‘Het is goed zo’. Afwachtend kijkt de jonge vrouw de zaal
in. Ze heeft zojuist gesproken over positiviteit, liefde, knuffelen, lachen,
geluk en samen zijn. Ze vertelde dat het hartstikke goed ging. Na een lange,
moeilijker periode was er nu licht, geluk en plezier. En nu kijkt ze de zaal
in. Een lichte trilling in haar lip. Ik kijk naar haar. Zie een fysiek kleine
vrouw met een enorme power. Met haar afgetrapte gympen en strakke zwarte broek
lijkt ze jong. Waarschijnlijk jonger dan ze is. Ik ken haar niet. En word
weggeblazen door haar kracht, uitstraling, liefde en woorden. Ik adem zachtjes
in en weer helemaal uit. Zet mijn beide voeten op de grond. Het moet nog
beginnen.
We zitten in de zaal om in volle aandacht bij haar moeder te
zijn. Die vorige week niet terug kwam van haar dagelijkse ochtendwandeling.
Omdat ze getroffen werd door een fatale hersenbloeding. Haar moeder werd 62
jaar. Ik ken haar als even zo krachtige vrouw: klein van lichaam, groot van
kracht. Ze hielp me door een moeilijke periode heen met voedingsadvies,
massage, acupunctuur. En met er zijn. Wat een kracht, wat een liefde.
En die zie ik nu doorgegeven in haar kind. Dat daar zo
dapper staat. En ik ben diep geraakt. Zoom uit naar mezelf, mijn eigen leven,
mijn eigen familie. En zonder oordeel kijk ik naar de verschillen. En neem ik
een besluit: pure liefde en positiviteit.
Ik voel me dankbaar en nederig. Dat ik dit hier mag leren.
Laat de tranen stromen bij het verdriet van familie en close vrienden, zing
voor de laatste keer mijn mantra om haar op haar reis te begeleiden en leg een
centje op haar kist voor mocht ze het nodig hebben bij de overtocht.
Ik neem me ten diepste voor hard te werken. Bewust te
blijven. Steeds te proberen dieper en sterker in contact te zijn met mijn eigen
liefde en positiviteit. Zodat ik het kan delen met anderen. Iedere ademhaling
weer.
Akal.
