Selma Falk

Selma Falk

dinsdag 24 november 2015

Familiefeest


Vooropgesteld: je zal gelijk hebben. Ze begrijpen je niet goed en de dingen worden anders geïnterpreteerd. Je bedoelt het natuurlijk goed en doet je best. Eigenlijk al jaren. En hoewel het ergens in de verte zeurt en pijn doet, is er al heel lang een status quo waarmee je een soort van vrede hebt. Het zal toch nooit veranderen. Zo gaat dat in families.
Over exact een maand kom je ze misschien tegen. Onder de kerstboom, bij een diner, lunch of wandeling. Kijk je ernaar uit? Of zie je het als noodzakelijk kwaad, leuk voor de (klein)kinderen. Een verplichting of plezier?
In families bestaan systemen die veel verder teruggaan dan jij en ik. We zijn een radertje in een veel groter geheel. Middels systeemtherapie kan je een goed inzicht krijgen in de systemen, jouw rol hierin en hoe je deze kan veranderen. De ander heb je daarvoor niet nodig: jij begint met de verandering en in zeer veel gevallen gebeurt er dan iets in het gehele systeem. Dat krijg je met radertjes die met elkaar verbonden zijn.
Stel nou dat je het gevoel van verplichting op de komende familiefeesten wilt veranderen in een meer plezierig gevoel. Een gevoel van rust, aanvaarding en kalmte dat bestaat uit acceptatie in plaats van wegkijken. Geen verplichting maar verlichting, zo iets.

Begin dan eens de komende week naar binnen te kijken. Waar zit je pijn? Wie of wat heeft je niet gezien en wat kan je met dat gevoel. Kan je een brief schrijven, het uitschreeuwen in de natuur of het uitspreken? Naar jezelf of de ander? Omarm jezelf. Dat kan ook letterlijk fysiek. Sta toe dat er dingen mis gingen en pijn deden.
Als je dat een aantal dagen gedaan hebt en je voelt je er klaar voor, kijk dan eens of je liefde kan sturen naar jezelf. Dit kan je doen door in een stilte moment je aandacht te sturen naar je hart. Je hart te openen en vervolgens voor te stellen dat je licht en liefde naar jezelf stuurt. Gek? Misschien. Maar het werkt wel. Gewoon een paar dagen (of de rest van je leven) doen.
Dan voel je je op een gegeven moment misschien sterk genoeg anderen te betrekken in die liefde. Dat begint met anderen waar je (makkelijk) van houdt en kan je steeds verder uitbreiden. Uiteindelijk ook naar mensen die je kwetsen of die kwaad doen terwijl je ze niet eens kent (bekijk het nieuws voor voorbeelden). Abracadabra en gaat dit je te ver? Gewoon een keer proberen met een open mind, goed voelen en dan weer door.
Wanneer jij eraan werkt in goede en liefdevolle verbinding te zijn met jezelf zal het systeem om je heen hierop reageren. Ze zullen zich onbewust uitgenodigd voelen open te staan voor positieve zaken als liefde, geduld en begrip. Los je hiermee eeuwenoude gewoontes en patronen op? Misschien niet. Maar je maakt wel een begin.
We zijn in oorlog heb ik begrepen. Er is onrust in de wereld en het is heel dichtbij. Vechten en overleven kan altijd. Waag de sprong! Ga voor leven in liefde, verbinding, contact en vertrouwen. Begin klein en dichtbij huis, dan wordt het vanzelf groter. Misschien vind je het eng of spannend en moeilijk erop te vertrouwen. Zoek dan hulp van liefdevolle mensen om je heen en steun elkaar. Of stuur me een mail. Dan ontvang je een audiobestand met een geleide hartmeditatie. Helpt je je hart te openen en de verbinding aan te gaan.
Kies je voor gelijk of voor geluk? Ik wens je een verlichte reis!

dinsdag 17 november 2015

Samen

We zijn geschokt. En dat is geheel voorstelbaar: een Europese hoofdstad, zo dicht bij ons, welke wederom op dramatische manier betrokken wordt in een oorlog die we nauwelijks (kunnen) snappen. En omdat we uiting willen geven aan onze afschuw houden we een minuut stilte, kleuren we rood-wit-blauw en roepen we op tot saamhorigheid: we willen schouder aan schouder door blijven gaan met ons leven. Ons niet laten kleineren door angst, onmacht of onkunde. Verdraagzaamheid, liefde en verbondenheid moeten ons leiden naar een oplossing. En daarnaast moeten de afschuwelijke gruweldaden met harde hand worden gestopt.

‘Hoera’, denkt een klein meisje dat wilde klaprozen plukt aan de zijkant van de drukke weg. ‘Daar was ik al een tijdje voor….. wat afschuwelijk dat dit gebeurt en wat prachtig dat nu zoveel mensen dit gebaar maken..’. Ze keek geroerd naar de pianist op het Bataclan plein in Parijs die onder volledige aandacht ‘Imagine’ ten gehore bracht als antwoord op de pijn en verdriet.
Blijf hopen, blijf geloven en… blijf werken. Want wat heb je nou nodig om het gevoel en de sterke wens van verbinding en saamhorigheid vast te houden? Het onderdeel te laten worden van je hele systeem en dagelijks handelen. Juist op momenten dat je niet zo’n schok-ervaring beleeft. Want hoe erg het ook is, over een (waarschijnlijk korte) periode bevind je je weer in de waan van je dag waarin de scherpe kantjes er weer af zijn en je focus voornamelijk ligt op het op orde houden en controleren van jouw leven en de dingen die je daarvoor nodig denkt te hebben.

Dat is een heel normale en begrijpelijke psychologische reactie: we kunnen maar een korte periode geschokt zijn en van daaruit reageren, daarna moet onze energiehuishouding weer terug naar een gemiddelde.
En dus vraag ik je: werk hard en bewust om je wens van saamhorigheid onderdeel te laten worden van je gemiddelde, van je dagelijkse bestaan. Vertaal je mogelijke gevoel van onmacht, verdriet en machteloosheid naar een positieve variant en houd die vast. Je minuut stilte, betrokkenheid, medeleven en roep om saamhorigheid kan je onderdeel maken van je leven.
Zodat je ook in de toekomst wanneer er beslist moet worden over vluchtelingenzaken, wanneer je een hand kan uitreiken naar mensen in nood, wanneer je geconfronteerd wordt met zaken die in eerste instantie vreemd en misschien beangstigend voor je zijn, dat je juist op die momenten ook kan reageren vanuit je wens en roep om saamhorigheid en medeleven. Misschien kan je dan ook een minuut stilte inplannen. Om te ademen en in contact te komen met jezelf zodat je op dat soort moeilijke momenten kan reageren en acteren vanuit je eigen kalme kracht.
Laten we elkaar de hand reiken. En hem liefdevol vasthouden. 
Klik hier voor het filmpje van de pianist

 

dinsdag 10 november 2015

Fakebook


Jasper postte afgelopen week een foto op Facebook. Een kiekje van hem en zijn gezin in een pretpark tijdens de herfstvakantie. Lachende gezichten in een stralend herfstbeeld. Twee dagen later  was Jasper dood. De eerste schok werd overspoeld door de tweede toen bleek dat Jasper hiervoor zelf had gekozen.
Ik ken Jasper niet maar hoorde wel de verhalen. Verhalen die me nog veel verdrietiger maakten dan het simpele feit dat het voor iemand zo zwart wordt dat een enige uitweg lijkt het beëindigen van zijn leven. Verhalen van ongeloof, verbijstering en lichte schuld. Want men wist niet van Japser zijn depressie.
 We vroegen ons af waarom we zoveel praten en zo weinig zeggen? Want minimaal drie maal per week was er een praatje in het voorbij gaan. En dat was nou juist het probleem…. Want in dat praatje bleek de nadruk te liggen op voorbij gaan. En niet op even stil staan. Omdat er kinderen moeten weggebracht en deadlines gehaald.
En zo werd voorbij gaan stil staan. Vanwege de schok en ongeloof.
Je kan ook bewust en zelf kiezen voor stilstaan. In de zin van ‘even de tijd nemen’. In welke vorm dan ook: je boodschappen niet rennend en gehaast tussendoor doen maar met aandacht en ruimte voor een praatje of glimlach, tegen wie dan ook. Een andere route nemen naar je werk waardoor je ineens nieuwe dingen ziet en ontdekt. Die je nooit eerder had gezien. Vijf minuten zitten, ademen en aankomen met je collega’s voordat je een vergadering start. Of daadwerkelijk aan iemand vragen hoe het met hem gaat en met aandacht luisteren naar het antwoord.
Legio onderzoeken wijzen uit dat wij het best functioneren en het gelukkigst zijn wanneer we in contact zijn met anderen, ons gezien voelen, het gevoel hebben er te mogen zijn. Daarop is oorspronkelijk het succes van Facebook terug te voeren.  En ondanks de diepe wens er te mogen zijn in al onze aspecten, mooi en lelijk, vrolijk en verdrietig, is Facebook de uiting geworden van onze wens ons mooier voor te doen dan we zijn. Het is een mooie fake illusie geworden van een digitaal sprookjes leven.
Dus mocht je willen leven in contact met anderen, laat dan je gezicht zien. Bij vrienden, familie, op straat of in de supermarkt. Open jezelf, glimlach, zie de ander en laat jezelf zien. Kijken wat er gebeurt….

dinsdag 3 november 2015

Loslaten


‘En als je daar een goed voorbeeld van wilt hebben moet je naar buiten kijken. Daar krijgen we deze tijd een prachtige les: op een mooie, gracieuze en overtuigend berustende manier accepteren wat er is. Meegaan met de stroom. Loslaten’.
Wij mensen denken. Leggen verbanden, trekken conclusies, maken plannen, hebben verwachtingen, hoop, gevoelens en emoties. We zijn vasthoudend. En lopen soms vast. Omdat we door die kwaliteit van denken soms de illusie krijgen dat we dingen kunnen controleren terwijl dat niet zo is. Dood, leven, het weer, gedachten en gevoelens van een ander. Zo maar een aantal dingen waarop we uitermate weinig invloed hebben. Terwijl hetzelfde rijtje regelmatig aanleiding is voor frustratie en verdriet in onszelf. We ervaren pijn, boosheid of zijn teleurgesteld.
Wanneer je dan goed gaat uitpluizen blijkt dat dat verdrietige gevoel vaak ontstaan is door je eigen gedachten, verwachtingen en of gevoelens en niet door iets dat buiten je ligt. Dat betekent dat het pijnlijke en verdrietige gevoel in jezelf ontstaat. Laat dat nou juist iets zijn waarop je wel invloed en controle kunt uitoefenen!
Wanneer je de tijd neemt om jezelf beter te leren kennen, ontdek je welke overtuigingen en vooronderstellingen je hebt. Afhankelijk van de waarde die ze je brengen, kan je vervolgens zelf beslissen of je ze wilt vasthouden of loslaten. Een simpele basisregel: positieve overtuigingen en vooronderstellingen (ik kan dit, ik bereik mijn doel, mijn project zal lukken, ik ben de moeite waard, ik ben het waard geliefd te zijn etc.) vasthouden! Sterker nog: uitbreiden, vaker doen, tegen jezelf zeggen in de spiegel ’s morgens. Negatieve overtuigingen (het zal wel niet lukken, ik kan er niks van, iedereen vindt mij stom, ik ben niks waard, het is mijn schuld): loslaten! Kijk naar buiten. Neem de bomen als voorbeeld en leer hoe het moet:
Ga staan of zitten en verbind je met de ondergrond. Stuur je uitademing richting je voeten en de plek waar je de grond raakt. Stel je voor dat je stevig geworteld bent, diep de grond in. Laat de overtuiging of het gevoel dat je wilt loslaten naar voren komen. Bekijk het als een toeschouwer. Neem rustig de tijd. Richt je dan heel aandachtig drie maal op je adembeweging. Voel hoe je je steeds meer kan verbinden met de rust en kalmte in je. Neem je dan voor de overtuiging los te laten. Doe dat ook op de volgende uitademing. Stel je voor dat de overtuiging met de uitademing weg kan stromen de aarde in. Herhaal dit totdat het voor jezelf kalm en vredig voelt.
Laat je niet leiden door je eigen illusies. Sta stevig en vast. In verbinding met jezelf, de natuur en de stroom van de dingen om je heen. Laat ieder blaadje dat je de komende tijd ziet vallen een herinnering voor je zijn.