#aandachtvoorstilte

Vanavond herdenken we de doden. We herdenken de mensen die gestorven zijn in oorlogen die groter waren dan zijzelf.

Ik herinner me de herdenking op de kleine begraafplaats aan de rand van het bos in het dorp waar ik als kind woonde. We liepen langs het bosbessen-laantje ernaar toe, de trein stond stil op het aanliggende spoor. Er werd wat gesproken en daarna volgde het meest indrukwekkende onderdeel, zo vond ik: vanachter een boom klonk een trompet. De Taptoe, zo leerde ik later.

De aankondiging voor stilte. In de zin van: er werd even niets gezegd.

Stil was het niet: ik herinner me het vrolijke gekwetter van de vogels, het ruizen van de blaadjes, een kuch. Aan de hand van mijn vader nam ik al deze geluiden in me op.

Mijn Joodse opa maakte 2 oorlogen mee. Als Duits jongetje geboren in Strasbourg vluchtte hij tijdens de eerste wereldoorlog met zijn ouders naar Duitsland. In de tweede wereldoorlog was hij als Joodse man in Duitsland zijn leven ook niet zeker en vluchtte naar Nederland. Wellicht is het zijn bloed door mijn aderen: de relatieve stilte bij de dodenherdenking maakt een diepe indruk: hier gebeurt iets belangrijks, iets van waarde, iets wat gaat over respect, oorlog, liefde en pijn. Begrijpen deed ik het als kind niet, voelen des te beter.

De laatste dagen is er veel aandacht voor onze herdenking vanavond. Door de stilte heen willen anderen lawaai maken. De rechter heeft dit verboden en we zullen zien wat het feitelijk wordt. We hebben er veel aandacht aan gegeven.

Als yoga- en meditatiejuf leer en ervaar ik zelf en met anderen dat IK bepaal waar mijn aandacht naar toe gaat. Dat is een hele klus, zo merk je als je gaat mediteren. Want aandacht laat zich nogal makkelijk afleiden. Door lichamelijke afleidingen (pijn), door gedachten, gevoelens en door geluiden om je heen. Als je mediteert doe je niets anders dan het trainen van je aandachtsspier: je maakt een keuze waar je je aandacht op wilt richten (bijvoorbeeld je ademhaling), focust je hierop, bent even in aandacht en…. afgeleid. Je maakt een boodschappenlijstje/ piekert/ bent nog boos op je moeder etc. etc. Dat is het moment van winst, zo leer ik mensen altijd. Want het moment dat je je realiseert dat je aandacht ergens anders op is gericht kan je op een liefdevolle manier je aandacht weer terugbrengen naar het onderwerp van jouw keuze.

Dit hele proces speelt zich af in jou. Het helpt je om je meer bewust te maken van jezelf, van wie je daadwerkelijk bent. Het doet je ervaren hoe het is om te staan in je eigen kracht, in je enorme eigen kracht. Waardoor het minder belangrijk is wat anderen om je heen van je vinden of doen.

Deze keuze hebben wij mensen allemaal.

Zo ook in aanloop naar vanavond. Wat iedereen ook doet, welk lawaai ook wordt gemaakt: je hebt volledige keuzevrijheid. Je kan kiezen in volle aandacht te herdenken, dankbaar te zijn, liefde te sturen. Alle gruwelen die hebben plaatsgevonden, alle oorlogen die zijn (en worden) gevoerd, alle pijn en verdriet die ook door mijn aderen heen stroomt kunnen niets veranderen aan de verbinding die ik voel met mijn krachtige stroom en aan mijn keuzevrijheid mijn aandacht te richten. Ze veranderen niets aan de dankbaarheid en het diepe respect dat ik voel. Voor iedereen die kiest voor eerlijkheid, oprechte waarheid, liefde en verbinding. Daarop richt ik vanavond mijn aandacht.

Opa Basel: deze is voor jou!

Beste Ralph

Kreeg je vroeger wel eens een aai over je bol van je moeder, Ralph? Of een vriendschappelijke stomp van de hockeycoach tegen je schouder? Ken je het gevoel geliefd te worden, gewoon om wie je bent? Ik hoop het Ralph. Want deze dagen zal je dat gevoel van eigenwaarde nodig hebben. Je zal het in jezelf moeten vinden nu de ING spelletjes speelt met jou en je waardering.

Ik leef met je mee Ralph. Want stel nou dat jij zo’n bankmedewerker (topman!) bent die zijn carrière heeft gemaakt door de juiste mensen te kennen. Die de blik voortdurend heeft ‘op de stip op de horizon’. Die praat over headhunten, expanden en meer van dat soort termen. Stel nou Ralph, dat je steeds hebt gedacht dat het gaat over welke zakelijke successen je hebt bereikt, over hoe groot je omzet is en over hoeveel mensen je aanstuurt. En dat dit ook zo bevestigd is door de omgeving waarin je je bevindt. Want eerlijk is eerlijk: het salaris van 1.75 miljoen euro wat je nu krijgt ligt ook iets boven het gemiddelde toch?

Het zou flauw zijn de verantwoordelijkheid voor deze scheefgroei in jouw schoenen te schuiven, Ralph. Natuurlijk is het niet alleen jouw schuld dat we zakenlieden, bankmedewerkers en politici financieel beter waarderen dan (ik noem maar iets) vuilnisophalers, verwarmingsmonteurs of verzorgenden. Dat is het systeem dat we met elkaar gecreëerd hebben en wat we dus met elkaar kunnen (en moeten) veranderen.

De voor jou voorgestelde salarisverhoging die de ING deed heeft een golf van verontwaardiging en opschudding teweeg gebracht. Krom natuurlijk omdat het door ons ingestelde systeem al jaren zo werkt maar ok, positief bekeken: laat dit een start zijn voor heroverweging.

Wat is (van) waarde? Wat heeft welke waarde? Hoe bouwen we om deze waarden een werkend systeem?

Zo maar wat vragen die we met elkaar moeten beantwoorden. Want Ralph, ook jij vindt toch dat het systeem van meer op de grote hoop met allerlei excessen tot gevolg niet meer van 2018 is?

Zo maar wat hints voor de antwoorden:

Toen ik een aantal weken geleden voor mijn werk een fantastische (en zakelijk zeer succesvolle) man begeleidde die op jonge leeftijd stierf aan een afschuwelijke ziekte telde voor hem alleen de waardering en liefde die hij voelde voor en van zijn naasten.

Als naast de eerder genoemden chauffeurs, ordehandhavers, vakkenvullers en schoonmakers ophouden hun werk te doen komt binnen korte tijd jouw en mijn dagelijkse leven in de knoei. Dan heb ik geen tijd meer om dit stukje te schrijven en houd jij je bezig met verzamelen van eerste levensbehoeften als voedsel en warm onderdak.

Kort door de bocht concluderend lijkt het logisch ons waardesysteem aan te passen naar een evenwichtiger verdeling. Eén waarbij liefde, aandacht, zorg, ondersteuning en medemenselijkheid belangrijke graadmeters zijn. Zodat aan het eind van ieders leven tevreden kan worden teruggekeken naar de balans. Tussen werk en liefde, tussen aandacht en waardering en tussen mensen onderling.

Denk er nog eens over Ralph, terwijl je vanavond je tanden poetst. Waarna ik je van harte gun dat je gelukkig, kalm en evenwichtig in bed kunt stappen naast een liefdevolle partner die je vasthoudt. Ik wens je alle goeds.