'A Pill or not a Pill': that's the question.

Voel jij je wel eens moe? Alleen? Heb je wel eens pijn? Of zijn er momenten dat je je gewoon net iets minder happy voelt dan anders? Ik wel. En grote kans jij ook.

Op dit moment loopt het storm bij de apotheken omdat velen voor het eind van het jaar nog een extra voorraad van hun medicijnen willen hebben die na de jaarwisseling duurder worden. Het betreft dit jaar vooral maagzuurremmers. Deze maagzuurremmers staan in de top tien van meest gebruikte medicijnen. Vorig jaar was de run op slaap- en kalmeringstabletten. http://www.sfk.nl/publicaties/2011denf.pdf

Pijnbestrijding met medicijnen, anti depressiva, maagzuurremmers. Opvallend is het groeiend aantal mensen dat kiest voor een pil bij pijn. Jij misschien ook. Met dit verhaal veroordeel ik dit niet. Met dit verhaal wil ik bewustzijn vergroten. Het maken van een bewuste keuze. Waarbij alle mogelijkheden, moeilijkheden en kansen met aandacht zijn bekeken. Iedere keuze vergt moed, durf en vertrouwen. Welke keuze het ook is.

De boeddhisten spreken over het leven dat bestaat uit voortdurend lijden. En dat al onze handelingen gericht zijn op het voorkomen of verminderen van dat lijden. Daarbij geloven boeddhisten ook dat je meerdere levens krijgt waarin je steeds weer de lessen krijgt voorgeschoteld om te leren. Het uiteindelijk doel is Verlichting.

Ik vind het leven niet gemakkelijk. Ik ken pijn en verdriet. Vind het soms moeilijk mee te draaien met ‘het normale leven’ en kies er dan voor om me naar binnen te keren. Soms letterlijk mijn huis in, soms figuurlijk. Mijn stille protest. Het naar buiten gaan, meedraaien met het toneelstuk (zoals het soms voor mij voelt) kost me af en toe veel energie, tranen, angst en twijfel. Hetgeen mij in die tijd op de been houdt zijn mijn meditaties. Ik deel dit verhaal met jullie zodat jullie er misschien een nieuwe optie bij krijgen.

Ken je die film met Jim Carrey, de Truman Show? http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Truman_Show Een indrukwekkende film waarin het leven van een man 1 grote TV show is. Alles is nep: zijn huwelijk, baan, huis, de zon en regen en in de maan zit de controlekamer met de regisseur. Truman’s leven is puur ter vermaak voor de televisiekijkers zonder dat hij het zelf weet. Gedurende zijn perfecte leven wordt hij steeds ongelukkiger en ontdekt hij langzaam dat er nog een andere wereld is. Tegen alles in vecht hij zich uit de plastic wereld van geluk en perfectie en kiest hij voor zijn eigen leven.

In welke mate is jouw leven een Truman show? Ben je het merendeel van de dag bezig met dingen die bij je passen, die je zingeving brengen, waar je je goed bij voelt? Of slaat de balans voornamelijk door naar het steeds maar doorgaan, meedraaien in de carrousel, niet echt nadenken of bewust kijken naar je zelf.

Mijn overtuiging is dat we allemaal een bepaald pad hebben. Een pad dat bij ons hoort. Een pad met hobbels en kuilen en met prachtige uitkijkpunten en heerlijke rustplekken. Een pad dat we rustig kunnen aflopen. Daarbij geloof ik dat we signalen krijgen wanneer we te ver van ons pad (of jezelf) afwijken. Die signalen kunnen verschillende vormen aannemen waarvan 1 er kan zijn: pijn in je lijf. Voor Truman was het duidelijk: de TV show ging uiteindelijk wrikken, hij voelde dat het niet klopte en vocht zijn weg naar buiten, naar zijn eigen leven. Duidelijk is dat het niet gaat over (invulling van) je werk, de hoeveelheid geld op de bank of dat soort zaken. Voor Truman waren die dingen namelijk perfect voor elkaar. Waar het ging knagen is waar hij te ver af kwam van zijn eigen pad. Van de dingen doen die hem zingeving gaven. En ook van echte liefde. Dat maakte hem ongelukkig en gaf hem de signalen om terug te keren naar zijn eigen leven. Hij verminderde zijn lijden, niet door de signalen te negeren en te onderdrukken maar door op pad te gaan. Letterlijk het ruime sop te kiezen. Op weg naar zijn eigen pad met pieken en dalen.

Het stijgende medicijngebruik van nu lijkt een signaal te zijn om vol te kunnen houden, door te kunnen gaan. Misschien de pijn even weg te drukken om mee te blijven lopen. Natuurlijk spelen er ook andere dingen mee: de vergrijzing bijvoorbeeld. Maar stress, drukte, onze voeding en het voortdurende doorgaan lijken meer te vragen van ons zelf en ons lichaam dan we waar kunnen maken. En op die manier komen we steeds verder weg van ons zelf en ons eigen pad.

Wanneer je aanhoudende klachten hebt, denk eens aan het volgende:

• Bespreek het met je huisarts
• Neem rust (en afstand)
• Onderzoek of een verandering in je voeding helpt
• Sta open voor nieuwe, andere dingen die je voorheen niet kende of gek vond
• Luister naar je lichaam, het geeft prima aan wat goed en minder goed is voor je
• Aanvaard hulp

Het is niet makkelijk. En iedere keuze vergt moed.

Een meditatie:

Stop even. Sta stil, zit stil. Besluit even de komende tijd (een paar minuten, een paar ademhalingen, hoeveel jijzelf beslist) je aandacht naar binnen te richten en je te focussen op jezelf. Rust te creëren. Let op: dit kan ook in de rij bij de supermarkt!

Voel je voeten. Stuur je aandacht vanaf het puntje van je grote teen helemaal langs je voetzool naar de achterkant van je hak. Blijf hier even bij en stuur je adem helemaal van boven uit langs je hele lichaam naar je voeten toe. Blijf dit doen zolang je hebt besloten.

Als je wilt richt je je nu op een plek in je lichaam waar je pijn hebt. Stel je voor dat je met de inademing ook licht en energie inademt en je deze stuurt naar de plek. Vul elke cel helemaal vol met het licht. Laat spanning, pijn of verdriet los op een uitademing.

Vergroot dan het lichte gevoel verder over je hele lichaam. Steeds een stapje verder, op het ritme van je ademhaling. Als je wilt hoef je niet de grenzen van je lichaam te houden en kan je ook daarbuiten gaan.

Sluit af door een grote lichte cirkel om je heen te trekken, van onder je voeten helemaal om je heen.

Deel het positieve gevoel met anderen.

Muziek: http://www.youtube.com/watch?v=w9OCEfi4Lv0&feature=related

Dinsdagmeditatie: de verwarring voorbij

En daar lag de parel. Midden op het pad. Wat een prachtige glans, uitstraling, energie. Het plotseling gewaarworden van dit mooie cadeau voelt indrukwekkend. Heerlijk om me er volledig in te wentelen, aan over te geven, te ontvangen.

Zoals vaker met parels in het leven, heb ik er niet bewust naar gezocht. Het kwam eigenlijk ‘gewoon’ voorbij. Ik ontmoette een bijzondere vrouw, voelde een klik, sprak een middag met haar en werd uitgenodigd voor deze dag. De praktische zaken waren eenvoudig te regelen en zo kwam ik hier terecht: op een prachtige plek, met een abominabele energie en een hele groep vrouwen.

Zusterschap.

Een woord wat tot deze dag niet echt een rol speelde in mijn leven. Ik had er niet veel mee en ook niks tegen. Ik ben gezegend met vriendinnen, zussen en vrouwelijke collega’s die heel belangrijk voor me zijn maar zusterschap? Tot deze dag betekende dat woord weinig voor me.

De dag is als een experiment: drie vrouwen met ieder hun eigen expertise bundelen hun kracht en verzorgen deze inspiratiedag. Er zijn in totaal rond de 20 vrouwen. Er is veel rust en ruimte. Het is een dag om ‘naar binnen te gaan’. Mee te leven met het naderende winterseizoen waarin losgelaten mag worden wat oud en voorbij is en onder de stille grond alweer van alles borrelt en gebeurt voor het nieuwe voorjaar hierna. De voortdurende stroom van de seizoenen, de natuur, onze ademhaling en het leven komen samen op deze dag. En ik kan me er volledig aan overgeven.

We zingen en luisteren. Zachtjes naar onze eigen stem. Die van onszelf en die van ons samen. Er zijn woorden. Een paar die worden uitgesproken en een aantal die in een klein boekje worden opgeschreven. Er zijn er niet veel nodig. De rust, het naar binnen gaan en de stilte maken mijn ratio kalm. We bewegen. Maken contact met ons lichaam en met elkaar. En door deze combinatie wordt het mogelijk dat ieder vanuit zichzelf, vanuit haar diepe kern, kan verbinden naar buiten. Met elkaar, de plek en de energie die er heerst. Het lijkt magisch. Er ontstaat een enorme verbindende kracht.

www.samaya.nl

Later, als ik thuis ben, blijft de glans van deze parel bij me. Ik draag hem mee en straal ermee naar anderen toe die ik ontmoet. Ik voel een soort opwinding: ‘ik was erbij’! Bij dit belangrijke moment waar ik zo duidelijk de grond voel. De verbinding. Het inluiden van zachte verandering. Meegaan, groeien, loslaten en meebewegen. Als bomen in de natuur. Dit gaat niet alleen over ons: onze groei en beweging met zorgen, werk, relaties en gezin. Dit gaat over meer dan dat. De politiek, failliete landen, bezuinigingen en economie. In de ommezwaai van meer mannelijke energie die het wereldbeeld bepaald heeft, bewegen we nu naar een tijdperk waar de vrouwelijke energie meer ruimte krijgt. En vandaag is dit voor mij letterlijk voelbaar.

Zusterschap. Op een plek die jarenlang bewoond is door zusters, waar de vrouwelijke energie misschien wel in de poriën van het gebouw zit, is ineens alle ruimte om samen te delen, te verbinden en te ontvangen. Dit is de toekomst. Hier gaan we naar toe.

Ik ga de verwarring voorbij. Talloze keren heb ik de laatste jaren beduusd staan schudden met mijn hoofd. Mezelf proberen af te vragen wat er gebeurt, hoe ik de ervaring kan uitleggen. Welke woorden beschikbaar zijn om te vertellen over mijn werk, de contacten die ik ervaar, de groei die er is. Steeds probeerde ik uit te leggen. Na een fantastische coaching in water, na een oogcontact, een aanraking, na een energiebehandeling. Maar hier, op deze dag en op dit moment hoeft dat niet. Ik laat de verwarring los. En accepteer dat wat er is. Dat woorden niet toereikend zijn. Dat mijn ratio niet alles kan bevatten. Dat ik mag vertrouwen. Op mezelf, mijn gevoel en op zusterschap.

Heel graag deel ik het verder met jullie. Ik ga naar buiten voor verbinding. Ik manifesteer mezelf.

Uit de dag neem ik een aantal dingen mee. Ik deel ze met jullie:

• Voel vertrouwen
• Laat los
• Ga de verwarring voorbij
• Creëer ruimte om de parels op je pad te zien
• Neem rust
• Adem

Ga zitten in een houding waarin je lichaam ontspannen en alert kan zijn. Probeer vanuit je bekken je wervelkolom op te bouwen en stel je voor dat er onder aan je staartbeen een klein gewichtje naar beneden hangt waardoor je bekken iets kantelt. Bouw vanuit daar wervel voor wervel je ruggengraat op en eindig met je voor te stellen dat er vanuit je kruin een touwtje je zachtjes omhoog trekt. Je schouders zijn laag en je kin wijst daardoor iets naar je borst.

Concentreer je op je ademhaling. Luister. Knijp (als je wilt) je keelspleet iets dicht zodat je ademhaling een zacht ruizen wordt. Blijf dit aandachtig volgen. Je kan je voorstellen dat je ademhaling als de golven is die af en aan het strand op rollen.

Laat jezelf steeds stiller worden. Keer naar binnen. Volg rustig je pad en gebruik je ademhaling om steeds een stukje dieper en verder naar binnen te keren.

Laat datgene wat je tegenkomt er gewoon zijn: gedachten, gevoelens, lichamelijke ongemakken. Probeer ze van afstand te zien. Je hoeft er geen oordeel over te hebben. Kijk ernaar en laat het dan weer los. Als wolken drijven ze weg of geef ze mee aan de golven.

Wanneer er veel gedachten zijn, kies dan een woord. Een woord met een positieve lading. En ga dit rustig herhalen op het ritme van je ademhaling.
Je hoeft niet streng te zijn voor jezelf. Juist niet. Voel de rust, liefde en vertrouwen die jij in je kern hebt. Vanuit hier mag je altijd zijn. Verbind.
Sluit af door je ademhaling te verdiepen en langzaam je lichaam wat te bewegen. Deel in liefde.
Voor muziek: http://www.youtube.com/watch?v=d2FcW-nm348

Het vervolgverhaal- met een tip inzake het 'gulden-euro-onderzoek'

‘Ik zie niks’, zeg ik verwachtingsvol en enigszins verbaasd. Ik leun tegen een oud stenen muurtje ergens midden in het bos. Ik ben hiermee naar toegenomen door een klein meisje. Vol enthousiasme en overtuiging nam ze me mee omdat ze me iets heel bijzonders wilde laten zien. We renden door het bos, kwamen aan bij deze muur, rustten even en daarna kon ik er rustig over heen kijken, zei ze.
Nu kijk ik over het muurtje heen en zie ik niks. Meteen voel ik me een beetje belachelijk: ik heb me weer eens ergens in laten meeslepen. Ik, die bekend staat om mijn bedachtzaamheid. Gewaardeerd wordt  (op mijn werk vooral) om mijn analytische vermogen: ‘feiten verzamelen, rustig overdenken, besluit maken en uitvoeren’. Niet  veel gekkigheid op mijn agenda, zullen we maar zeggen. Juist ik sta hier nu midden in een bos, niet helemaal zeker waar, over een muurtje heen te kijken waarachter ik mijn ‘wensen, liefde, dromen en werkelijkheid’ zou zien. Zo zei het meisje. Maar…  ik zie dus niks.

Ik kijk over mijn schouder en vraag wat dit nou weer voor een onzin is maar krijg geen antwoord: het meisje dat me hierheen bracht is verdwenen. Mooi is dat. Ik weet niet precies waar ik ben, heb hier geen tijd voor en sta nu in mijn eentje bij een oude sh.. muur waar ik overheen moest kijken. ‘Goed gedaan hoor’, mompel ik in mezelf. ‘Heel handig. Weet je meteen weer waarom je je moet blijven focussen, niet laten meeslepen met slappe onzin en gewauwel over gevoel, vertrouwen, liefde en hart en zo. De wetenschap is niet voor niks ontstaan. Feiten, evidence based, cijfers en getallen, dat is waar het om draait’. En waar je op moet bouwen, zo blijkt nu ook maar weer.

Ik baal. Maar gek genoeg kan ik ook wel genieten van dit moment. Het bos is haast weldadig: koel, met prachtige zonnestralen door de bomen heen, vogels die tsjilpen en die heerlijke geur die een bos zo bijzonder maakt. Ik adem rustig in en uit en daardoor kunnen al deze dingen goed op me inwerken. Het geeft me op de een of andere manier een vrij gevoel, alsof er ruimte ontstaat. Waardoor ik nog makkelijker kan in- en uitademen en het gevoel van rust en vrijheid steeds groter wordt. Ik leun nog steeds tegen het muurtje aan en realiseer me ineens dat het meisje me nog wat anders heeft gezegd. Ik moest  kijken met een open blik, zonder verwachtingen en gedachtes. Als een soort aftiteling in een film komt de gedachte voorbij: ik lees hem en hij gaat weer verder. Ik voel me bijna opgelucht en dankbaar dat deze zin me niet bij het vredige gevoel van het bos weghaalt. Want ‘kijken met een open blik en zonder verwachtingen’, dat is natuurlijk voer voor mijn ratio: ‘Wat is  een open blik? Hoe stop je gedachtes? Wat is het nut daarvan?’ en zo kan ik nog wel even doorgaan.

En dan, haast als vanzelf, staren mijn ogen over het muurtje heen. Het lijkt alsof er een soort mist hangt. Heel vaag zie ik contouren tussen  de flarden wolken. Kleuren van helder wit tot aan donkergrijs. Het kost geen moeite. Er is geen wens of ‘moeten’ om meer te zien. Alleen mijn ogen, mijn ademhaling, ikzelf en dit moment. Ik adem rustig door en merk dat ik over de muur heen ga. Niet fysiek maar toch voel ik duidelijk dat ikzelf binnen stap in de steeds helder wordende ruimte achter de muur. Ik volg een soort pad waarbij sommige stukken echt nog in nevel gehuld zijn en andere stukken al ruim en open zijn. Hoewel het gebied me onbekend lijkt, voel ik duidelijk dat dit klopt. Dat ik hier moet zijn. In tegenstelling tot hoe ik  me normaal wel kan voelen, voel ik me nu sterk en vol zelfvertrouwen. Ik voel me dichtbij mezelf, twijfel niet en voel me heel stevig. De kracht die ik voel is als een zachte, overtuigende kracht. Normaal kan mijn kracht neigen naar hardheid, overheersen en dwingen maar deze kracht is anders. Dit is de kracht vanuit mijn hart. Dit is mijn liefde.

Ik vervolg mijn pad in vertrouwen en weet dat ik begeleid wordt. De nevel trekt steeds verder weg en maakt het mogelijk om naast het ervaren ook te zien waar ik doorheen ga. Ik zie mensen, licht, een prachtig bosmeer, water, natuur. Het pad dat ik volg is duidelijk: als een lichte straal door de ruimte heen. Er is geen twijfel.

Terwijl ik verder ga, realiseer ik me dat dit echt mijn pad is. En daarmee ook mijn beeld. Dat ieder ander die over deze muur heen kijkt zijn of haar eigen beeld en beleving zal ervaren. En dat, hoewel hier dus verschillen in ervaringen zullen zijn, uiteindelijk al deze belevenissen ook op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn.

Op een gegeven moment voel ik dat mijn ervaring achter het muurtje voldoende is. Ik heb geen notie van tijd, weet totaal niet hoe lang ik in deze ervaring ben geweest, maar nu is het goed. Langzaam merk ik dat mijn ademhaling verdiept en word ik me meer bewust van mijn lichaam. Mijn voet slaapt! Toch een behoorlijke tijd zo gestaan denk ik. Ik beweeg langzaam, schud de voet een beetje los en probeer te verwerken wat er is gebeurd en wat ik heb gezien. Gek genoeg is dat nog niet zo makkelijk: het lijkt wel alsof mijn hersenen, mijn ratio en mijn woorden niet afdoende zijn om deze ervaring echt te ‘registreren’.  En hoewel me dat aan de ene kant in de war maakt, is aan de andere kant mijn gevoel zo kalm, overtuigend en goed dat me dat de rust geeft om de dingen maar gewoon te laten.

Ik draai me om en loop rustig het bos uit. Ik vind mijn weg naar huis wel. Het bos, het meisje, de ervaring en ikzelf hebben me een aantal dingen geleerd:

-          Niet alles is met ratio uit te leggen

-          Het is belangrijk en waardevol in contact te staan met je gevoel

-          Open staan voor nieuwe dingen en ervaringen schept ruimte

-          Teruggrijpen naar het oude/ vroeger is geen vooruitgang en niet nuttig (Let op: meneer Wilders met uw ‘terug-naar-de-gulden-onderzoek’!)

-          Hoewel angst en spanning vaak zullen terugkomen, is het goed hard te werken om je hier niet door te laten leiden. Dit doe je door dichtbij je gevoel, je zelf en je hart te zijn

-          Adem bewust. Het is de weg naar je zelf, je gevoel en je hart

-          Heb respect. Voor jezelf, je ervaringen en de ander om je heen

Het volgende kwartier is voor jou: speel deze link af of kies muziek die je aanspreekt van een kwartier. http://www.youtube.com/watch?v=c1XCS0g6J4A

Ga rustig zitten en word je bewust van je lichaam. Loop vanaf de onderkant van je voeten je hele lichaam rustig even langs. Onderzoek. Eventuele spanning laat je los op een uitademing. Wanneer je bij je kruin bent aangekomen stel je je voor dat je ademhaling vanuit je kruin helemaal langs je lichaam naar je voeten loopt en weer terug. Dit doe je een aantal malen.

Dan stel je je voor dat je rustig het bos bent in gelopen en bent aangekomen bij het muurtje in het bos. Wanneer je wilt en er aan toe bent, kijk je rustig over de muur heen en ervaart wat er gebeurt. Concentreer je rustig op je ademhaling en de beweging in je lichaam hierdoor. Sta open en heb geen verwachtingen. Maak rustig je reis.

Beëindig daarna je meditatie door je ademhaling te verdiepen en je weer bewust te worden van je lichaam en het moment hier.
Sluit af en deel met anderen. Stuur mij je ervaring wanneer je wilt.

Een verhaal?! Is daar nog tijd voor?

‘Schiet op! Kom snel mee’, roept het kind terwijl ze me bij de hand pakt. ‘Je moet meekomen! Kom snel kijken!’. Ik krijg nauwelijks tijd mijn theekop weg te zetten want ze heeft mijn hand al vast en trekt me mee. Er is geen ruimte voor twijfel of discussie: ze gaat me laten zien waar ze zo opgewonden over is.

Ik ken haar al een tijdje. Het is een klein meisje. Een beetje teruggetrokken, soms stil en in zichzelf gekeerd. Alsof ze zich in een andere wereld bevindt. Ik schat dat ze een jaar of zeven is. Altijd wanneer ze langskomt verandert er iets. Vaak nog voordat ik haar zie weet ik al dat ze er is. Alsof ik haar energie kan voelen of zoiets vaags waar mensen hele boeken over volschrijven. Ik weet niet wat ik daarvan moet geloven maar dit meisje doet wel een heleboel met me. Als ze er is gaat als vanzelf mijn aandacht naar haar toe en volg ik haar. Soms met mijn ogen, soms in een wandeling en soms praten we even.

Maar nu brengt ze me naar iets belangrijks, iets wat kennelijk grote indruk heeft gemaakt. Ze trekt me mee terwijl ze vaart probeert te maken. Ik loop, struikel en ren zelfs stukjes met haar mee. Niet perse nieuwsgierig maar meer verwonderd: open en in afwachting van wat het is dat ze me gaat laten zien.

We lopen de straat uit, via het veldje naar de rand van het bos waar ze ergens een piepklein paadje insteekt. Ik buk om takken te ontwijken maar voel toch een kras ontstaan in mijn gezicht. Zij lijkt nergens last van te hebben. Gaat rechtdoor. De volledige overtuiging van haar pad, zichzelf en de situatie brengt ze zonder woorden over op mij: ik laat me gewillig meevoeren zonder vragen of twijfels. Ergens in mijn hoofd verbaast me dit: ik zou me kunnen afvragen of ze hier wel mag komen, waarom ik überhaupt meega, wat precies de bedoeling hiervan is. Maar ik doe dat allemaal niet en volg gewoon het meisje met mijn hand in haar hand.

Opeens staat ze stil. Ze draait zich naar me om en kijkt me recht in mijn ogen aan. ‘Weet je waar we naar toe gaan?’, vraagt ze me. ‘Nee, natuurlijk niet’, zeg ik, een beetje onaardiger dan bedoeld. Ik ben buiten adem en voel de kras in mijn gezicht branden. ‘Hmm, dat dacht ik al. Het is belangrijk dat je goed oplet. Doe nou niet dom en kijk straks goed. Niet aan andere dingen denken’. ‘Ok’, zeg ik terwijl er ergens in mijn hoofd een stem roept of ik nog te redden ben. Ik heb het druk, van alles aan mijn hoofd en sta hier nu midden in het bos met een klein kind, onderweg naar iets waar ik geen benul van heb.

We lopen nu rustig verder. Het geeft me de tijd even tot mezelf te komen. Mijn adem rustig te laten worden, mijn voeten op de aarde te voelen. Dingen die ik geleerd heb op de mindfulness cursus die ik via mijn werk heb gevolgd. Veel blabla vond ik het (eet in volledige aandacht deze rozijn) maar toch waren er wel een aantal praktische tips die zijn blijven hangen en van pas komen: adem reguleren en contact maken met mezelf. Niet alleen handig voor op kantoor, zo blijkt nu.

Dan stopt ze me bij een laag muurtje. Ik heb het nog nooit eerder gezien en weet ook niet precies waar ik me nu bevind in het bos. Het lijkt een oude tuinmuur te zijn: grote, gestapelde grijze keien waar, in de ruimtes tussenin, de natuur aan het werk is gegaan: er groeit gras, kleine plantjes en zelfs bloemen tussen de keien uit. Ze gebaart me met mijn rug tegen het muurtje te gaan zitten, wat ik graag doe: even uitblazen.

De grote opwinding die het meisje eerder had, heeft plaatsgemaakt voor totale rust, realiseer ik me na een tijdje. Heel kalm zit ze naast me te wachten tot ik er weer helemaal bij ben: op adem gekomen, mijn hartslag naar beneden en tevreden. Over de natuur om me heen, de rust en dit onverwachte moment.

‘We draaien ons zo meteen om en dan kijk je rustig over het muurtje heen’, zegt ze dan gedecideerd tegen me. ‘Je hoeft niks te zeggen en niks te doen. Je legt alleen je handen op het muurtje, leunt er rustig tegen aan en neemt dan alle tijd om te zien wat er aan de andere kant van de muur is voor jou. Ik wil dat je de tijd neemt om alles te zien. Te zien met je ogen, te horen met je oren, te voelen met je huid en te ervaren met je hart’. Ik kijk haar rustig aan. ‘Wat een wijze woorden voor zo’n klein meisje’, denk ik. ‘Wees je bewust dat jij de enige bent die dit ziet want dit is speciaal voor jou’, vervolgt ze. ‘Het is jouw beeld. Kijk zoals je bent: met een open en glanzend hart. Zonder verwachtingen of gedachtes. En je zal zien wat er is voor jou. Wat je in je hebt. Je wensen, je liefde, je dromen en je werkelijkheid. Kijk met je hart over dit muurtje en adem rustig door’. Ik knik. Later zullen er wel gedachtes komen. Vraagtekens bij dit allemaal. Maar nu, op dit moment, is het goed. Ik draai me rustig op mijn knieën, leg mijn handen op het muurtje, voel het ongelijke reliëf van de keien tegen mijn lichaam en onder mijn handen en richt dan rustig mijn blik op de ruimte achter de muur.

Wil je meegaan in dit verhaal? Sluit dan nu rustig je ogen en neem je tijd een voorstelling te maken. Van hoe je mee bent gelopen, het bos in. Hoe je uiteindelijk samen met mij tegen het muurtje hebt aangezeten en je je nu omdraait en kijkt. Over jouw muurtje heen. Neem rustig je tijd te kijken in leegte. Zonder verwachtingen en zonder gedachtes. Als je wordt afgeleid, focus je dan op de rustige stroom van je ademhaling. Kijk alleen maar. En word je bewust.

Wordt vervolgd.

Ik weet het even niet meer

Vandaag is er geen dinsdagmeditatie. Dit is gewoon een stukje tekst omdat ik zo plichtsgetrouw ben dat ik sommigen van jullie niet wil teleurstellen. Maar een ‘echte ‘ dinsdagmeditatie? Nee. Ik werk vandaag niet. Ik weet het even niet meer. ‘De blaadjes vallen weer zeker!’, heb je die al gehoord de laatste tijd? Wordt te pas en te onpas geroepen als verklaring voor zeer uiteenlopende kwalen: rugpijn, moeheid, verkouden, keelproblemen etc. etc. Ik vind het goed. Dat zou namelijk betekenen dat we nog enigszins  meedraaien in het ritme van de seizoenen en in een ander soort tijd dan de internationale Greenwich klok tijd. (Lees hierover het prachtige boek van Joke Hermsen: Stil de tijd).

Moet ik nog schrijven over een land dat al een tijdje volledig in de ban is van een 18-jarige jongen? Waarover uren en uren wordt doorgepraat, stelling genomen, ongefundeerde meningen worden gevormd (en geprofileerd), gedemonstreerd, uren televisie mee wordt gevuld etc. etc.? Moet ik zeggen dat ik een heleboel begrijp? Namelijk dat er regels worden gemaakt, dat die worden nageleefd en dat we (men zo je wilt) ook willen dat we ‘barmhartig’ zijn. Dat eerst voetballen en daarna ‘nee’ zeggen niet aardig is. Dat ik begrijp dat dit, zoals elke zaak waar ik (we) het dossier niet totaal van hebben doorgelezen een moeilijke zaak is en zeker niet eenvoudig om over te  oordelen?

Wat ik niet begrijp is de totale verontwaardiging, snelle oordelen, meelopen in de meute zonder eigen gefundeerde mening gevormd te hebben. Ik weet dat het er is. Zie het overal gebeuren. Ik heb het er  al eerder over gehad in het kader van de PVV maar ik snap het nog steeds niet. En wil het zeker niet snappen.

Of moet ik schrijven over het kabinet dat rechters wil gaan dwingen minimumstraffen op te leggen? http://www.rijksoverheid.nl/nieuws/2011/03/23/zwaardere-straf-voor-recidive-bij-ernstige-misdrijven.html

Het AD meldde gister dat de meeste Nederlanders dit kabinetsbeleid steunen. ‘Doen dus!”, stelt Teeven van de VVD. ‘Uitvoeren dat beleid’. Ja, want steun van de meerderheid van de Nederlanders weegt zwaarder dan gefundeerd onderzoek?! Legio onderzoeken wijzen aan dat strenger straffen niet leidt tot vermindering van herhaling van strafbare feiten. (http://vermij.net/stuk/recidive.htm) en lees vooral de reactie van de rechterlijke macht, punt 5 op pagina 6 (http://www.rechtspraak.nl/Organisatie/Raad-Voor-De-Rechtspraak/Wetgevingsadvisering/Adviezen%202011/Advies-minimumstraffen-15-06-2011.pdf) ‘Het wetsvoorstel gaat aan de feiten voorbij, zwaardere straffen leiden niet structureel tot meer veiligheid en minder recidive’. Wel lijkt het zo te zijn dat recidive vermindert na oplegging van een werkstraf in plaats van gevangenisstraf. http://www.reclassering.nl/documents/Nieuwbeerta.pdf

Maar voor ‘de Nederlander’ maakt het niet uit: snel (be)oordelen zonder verder onderzoek, zonder er precies meer van te weten? Geen enkel probleem, we draaien onze hand er niet voor om.

Wanneer ten minste een aantal mensen het benul, de nederigheid en het zelfvertrouwen hadden gehad om te zeggen: ‘hier weet ik niet zoveel van, ik laat me even voorlichten/ lees me even in/ verdiep me er even in’, dan was het resultaat anders geweest. Dan hadden er misschien een paar Nederlanders gezegd: ‘ik weet het niet precies’.

Ikzelf heb een aantal jaar moeten studeren alvorens ik mij meester in de rechten mocht noemen. Naar ik weet volgen daar nog een aantal jaren na voordat je jezelf rechter mag noemen. (http://www.rechtspraak.nl/Werken-bij/rechter-worden/Pages/default.aspx/FunctieRaio.aspx)

Meerdere onderzoeken wijzen uit dat strenger straffen bij recidive nieuwe wetsovertredingen niet voorkomen. Maar voor ‘de’ Nederlanders is dit alles geen probleem: er is een serieus onderzoek (zijn al deze mensen betaald?) waarin deze vragen gesteld worden. Misschien hebben ze er twee minuten over nagedacht. Meer dan voldoende.

Een paar algemene tips. Zeer geschikt voor leidinggevenden, politici, ouders en mens:

1. Het is dom om te verbloemen dan je ‘het even niet weet’. ‘Het even niet weten’ is namelijk de basis van ons bestaan: leren, nieuwsgierig zijn, open staan voor nieuwe inzichten.

2. Vraag, vergaar informatie, praat met  verschillende partijen.

3. Slaap dan. Minstens 1 nacht.

4. Mediteer en open je hart.

5. Als het dan nog nodig is: vorm je mening en handel daarnaar.

6. Sta voor jezelf en heb zelfvertrouwen.

Ga zitten en focus je 5 minuten op je ademhaling. Volg hoe de stroom in je lichaam binnenkomt en weer naar buiten gaat. Wees zacht en aardig voor je zelf en focus steeds je aandacht weer op je ademhaling. Blijf oefenen.

Is het toch nog een dinsdagmeditatie geworden.

Fijne dag.