Eindejaarsmeditatiewandeling - a.s. zaterdag

EINDEJAARSMEDITATIE WANDELING
 

Een klassieker ondertussen, de eindejaarsmeditatiewandeling:

- zaterdag 31 december 2016, van 10.00 tot 11.00
- verzamelen bij het witte hek aan het einde van de Bredelaan in Oosterbeek om 9.50
- stilstaan bij het afgelopen jaar, afronden en ruimte maken voor het nieuwe jaar
- kleine fysieke wandeling, grote mentale stappen

- vragen? mail of bel http://selmafalk.nl/pages/contact.html
- Kosten: € 5,-. Graag even aanmelden

 

Verslaafd

‘U bent verslaafd’. Ik heb het inderdaad goed verstaan. Met een zachte blik in zijn grijsblauwe ogen kijkt hij me aan terwijl hij het nogmaals herhaalt. ‘U bent verslaafd aan de snelle kick. U propt zoveel mogelijk acties in een dag/ week/ uur/ minuut en geniet vervolgens van de kick die u hiervan krijgt. U propt uw leven tot de rand toe vol omdat u zichzelf laat meezuigen met de hedendaagse stroom. De stroom waarin dit volproppen mogelijk gemaakt wordt door computers, smart-phones, wifi, media en altijd bereikbaar zijn. U laat zich meevoeren door deze stroom omdat u het anderen om u heen ziet doen. U denkt niet na. U volgt gewoon. Als een schaap in de kudde. De snelle kick van triomf wanneer u èn uw kinderen op tijd op school hebt afgeleverd, èn uw rapport heeft afgeschreven èn uw boodschappen voor vanavond heeft besteld èn de verpleegarts van uw moeder heeft gesproken, geeft u net voldoende energie om door te gaan. Het is echter een korte kick. En zoals met elke drug heeft u steeds meer nodig om door te kunnen gaan. Dat is waar het mis gaat: uw lichaam begint tegen te sputteren. Herinnert u zich uw rugpijn/ hoofdpijn/ vermoeidheid/ depressieve gevoelens van afgelopen jaar? Dat zijn signalen van uw lichaam mevrouw. U bent verslaafd. Aan de snelle, korte kick van het voort racende leven anno 2016.



Ik zie zijn mond bewegen. De woorden waaieren om mijn hoofd en sommige dringen naar binnen. Niet allemaal, zo heb ik het idee. Mijn vingers tintelen en ik voel mijn borst snel op en neer bewegen gestuurd door mijn ademhaling. Wat leerde ik alweer op de yoga?? Ademhalen naar mijn zitbotten, stevig zitten en ‘contact maken met de ondergrond’. Billen op de stoel en voeten op de grond. Laat ik daar maar eens beginnen.

Alvorens zijn oordeel uit te spreken heeft hij naar me geluisterd. Me verteld dat hij begrijpt dat mijn hartkloppingen me zorgen baren. Hij heeft herhaald en samengevat wat mijn klachten zijn. Wanneer leerden artsen dit? En waarom voelt het alsof ik in een slecht toneelstuk ben beland wanneer ik hem hoor zeggen dat hij begrijpt dat ik ‘af en toe pijn op de borst ervaar, dat ik me daar zorgen over maak. En dat ik daarnaast ook weer vaker last heb van een onbestemd somber gevoel’. En of hij goed begrijpt dat ik nu bij hem ben om hulp te krijgen.

Het slechte toneelstuk krijgt een flitsende wending op het moment dat hij zijn woorden over verslaving en snelle kicks uitspreekt. Ik zit op mijn stoel en laat de tijd verstrijken om de boel op een rijtje te krijgen. Het lijkt wel alsof de fabriek in mijn hoofd gesloten is voor lunchpauze: de radars draaien niet en ik dool wat rond door de grote lege hal. Verspreid door de ruimte vliegen zijn woorden en ik probeer ze te bevatten.

‘Neem de tijd mevrouw. Om dit eens rustig tot u te nemen. Niet alleen om er over na te denken maar om het in het geheel tot u te laten doordringen. Tot uw hoofd, uw hart en uw lichaam. De komende weken zijn de weken rondom kerst. Een periode van donker buiten en licht van binnen. Gaat u eens voorbij aan de stress en de snelle kick van veel eten, de perfecte feestavond en mooie cadeaus. Neemt u eens de tijd wat afstand te nemen. Even naar binnen te gaan bij u zelf. Te reflecteren met uw hoofd en te helen met en in uw hart. Onderzoek uw verslaving en kijk of u hiermee door wilt gaan. Of dat u een manier vindt hoe u wat meer uw eigen stroom kan vinden en ervaren. Zonder steeds meegesleurd te worden door anderen en wat u denkt dat er van u verwacht wordt. Misschien kunt u zich wat meer richten op het tevreden gevoel van een succes ervaring op de lange termijn. In rust. Misschien zijn er dingen die u mag loslaten. Omdat ze u belasten of omdat u ze niet meer wilt.

Gun uzelf rust. Gun uzelf vrede. Gun uzelf plezier, liefde en geluk. Voor de lange termijn. U heeft het allemaal in zich. En onthoud: U bent het waard’.

Fijne feestdagen.

De treinreis

Ik zit in de trein en lees een krantje. Het is niet helemaal duidelijk hoe lang mijn reis zal duren. Al eerder bleek dat de lengte van dit soort reizen afhangt van een aantal factoren die je niet allemaal zelf in de hand hebt.

Het is nog vrij vroeg en er stapt een man de coupe binnen. Jongen eigenlijk. Hij gaat bij me zitten en we kijken elkaar aan. Na een open, vrolijke glimlach komen we in contact. Zonder veel nadenken of moeilijkheden verbinden we met elkaar. We praten over dingen die ons bezig houden, luisteren samen naar een liedje van Herman van Veen en maken boven al veel plezier, ondanks (of misschien wel dankzij) het vroege tijdstip. We genieten allebei van de lichtheid en het plezier. Na een tijdje ligt er een obstakel op de rails waardoor ik word afgeleid. De jongen stapt uit en ik reis alleen verder.

Maar niet lang. Het obstakel wordt geruimd door een grote, sterke man. In een mum van tijd is hij ermee klaar en loopt ter controle door de coupes. Bij mij aangekomen stopt hij even. Vanuit mijn krant op schoot duurt het enige tijd voordat mijn ogen de zijne bereiken. Het is inderdaad een grote man met knal blauwe ogen. Onder de indruk van zijn voorkomen, laat ik me meenemen. In zijn wereld van body painting, motors en dance festivals. En net zo snel als mijn katzwijm kwam, verdwijnt het ook weer. Mijn gedachten dwalen af naar meer intellectuele vraagstukken en dieper liggende zaken. Hij bemerkt dit en loopt door.

In de deuropening loopt hij een gehaaste man tegen het lijf. Geïrriteerd door de vertraging omdat het hem te laat op zijn afspraak zal brengen. Hij gaat zitten op de enige vrije plek schuin tegenover me en pakt zijn telefoon. Drie oproepen en zeven nieuwe mails, en dat in de afgelopen vijf minuten. Geërgerd slaat hij zijn ogen op en kruist daarmee de mijne. Mijn blik geeft hem rust en een apart gevoel van thuiskomen. Hij legt zijn telefoon weg en we reizen een tijdje samen. We delen dingen over werk en zaken, zien beelden van mooie natuur in Afrika en verbinden met elkaar in verlies dat we leiden. Hij bereikt zijn eindstation wanneer blijkt dat hij in de verkeerde trein is gestapt. Ik reis alleen gedesillusioneerd verder.

Er stapt wederom een lange man binnen, slungelig dit keer. Met een vragende, afwachtende blik kijkt hij me aan en wijst naar de zitting naast me. Ik gebaar dat hij vrij is en hij gaat zitten. Onze schouders raken elkaar en daardoor wijk ik wat terug. En terwijl ik dat doe ontspant hij en wacht af. Nieuwsgierig door zijn houding beginnen we ons gesprek. Hij heeft dromen en doelen zo groot als het universum en ik word meegezogen door zijn enthousiasme. Hij tekent in de lucht en ik vul de praktische zaken in. We glimlachen naar elkaar. Na een tijdje zo samen zijn komt de conducteur opgewonden binnen. Er zijn problemen in de trein en hij zoekt mensen die de schouders er onder kunnen zetten. Ik sta als automatisch op en loop met hem mee. De luchttekenaar blijft zitten.

Ik werk wat problemen uit de trein en wanneer dat gedaan is rust ik op een klapstoeltje bij de deur. Er stapt een man binnen. Met ferme tred, een grote tas en een strakke blik. Hij gaat tegenover me zitten, pakt zijn telefoon en verbindt zijn koptelefoon eraan. Kennelijk een up tempo nummer als ik zo kijk naar zijn knippende vingers. Hij irriteert en intrigeert me: een man uit 1 stuk, rechtuit en duidelijk op de hoogte van wat hij wil. Met een staccato dat me alert maakt: ik recht mijn rug terwijl ik hem verder bekijk. Hij draait zijn met de muziek meedeinende hoofd naar me toe en struikelt over mijn glimlach. We stuntelen wat over deze val en pakken krant en telefoon weer van de grond.

Terwijl ik overeind kom met de krant in mijn handen vallen mijn ogen op het artikel van 2 december  2016: het CBS heeft berekend dat de kans op een duurzaam huwelijk steeds kleiner is. Het echtscheidingspercentage liep van 12% in 1971 op naar 40% in 2015.

Ik vraag me af wat er veranderde: de tijd, de mens, of nog iets anders? Verwachtingen van elkaar, van het leven, van jezelf? Afhankelijkheid, van elkaar, het leven en jezelf? Vertrouwen? In elkaar, het leven en jezelf? En terwijl het landschap buiten langzaam voorbij trekt ga ik weer zitten. Ik voel mijn zitbotten op het harde plankje van de zitting, vanuit waar ik mijn rug rechtop kan strekken. Het geeft me voldoende ruimte om goed te ademen en mijn energie te laten stromen. Ik realiseer me dat mijn reisgenoten een invloed hebben gehad op de ervaring van mijn reis. Ze waren een spiegel, een noodrem en een rustpunt voor me. Maar hier op dit harde houten plankje moet ik zijn. Bewust van mijn eigen kracht en energie die ik met iedere ademhaling door me heen voel stromen. Glimlachend vervolg ik mijn reis. Vol vertrouwen en vol liefde.

 

A hundred blessings, Mirabai Ceiba