Een andere maat

Dokter, m’n leven past me niet meer, heeft u een andere maat voor me?

 Ik sta iedere dag om half vijf op, kleed me gauw aan, haal de honden uit hun mand voor een stukje hardlopen door de stad. Bij thuiskomst krijgt iedereen eten en laat ik de thuiszorg binnen voor mijn zieke man die dan wakker wordt. Ik wandel snel naar de trein en prop een boterham in mijn mond. Want in de trein heb ik mijn handen nodig voor het beantwoorden van mails en herschrijven van rapporten. Onvoorstelbaar hoeveel fouten mensen maken…. Dan ben ik van half negen tot half zes op kantoor. Daarna naar huis waar ik om half acht ’s avonds eten kook voor mij en mijn man. Apart voor hem want hij lust niet alles. Tussen negen en half tien lig ik op de bank. Dat is echt ‘me-time’. En daarna de honden en naar bed.

Gelukkig werk ik snel en effectief want er zijn dagen dat ik mijn over-uren niet kan maken . Dan moeten er dingen geregeld worden voor mijn man of wordt mijn ziekte net even te erg om te negeren. Zware huiduitslag, enorme hoofdpijnen en spieren die opeens op slot schieten… U weet het want ik was er al eens eerder voor bij u. Die ziekte, dat is nou net iets wat ik er niet bij kan hebben.

 

Mijn man is doodziek. Dat weet u, hè dokter? Dat betekent, regelen, deur opendoen voor werklui om aanpassingen in huis te laten maken, doktersafspraken etc. En tussendoor kost het opstellen van zijn levenstestament ook enorm veel tijd. Want dat gun ik hem wel hoor dokter: een respectvol einde.

Na de jaarwisseling wordt het beter. De NS heeft namelijk haar dienstregeling aangepast waardoor ik tien minuten minder hoef te wachten op mijn overstap. Scheelt net weer he? Dat wachten is sowieso een zinloze bezigheid. Laptop niet bij de hand en gewoon de tijd voorbij laten drijven. Totaal zinloos.

Weet u wat irritant is dokter? Als mijn honden niet doorlopen ’s morgens. Of als ik per ongeluk een buurvrouw tegen kom wanneer ik naar buiten loop. Ik maak dan wel vriendelijk glimlachend een praatje maar ondertussen reken ik uit waar ik de verloren drie minuten ga inlopen. Mijn vriendinnen hebben dit trouwens precies hetzelfde als hun kinderen ineens vervelend doen, niet willen doorfietsen/ ontbijten/ aankleden of als ze ineens na school met een vriendje willen spelen….

Had ik het al met u over het verkeer dokter? Dat moet u toch ook vreselijk vinden als u naar patiënten moet? Mensen die stil blijven staan achter een groen stoplicht! Tergend! Of precies de toegestane snelheid rijden. En dan het liefst op de linkerbaan. Werkelijk waar. Aparte tijdsblokken zouden ze moeten maken. Voor mensen die alle tijd hebben en mensen die gewoon werken en proberen te overleven.

Vorig jaar dwong mijn baas me een mindfulness cursus te volgen. Mijn hart ging op momenten tekeer als een bezetene en hij maakte zich zorgen. Ik tuurde regelmatig in mijn agenda in de hoop dat er afspraken zouden vervliegen. Zodat ik er nieuwe bij kon maken.

Mijn baas ‘wilde me tegen mezelf beschermen’. Ik vond het nogal overtrokken maar toen ik omviel op de parkeerplaats heb ik toch maar ingestemd. Die mindfulness cursus heeft me  136 uur gekost (8 avonden van 3 uur en 2 uur per dag oefenen). Ik zei al  dat ik snel kan lezen en werken maar daar had ik bij deze cursus niks aan. Zitten moest ik, mediteren en voelen ‘hoe het gaat in mijn lichaam’. Tja,  mooi hoor allemaal, om te voelen waar ik pijn heb, een wolk van verdriet en tranen. Maar wat heb je er nou helemaal aan? Brengt dat nou brood op de plank? Na 8 weken kon ik weer gewoon door. Hoewel het wel even duurde voordat ik dat bewustzijn van mijn hartkloppingen en de pijn in mijn lichaam weer kwijt was…

Toch dokter, misschien wel door die cursus maar ik realiseer me de laatste tijd vaker dat het zo niet gaat. Mijn ziekte wordt erger, ik ben altijd moe en genieten is een apart woord geworden. Daarom ben ik bij u dokter. Mijn leven past me niet meer. Heeft u een andere maat voor me?