Ode aan Jeroen

Hij is al jaren blind. Heel langzaam werd zijn zicht steeds een beetje minder tot hij uiteindelijk zijn weg moest vinden via zijn oren, reuk, tast en smaak. Hij deed aan modelbouw en kon tot op de halve gram een verschil in gewicht voelen. Helaas verliest hij nu de tast in zijn vingertoppen waardoor dat niet meer gaat. Blind bouwt hij schuurtjes, timmert hekken in elkaar, hangt schilderijtjes op (recht!), werkt op de computer, maakt praatjes, beurt mensen op en verbindt. Hij is druk en actief. Dit jaar werd er slokdarmkanker bij hem geconstateerd.

Ik kom hem tegen als ik wandel met mijn hond. Dan pak ik hem bij de arm en lopen we samen het rondje. Blindenstok wordt wandelstok. ‘He lekker, even doorlopen’. Hij is actief, positief, lief, behulpzaam, vecht creatief voor de rechten van gehandicapten en heeft een instelling en houding om jaloers op te zijn. Jeroen is een held.

Vanochtend stapte deze held met zijn hond de deur uit. De hond is angstig want er wordt al vuurwerk afgestoken. Als hij losloopt rent hij weg uit angst. Jeroen kan hem dan niet meer zien. Jeroen had gister zijn zestiende bestraling met chemo. Dat betekent dat hij vanmiddag in gaat storten omdat zijn lijf dan gaat reageren op het broodnodige gif dat ze in hem spuiten. De wind waait hard om zijn hoofd en Jeroen steekt de stoep op richting het park. Helaas heeft iemand een auto op de stoep geparkeerd. Die moest even snel een kerstwens afgeven. Jeroen moet uitwijken de straat op. Hij loopt tegen een paal en stoot zijn been en neus.

Vlak voor de parkingang kom ik hem tegen. Er rijdt een gemeentewagen die bladeren opzuigt en Jeroen moet nog oversteken. Ik schreeuw over de herrie heen dat ik hem op kom halen om veilig het park te bereiken. De hond mag los omdat ik kan opletten wanneer er vuurwerk knallen zijn. Dan rijdt de bladzuiger achter ons aan het park in. In twee seconde moet ik man, twee honden en mezelf een bosje induwen om meneer de gemeentewerker te kunnen laten passeren.

Jeroen breekt. Deze sterke man. Die zo heldhaftig zijn shit in het leven draagt, aangaat, overziet en verwerkt wordt het even teveel. We kunnen niet praten want de herrie is oorverdovend. Ik kan alleen maar iedereen vasthouden. En het raakt me. Want zo vlak voor kerst, op deze grijze regenachtige en donkere dag wens ik zo vurig voor licht, liefde, geluk en vrede. Dat er 1 seconde geen pijn zou hoeven zijn. Dat we mogen loslaten, aanvaarden, verwerken en zijn in alles wat er is. Goed en kwaad. Licht en donker. Verdriet en geluk.

Ik bid dat je doorgaat. Met werken. Steeds weer stap voor stap. Aan een betere wereld, in jezelf en om je heen. Dat je je verdiept in jezelf en in anderen. Dat je open staat. Verder kijkt dan je neus lang is. Dat je ziet dat je fouten maakt en open staat om deze te verwerken. Ook als je ze niet bedoeld of bemerkt had. Dat je deelt, vecht en lief hebt. Dat je het naar eer en geweten mooi, liefdevol en gemakkelijk maakt. Voor jezelf en anderen om je heen.

Ik wens je prachtige dagen en een licht 2016.

Goed doen

Ik voelde me ontzettend kwaad en had haar dat eens even goed duidelijk gemaakt. Was ze nou helemaal betoeterd? Je kan veel kanten op met mij maar ook bij mij kan je te ver gaan. Dus had ik haar piekfijn uitgelegd dat het zo niet werkte. Haar zou ik vanaf nu negeren. Gewoon geen aandacht meer aan besteden. Dat kon redelijk want hoewel we dichtbij elkaar wonen, had ik niet echt met haar te maken. Afsluiten dus die boel!

Tot ik haar op een dag tegenkwam in de lift en ze me allervriendelijkst aansprak. Dat ze mijn berichten waardeerde maar of ik kon begrijpen dat ze met veel zaken bezig was. Dat het dus niet persoonlijk bedoeld was maar dat ze me hartelijke bedankte voor toekomstige (overigens zeer gewaardeerde) berichten. Gepuzzeld verliet ik de lift….. Wat was hier in hemelsnaam aan de hand?

Ik had een heel aangename fout gemaakt: na onze ruzie had ik haar al een aantal weken zeer openhartige en oprechte berichten gestuurd per mail. Ik had mezelf aan haar laten zien, zonder dat ik het door had! Ik had haar naam verward met een ander en daardoor haar mailadres toegevoegd aan de lijst met ontvangers van deze blog. Onbewust had ik een vriendelijk gebaar naar haar gemaakt. En zelfs dan gelden de universele wetten van geluk en liefde: positieve energie volgt op positieve energie volgt op positieve energie.

We lopen tegen het einde van het jaar. Voor mij altijd een periode van terugkijken wat er gebeurd is en hoe het met me gaat. En zoals bij ieder is het een hobbelig pad. Met mooie uitzichten, gekke bochtjes en af en toe een dal. Ik probeer mezelf zo leeg mogelijk te maken zodat het nieuwe jaar met alle mogelijkheden vol kan binnen stromen. En in deze overwegingen kwam dit verhaal naar boven.

Het leerde me de kracht van vergeving, van goed doen. Zelfs zonder dat ik bewust de actie koos in dit moment. Het geeft me vertrouwen en kracht om dit nog eens te voelen op momenten dat ik tegen een gevoel van verdriet, boosheid of angst aanloop. En ik beslis in volle overtuiging dat ik juist in de heel moeilijke momenten waarop ik me diep geraakt voel van verdriet en pijn, om juist dan te vertrouwen op de universele wetten van geluk, liefde en positieve energie.

Ik wens je een prachtige tijd toe. Van naar binnen gaan, vergeven in liefde, allereerst en voorop je zelf. Ik wens je liefs.

Eindejaarsmeditatiewandeling

Op zondag 27 december 2015 is er om 12.00 een meditatiewandeling in het Bilderbergbos in Oosterbeek. Je bent van harte uitgenodigd mee te lopen. We sluiten het jaar 2015 af en maken ruimte voor het nieuwe jaar. Meld je hier aan: http://selmafalk.com/pages/contact.html