Ik herinner me de herdenking op de kleine begraafplaats aan
de rand van het bos in het dorp waar ik als kind woonde. We liepen langs het
bosbessen-laantje ernaar toe, de trein stond stil op het aanliggende spoor. Er
werd wat gesproken en daarna volgde het meest indrukwekkende onderdeel, zo vond
ik: vanachter een boom klonk een trompet. De Taptoe, zo leerde ik later.
De aankondiging voor stilte. In de zin van: er werd even niets
gezegd.
Stil was het niet: ik herinner me het vrolijke gekwetter van
de vogels, het ruizen van de blaadjes, een kuch. Aan de hand van mijn vader nam
ik al deze geluiden in me op.
Mijn Joodse opa maakte 2 oorlogen mee. Als Duits jongetje
geboren in Strasbourg vluchtte hij tijdens de eerste wereldoorlog met zijn ouders
naar Duitsland. In de tweede wereldoorlog was hij als Joodse man in Duitsland
zijn leven ook niet zeker en vluchtte naar Nederland. Wellicht is het zijn
bloed door mijn aderen: de relatieve stilte bij de dodenherdenking maakt een
diepe indruk: hier gebeurt iets belangrijks, iets van waarde, iets wat gaat
over respect, oorlog, liefde en pijn. Begrijpen deed ik het als kind niet, voelen
des te beter.
De laatste dagen is er veel aandacht voor onze herdenking
vanavond. Door de stilte heen willen anderen lawaai maken. De rechter heeft dit
verboden en we zullen zien wat het feitelijk wordt. We hebben er veel aandacht aan
gegeven.
Als yoga- en meditatiejuf leer en ervaar ik zelf en met anderen
dat IK bepaal waar mijn aandacht naar toe gaat. Dat is een hele klus, zo merk je
als je gaat mediteren. Want aandacht laat zich nogal makkelijk afleiden. Door
lichamelijke afleidingen (pijn), door gedachten, gevoelens en door geluiden om
je heen. Als je mediteert doe je niets anders dan het trainen van je
aandachtsspier: je maakt een keuze waar je je aandacht op wilt richten
(bijvoorbeeld je ademhaling), focust je hierop, bent even in aandacht en…. afgeleid.
Je maakt een boodschappenlijstje/ piekert/ bent nog boos op je moeder etc. etc.
Dat is het moment van winst, zo leer ik mensen altijd. Want het moment dat je
je realiseert dat je aandacht ergens anders op is gericht kan je op een liefdevolle
manier je aandacht weer terugbrengen naar het onderwerp van jouw keuze.
Dit hele proces speelt zich af in jou. Het helpt je om je
meer bewust te maken van jezelf, van wie je daadwerkelijk bent. Het doet je ervaren
hoe het is om te staan in je eigen kracht, in je enorme eigen kracht. Waardoor
het minder belangrijk is wat anderen om je heen van je vinden of doen.
Deze keuze hebben wij mensen allemaal.
Zo ook in aanloop naar vanavond. Wat iedereen ook doet, welk
lawaai ook wordt gemaakt: je hebt volledige keuzevrijheid. Je kan kiezen in
volle aandacht te herdenken, dankbaar te zijn, liefde te sturen. Alle gruwelen
die hebben plaatsgevonden, alle oorlogen die zijn (en worden) gevoerd, alle
pijn en verdriet die ook door mijn aderen heen stroomt kunnen niets veranderen
aan de verbinding die ik voel met mijn krachtige stroom en aan mijn
keuzevrijheid mijn aandacht te richten. Ze veranderen niets aan de dankbaarheid
en het diepe respect dat ik voel. Voor iedereen die kiest voor eerlijkheid,
oprechte waarheid, liefde en verbinding. Daarop richt ik vanavond mijn aandacht.
Opa Basel: deze is voor jou!
