Selma Falk

Selma Falk

dinsdag 26 april 2016

Als bomen uit de hemel groeien

Als bomen uit de hemel groeien,
voortschrijdend met lange zwarte takken.
Als grijparmen naar de aarde,
stevig en overtuigd.
In een boodschap, een houvast, een leidraad.
Een duidelijke lichte kern, diep van binnen.
Dan zal alles goed zijn.
Zal je je pijn kunnen aanvaarden, je twijfels omarmen.
Je angstige zekerheden durven los te laten.
Je zal durven vertrouwen.
Op het ogenschijnlijk  tegenstrijdige,
voorbij ratio, logica of rede.
Je zal zacht worden.
Sterk in je pure lichte  kern,
omarmd door de velen armen om je heen.
Als zwarte takken,
groeiend uit de hemel.
 

dinsdag 19 april 2016

Jonge merels

Er zit een jonge merel op de grond in de tuin. Dood. Ten minste, zo lijkt het. Koppie tussen de schouders getrokken, half verscholen onder nieuw, lichtgroen blad. Onbeweeglijk. Wanneer  we dichterbij komen om te kijken, draait hij voorzichtig zijn hoofdje en kijken we in zijn kraaloogjes. Hij lijkt vermoeid. Maar dat is natuurlijk maar een interpretatie die wij eraan geven…..

We besluiten hem met rust te laten. Kijken af en toe bezorgd uit het raam en zien hem dan stil zitten. We vragen ons af of we hem uit zijn lijden moeten verlossen (maar wie durft dat?!?), of we de dierenambulance moeten bellen, of we brood gedrenkt in water moeten geven. Kortom: we bedenken legio creatieve oplossingen om dit vermeende lijden zo snel mogelijk te beëindigen.
Ondertussen verstrijkt de tijd. Zoals die dat zo gracieus kan. Hij laat zich vullen met zaterdagactiviteiten als boodschappen, voetbal, boekjes lezen en lunchen. En terwijl we dat doen kijken we weer naar buiten en zien we de merel rond hippen. Bij het avondeten zit hij op de tuintafel en tijdens de koffie in een boom. ’s Avonds is de merel gevlogen. Op naar van alles en nog wat, precies wat hij op zijn pad tegen komt.

En ik? Ik neem het verhaal mee. En realiseer me weer eens mijn eigen onkunde, stommiteit en beperktheid. Gedreven door de belachelijke wens dingen te controleren, sturen en beïnvloeden dacht ik er daadwerkelijk aan deze jonge merel een steen op zijn kop te gooien. En dan ook nog met de overtuiging dat ik daarmee iets goeds deed. Terwijl de merel me zo mooi laat zien dat er soms dingen gebeuren die je heftig raken. Waar je vermoeid van raakt, van de leg. Waardoor je even van je voeten geslagen wordt. En dat het dan verstandig is (en soms ook niet anders kan) om even te schuilen. Je hoofd tussen je schouders te trekken op een rustig plekje. Om even op adem te komen. De tijd te laten passeren. Zonder actie, rennen, doen en oplossen. Gewoon om ruimte te geven aan je adem, aan je systeem, aan je herstel.
Hoe vaak doe jij dat? Even de balans opmaken. Na een drukke dag, week of periode even een moment van rust inplannen. Om te herstellen, evalueren, te leren en op kracht te komen. Om daarna weer met hernieuwde kracht door te gaan.
We zijn er een beetje bang voor lijkt het wel. Het ‘hoort’ niet bij het hedendaagse leven waar je geslaagd bent als je rent, 800 vrienden hebt op Facebook, 65 uur werkt in de week en altijd druk bent. Stilstaan, introspectie, recupereren zijn geen hippe woorden. Laat staan hippe dingen om te doen.
En toch zijn we nog niet zo ver door ‘ontwikkeld’ dat we zonder kunnen. Dat blijkt wel uit de grote getallen mensen die ‘er door zakken’, thuis komen te zitten met een burn out, depressie of andere gelabelde ziekte die te maken heeft met overprikkeling.
En hoewel ik elke dag mediteer, luister naar mijn lichaam en probeer er zo zorgvuldig mogelijk mee om te gaan, stap ook ik in de valkuil van het hedendaagse leven met alle dingen die moeten en waarvan ik denk dat ze van me worden verwacht. Ook ik stoot dan (letterlijk) mijn hoofd en moet een stap terug doen. Even schuilen tussen de bladeren, de tijd laten helen. Leren, ervaren, vechten (voornamelijk tegen mijn eigen overtuigingen) en rustig doorademen. Om daarna weer langzaam op te staan, voorzichtig mijn benen te strekken en weer stap voor stap door te gaan.
God zij dank had ik de goede mensen om me heen die me tijd gaven, er voor me waren, me steunden met praktische hulp, lekker eten en een luisterend oor. En God zij dank had er niemand het idee me uit mijn lijden te verlossen door een grote steen op mijn hoofd te laten vallen….. Fijn dat jullie er zijn.