‘Mogen we ons alweer laten horen?’, fluisterde ze. Ze zaten
verscholen onder takken, blad, mos en gras. Het was soms koud en vochtig
geweest maar over het algemeen vrij goed te doen. Uren waren voorbij gedreven.
Zonder woorden, zonder actie en op een gegeven moment zelfs zonder gedachten.
Ze hadden geruzied, spelletjes gedaan, oplossingen voor potentieel onoplosbare
problemen gezocht en ze hadden gepraat. Over de wereld, elkaar, zichzelf. Over
dingen die pijn deden, angsten maar ook over momenten van vreugde, plezier en
warmte. En na al die tijd ondergedoken te zitten was er nu de natuurlijke drang
weer naar buiten te komen. Om weer te kijken hoe de wereld draaide en daar
schoorvoetend aan mee te doen.
Er was veel geweest. Onrust, beweging, ongeloof en verdriet.
Over de wereld, de mensheid, de ‘loop der dingen’. En hoewel deze dingen voorheen
aanleiding hadden gegeven haar stem te laten horen, was het even verstild. In
een soort gedwongen overgave. Een gevoel van overweldigd zijn. Een Kalimero
gevoel. Want maakte het uit? Deed het er toe? Of kon onderduiken ook gewoon?
Zonder verdere gevolgen. En hoewel het achteraf pas duidelijk werd, was ze min
of meer in deze situatie gestuurd. Een periode van rust, stilte, naar binnen.
De stormen even over laten waaien.
Stormen waren er: de wereld schokte door een nieuwe
president, mensen verloren geloof en liefde, er verdronk een hondje en mensen verbonden
zich. Maar nu ze zo langzaam weer naar voren kwam was er niet veel dat de
moeite van het noemen waard was. Alle stormen groot en klein, waren ook weer
gepasseerd. Soms met veranderingen aan interieur en omgeving, anderen met
ogenschijnlijk geen enkel gevolg….
Ze dacht hierover na en besloot zich te verbinden met een
diep vertrouwen. Datgene dat ze voelde tijdens meditaties, wandelend in het
bos, bij een innige omhelzing of prachtig muziekstuk. Het vertrouwen dat het
gaat zoals het mag gaan. Al dan niet met reden, oorzaak, doel of gedachte. Gewoon.
Het gaat. En daarmee stapte ze naar buiten. Keek naar de bomen die hun blad
lieten vallen, geholpen door de krachtige november wind en door het nieuwe blad
dat diep van binnen zich al aankondigde.
Er groeide nieuw blad. Ze wilde naar buiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten