en ‘de vrouw’. En zijn er op alle regels bijna net zoveel uitzonderingen. Toch schrijf ik er vandaag over. Aan lef ontbreekt het me niet.

Zoals wellicht veel andere vrouwen én mannen heb ik regelmatig goede ideeën die ik niet tot uitvoer breng. Zo mailde ik in 2012 al met scholen over de mogelijkheid om meditatieles te geven aan eindexamenkandidaten en zie je nu de ontwikkelingen groeien van Mindfulness in het onderwijs. Gelukkig deed ik ook dingen wel: ik ontwikkelde een trainingsbureau waarmee ik met behulp van perslucht duiken mensen train op het gebied van communicatie en samenwerking, volgde een verdiepende coachopleiding en geef al bijna tien jaar meditatietraining. En toch knaagt het.

Ik praat er over met anderen en hoor prachtige succes stories over geluk en geld. Over hard werken, 1000 keer falen en heel soms slagen. Ik hoor twijfel, hersenen kraken, onzekerheid. Enthousiasme, passie en prachtige ideeën.

Vrouw.

Ja, we waren een tijdje minder dan man.

Ja, het is nog niet zo ingebakken dat we ‘er ook mogen zijn’. Dat we mogen stemmen bijvoorbeeld(algemeen kiesrecht voor mannen en vrouwen staat sinds 1922 in de grondwet).

Ja, er is gevochten voor ‘gelijkheid’ voor man en vrouw op allerlei gebied.

Ja, we zijn met enkelen doorgestoten naar de (arbeidsmarkt)top.

En ja, laten we vooral doorgaan met de ontwikkeling. Dus: niet onszelf kleiner maken ten opzichte van man, vriend of baas. Niet ‘sorry’ zeggen als er iemand tegen ons aanstoot in de supermarkt. Niet twijfelen, angstig zijn en alles perfect willen uitvoeren.

Staan. Met onze zachte kracht, onze intelligentie, onze helft die de cirkel weer in evenwicht brengt. De systemen zijn ingericht voor en door mannen en hierin kan meer balans komen. Wanneer we zelf in het licht gaan staan ontstaat de balans als logisch gevolg.

Man.

Hou nog even vol. Er komt meer balans. Dank voor alle daad-kracht en voortouw nemen. Sta open voor een nieuw evenwicht waarin ook weer kansen voor jou liggen. Ontdek ze met plezier.

Ieder: gebruik het opstapje als het voor handen is. Stap er vol overtuiging en zonder gene op. Verbind je met jezelf, laat los wat je los moet laten, vind je eigen kracht in meditatie, stel je doel, maak een plan en ga.

Ga ik weer verder met mijn boek, meditatietrainingen, coaching, bewustwording. En mijn huis van Zijn.

Fijne dag!

Eat your chocolate!

Het is vrijdag 17 april en terwijl ik dit schrijf zuig ik op een stukje chocola. Op die manier genieten begint een beetje een tik te worden: heel langzaam verspreiden de verschillende smaken zich door mijn mond en het genieten lijkt een andere dimensie te krijgen: de chocolade vermengt met karamel smaak en eindigt vandaag met een aantal stukjes losse butterscotch. Heerlijk.

Het is goede kwaliteit chocola die ik met een korting van maar liefst 50% kocht deze week. Het stukje chocola is namelijk in de vorm van een eitje en er zat een gekleurd papiertje om heen. Exact twaalf dagen geleden was het Pasen. Toen kostte het eitje twee keer zo veel. De winkels moeten er nu van af want wanneer Pasen voorbij is willen de mensen geen chocola meer in de vorm van een eitje of een Paashaas.

Onze Mind is de motor van gedachten, meningen en oordelen. Over jezelf, anderen en situaties. Wanneer je je onbewust laat sturen door je Mind kan het goed zijn dat je op de automatische piloot handelingen uitvoert die je misschien anders niet zou doen. Je praat misschien (zonder dat je het eigenlijk wilt) mee wanneer er wordt geroddeld, je werkt misschien 60 uur in de week zonder dat je hier bewust voor kiest, of je eet alleen maar chocola in een bepaalde vorm omdat iedereen dat doet en je er verder niet over nadenkt.

Op die manier je leven inrichten kan heel goed. Velen doen het en zolang je niet omgeven wordt door agressieve groeperingen met fundamentalistische gedachten waar je met weinig nadenken in meegaat, gebeurt er waarschijnlijk niet veel kwaads.

Toch pleit ik vandaag weer voor een groter bewustzijn. Een beetje uitzoomen. Contact maken met je zelf en vanuit daar een eigen bewuste (!) keuze maken. Dit kan je doen door vijf minuten per dag in te plannen en in deze minuten je ademhaling te volgen. Meer hoef je niet te doen. Je hoeft er geen verwachtingen bij te hebben (beter niet juist), je hoeft niet in meditatie houding te gaan zitten (het kan ook staand, lopend of zittend). Je moet het gewoon een aantal weken doen. Ontdek wanneer je de vijf minuten het best kan inpassen en kies ervoor het te doen.

De kans is aanwezig dat je je daardoor bewuster wordt van een aantal dingen. Allereerst je lichaam. Doordat je vijf minuten per dag bewust ademt wordt het wat stiller in en om je heen en kan je luisteren naar de signalen die je lichaam je geeft. Ook kan je bewuster worden van je Mind, die motor die ervoor zorgt dat je op de automatische piloot keuzes maakt en dingen doet. En van je emoties die daaruit voortkomen: liefde, haat, verdriet, geluk. En wellicht, wanneer je een tijdje dit ritme van vijf minuten per dag voor jezelf inbouwt, word je je ook bewuster van je zelf. En dan wordt het leuk. Want vanuit daar kan je gaan leven, keuzes maken, liefde delen, omarmen, een baan vinden en chocola eten.

Ik wens je een prachtige dag toe.

Het kromme Recht

Ik ben jurist. En ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel. Twee dingen die niet perse altijd gekoppeld zijn, zo bleek gister maar weer eens. Ik licht toe:

Meneer Hooijmaijers was een tijdlang bestuurder van de Provincie Noord Holland. Hij heeft in die functie ongetwijfeld een aantal dingen goed gedaan maar die worden ondergesneeuwd door de fouten die hij heeft begaan. Eigen schuld, jammer dan. Zowel de Rechtbank als het Hogere Gerechtshof achten bewezen dat meneer Hooijmaijers een oplichter is. Hij schreef valse facturen, loog en bedroog en trok daarmee in ieder geval ruim 2,5 ton aan euro’s binnen. Let op: dit wordt bewezen geacht. Dat betekent over het algemeen dat er onderzoek is gedaan door deskundigen en dat dit vrijwel zeker als waarheid mag worden beschouwd (helaas ook niet altijd maar dat komt een andere keer aan de orde).

Meneer Hooimaijers zelf is het hiermee oneens en stelt dat er een persoonlijke hetze tegen hem gehouden wordt. Dat was ook de reden waarom hij in hoger beroep ging tegen de uitspraak van de Rechtbank waar hij een tijdje terug tot 3 jaar cel werd veroordeeld.

Gister was er de uitspraak in dit hoger beroep en werd (wederom) bewezen geacht dat hij een oplichter is, dat dat jouw en mijn vertrouwen in het openbaar bestuur schaadt en (nou komt het):

dat zijn straf licht gematigd werd doordat hij ‘van gevierd politiek bestuurder maatschappelijke paria is geworden’ en doordat zijn gezin en hij al vijf jaar lang ‘op indringende wijze’ de gevolgen van de strafzaak ondervinden.

Dat was het moment dat ik een ademoefening moest doen. Een hele prettige op zo’n moment is de ’wisselende neusgat ademhaling’ die balans en evenwicht herstelt in lichaam en geest en ook heel nuttig is om verkoudheid te voorkomen:

Ga zitten met een rechte rug en volg de beweging van je adem een aantal malen. Adem dan rustig in, wacht even en voordat de uitademing komt leg je de duim van je rechterhand tegen je rechterneusgat aan. Je ademt dan links uit. Daar adem je ook door in, je wacht even en leg dan de ringvinger van je rechterhand tegen je linkerneusgat aan. Rechts laat je los en daar adem je uit. Na de uitademing wacht je, adem rechts weer in en wissel van neusgat. Zorg dat je schouder laag en ontspannen blijft en je kan je wijsvinger op de plek tussen je wenkbrauwen laten rusten. Doe deze ademhaling totdat je kalmte en balans ervaart.

Bij mij duurde het deze keer iets langer dan normaal……

De straf wordt licht gematigd omdat hij van gevierd bestuurder paria geworden is? Eeuhhmmm, dat had hij toch zelf allemaal in de hand? Hoe was de straf uitgevallen als hij als bakker in de gelegenheid was geweest de boel zo op te lichten? En is de straf daadwerkelijk hoger geworden omdat meneer Hooijmaijers ons vertrouwen in het bestuur schaadt? Waar zullen we dan eens beginnen met alle leugens, valse beloften, onwaarheden en draaikonterij die we dagelijks voorgeschoteld krijgen door onze bestuurders?

Serieus: wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Wanneer je je als een hufter gedraagt moet je als zodanig worden bestraft.  Of dat nou  piesen in een fontein betreft, geld achter overdrukken of respectloos tegen de politie zijn. Een rechter moet zijn vak doen wat betekent dat hij moet kijken naar bewezen feiten, bijkomende omstandigheden moet meewegen en vervolgens een passende straf erbij uitdelen. Dat meneer Hooijmaijers door zijn ongepaste gedrag met de nek wordt aangekeken en daar psychische schade van ondervindt, lijkt me geen verzachtende omstandigheid die de rechter zou moeten meewegen. Neigt het naar een (te) hoge schandpaal? Wat mij betreft niet.

Het verwerken van  de psychische schade en het verder studeren op waarden en normen lijkt me meer iets om te bespreken in een aantal coachgesprekken dan om rekening mee te houden bij de strafmaat. Ik nodig de heer Hooijmaijers van harte uit in mijn coachpraktijk om deze zaken helder te krijgen. Wordt hem gewoon zijn oude ‘gedeputeerden-tarief’ berekend.

Maartse buien

Het zachte ruizen van de hagel op de takken,

met zo een zachte schoonheid die je diep van binnen beroert.

 

Waardoor je alleen maar stil kan staan,

kijken, luisteren, verwonderend zijn.

 

Geraakt door de trilling,

van wind,  lucht en tak.

 

Van een plek diep in je.

Daar waar reizen overvloeit, energie vermengt tot één,

waar het klopt en het zijn

in alle overgave zomaar ineens is.