Wat zie jij?

Ik zie in jou

de kracht van het leven. Het pure leven. De reden van zijn.

Ik zie in jou

de zon en de maan. Met prachtig schijnsel, zo krachtig en zacht. Mijn wangen en de bomen strelend.

Ik zie in jou

onderdeel van het totaal. Eén groot geheel van totale verbinding. Het universum.

Ik zie in jou

liefde en kracht. Verdriet en pijn.

Ik verwacht van jou. Veel. Omdat ik je zie in je ware, totale, pure, liefdevolle zelf. Sterk, mooi en krachtig. Precies goed zoals je bent. Jij kan alles.

Het doet me pijn en verdriet. Wanneer ik je zie kiezen voor je eigen pad van beperkingen. Onzekerheid, alleen, verdriet en ellende.

Het is jouw keuze. Ik laat je los.

Onvoorwaardelijke liefde.

Breek een lans voor Armstrong

Erg hè? Hij heeft gelogen. En niet één keer. Nee, veel  vaker. En dan ook nog eens zo erg dat hij rechtszaken wilde aanspannen. En boos werd als anderen hem betichtten van….. wat uiteindelijk afgelopen week de waarheid bleek: ook hij bleek zowel fysiek als mentaal niet sterk genoeg om keihard te fietsen zonder doping. Erg hè?

En nu vallen we allemaal met elkaar, net als soms in de Tour, lekker veilig, gezellig en gezamenlijk over hem heen. Hij is de narcistische leugenaar, zij de eigengeiler die haar brede boezem graag uitleent voor een potje uithuilen ter verhoging van haar kijkcijfers.

 

Alles is geoorloofd: we mogen zeggen wat we willen, spuien die onvrede. Want wij zijn tekort gedaan: er is tegen ons gelogen!

Dat zouden wij nooit doen.

Wij zijn onfeilbaar. Maken nooit fouten. Voelen ons altijd sterk. En krachtig.

Dus wanneer iemand een fout maakt. Vermorzelen we hem. Zo doen we dat. Wij kiezen voor oog om oog, tand om tand. Even voor de duidelijkheid: wij kiezen voor negatieve gedachtes en uitspraken. En daarna: hup, weer even naar yogaklas en het boekje van Eckhart Tolle nog even doorlezen voor het slapen gaan.

Ik las een boek over de kracht van onvoorwaardelijke liefde en zegeningen. Een ‘zweverig’ boek. Met allerlei voorbeelden van situaties waarin iemand iets ergs wordt aangedaan en diegene, door te kiezen voor zegenen van de ander, op de een of andere manier zo’n positieve energie creëert dat de schadelijke gevolgen van de inbreuk klein zijn. Veel kleiner dan verwacht. Ik geloofde niet alles. Maar koos er wel voor om in ruzies en moeilijke situaties me te laten leiden door de gedachte: ik kan zelf bepalen welke energie ik aan deze situatie hang. Ik kan kwaad zijn, veroordelen, schoppen, schelden en slaan. En ik kan de ander zegenen in zijn of haar kracht, zoals ik dat ook bij mezelf kan doen. Het werkt.

Moet dat bij Armstrong? Nee. Niks moet. Maar stel jezelf op zijn minst een paar vragen voordat je onnadenkend meeloopt in de primaire negatieve reactie van velen. Wat levert de verontwaardiging, boosheid en woede je op? In hoeverre bereik je daarmee je doel? In welke mate ben je je bewust van de gedachten en emoties in jezelf en zijn die voornamelijk negatief of meer positief? Waar kies jij voor?

Wees je bewust over de enorme keuzevrijheid die je bezit en maak hier steeds gebruik van. Door te mediteren en rust toe te laten in je leven ontdek je steeds meer over jezelf en je eigen drijfveren en liefde. Dat geeft je de ruimte een eigen keuze te maken. Eén waar jij je goed bij voelt en die recht uit je  hart komt. Soms blij, soms boos, soms verdrietig. Altijd bewust.

Blijf ontdekken en genieten. Wees jezelf. Er zijn al zoveel anderen.



Stille sneeuw

Het is een gewone dag, als geen ander:  het nieuws overspoelt met wat showbizz leed, dure voetballers die heen en weer bewegen. Een oorlog, een ongeluk en veel problemen rondom geld. Alles bedekt onder een witte laag sneeuw. Die de mooiste plaatjes geeft, geluiden dempt en de wereld om ons heen even verandert.

‘Je moet hard rennen om stil te blijven staan’, sprak een hoge Hema-meneer vorige week in een televisieprogramma. Een prachtige opmerking die allerlei filosofische gedachten bij me oproept.

 

Het is misschien wel de grootste (deels) onbewuste overtuiging die we hebben tegenwoordig. Dat we inderdaad hard moeten rennen, volhouden, meedoen met de ‘dingen in het leven’. Het beweegt hard, er zijn veel verwachtingen en het lijkt logisch te concluderen dat om in ieder geval stil te staan (en niet achteruit te zakken) je heel hard moet rennen.

Maar onze logica lijkt op dit moment niet altijd meer voldoende te zijn. Wanneer we kijken naar de financiële crises, de problemen op de arbeidsmarkt en allerlei andere problemen in ons land en daarbuiten dan kan je concluderen dat we in een tijd vol beweging zitten.

Ik reed eind vorig jaar bijna tegen een voorganger omdat ik ontzettend werd afgeleid door een enorm bord langs de kant van de weg waarop stond: ‘The Mayas were wrong, now buy…’ en ik geloof dat ik een auto moest kopen (wat dus ook bijna nodig was maar dat terzijde…). Het leidde me zo af omdat gesteld werd dat de Maya’s het bij het onjuiste eind hadden terwijl je ook kon zeggen dat een bepaalde eigen interpretatie (in dit geval van een overzicht van de Maya’s) niet klopte.

Dus even voor de helderheid: ik neem iets aan/ vul iets in/ interpreteer iets van wat jij zegt. Mijn aanname blijkt niet te kloppen en vervolgens stel ik dat hetgeen jij gezegd hebt onjuist is.

?!? Logica.

Ik weet natuurlijk niks. Dus of de Maya’s gelijk hadden al helemaal niet. Dat we in een veranderende tijd zitten is zeker. Of ze dat misschien bedoelden weet niemand. Dat we vandaag de dag leren dat onze logica niet altijd meer het juiste middel is om problemen op te lossen lijkt ook waar.

Want als de wereld hard doordraait. En wanneer ik kies voor verbinding, groei, rust en liefde. Moet ik dan niet streven naar heel stevig, heel kalm, heel vredig en heel liefdevol met mijn beide voeten op de grond staan. Om op die manier mee te bewegen? Zodat ik vertrouwen heb in mezelf, in de wereld en in de gang van zaken. Voldoende vertrouwen om mijn bekende logica los te laten? Om op zijn minst te onderzoeken of dingen op een andere manier kunnen en zullen gaan wanneer ik kies voor stilstaan in plaats van rennen?

Het zou zo maar kunnen zijn dat het stevig staan in deze bewegende wereld mij (en de Hema-meneer) verder brengt dan hard rennen. Mijn aanvulling op de opmerking van de Hema meneer is dan ook:

‘je moet heel stil staan om mee te kunnen bewegen’.

Ga naar buiten. Er ligt sneeuw. Dat geeft extra stilte. Kies voor de minuut van ademhalen en energie opdoen in plaats van stressen, sneeuw vegen en te laat komen. Kies voor de stilte en geniet ervan. Deel dit met anderen.

Ik wens je een prachtige dag.

Ieder z'n eigen kar!

Het verandert. De tijden, de wereld om ons heen, ons werk, de relaties die we hebben, ons lichaam. En terwijl ik dit zo opschrijf vraag ik me af of het enige wat constant blijft ons Zelf is. Onze eigen kern. Die plek die we allemaal kennen maar waar we ook regelmatig zo heel ver van verwijderd zijn.

Aan mezelf merk ik (tot mijn grote verbazing) een verandering bij het schrijven van deze blogs. De afgelopen 20 maanden heb ik zonder problemen wekelijks een blog gepubliceerd maar eind 2012 veranderde er iets: er kwamen dingen tussen, de verhalen in mijn hoofd werden minder duidelijk en ik schreef een aantal weken niet. Tot vanmorgen steeds in de veronderstelling dat ik het weer zou oppakken.

Genoeg thema’s namelijk: het grappige feit dat 1 zelfde ding op het ene moment heel veel geluk, plezier, enthousiasme en blijdschap kan geven en dat hetzelfde ding na een aantal weken irritatie kan opwekken en je blij bent als je ervan af bent (kerstboom).

Een mooi voorbeeld van hetgeen de boeddhisten al jaren verkondigen dat het allemaal draait om je eigen mindset. Dus wanneer je ergens last van hebt, wat dat ook is (!), dat dan de enige juiste weg die naar binnen is om te onderzoeken wat je Zelf, je bron, je wil zeggen. En de weg naar binnen loop je door stil te zijn. Bewust te zijn. Te wandelen in het bos. Of te mediteren.

Een boodschap die ik zelf leef. Een reden voor het schrijven van deze blogs. Om steeds weer mezelf en jullie te prikkelen die weg naar binnen te gaan. Omdat ik echt overtuigd ben dat daar de ware kracht zit. Puurheid. Liefde. En dat vanuit daar leven zo waardevol, dankbaar en geborgen is.

Ik kan niemand overtuigen. Ik kan alleen schrijven vanuit mijn hart, werken aan mijn eigen boek (dat dit jaar wél komt), leven op mijn manier. Vallen en opstaan. Ervoor zorgen dat ik niet in mijn valkuilen stap door in contact te zijn met lieve mensen om me heen. Open te staan voor de veranderingen om me heen. Die met vertrouwen tegemoet te zien doordat ik zorg voor mijn lichaam (sporten en gezond te eten) en voor mijn geest door te mediteren. Iedere dag weer. Zodat ik weet waar ik vandaan kom. Waar ik gesteund ben. Waar het licht(er) is.

Ik heb me eind vorig jaar volledig gerealiseerd dat ik alleen maar mijn eigen pad kan lopen. Dat, hoe verdrietig het me ook maakte, ik niemand kan overtuigen. Dat ik het mag loslaten anderen in de kar achter mij te zetten. Dat het dan lichter wordt voor mij en meer ruimte geeft aan de ander. Een prachtig, kernachtig inzicht. De reden voor verandering in dit blog.

Ik ben nieuwsgierig waar het heengaat. En nodig je van harte uit om te reageren wanneer je dat wilt! info@selmafalk.nl

Een liefdevol nieuw jaar

…een nieuw jaar. Een nieuwe blog. Mooi om de draad weer op te pakken op deze grijze en druilerige eerste dinsdag van 2013: het weersbeeld waar 1 januari patent op lijkt te hebben. De wisseling ging redelijk soepel dit jaar: mooie meditatiewandeling, al een aantal weken een beetje terugkijken naar 2012, een aantal glazen goede champagne, vrienden, muziek en een prachtig vuurwerk. Eigenlijk zonder problemen het nieuwe jaar in gegleden… In den lande natuurlijk als altijd de nodige ellende, arrestaties en leed. Lijkt onlosmakelijk verbonden aan samen zijn onder invloed van van alles en vervolgens aangestoken worden door elkaars (in dit geval helaas) negatieve energie. Hopelijk groeit het bewustzijn dat je dezelfde uitwisseling naar elkaar toe ook met positieve energie kan doen.....

En dan is daar steeds weer de keuze voor wel of niet goede voornemens. Sowieso verbaast het hele concept Oud & Nieuw me en het feit dat we daaraan soms een rijtje goede voornemens koppelen is logisch en verbazingwekkend tegelijkertijd. Verbinding, meegaan in de groep, samen zijn, dezelfde richting opgaan. Allemaal redenen waarom het logisch is dat we goede voornemens maken. En ook voor het feit dat we met kerst allemaal heel veel (lekker) gaan eten en in de rij gaan staan bij de meubelboulevard. ‘Het hoort zo’. ‘Iedereen doet het’. En daarmee geeft het ons houvast, een ritme, een ritueel.

Verbazingwekkend natuurlijk ook: waarom wachten tot 1 januari als je goede voornemens hebt? Of in hoeverre mate ontslaat het je van het nemen van eigen verantwoordelijkheden?

Het delen en verbinden van energie maakt een krachtig veld waardoor het makkelijker wordt energie te laten doorstromen. We zien dit op zeer veel gebieden tegenwoordig en ik ben ervan overtuigd dat het alleen maar meer zal worden: verbinding in leefgemeenschappen, tussen bedrijven, mensen, werelden. Ons bewustzijn wordt groter, het vertrouwen groeit en in verbinding zullen we een hand uit (blijven) steken naar elkaar zodat we steeds een nieuw stapje kunnen zetten.

Stel je doelen voor jezelf? Heb je goede voornemens? Prima. Stel je open. Deel en ervaar liefde. Elke dag weer. Zo veel en zo vaak als mogelijk. Laten we het samen doen.

Ik maak geen goede voornemens dit jaar maar sluit me aan bij de wijze opmerking die mijn Spaanse schoonzus me vannacht enigszins schor door de telefoon toeriep: ‘No expectations, Selma… only receiving!

Ik wens jullie allemaal een liefdevol 2013.