Eindejaarsmeditatiewandeling - a.s. zaterdag

EINDEJAARSMEDITATIE WANDELING
 

Een klassieker ondertussen, de eindejaarsmeditatiewandeling:

- zaterdag 31 december 2016, van 10.00 tot 11.00
- verzamelen bij het witte hek aan het einde van de Bredelaan in Oosterbeek om 9.50
- stilstaan bij het afgelopen jaar, afronden en ruimte maken voor het nieuwe jaar
- kleine fysieke wandeling, grote mentale stappen

- vragen? mail of bel http://selmafalk.nl/pages/contact.html
- Kosten: € 5,-. Graag even aanmelden

 

Verslaafd

‘U bent verslaafd’. Ik heb het inderdaad goed verstaan. Met een zachte blik in zijn grijsblauwe ogen kijkt hij me aan terwijl hij het nogmaals herhaalt. ‘U bent verslaafd aan de snelle kick. U propt zoveel mogelijk acties in een dag/ week/ uur/ minuut en geniet vervolgens van de kick die u hiervan krijgt. U propt uw leven tot de rand toe vol omdat u zichzelf laat meezuigen met de hedendaagse stroom. De stroom waarin dit volproppen mogelijk gemaakt wordt door computers, smart-phones, wifi, media en altijd bereikbaar zijn. U laat zich meevoeren door deze stroom omdat u het anderen om u heen ziet doen. U denkt niet na. U volgt gewoon. Als een schaap in de kudde. De snelle kick van triomf wanneer u èn uw kinderen op tijd op school hebt afgeleverd, èn uw rapport heeft afgeschreven èn uw boodschappen voor vanavond heeft besteld èn de verpleegarts van uw moeder heeft gesproken, geeft u net voldoende energie om door te gaan. Het is echter een korte kick. En zoals met elke drug heeft u steeds meer nodig om door te kunnen gaan. Dat is waar het mis gaat: uw lichaam begint tegen te sputteren. Herinnert u zich uw rugpijn/ hoofdpijn/ vermoeidheid/ depressieve gevoelens van afgelopen jaar? Dat zijn signalen van uw lichaam mevrouw. U bent verslaafd. Aan de snelle, korte kick van het voort racende leven anno 2016.



Ik zie zijn mond bewegen. De woorden waaieren om mijn hoofd en sommige dringen naar binnen. Niet allemaal, zo heb ik het idee. Mijn vingers tintelen en ik voel mijn borst snel op en neer bewegen gestuurd door mijn ademhaling. Wat leerde ik alweer op de yoga?? Ademhalen naar mijn zitbotten, stevig zitten en ‘contact maken met de ondergrond’. Billen op de stoel en voeten op de grond. Laat ik daar maar eens beginnen.

Alvorens zijn oordeel uit te spreken heeft hij naar me geluisterd. Me verteld dat hij begrijpt dat mijn hartkloppingen me zorgen baren. Hij heeft herhaald en samengevat wat mijn klachten zijn. Wanneer leerden artsen dit? En waarom voelt het alsof ik in een slecht toneelstuk ben beland wanneer ik hem hoor zeggen dat hij begrijpt dat ik ‘af en toe pijn op de borst ervaar, dat ik me daar zorgen over maak. En dat ik daarnaast ook weer vaker last heb van een onbestemd somber gevoel’. En of hij goed begrijpt dat ik nu bij hem ben om hulp te krijgen.

Het slechte toneelstuk krijgt een flitsende wending op het moment dat hij zijn woorden over verslaving en snelle kicks uitspreekt. Ik zit op mijn stoel en laat de tijd verstrijken om de boel op een rijtje te krijgen. Het lijkt wel alsof de fabriek in mijn hoofd gesloten is voor lunchpauze: de radars draaien niet en ik dool wat rond door de grote lege hal. Verspreid door de ruimte vliegen zijn woorden en ik probeer ze te bevatten.

‘Neem de tijd mevrouw. Om dit eens rustig tot u te nemen. Niet alleen om er over na te denken maar om het in het geheel tot u te laten doordringen. Tot uw hoofd, uw hart en uw lichaam. De komende weken zijn de weken rondom kerst. Een periode van donker buiten en licht van binnen. Gaat u eens voorbij aan de stress en de snelle kick van veel eten, de perfecte feestavond en mooie cadeaus. Neemt u eens de tijd wat afstand te nemen. Even naar binnen te gaan bij u zelf. Te reflecteren met uw hoofd en te helen met en in uw hart. Onderzoek uw verslaving en kijk of u hiermee door wilt gaan. Of dat u een manier vindt hoe u wat meer uw eigen stroom kan vinden en ervaren. Zonder steeds meegesleurd te worden door anderen en wat u denkt dat er van u verwacht wordt. Misschien kunt u zich wat meer richten op het tevreden gevoel van een succes ervaring op de lange termijn. In rust. Misschien zijn er dingen die u mag loslaten. Omdat ze u belasten of omdat u ze niet meer wilt.

Gun uzelf rust. Gun uzelf vrede. Gun uzelf plezier, liefde en geluk. Voor de lange termijn. U heeft het allemaal in zich. En onthoud: U bent het waard’.

Fijne feestdagen.

De treinreis

Ik zit in de trein en lees een krantje. Het is niet helemaal duidelijk hoe lang mijn reis zal duren. Al eerder bleek dat de lengte van dit soort reizen afhangt van een aantal factoren die je niet allemaal zelf in de hand hebt.

Het is nog vrij vroeg en er stapt een man de coupe binnen. Jongen eigenlijk. Hij gaat bij me zitten en we kijken elkaar aan. Na een open, vrolijke glimlach komen we in contact. Zonder veel nadenken of moeilijkheden verbinden we met elkaar. We praten over dingen die ons bezig houden, luisteren samen naar een liedje van Herman van Veen en maken boven al veel plezier, ondanks (of misschien wel dankzij) het vroege tijdstip. We genieten allebei van de lichtheid en het plezier. Na een tijdje ligt er een obstakel op de rails waardoor ik word afgeleid. De jongen stapt uit en ik reis alleen verder.

Maar niet lang. Het obstakel wordt geruimd door een grote, sterke man. In een mum van tijd is hij ermee klaar en loopt ter controle door de coupes. Bij mij aangekomen stopt hij even. Vanuit mijn krant op schoot duurt het enige tijd voordat mijn ogen de zijne bereiken. Het is inderdaad een grote man met knal blauwe ogen. Onder de indruk van zijn voorkomen, laat ik me meenemen. In zijn wereld van body painting, motors en dance festivals. En net zo snel als mijn katzwijm kwam, verdwijnt het ook weer. Mijn gedachten dwalen af naar meer intellectuele vraagstukken en dieper liggende zaken. Hij bemerkt dit en loopt door.

In de deuropening loopt hij een gehaaste man tegen het lijf. Geïrriteerd door de vertraging omdat het hem te laat op zijn afspraak zal brengen. Hij gaat zitten op de enige vrije plek schuin tegenover me en pakt zijn telefoon. Drie oproepen en zeven nieuwe mails, en dat in de afgelopen vijf minuten. Geërgerd slaat hij zijn ogen op en kruist daarmee de mijne. Mijn blik geeft hem rust en een apart gevoel van thuiskomen. Hij legt zijn telefoon weg en we reizen een tijdje samen. We delen dingen over werk en zaken, zien beelden van mooie natuur in Afrika en verbinden met elkaar in verlies dat we leiden. Hij bereikt zijn eindstation wanneer blijkt dat hij in de verkeerde trein is gestapt. Ik reis alleen gedesillusioneerd verder.

Er stapt wederom een lange man binnen, slungelig dit keer. Met een vragende, afwachtende blik kijkt hij me aan en wijst naar de zitting naast me. Ik gebaar dat hij vrij is en hij gaat zitten. Onze schouders raken elkaar en daardoor wijk ik wat terug. En terwijl ik dat doe ontspant hij en wacht af. Nieuwsgierig door zijn houding beginnen we ons gesprek. Hij heeft dromen en doelen zo groot als het universum en ik word meegezogen door zijn enthousiasme. Hij tekent in de lucht en ik vul de praktische zaken in. We glimlachen naar elkaar. Na een tijdje zo samen zijn komt de conducteur opgewonden binnen. Er zijn problemen in de trein en hij zoekt mensen die de schouders er onder kunnen zetten. Ik sta als automatisch op en loop met hem mee. De luchttekenaar blijft zitten.

Ik werk wat problemen uit de trein en wanneer dat gedaan is rust ik op een klapstoeltje bij de deur. Er stapt een man binnen. Met ferme tred, een grote tas en een strakke blik. Hij gaat tegenover me zitten, pakt zijn telefoon en verbindt zijn koptelefoon eraan. Kennelijk een up tempo nummer als ik zo kijk naar zijn knippende vingers. Hij irriteert en intrigeert me: een man uit 1 stuk, rechtuit en duidelijk op de hoogte van wat hij wil. Met een staccato dat me alert maakt: ik recht mijn rug terwijl ik hem verder bekijk. Hij draait zijn met de muziek meedeinende hoofd naar me toe en struikelt over mijn glimlach. We stuntelen wat over deze val en pakken krant en telefoon weer van de grond.

Terwijl ik overeind kom met de krant in mijn handen vallen mijn ogen op het artikel van 2 december  2016: het CBS heeft berekend dat de kans op een duurzaam huwelijk steeds kleiner is. Het echtscheidingspercentage liep van 12% in 1971 op naar 40% in 2015.

Ik vraag me af wat er veranderde: de tijd, de mens, of nog iets anders? Verwachtingen van elkaar, van het leven, van jezelf? Afhankelijkheid, van elkaar, het leven en jezelf? Vertrouwen? In elkaar, het leven en jezelf? En terwijl het landschap buiten langzaam voorbij trekt ga ik weer zitten. Ik voel mijn zitbotten op het harde plankje van de zitting, vanuit waar ik mijn rug rechtop kan strekken. Het geeft me voldoende ruimte om goed te ademen en mijn energie te laten stromen. Ik realiseer me dat mijn reisgenoten een invloed hebben gehad op de ervaring van mijn reis. Ze waren een spiegel, een noodrem en een rustpunt voor me. Maar hier op dit harde houten plankje moet ik zijn. Bewust van mijn eigen kracht en energie die ik met iedere ademhaling door me heen voel stromen. Glimlachend vervolg ik mijn reis. Vol vertrouwen en vol liefde.

 

A hundred blessings, Mirabai Ceiba

Een andere maat

Dokter, m’n leven past me niet meer, heeft u een andere maat voor me?

 Ik sta iedere dag om half vijf op, kleed me gauw aan, haal de honden uit hun mand voor een stukje hardlopen door de stad. Bij thuiskomst krijgt iedereen eten en laat ik de thuiszorg binnen voor mijn zieke man die dan wakker wordt. Ik wandel snel naar de trein en prop een boterham in mijn mond. Want in de trein heb ik mijn handen nodig voor het beantwoorden van mails en herschrijven van rapporten. Onvoorstelbaar hoeveel fouten mensen maken…. Dan ben ik van half negen tot half zes op kantoor. Daarna naar huis waar ik om half acht ’s avonds eten kook voor mij en mijn man. Apart voor hem want hij lust niet alles. Tussen negen en half tien lig ik op de bank. Dat is echt ‘me-time’. En daarna de honden en naar bed.

Gelukkig werk ik snel en effectief want er zijn dagen dat ik mijn over-uren niet kan maken . Dan moeten er dingen geregeld worden voor mijn man of wordt mijn ziekte net even te erg om te negeren. Zware huiduitslag, enorme hoofdpijnen en spieren die opeens op slot schieten… U weet het want ik was er al eens eerder voor bij u. Die ziekte, dat is nou net iets wat ik er niet bij kan hebben.

 

Mijn man is doodziek. Dat weet u, hè dokter? Dat betekent, regelen, deur opendoen voor werklui om aanpassingen in huis te laten maken, doktersafspraken etc. En tussendoor kost het opstellen van zijn levenstestament ook enorm veel tijd. Want dat gun ik hem wel hoor dokter: een respectvol einde.

Na de jaarwisseling wordt het beter. De NS heeft namelijk haar dienstregeling aangepast waardoor ik tien minuten minder hoef te wachten op mijn overstap. Scheelt net weer he? Dat wachten is sowieso een zinloze bezigheid. Laptop niet bij de hand en gewoon de tijd voorbij laten drijven. Totaal zinloos.

Weet u wat irritant is dokter? Als mijn honden niet doorlopen ’s morgens. Of als ik per ongeluk een buurvrouw tegen kom wanneer ik naar buiten loop. Ik maak dan wel vriendelijk glimlachend een praatje maar ondertussen reken ik uit waar ik de verloren drie minuten ga inlopen. Mijn vriendinnen hebben dit trouwens precies hetzelfde als hun kinderen ineens vervelend doen, niet willen doorfietsen/ ontbijten/ aankleden of als ze ineens na school met een vriendje willen spelen….

Had ik het al met u over het verkeer dokter? Dat moet u toch ook vreselijk vinden als u naar patiënten moet? Mensen die stil blijven staan achter een groen stoplicht! Tergend! Of precies de toegestane snelheid rijden. En dan het liefst op de linkerbaan. Werkelijk waar. Aparte tijdsblokken zouden ze moeten maken. Voor mensen die alle tijd hebben en mensen die gewoon werken en proberen te overleven.

Vorig jaar dwong mijn baas me een mindfulness cursus te volgen. Mijn hart ging op momenten tekeer als een bezetene en hij maakte zich zorgen. Ik tuurde regelmatig in mijn agenda in de hoop dat er afspraken zouden vervliegen. Zodat ik er nieuwe bij kon maken.

Mijn baas ‘wilde me tegen mezelf beschermen’. Ik vond het nogal overtrokken maar toen ik omviel op de parkeerplaats heb ik toch maar ingestemd. Die mindfulness cursus heeft me  136 uur gekost (8 avonden van 3 uur en 2 uur per dag oefenen). Ik zei al  dat ik snel kan lezen en werken maar daar had ik bij deze cursus niks aan. Zitten moest ik, mediteren en voelen ‘hoe het gaat in mijn lichaam’. Tja,  mooi hoor allemaal, om te voelen waar ik pijn heb, een wolk van verdriet en tranen. Maar wat heb je er nou helemaal aan? Brengt dat nou brood op de plank? Na 8 weken kon ik weer gewoon door. Hoewel het wel even duurde voordat ik dat bewustzijn van mijn hartkloppingen en de pijn in mijn lichaam weer kwijt was…

Toch dokter, misschien wel door die cursus maar ik realiseer me de laatste tijd vaker dat het zo niet gaat. Mijn ziekte wordt erger, ik ben altijd moe en genieten is een apart woord geworden. Daarom ben ik bij u dokter. Mijn leven past me niet meer. Heeft u een andere maat voor me?

Nieuw blad

‘Mogen we ons alweer laten horen?’, fluisterde ze. Ze zaten verscholen onder takken, blad, mos en gras. Het was soms koud en vochtig geweest maar over het algemeen vrij goed te doen. Uren waren voorbij gedreven. Zonder woorden, zonder actie en op een gegeven moment zelfs zonder gedachten. Ze hadden geruzied, spelletjes gedaan, oplossingen voor potentieel onoplosbare problemen gezocht en ze hadden gepraat. Over de wereld, elkaar, zichzelf. Over dingen die pijn deden, angsten maar ook over momenten van vreugde, plezier en warmte. En na al die tijd ondergedoken te zitten was er nu de natuurlijke drang weer naar buiten te komen. Om weer te kijken hoe de wereld draaide en daar schoorvoetend aan mee te doen.

Er was veel geweest. Onrust, beweging, ongeloof en verdriet. Over de wereld, de mensheid, de ‘loop der dingen’. En hoewel deze dingen voorheen aanleiding hadden gegeven haar stem te laten horen, was het even verstild. In een soort gedwongen overgave. Een gevoel van overweldigd zijn. Een Kalimero gevoel. Want maakte het uit? Deed het er toe? Of kon onderduiken ook gewoon? Zonder verdere gevolgen. En hoewel het achteraf pas duidelijk werd, was ze min of meer in deze situatie gestuurd. Een periode van rust, stilte, naar binnen. De stormen even over laten waaien.

Stormen waren er: de wereld schokte door een nieuwe president, mensen verloren geloof en liefde, er verdronk een hondje en mensen verbonden zich. Maar nu ze zo langzaam weer naar voren kwam was er niet veel dat de moeite van het noemen waard was. Alle stormen groot en klein, waren ook weer gepasseerd. Soms met veranderingen aan interieur en omgeving, anderen met ogenschijnlijk geen enkel gevolg….

Ze dacht hierover na en besloot zich te verbinden met een diep vertrouwen. Datgene dat ze voelde tijdens meditaties, wandelend in het bos, bij een innige omhelzing of prachtig muziekstuk. Het vertrouwen dat het gaat zoals het mag gaan. Al dan niet met reden, oorzaak, doel of gedachte. Gewoon. Het gaat. En daarmee stapte ze naar buiten. Keek naar de bomen die hun blad lieten vallen, geholpen door de krachtige november wind en door het nieuwe blad dat diep van binnen zich al aankondigde.

Er groeide nieuw blad. Ze wilde naar buiten.

Ik weet wat goed voor je is

Ik weet wel wat goed voor je is. Kom maar, ik regel het, ik stuur en ik bepaal. Volg mij maar.

Geven bovenstaande zinnen je een onaangename kriebel? Grote kans van wel. De afgelopen decennia hebben we gevochten voor zelfbeschikkingsrecht. We accepteerden geen betutteling, aansturing of controle vanuit kerk, werkgevers, politici of andere  autoriteit. We weten zelf wel wat goed is voor ons. Je ziet dit ook terug in de hedendaagse manier van opvoeden. Waarbij dit begrip vroeger stond voor (aan)sturing van kinderen zonder veel discussie, houdt  opvoeden tegenwoordig in zo snel mogelijk de (vermeende) zelfstandigheid en zelfbeschikking van het kind te laten prevaleren. Dat dit leidt tot ellenlange discussies waarvan u en ik regelmatig getuige moeten zijn(‘Ik wil geen handschoenen aan, maakt me niet uit dat het  buiten vriest/ ik wil nu gewoon snoep ook al is het vlak voor het eten’ etc.) is helaas een feit.

Dat we zijn doorgeschoten in onze roep tot zelfbeschikking bleek vorige week met Brexit. Een land vol mensen beslist over een uiterst ingewikkelde aangelegenheid met als enige vereiste staatsburger van dat land te zijn. Kennis, overzicht, intelligentie, kwaliteiten voor het maken van een gedegen afweging? Allemaal geen vereisten voor stemmen. Schiet maar raak voor een knaak zeggen ze hierover op de kermis…. Met dit verschil dat het daar gaat over 1 knaak en bij Brexit over heel wat meer knaken.

 

Natuurlijk is de roep om zelfbeschikking legitiem. In het verleden is er schandalig misbruik gemaakt door autoriteiten. Op alle vlak. In kerken door priesters die angst en verdriet zaaiden met schandalig misbruik van lijf en leden. Politici die getraind zijn niet te antwoorden op vragen, verantwoordelijkheden laten liggen en vaker gaan voor het eigen gewin door middel van schandalig gegraai in gemeenschapsgeld. Leraren, artsen, ouders en andere autoriteiten die niet voldoende eigenwaarde hadden om te zeggen ‘ik weet het niet’ en daarom maar door gingen met foute beslissingen met alle schade van dien. Allemaal schandalige vormen van misbruik van vertrouwen waardoor een reactie niet kon uitblijven.

En in die reactie periode zitten we nu: een periode van zelfbeschikkingsrecht tot in de top welke leidt tot ontwrichtte landen, onderlinge problemen tussen bevolkingsgroepen en ondergang van potentiële groei en ontwikkeling. En zoals met alle extremen is ook dit natuurlijk niet goed. Ik hoop dan ook dat Brexit een aanleiding is om langzaam te komen op de Gulden Middenweg!

Daar waar het prima is als bepaalde beslissingen voor je worden genomen. Door een persoon of groep van personen die zich heeft gespecialiseerd in het onderwerp. Die derhalve weet van de hoed en de rand, de voors en de tegens. En die op basis daarvan een besluit heeft genomen met het meest positieve resultaat.

Om hier te komen hebben we vertrouwen nodig. Allereerst in onszelf. Zodat we kunnen en durven zeggen wanneer we iets niet weten. Wanneer we meer informatie nodig hebben om tot een gefundeerd oordeel te komen. Daarmee kunnen er mensen groeien in een bepaalde (advies) rol.

Daarnaast hebben we vertrouwen in de ander nodig. Dat als die zegt: op basis van alle gegevens die ik heb verzameld is dit gemiddeld de beste beslissing. Dat we dat dan volgen. Omdat het ons ontspant en daarmee het systeem.

Vertrouwen in jezelf en de ander vind je door te mediteren. Iedere dag een minuut van rust in te passen waarin je even je aandacht richt op je ademhaling. Niet meer dan dat. En als je nog meer wilt weten over meditatie, innerlijke groei en vertrouwen, neem dan contact met me op. De laatste jaren studie en ervaring op dit gebied lijken me zo maar een specialist op dit gebied gemaakt te hebben. Wie weet beslis ik dan wel welke kant je op moet gaan…..

Tyfoon door Nederland

Heb je het al gehoord? De politie heeft een jonge, donkere man aangehouden op straat omdat ze de combinatie van zijn leeftijd, huidskleur en dure auto verdacht vonden. Niet met getrokken wapens en veel lawaai en ellende, nee, gewoon: staande houden om  wat vragen te stellen. Ze maakten een praatje en kwamen er achter dat de jonge man zijn geld verdient in de muziekindustrie. Een business waarin het heel normaal is grote sommen geld te verdienen door  het aanslaan van de juiste toon. Jongeman is een beroemdheid en zong onlangs nog voor onze koning. Hij blijft rustig, geeft een handtekening (dat verzin ik hoor!) en zet het gebeuren op social media. Hallo wereld: u kunt nu uw mening gaan vormen. Denk vooral kort en deel het krachtig!

We vallen, struikelen en weten niet hoe luid we moeten scanderen dat dit niet kan. De politie biedt excuses aan, gaat hiervan leren, politici Samsom en Klaver stellen dat racisme en discriminatie hardnekkig in de samenleving zit en onze minister van der Steur deelt mee dat vooroordelen niet mogen meewegen bij uitvoering van politiewerk maar dat fouten maken menselijk is. Van der Steur! Is dat niet die man die struikelt van motie van wantrouwen naar onbekwaam handelen naar ontoelaatbaar bral gedrag?

 

Ik weet heel weinig van de politie en andere gezaghebbers die we hier in Nederland hebben aangesteld om ons te beschermen maar ik weet wel dat deze mannen en vrouwen getraind worden om snel, doeltreffend en effectief te handelen. Dat betekent soms in een flits van een seconde situatie bekijken, analyseren, besluit nemen en actie. Dit zijn de mensen die ons tegen alles in behoeden voor erger kwaad. Tegen een erbarmelijk salaris, in moeilijke, spannende en gevaarlijke situaties met regelmatig de ‘ondersteuning’ van omstanders in de vorm van gescheld, gevloek en in de weg staan om een filmpje te maken. Dit geldt wat mij betreft voor politie, brandweer, leger, ambulancemedewerkers en andere mensen die er hun werk van hebben gemaakt het voor ons beter en veiliger te maken.

Mijns inziens heeft deze politie agent natuurlijk gehandeld, hoogst waarschijnlijk onderbouwd door gedegen training en ervaring. Hulde voor de politie die zijn werk uitvoert. En nogmaals hulde voor de politie die openlijk aangeeft wanneer dit fout gaat en ze hiervan kunnen leren. Van der Steur, let je op?!?

Het feit dat de politie een snelle eerste conclusie trekt is volledig natuurlijk: ons brein is al heel vroeg begonnen met het onderscheiden van goed en kwaad. Deze kwaliteit is goed ontwikkeld en zit diep in ons omdat we hiermee ons voortbestaan redden. Bloeddorstige tijger? Kwaad dus rennen! Warme, beschutte grot? Goed dus ontspannen. Zo iets. Dit zit diep in onze hersenen ingeprent en daarom reageren we vaak snel en primair. Getrainde en weldenkende mensen zetten dan een stap verder: voordat ze met veel bombarie een kogel door Tyfoon’s hoofd schieten (want drugscrimineel) controleren ze de waarheid van hun eerste bevinding (praatje maken en extra informatie inwinnen). Anderen laten deze extra stap voor wat het is en braken ongenuanceerd hun ellende over me heen via TV of social media (een reden waarom ik al jaren geleden gestopt ben dit allemaal te volgen overigens…).

Laten we dit voorbeeld weer eens bij de kladden pakken. Om steeds bewust te zijn van onszelf, onze meningen, ons kuddegedrag en ook ons blaat gedrag. We hoeven niet overal mee te lopen. We hoeven niet overal iets van te vinden. Ja, we hebben primaire reacties die diep in ons geworteld zitten. Met gedegen training en aandacht kan je je hier bewust van worden. Zodat je vervolgens een gefundeerd besluit kan nemen over je vervolgactie. De politie doet dit middels jarenlange bedrijfstraining. Jij kan dit doen middels (wellicht jarenlange) brein/ meditatietraining: gun jezelf rust. Gun jezelf ruimte, goede slaap en aandacht. Gun jezelf elke dag wat stilte om bewuster te worden van de snelheid waarmee je gedachten en emoties komen. En ook weer gaan.

Misschien word je er toleranter van. Naar jezelf. En dan misschien ook naar anderen om je heen. Misschien kan je daarmee een voorbeeld zijn: een mens van vlees en bloed met primaire reacties en secundaire acties. Met fouten en openheid. Met liefde en oprechtheid. Verbeter de wereld, ik begin bij mezelf.

Like me!

Omdat ik regelmatig mijn blog via Twitter bekend maak, zit ik in een soort ‘automatische poel’ van volgers. Zo ontving ik gister bericht dat ik nu gevolgd word door @FBLikesNL, een bedrijf waar ik Facebook likes kan kopen. Facebook likes zou ik moeten kopen omdat dan mijn product meer reuring teweeg brengt op social media waardoor ik er meer verkoop. Hoewel ik nog naïef denk dat goede inhoud zichzelf verkoopt, is allang gebleken dat reuring, ophef en beweging, onder andere op social media, vaak hogere verkoopresultaten oplevert dan goede inhoud.

Een ding wat je inzet wanneer je jezelf (of je product) verkoopt is je Ego. Al eerder praatte ik over het Body Mind Soul- principe waarin ik geloof: je hebt een lichaam om de aardse beleving te ervaren, een Mind die bestaat uit projecties van gedachten en gevoelens (hier zit je Ego aan gelieerd) en je bent je Soul: een pure vorm van liefdevolle energie. Wanneer je daar meer mee in contact bent wordt het bijvoorbeeld makkelijker niet te emotioneel te reageren in ruzies, wat kalmer te zijn en je eigen koers te varen. Om je eigen koers daadwerkelijk uit te zetten, een boot te kopen en hem zo te sturen dat je optimaal wind in de zeilen hebt, daarvoor heb je dan weer je Ego nodig.

Een nuttig ‘ding’ dus dat Ego. Mits je het goed aanstuurt. Vanuit je Soul. Vanuit je kalme zelf.

 

En daar gaat het nogal eens mis. Want dat Ego is als een wild paard. Wanneer je niet oplet gaat het met je (Soul) aan de haal, word je overspoeld door belemmerende gedachten of gevoelens of richt je je aandacht op activiteiten die je op een punt brengen waar je later zwaar ongelukkig zit te zijn. Ik merkte dit aan den lijve toen ik een aantal weken geleden een nieuwe profielfoto van mezelf op internet zette. Gemaakt door een professionele fotograaf dus best een mooie plaat. Heerlijk vond ik alle Likes! En ik had ze niet eens hoeven kopen! Ze kwamen van alle kanten digitaal naar me toe vliegen. Met ook nog eens aardige opmerkingen erbij! Mijn Ego smulde, kroelde, draaide zich nog eens lekker om: och wat heerlijk!

Dit verklaart direct het succes van bedrijven als @FBlikesNL en andere marketeers: ons Ego is zwak, makkelijk te paaien en knalt uit zijn voegen als onkruid na een drupje regen en een glimpsje zon. Het heeft maar heel weinig aansporing nodig en daar racet het al op weg. In de vaart je lichaam en Soul er sullerig achter aan meenemend.

Wanneer je hier niet alert op bent gaat op enig moment lichaam en Soul tegensputteren. Je wordt moe, ziek, ellendig en dan is het zaak de boel weer in balans te krijgen. Bewust te kijken waar je Ego de overhand in heeft gekregen, daar weer wat afstand in brengen en werken aan balans. Dit doe je door dagelijks een moment van rust, kalmte of meditatie in te plannen. Even pas op de plaats. Bijvoorbeeld als je staat te wachten in de rij bij de supermarkt of als je in de file staat. Geef je mind dan even rust en ga niet meteen afleiding creëren en je Ego voeden op social media. Adem in, denk een positief woord en adem uit. Laat eventueel wat spanning los.

Simple as that! Like it??

Pas op je woorden!

‘Pas op je woorden’, zegt ze met een quasi boze stem. Met haar wijsvinger omhoog gericht kijkt ze me glimlachend aan. Oma. Wat heerlijk om zelfs jaren na je dood je nog zo levendig bij me te hebben en van je te leren.

Want juist nu realiseer ik me de waardevolle waarheid van haar woorden. Pas op wat je zegt. Pas op wat je denkt. Pas op wat je voelt. Want alles begint met een intentie. En met je woorden, gedachten en gevoelens bepaal jij dus het startpunt.

‘Gaat het alweer beter? Ik weet niet of dit goed komt. Ik ben ziek’. In plaats van: ‘hoe voel je je, hoe zal het eindresultaat zijn? En mijn lichaam vertelt me iets’. Een essentieel verschil. Want ‘beter’ impliceert een situatie die nu slechter is, een ‘goed’ eindresultaat kan vele vormen hebben en ‘ziek’ is een uiting van een negatief oordeel.

Maakt het wat uit? Ja. Ik denk het wel. Want bij iets wat je interpreteert als een ‘slechte afloop of verkeerde situatie’ komt vanzelf een gevoel van teleurstelling, boosheid misschien. Op jezelf, op anderen, op de wereld. En vanuit dat gevoel maak je andere keuzes dan vanuit een neutraal gevoel. In den extreme ben je zo boos op alles en iedereen dat je je aansluit bij een fanatieke groepering die jou met woorden overtuigd dat nu alles slecht is en, met hun hulp, straks alles beter.  Daardoor worden oorlogen uitgevochten groot en klein. In de wereld en in jouw keuken.

Hoe zou het zijn als je minder labelt. Bewuster kijkt naar wanneer je een oordeel velt. Groot of klein. Hoe zou het zijn als je aandachtiger om gaat met jezelf, met hoe je je voelt. Wat dingen met je doen. En hoe zou het zijn als je daar even de tijd voor neemt. Om dat volledig te (door)voelen en pas daarna een actie zou inzetten.

Je kan je trainen op meer open vragen stellen. Die beginnen o.a. met hoe, wie, wat, waar en waarom? Je kan je blik open houden door te kijken, ruiken, proeven en ervaren wat er gebeurt. En je kan je hart open houden door elke ochtend na het wakker worden deze intentie uit te spreken: ‘ik heb een open hart. Ik ben vol vertrouwen. Ik ben liefde’. Of iets van dergelijke strekking.

Het zal werken als een vliegwiel: eerst met moeite en daarna steeds makkelijker. Omdat je ruimte geeft aan jezelf, aan je pure, niet-oordelende zelf die steeds met een open blik de dingen bekijkt, aanvaardt en beleeft die op het pad komen.

Fijne reis!

Als bomen uit de hemel groeien

Als bomen uit de hemel groeien,

voortschrijdend met lange zwarte takken.

Als grijparmen naar de aarde,

stevig en overtuigd.

In een boodschap, een houvast, een leidraad.

Een duidelijke lichte kern, diep van binnen.

Dan zal alles goed zijn.

Zal je je pijn kunnen aanvaarden, je twijfels omarmen.

Je angstige zekerheden durven los te laten.

Je zal durven vertrouwen.

Op het ogenschijnlijk  tegenstrijdige,

voorbij ratio, logica of rede.

Je zal zacht worden.

Sterk in je pure lichte  kern,

omarmd door de velen armen om je heen.

Als zwarte takken,

groeiend uit de hemel.

 

Jonge merels

Er zit een jonge merel op de grond in de tuin. Dood. Ten minste, zo lijkt het. Koppie tussen de schouders getrokken, half verscholen onder nieuw, lichtgroen blad. Onbeweeglijk. Wanneer  we dichterbij komen om te kijken, draait hij voorzichtig zijn hoofdje en kijken we in zijn kraaloogjes. Hij lijkt vermoeid. Maar dat is natuurlijk maar een interpretatie die wij eraan geven…..

We besluiten hem met rust te laten. Kijken af en toe bezorgd uit het raam en zien hem dan stil zitten. We vragen ons af of we hem uit zijn lijden moeten verlossen (maar wie durft dat?!?), of we de dierenambulance moeten bellen, of we brood gedrenkt in water moeten geven. Kortom: we bedenken legio creatieve oplossingen om dit vermeende lijden zo snel mogelijk te beëindigen.

Ondertussen verstrijkt de tijd. Zoals die dat zo gracieus kan. Hij laat zich vullen met zaterdagactiviteiten als boodschappen, voetbal, boekjes lezen en lunchen. En terwijl we dat doen kijken we weer naar buiten en zien we de merel rond hippen. Bij het avondeten zit hij op de tuintafel en tijdens de koffie in een boom. ’s Avonds is de merel gevlogen. Op naar van alles en nog wat, precies wat hij op zijn pad tegen komt.

En ik? Ik neem het verhaal mee. En realiseer me weer eens mijn eigen onkunde, stommiteit en beperktheid. Gedreven door de belachelijke wens dingen te controleren, sturen en beïnvloeden dacht ik er daadwerkelijk aan deze jonge merel een steen op zijn kop te gooien. En dan ook nog met de overtuiging dat ik daarmee iets goeds deed. Terwijl de merel me zo mooi laat zien dat er soms dingen gebeuren die je heftig raken. Waar je vermoeid van raakt, van de leg. Waardoor je even van je voeten geslagen wordt. En dat het dan verstandig is (en soms ook niet anders kan) om even te schuilen. Je hoofd tussen je schouders te trekken op een rustig plekje. Om even op adem te komen. De tijd te laten passeren. Zonder actie, rennen, doen en oplossen. Gewoon om ruimte te geven aan je adem, aan je systeem, aan je herstel.

Hoe vaak doe jij dat? Even de balans opmaken. Na een drukke dag, week of periode even een moment van rust inplannen. Om te herstellen, evalueren, te leren en op kracht te komen. Om daarna weer met hernieuwde kracht door te gaan.

We zijn er een beetje bang voor lijkt het wel. Het ‘hoort’ niet bij het hedendaagse leven waar je geslaagd bent als je rent, 800 vrienden hebt op Facebook, 65 uur werkt in de week en altijd druk bent. Stilstaan, introspectie, recupereren zijn geen hippe woorden. Laat staan hippe dingen om te doen.

En toch zijn we nog niet zo ver door ‘ontwikkeld’ dat we zonder kunnen. Dat blijkt wel uit de grote getallen mensen die ‘er door zakken’, thuis komen te zitten met een burn out, depressie of andere gelabelde ziekte die te maken heeft met overprikkeling.

En hoewel ik elke dag mediteer, luister naar mijn lichaam en probeer er zo zorgvuldig mogelijk mee om te gaan, stap ook ik in de valkuil van het hedendaagse leven met alle dingen die moeten en waarvan ik denk dat ze van me worden verwacht. Ook ik stoot dan (letterlijk) mijn hoofd en moet een stap terug doen. Even schuilen tussen de bladeren, de tijd laten helen. Leren, ervaren, vechten (voornamelijk tegen mijn eigen overtuigingen) en rustig doorademen. Om daarna weer langzaam op te staan, voorzichtig mijn benen te strekken en weer stap voor stap door te gaan.

God zij dank had ik de goede mensen om me heen die me tijd gaven, er voor me waren, me steunden met praktische hulp, lekker eten en een luisterend oor. En God zij dank had er niemand het idee me uit mijn lijden te verlossen door een grote steen op mijn hoofd te laten vallen….. Fijn dat jullie er zijn.

Kijk: vrede!

‘Ik kijk hier in vrede’, zegt hij op dezelfde toon als waarmee hij kort daarvoor vertelde dat hij gewonnen heeft met voetbal. ‘En dat doe ik vanuit hier’, vervolgt hij. Hij wijst naar de plek tussen zijn wenkbrauwen. Vervolgens kijkt hij even verschrikt op en ontspant als hij mijn reactie ziet. ‘Hoe werkt dat precies? Kijken vanuit die plek?’, vraag ik hem. En hij legt uit dat het als een stroomstootje licht is. Van binnen naar buiten.

Ik adem  zachtjes uit in bewondering. Ik ben in de gelukkige omstandigheid met enige regelmaat met deze wijze jongen van negen aan de ontbijttafel te zitten en geniet van zijn prachtige in- en vergezichten die me soms zo helder en krachtig raken.

‘Fijn dat het zo goed met je gaat, Selma’! ‘Je bent zo druk dat je al weken vooruit aan het plannen bent…’. Ik luister vertwijfeld naar de woorden en heb even geen antwoord. We leven nog steeds in een tijd en land waar ‘druk zijn’ zonder verder vragen het equivalent is van ‘het gaat je goed’.

Deze opvatting is  door alles heen voelbaar: rusten, introspectie en met kalmte en gerichte aandacht dingen doen en ervaren wordt geïnterpreteerd als ‘niet ok’. Snelheid, rennen, ‘trek het internet leeg-omdat het kan!’ (reclame van Tele2), volle agenda’s, racen en hard werken? Ja! Dan hoor je erbij.

Voor de mensen met wie ik werk in mijn coachingspraktijk een extra zorg. Want vaak doen ze even niet meer mee. Omdat het lichaam duidelijke grenzen heeft aangegeven en meerennen dus niet meer lukt. Dan wordt er verplicht stil gestaan en gaan alle radars van vechten, leren, loslaten en doorgaan in werking. Ook voor mij een bekend fenomeen.

En dan is er ineens die wijsheid die alles in verhouding zet: ik kan kijken in vrede. Naar mezelf en de wereld om me heen. Ik kan zien dat we worstelen, vechten, duwen en trekken. Dat we onszelf soms ver laten afdrijven. Van onze kern, ons vertrouwen en onze liefde. Dat we ons soms laten leiden door illusies van bezit, macht en hebzucht.

En ik kan me ook in volledigheid realiseren dat ik zelf aan het roer sta. Dat ik steeds in verbinding kan blijven met mezelf, mijn behoeftes en mijn vaste basiskern van rust, liefde en vrede.

En zo kan ik een aantal dagen later de wijze woorden even volledig voelen en ervaren: ik kijk hier in vrede. Een ervaring die ik bekrachtig in een meditatie door met iedere in – en uitademing de zin te herhalen. Zodat ik het me makkelijker kan herinneren op momenten dat mijn schip door de golven van het dagelijks leven iets van koers is geraakt.

Of je nou rent, vliegt, het internet leeg trekt of zit op een kussen, doe het met aandacht. Verbind je met je basisgebied (je billen!) en voel of en waar ze de ondergrond raken. En kijk vanuit daar met de plek tussen je wenkbrauwen (je derde oog) in vrede naar jezelf en de wereld om je heen.

Schip Ahoy Kapitein!