Genieten

Waar train je voor'?, was de vraag die mijn hersenmachine op volle kracht aanzwengelde. Want dit was een vraag die 'goed' beantwoord moest worden.

Ik begon een zin, stokte en uiteindelijk stamelde ik wat over borstcrawl en onder water zwemmen alvorens ik me omdraaide, me van de kant afduwde en wegzwom. M'n hoofd onder water, de bellen van mijn uitgeademde lucht langs mijn oren.

Het duurde best een aantal banen zwemmen voordat ik het juiste antwoord kon geven: ik geniet. 'Ah, werd er gereageerd, 'je traint om te genieten?'. Waarop ik simpel kon antwoorden: 'nee, ik train er niet voor. Ik doe het al. Ik geniet. Ik geniet van het gevoel van het water langs mijn lichaam, ik geniet van het blauw dat ik zie door mijn zwembril, ik geniet van het geluid, ik geniet van de spierkracht in mijn lichaam. Ik zwem omdat ik ervan geniet’.

Een mooi besef. Interessant om de vooronderstelling en suggestie bij de ander te zien: banen zwemmen doe je om te trainen voor een bepaald doel. Interessant om mijn eigen reactie te zien: direct de ratio aan om een ‘goed’ antwoord te geven. Interessant om mijn eigen vooronderstelling te zien dat het trainen gericht zou moeten zijn op een lichamelijke component. En tevens interessant om zo heel bewust te ervaren waarom ik het geen enkel probleem vind om op zondagmorgen om zeven uur op te staan om te gaan zwemmen. Ik hou van het water en ik geniet ervan.

Wij doen een heleboel dingen in ons leven op de automatische piloot. We zitten vol met overtuigingen en vooronderstellingen over hoe dingen (moeten) zijn, hoe mensen (moeten) reageren en vooral over hoe we zelf (moeten) zijn. In heel veel gevallen zijn we ons niet bewust van deze aannames en vooronderstellingen waardoor er misverstanden en conflicten ontstaan. Met onszelf en met anderen die natuurlijk ook hun eigen vooronderstellingen hebben.

Door wat meer afstand te nemen wordt je overzichtsbeeld scherper. Je ziet een groter geheel waardoor je in staat bent te zien wat je eigen gedachten zijn, waar je emoties een (te) grote rol spelen en waar je wellicht onbewust bent meegesleurd door (beperkte) aannames en vooronderstellingen. Wanneer je je dat bewust wordt, is het eenvoudiger in contact te komen. In eerste instantie met jezelf en daarna met de ander. Je reageert vanuit een groter geheel waardoor je misverstanden en onbegrip voorkomt. Een aanrader.

Natuurlijk blijft dat oefenen en steeds opnieuw proberen. Maar door steeds je ‘bewust zijn’ te trainen groeit het en kan je er sneller en eenvoudiger naar terug keren.

Je traint je bewust zijn door te mediteren of in een flow te komen door dingen te doen waarmee  je je hoofd even stil krijgt. Je bewustzijn groeit daardoor en krijgt meer ruimte.

Mijn hoofd wordt stil van zwemmen. Van het water om me heen, de beweging en de bellen langs mijn oren. Was ik uiteindelijk toch aan het trainen…. Mijn eigen bewust zijn.

Fijne dag.

Guus Hiddink de bladkorf in!

Het is je hopelijk niet ontgaan dat het herfst is geworden. De tijd van het jaar waarin er zoveel blad valt dat er hier door de gemeente extra bladkorven worden geplaatst. Dat deze alleen voor blad zijn moet kennelijk in ons land met open deuren nogmaals worden vermeld, maar daarover straks meer.

De herfst is een voor de hand liggend moment om het over loslaten te hebben. De bomen laten ons keurig zien hoe kinderlijk eenvoudig het onvermijdelijke werkt (of zal ik het ‘natuurlijk’ noemen?). Maar die zijn dan ook niet begunstigd met een prachtig onnavolgbaar menselijk brein waar wij zo dankbaar en veelvuldig gebruik van maken.

En vanuit dat brein beslissen wij dat loslaten moeilijk is. We hebben er allerlei gedachten over en bij, doen ons stinkende best om het te leren maar het blijft worstelen om dingen (gedachten) los te laten.

‘We waren echt een perfect stel samen. Belachelijk dat hij dat allemaal weggooit.’

‘Ik moet wel blijven zorgen voor anderen, anders gebeurt het niet.’

‘Oh, had ik dat nou maar nooit gezegd, wat ben ik ook een stommeling.’

‘Alles is nu zo perfect, ik wil dat het altijd zo blijft.’

‘Mijn werk/ baas/ kinderen/ leven/….. (vul zelf in) levert me stress op.’

Dat onnavolgbare menselijke brein is een mooie grappenmaker. Vergelijkbaar met Guus Hiddink als een man die je nodig hebt, waar je op kon bouwen en rekenen en die in veel gevallen van grote waarde is. Tot het moment dat er ineens de situatie ontstaat waar diezelfde brein/ Hiddink je belemmert. Je de weg ontneemt naar verdere groei. Een moment waarop actief en bewust ingrijpen nodig is. Om met behulp van de nieuwe huidige feiten een besluit te nemen wat je verder brengt. Als mens of als team.

Alle bovenstaande quotes zijn overtuigingen. Die jij in je brein maakt. Exact hetzelfde geldt voor de overtuiging dat loslaten moeilijk is. Wanneer je iets uitzoomt en je op die manier bewust wordt van de werking van je brein, kan je ook zelf een keuze maken of je wel of niet waarde hecht aan de overtuiging. En dus of je je erdoor laat belemmeren of dat je hem ombuigt zodat je verder kan.

Begin eens met het volgende gedachten experiment. Hiermee gebruik je je brein om je meer bewust te worden van de werking en de belemmeringen die datzelfde brein je oplevert.

1.       Onderzoek welke overtuigingen jij hebt die je last opleveren en die je graag zou willen loslaten

2.       Onderzoek het thema ‘loslaten’. Wat vind je ervan? Denk je dat het moeilijk is?

3.       Prent je dan in je gedachten dat loslaten misschien wel het meest natuurlijke is dat we voortdurend doen. Hierbij helpt het volgende inzicht: iedere uitademing die je (al dan niet bewust) doet, is het loslaten van de inademing.

4.       Als je dit een open deur vindt, schrijf het dan op een blaadje en mediteer er een kwartier per dag op.

Ik weet dat het niet gemakkelijk is maar ik ben ervan overtuigd dat we het kunnen.

Adem in. En adem uit.

De mooiste dalen!

‘Ik ben er niet van gediend dat u dat op die manier doet en ik vraag u dan ook met klem daarmee op te houden.’ Mijn stem klinkt schril en mijn snel kloppende hart strijdt met mijn adem om een plek veel te hoog in mijn borst. Ik krijg het warm en vermoed dat mijn wangen rood worden. Ik sta (nog wel op beide voeten gelukkig) op hoge poten mijn punt te maken en voel me boos.

Ineens realiseer ik me al bovenstaande sensaties en besef me dat ik de boze en negatieve energie van de ander heb overgenomen. Tijd om weer terug te keren naar mezelf. Even ademhalen….

Iedereen staat in meer of mindere mate open voor de mensen, sferen en energieën om zich heen. Je herkent ongetwijfeld dat je je op bepaalde plekken lekkerder voelt, dat sommige mensen ‘je beter liggen’ en misschien herken je ook boven omschreven situatie waarin je je realiseert dat je bijvoorbeeld veel heftiger reageert dan normaal (is degene die naar boven komt wanneer je je auto bestuurt dezelfde persoon die ontspannen aan het eten is/ zijn hond uitlaat of zijn kinderen voorleest??).

Een heleboel ouderen en (vooral) kinderen zijn extra gevoelig voor datgene wat er om hen heen gebeurt. Hooggevoeligheid wordt het ook wel genoemd. Iets meer dan ieder ander moeten zij bewust omgaan met wat ik noem hun eigen tuinonderhoud: wat komt er in en wat moet gesnoeid en verwijderd. Hier bewust mee omgaan is een ontwikkelproces van vallen en opstaan waarin je steeds alleen maar kan leren.

De reacties van hooggevoeligen kunnen misschien wel eens vreemd overkomen. Ze reageren op voor jou onbegrijpelijke wijze geprikkeld, worden ziek van een ruimte, situatie of baan en in jouw optiek wordt er soms wel heel zwaar aan dingen getild. ‘Zet het gewoon van je af’! Met wat extra aandacht en training is dat inderdaad voor iedereen fijn om te doen.

Onderschat niet de kansen en mogelijkheden. Van krachtige verbindingen en diepe gevoelens. In sommige beroepen en situaties onontbeerlijk en uitermate nuttig. Mijn werk als coach en trainer leidt tot de mooiste inzichten, ontmoetingen en soms onverwachte resultaten juist vanwege mijn gevoeligheid. En aan potentiële opdrachtgevers leer ik steeds beter uit te leggen dat de tijd en vertrouwen in de begeleiding leidt tot een persoon die steviger staat, helderder communiceert, goed luistert en in staat is om verbinding te maken met zichzelf en zijn omgeving.

Onderzoek eens in hoeverre jij dingen van anderen om je heen oppikt en wat jouw gevoeligheid je oplevert in het dagelijks leven.  Wil je leren er beter mee om te gaan, het eerder herkennen en daarmee jezelf optimaal ontplooien? Doe dan vrijdag 24 oktober mee met de trainingsdag in de buurt van Renkum. Paardencoaching en meditatie. Meer vind je hier

En als je alvast  wilt beginnen:

1.       Train je bewustwording door je eigen gevoelens, gedachten en lichamelijke sensaties te herkennen en benoemen

2.       Houd een dagboekje bij waarin je kort voorbeeldsituaties omschrijft waarin je verder wegging van je eigen kern ten gevolge van je omgeving

3.       Mediteer (ga zitten met een rechte rug en volg je ademhaling) vijf minuten per dag

4.       Visualiseer  jezelf in een grote lichte cirkel, onder je voeten door en over je hoofd heen. Jij bepaalt wat er in en uit komt

5.       Geniet, leef,  huil en verbind. We zijn er allemaal voor elkaar. Steek een hand uit.

Dokter, mag ik een nieuwe rits?

‘Dokter, mag ik een nieuwe rits? Er is namelijk iets kapot in mijn lichaam en het lijkt me wel handig en fijn als u dat even fikst. Kan ik daarna, of beter nog ondertussen, gewoon doorgaan met mijn eigen dingen….’.

Het seizoen is aan het wisselen, de bladeren vallen en misschien merk je om je heen of aan je eigen lichaam dat ons lijf daar even aan moet wennen. Snotterig, stijve spieren, rugpijn, dat soort dingen. We worden wel vaker geconfronteerd met een minder goed werkend systeem in ons lichaam. Pijn, uitslag, moeheid en andere ellende zijn daarvan het resultaat.

In Nederland bestaan nog fantastische vakmensen die de mooiste dingen kunnen. Eén ervan repareerde een aantal weken geleden de kapotte rits van de jas van Rutger. Door zijn tijd, aandacht en toewijding, veranderde de jas van onbruikbaar naar een goed werkend systeem dat precies deed waar het voor gemaakt was: beschermen tegen kou, wind en regen.

Ik geloof dat mijn lichaam is als een jas voor mijn ziel: het biedt bescherming en geeft me de mogelijkheid de wereld om me heen te ervaren. Ik vereenzelvig me niet met mijn lichaam, steeds wanneer ik mediteer ben ik me bewust dat er globaal drie dingen zijn: mijn lichaam, mijn gedachten- emoties-gevoelens en mijn pure zelf.

Toch besef ik me terdege dat mijn lichaam door mij gekoesterd en goed verzorgd moet worden. Dezelfde toewijding, aandacht en tijd welke de kleermaker besteedde aan de  jas van Rutger, probeer ik te besteden aan mijn lichaam. Ik laat het rusten, zorg dat er voldoende en goede brandstof in gaat en ik stretch het iedere dag in verschillende yogahoudingen. Ik probeer er naar te luisteren en de boodschappen te begrijpen die het me vertelt. Dat is een traject van vallen en opstaan en misschien herken je dat zelf ook wel een beetje.

Wat me opvalt is dat een groot aantal mensen de verbinding met hun lichaam een beetje kwijt is: wanneer het systeem niet werkt en de resultaten daarvan merkbaar en storend worden, rennen ze allereerst naar een ander vakmens om het systeem, de storingen en de hele verantwoordelijkheid daarvoor eenvoudig over te geven in handen van meneer of mevrouw de dokter. Ik ben zeer voor hulp vragen, met meer mensen een probleem oplossen en samenwerken maar vind het gemak waarmee de afstand ten opzichte van het eigen lichaam ten toon gespreid wordt verbazend.

Probeer eens 1 keer per dag vijf minuten in te plannen om in contact te komen met je lichaam. Waarom heb je zo vaak hoofdpijn? Waarom ben je moe? Heb je een stijve nek, last van je rug? Je komt in contact met je lichaam door  te gaan zitten in een alerte en ontspannen houding en vervolgens je ademhalingsbeweging te volgen. Als je de oefening wilt uitbreiden ga je na een paar minuten je gerichte aandacht sturen naar al je afzonderlijke lichaamsdelen, van je tenen tot je kruin. Je hoeft niks te veranderen, niks te sturen of te voelen, alleen maar gericht je aandacht te sturen.

Op termijn wordt het dan makkelijker voor je om de signalen van je lichaam te begrijpen en er naar te handelen. Waardoor je misschien zelf eerst een heleboel ten goede kan doen voordat je naar de dokter hoeft te gaan met de vraag: ‘Dokter, mag ik een nieuwe rits’?

De politie verdient geen respect!

Met dank aan sociale media als Facebook en Twitter is het tegenwoordig heel eenvoudig om je mening snel te delen met velen. Het is niet meer zo dat je bij de bakker om de hoek een praatje maakt en dat de reikwijdte van je verhaal (via de slager en de dominee) maximaal het dorp behelst. Nee, tegenwoordig bereiken onze meningen en oordelen eenvoudig de gehele wereld.

Op facebook kwam een foto voorbij van een dame in een politiebus die met haar hand bij haar oor achter het stuur zit. De meningen en afkeurende opmerkingen hierover tuimelen over elkaar heen. ‘Belachelijk! Ze zit te bellen!’, ‘Slecht voorbeeld!’ en: ‘de politie verdient geen respect!'.

Ik kijk naar de foto en vraag me (met wat anderen) af wat ik zie. Ik concludeer dat ik te weinig feiten heb. Staat de bus stil? Misschien wel op een wegsleep aanhanger? En omdat ik niet weet wat er aan de hand is verbaas ik me over het snelle en harde oordeel van anderen om me heen.

Eén van de voor mij aangename resultaten van regelmatig mediteren is dat ik meer bewust wordt. Van mezelf, mijn ratio, mijn gedachten, emoties en mijn lichaam. Steeds vaker ervaar ik dat deze dingen met elkaar verbonden zijn maar zeker niet hetzelfde zijn. Als ik geraakt wordt door een opmerking bemerk ik verdriet en krijg ik buikpijn (verbinding emotie en lichaam) maar het verandert niks aan mij (n) zelf. In de meditatie keer ik daarheen en ervaar ik de kalme en liefdevolle stroom die ik in me heb. Dat ik daar in het dagelijkse leven ook vaak weer vanaf drijf is een feit.

En wanneer je verder van die kern bent afgedreven of niet zo vaak in aanraking komt met je liefdevolle kern die je vertrouwen en rust geeft, wordt het makkelijker mee te waaien met de winden om je heen. Je bent niet stevig geworteld dus meelopen met anderen ligt op de loer. Vanuit deze onzekerheid hebben wij een apart soort houvast gecreëerd: wanneer we anderen naar beneden halen, veroordelen en afkeuren, hebben we zelf een (vals) gevoel van veiligheid en verbonden zijn.  

Verbinding en veiligheid vind je in en vanuit liefde. Dus nooit in afzeiken van een ander, agressie of onzekerheid. Wanneer je jezelf tijd gunt om in contact te komen met jezelf en je eigen kalme kern, zal je je sterker geworteld voelen. Waardoor het minder noodzakelijk wordt om zoveel meningen te vormen of te oordelen. Probeer maar eens of je een dagdeel bewust kan kijken naar jezelf en de oordelen die je hebt. Je zult versteld staan hoe vaak je ergens iets van vindt! En als je deze oefening doet….. doe het dan liefdevol naar jezelf dus veroordeel jezelf niet dat je zo regelmatig oordeelt…

Niets menselijks is ons vreemd en een beetje liefdevolle acceptatie voor jezelf en de ervaringen die je hebt is een goede start om diezelfde acceptatie naar je omgeving te vergroten.

Ik wens je een prachtige dag.

Stilte

Het werd even stil in Nederland deze zomer. Met elkaar stonden we in de brandende zon stil bij leed en verdriet. Respect toonden we. Voor overledenen, voor nabestaanden en voor de functionarissen die hun werk zo respectvol uitvoerden. De manier waarop maakte niet uit, de mate en het onderwerp van respect (voor) tonen interesseerden me: iedereen moest mee doen en wanneer de ongeschreven regels van het respect tonen niet werden gevolgd werd dat direct en luidruchtig afgekeurd. So much for het algehele respect tonen zullen we maar zeggen…

Het was ook even stil in en om mij. Ik schreef geen blogs , ruimde scherven van gebroken huwelijken, sloot een periode af, zorgde zo goed en zo kwaad als het ging voor mijn lichaam en gezondheid en keerde naar binnen. Ik zat in de zon en wandelde met mijn hond. Ik groeide in de stilte. Ontdekte dat ik mezelf uitermate prettig gezelschap vind. Er waren moeilijke en donkere momenten. Maar de stilte en rust brachten me in verbinding met mijn kracht en vertrouwen.

Heb je ook de stilte ervaren deze zomer? Misschien tijdens je vakantie, even afstand van alles. Een moment van kalmte, rust en bezinning? Ik hoop het voor je. Want vandaag pleit ik weer eens heel bewust en actief voor rust en stilte.

Het normale leven begint weer: de kinderen gaan weer naar school, je begint weer met werk of, zoals ik, je maakt nieuwe plannen en stappen op je pad. We weten allemaal dat een mens goed gedijt bij ritme, regelmaat en herkenning. En dat het veranderen van zo’n ritme niet eenvoudig is. Het vergt ratio om een beslissing te maken of datgene wat je doet nog het goede is. En daarna overtuiging en wilskracht om je nieuwe gedrag eigen te maken. Precies dat is de reden dat je in de vakantie vaak even weg van alles heel helder ziet hoe en wat je het zou willen maar dat je binnen zeer korte tijd na de vakantie weer ongemerkt terugvalt in je oude ritme. Van stress, onrust en drukte.

De crux zit hem in het ongemerkte. Wanneer je veranderingen wilt bewerkstelligen zul je bewust aan het werk moeten. Je ratio gebruiken om je af te vragen of je echt klaar bent voor een verandering en daarop een wenselijk plan te maken. En vervolgens je lijf en wilskracht gebruiken om het stap voor stap uit te voeren. Terugvallen, opkrabbelen en borgen hoort erbij. Stilte helpt erbij.

Je kan beginnen met iedere dag tien minuten stilte inplannen voor jezelf. Het lijkt belachelijk veel misschien in de drukte van je bestaan. Maar het is (laten we eerlijk zijn) belachelijk weinig in verhouding tot de tijd die je aan andere dingen en mensen besteed in de resterende 23 uur en vijftiig minuten.

Gebruik de tien minuten. Om bewust te worden. Van jezelf, je ademhaling, je lichaam, je plannen, je ritme en je leven. Bekijk of het ongeveer voldoet aan je wensen. En als dat niet zo is, verander dan jezelf of je houding zodat er meer ritme, rust en vrede komt.

Ik weet dat het niet eenvoudig is. Maar ik weet ook dat het kan.

De stilte in de zomer werd overspoeld door meer ellende en verdriet. Mensen zetten de TV niet meer aan want zijn ‘oorlogsmoe’. En het lijkt wel: hoe groter de problemen hoe kleiner de oplossingen. Laten we dichtbij ons zelf beginnen. Door de rust en kalmte in ons zelf aan te raken. En vandaar uit te verbinden met onze buurman. Kijken wat we voor hem (of haar) kunnen doen. Laten we groeien in de stilte.

De dag des oordeels

Langzaam dringt de wereld mijn droom binnen. Ik hoor het vrolijke gefluit van de vogels. Die in dit seizoen al zo vroeg enorm hun best doen om zich te laten horen. Ik neem afscheid van mijn prachtige droomwereld waarin ik oude vrienden ontmoette en onvermoede moeilijke issues uitwerkte. Ik rek me uit en voel dat mijn rug stijf en pijnlijk is. ‘Straks maar even een lekkere warme douche en wat yoga oefeningen doen’, denk ik. Dan wordt het vast beter. In totaal zijn 40 seconden verstreken.

De dag des oordeels. Wanneer jouw ochtendritueel enigszins vergelijkbare is  aan het mijne heb je in de eerste 40 seconden van wakker zijn al zeven oordelen te pakken. Door en over je lichaam en je omgeving.

Het oordelen ontstaat in onze gedachten. De mind of  ook het ego genoemd. Het is die oude ratelmachine die je ’s nachts wakker houdt met piekeren, die je ineens doet overvallen met angsten, die verbindingen legt die je belemmeren maar ook die ervoor zorgt dat je kan autorijden en die de motivator is te starten met mediteren. De mind beoordeelt voortdurend en maakt een afweging of je er wel of niet iets mee moet.

De mind is net als de auto te besturen. Door oefenen, aandacht richten en bewust worden (bijvoorbeeld van je ademhaling) kan je meer toeschouwer worden van je mind in plaats van het als een willoos slachtoffer te volgen.

Waarom zou je dit willen doen?

Omdat je wel eens wakker ligt te piekeren.

Omdat je onmogelijk overweg kan met die ene moeilijke collega (of baas, of familielid).

Omdat je moe bent, onzeker, een onbestemd gevoel hebt.

Omdat het je niks kost.

En je van alles gaat opleveren.

Meer plezier, meer rust, meer kalmte, meer genieten, duidelijker keuzes, meer contact, meer succes. En bovenal: meer liefde.

Ik begon er ongeveer zes jaar geleden mee te experimenteren. Mindfulness, meditatie. Ik was verdrietig, depressief, vond het leven oneerlijk en bovendien onbegrijpelijk. Ik startte een cursus mediteren en leerde me concentreren op mijn ademhaling. Ik leerde me bewust worden van mijn lichaam en mijn gedachten en leerde er als een toeschouwer naar te kijken. Een belangrijk leerproces dat steeds voortduurt. Met vallen en opstaan, zo las je aan het begin. Ik zet iedere stap met plezier, dankbaarheid en aanvaarding en geniet van de dingen die het me brengt. Het loslaten van oordelen is een voortdurende oefening die begint met bewustwording.

Adem diep in. Hou vast. En adem diep uit. Herhaal zo vaak je wilt.

Fijne dag.

Aspergetijd!

Het is weer zo ver: de natuur heeft haar belofte gehouden en levert ons momenteel de prachtigste asperges. Ik weet dat over smaak niet valt te twisten maar ze zijn heerlijk. Met veel plezier legde ik ze dan ook in mijn mandje vorige week: prachtige witte stengels die me deden uitkijken naar een heerlijke maaltijd.

Zoals altijd en overal, geldt het yin-yang pricipe ook hier: er is naast het plezier van lekker eten een aantal hobbels. Eén kennen we allemaal: de’ iets-meer-ruikende’ toiletgang na het eten van asperges. Je pies stinkt! Niks aan te doen, neus dicht, volgende dag is het over.

De andere hobbel kwam ik vorige week aan mijn aanrecht tegen: een stapel asperges schillen is een heidens karwei waar ik als een berg tegen op zag…. Dat moest anders! En in een split second creëerde ik het recept voor mindful asperges schillen. Worden ze nog lekkerder van! Hieronder mijn recept:

1.       Koop een berg asperges

2.       Zorg voor een goed schilmes

3.       Onderschat de power of the mind niet. NOOIT!

4.       Zorg dat je goed staat of zit (voeten op de grond)

5.       Creëer in je het gevoel van vreugde, plezier, blijdschap en/ of dankbaarheid: deze hele stapel mag jij nu bereiden en ga je straks nog meer van genieten

6.       Begin aandachtig te schillen (punt vastpakken en naar het uiteinde toe)

7.       Ontdek iets wat je er leuk/ mooi aan vindt. (Ikzelf vond het prachtig om te zien hoe er een glimmend laagje tevoorschijn kwam wanneer ik met het mesje langs de asperge schilde).

8.       Blijf steeds je aandacht richten en genieten.

Het was bijna een teleurstelling te merken dat de stapel geschild was. Wat een heerlijke oefening!

Eitjes erbij, ham en aardappeltjes, botersausje en smullen maar!

Gun jezelf het plezier. Juist in dagelijkse handelingen zitten prachtige oefeningen om je mind te sturen in plaats klakkeloos te volgen. Tuin schoffelen, stofzuigen, routineklussen op je werk. Maak er een meditatieoefening van en beleef het plezier.

The steady guide

‘Love is our steady guide’ was de spreuk bij mijn kopje thee vanmorgen. Een waarheid als een koe natuurlijk. Want met het gegeven dat we levende wezens zijn, zit in ons systeem ingebakken dat we het best gedijen in een veilige, liefdevolle omgeving. Dat die er niet altijd is, ook dat is een feit. We leven in oorlog, hebben zorgen, verliezen geliefden en proberen ons staande te houden in de golven van economische crises, draaikontende politici en scheldende mensen wanneer je een fout maakt in het verkeer.

En dan toch een pleidooi voor liefde? Juist. Alleen al omdat ik weet dat het troost, heelt, verwarmt en sterkt wanneer er liefde is. In, voor en om jezelf heen.

Om maar eens met het eerste te beginnen: de liefde in jezelf vind je door te mediteren. Door stil te worden en je met aandacht te verbinden met de rust, vrede en dus ook liefde in jezelf. Voor mij een reden om in de woelige tijd iedere dag minimaal vijf minuten vrij te maken voor meditatie. Het geeft rust, vertrouwen en kracht om de moeilijkheden van het leven te kunnen doorstaan.

Vervolgens de liefde voor jezelf. Velen van ons zijn zeer bedreven in het naar beneden halen, kleineren en afstraffen van hun eigen handelen, gedachten of gevoelens. Je bent je eigen grootste criticus. Want het kon altijd beter. Een weinig constructief en afbrekende houding en gedachte die je zou moeten stoppen. Bekijk de negatieve gedachten vanuit een derde-visie standpunt, geef een score voor de realiteit ervan, leer en verbeter je gedrag waar nodig en stop met jezelf kleineren en naar beneden halen. Ook hier helpt mediteren: wanneer je in contact bent met je liefdevolle kern wordt het haast onmogelijk zo streng en onaardig met jezelf om te gaan.

Dit helpt ook bij het derde onderwerp: liefde om je heen. Vaak verwarren we een aantal dingen en proberen we onze eigen tekorten op te vullen met de liefde van een ander. Wanneer die niet precies voldoet aan jouw wensen en eisen gaat het mis: we verwijten de ander dat hij of zij onvoldoende tegemoet komt aan onze liefdeshunkering.

Laten we het eens omkeren: wanneer je nou begint met het vergroten van een liefdevolle omgeving in en voor jezelf, kan je vanuit daar ook deze liefde gaan delen en verspreiden naar anderen. Daarmee bereik je allerlei leuke gevolgen en situaties omdat zowel mens, dier als natuur direct positief reageert op liefde. Dat geeft dus een enorm vliegwiel effect!

Ben ik naïef, overgevoelig en ‘roze-brillerig’? Ja. Allemaal. Reden waarom ik het soms moeilijk heb. En waarom ik de prachtigste gesprekken voer. Op straat, tijdens mijn coachings en trainingen en in mijn meditaties. Love is my steady guide en ik gun jou dezelfde zachte kracht.

Je bent welkom en ik hou van jou.

The truth...

Heb je de Selfie van de Oscars gezien? De meest geretweete foto ooit en daarom reden voor wat stof. Mocht je niet hebben opgelet: een selfie is een foto die je van jezelf maakt, het geeft meestal leuke, spontane beelden en het woord selfie kreeg een aantal maanden geleden de titel ‘woord van het jaar 2013’. De foto werd in ieder geval 3,2 miljoen keer geretweet, we vonden hem allemaal leuk en spontaan en waren dan ook behoorlijk verbolgen dat het geheel een reclamestunt bleek van Samsung. Grappig dat we ons dan ineens betrapt voelen in onze naïviteit en alleen nog  maar zure opmerkingen kunnen maken over de foto die we eerst zo leuk vonden. Weer eens een bewijs dat alles een kwestie van perspectief  is…… (en je dus moet leren mediteren!).

Het zette me aan het denken over het beeld dat wij hebben van onszelf.  Ik vind het uiterst opvallend dat veel mensen voor een werkelijke beleving van hetgeen ze hebben meegemaakt een foto of video nodig hebben. Ik herinner me al jaren geleden op een safari in Botswana de paniek van een medereiziger toen zijn camera kapot bleek te zijn. Toen ik hem aanraadde gewoon om zich  heen te kijken en te genieten, vloog hij me bijna aan. Het doet me afvragen waar onze waarheid ligt: in het moment van beleving of erna bij het terugkijken van de foto’s?

Door de enorme groei van mogelijkheden om beelden te maken van hetgeen we meemaken zie  je al bij kinderen op heel jonge leeftijd deze tweestrijd ontstaan. Mijn buurjongen van 7 genoot overduidelijk meer van het filmpje dat hij terugkeek van zichzelf al stoeiend met mijn hond dan van het stoeien zelf dat hij een minuut ervoor gedaan had.

Misschien is het moeilijk, komt het heel dichtbij of weten we niet meer zo goed  hoe het moet: ervaren in het moment zelf. Ergens voelen we wel de behoefte: de enorme vraag, interesse en aandacht naar meditatie en mindfulness geeft aan dat we diep van binnen ons niet goed voelen bij de verwijdering van onszelf.

En zoals met veel dingen: oefening baart kunst. Er zijn verschillende manieren om te beginnen. Wanneer je dit blog regelmatig leest, gun je jezelf tijd en ruimte om even stil te staan en je mening te vormen. Je kan een cursus mediteren volgen, je baas enthousiasmeren en ook kan je zelf beslissen je bewustwording te vergroten.

Begin met kleine stapjes: besluit iedere dag voor of na het tandenpoetsen 1 minuut bewust te ademen en te voelen. Kijk daarbij in de spiegel naar je lichaam. Alleen kijken en niet oordelen! Hiermee vergroot je je bewust zijn en maak je langzaam kennis met jezelf. Na enige oefening zal je merken dat je vaker op een dag even bewust bent, van je lichaam, je ademhaling en je gedachten. Uit ervaring kan ik je zeggen dat deze ontdekkingsreis naar jezelf de mooiste reis is die je kan maken. Daar kan geen wildsafari of Nepalese berg tegenop.

Plan voor jezelf ook eens deze ontdekkingsreis, het is echt een enorme aanrader en kost niks! Vergeet je camera niet ;) !

Grenzen stellen

Iedereen die wel eens te maken heeft gehad met het opvoeden of begeleiden van bijvoorbeeld kinderen of honden kent het dilemma: hoe zorg je ervoor dat de volgens jou geldende regels en afspraken worden nageleefd? Je kan er  boeken over lezen, studies volgen en ook de vermakelijke programma’s op TV bieden je een helpende hand: zowel de Dog Whisperer als de Nanny leggen uit dat we kalm en assertief moeten zijn. Consequent. Dat wil zeggen: regels uitleggen, consequenties uiteenzetten van overtreding en vervolgens disciplineren wanneer de regels geschonden worden.

Disciplineren is natuurlijk een mooi woord voor ‘straffen’: jij doet niet wat je verteld is dat je moet doen en daarom krijg je nu een straf. Met de dreigende onrust in het Oosten spookt  dit onderwerp en alle aanverwante zaken al een aantal dagen door mijn hoofd. Want hoe zorg je nou dat gemaakte afspraken en grenzen niet met voeten getreden worden?

Dat brengt ons direct bij het dilemma: wat werkt beter: straffen of belonen? In onze gevangenis werkt men vanaf deze week met het ‘promoveren- degraderen systeem’. Op de website van de Rijksoverheid lees je: Promotie of degradatie volgt op basis van een stoplichtmodel: groen (gewenst) gedrag betekent promoveren. Oranje (dit-kan-beter) en rood (ongewenst) gedrag leiden in principe beide tot niet promoveren of juist tot degraderen. Rood gedrag is grensoverschrijdend en kan daarnaast nog disciplinair worden bestraft. http://www.rijksoverheid.nl/nieuws/2014/03/01/promoveren-degraderen-systeem-binnen-gevangenis-in-werking.html

Helder, simpel en duidelijke afspraken. Op naar stap twee: uitvoeren en handhaven.

Ook als je niet direct te maken hebt met kinderen, gedetineerden, honden of dreigende buurlanden, bevind je je vast wel eens in een situatie waarin (je) grenzen overschreden worden. Tot waar laat je het gaan en hoe is je balans tussen straffen en belonen?

En zoals altijd: het juiste antwoord begint in jezelf en bij je eigen rust. ‘Schreeuwen is onmacht’ legde een als ‘psychisch ziek’ bestempelde man mij van de week uit. Dat uiterste lost niks op en maakt het alleen maar erger. Ook hij voegt  zich bij de groep van leiders, leraren en mensen die vanuit hun doordachte overtuiging staan voor hun lessen: in kalmte aangeven hoe we het doen en waar de grenzen zijn.

Handhaaf je de grenzen niet omdat je jezelf en de wereld niet serieus neemt? Hoe groot of hoe klein de situatie ook is: je stevent af op escalatie. Want een kind, hond, mens of politicus op zoek naar grenzen zal net zo lang doorgaan totdat duidelijk is waar ze liggen. De Krim, Duitsland of Utrecht. Wie zal het zeggen?

Neem uitgebreid de tijd om na te denken. Over de regels die je wilt hanteren en waar je voor wilt staan. Zowel grote als kleine regels. Over hoe je wilt dat er met je wordt omgegaan tot hoe laat je kind naar bed moet. Bedenk je goed dat regels en normen sterk worden beïnvloed door de geografische ligging en tijdsgeest. Wees daarom zorgvuldig in je overweging en onderbouwing. Zorg dan dat je vanuit je innerlijke rust en kalmte de regels uitlegt en dat ze worden nageleefd. Soms zal je positief gedrag kunnen belonen en soms zal je kalm en assertief een stopbord omhoog moeten houden.

Beste hond, kind of Rus: de grens is hier. Je overschrijdt hem niet. Laten we ademen, zeer duidelijk en ook kalm zijn en verbinden.

Ik ben ongelukkig

‘Ik ben ongelukkig’. Een antwoord dat je niet behoort te geven wanneer je gevraagd wordt hoe het gaat. Want er is toch zoveel om dankbaar voor te zijn en bovendien worden de meeste mensen zenuwachtig van ongeluk en pijn. Daar gaan ze niet zo soepel mee om. Moeilijk- moeilijk-moeilijk.

De grootste misvatting van de mens is dat hij altijd gelukkig wil zijn. Een illusie. Het voortdurende streven naar geluk verandert ons in rusteloze wezens. Altijd hongerig op zoek. Naar een volgend shot geluk. We beëindigen relaties omdat we denken meer geluk bij de buurvrouw te vinden. Onze kinderen, exen, ouders en natuurlijk onszelf overwegend ongelukkig achterlatend. We veranderen van baan, woonomgeving en eetpatroon zonder nadenken wanneer we vermoeden dat we er gelukkiger van zullen worden.

‘Ha’! Zul je misschien zeggen. ‘Zo ben ik niet! Ik weet allang dat geluk niet afhankelijk is van anderen of omstandigheden. Geluk…’, zo zal je zeggen,’ is iets wat van binnen uit komt. Natuurlijk helpen omstandigheden ten goede of kwade maar uiteindelijk gaat het erom wat Ík ervan maak, hoe Ík het ervaar en wat Ík ermee doe. Geluk is een keuze’! En dus voel je je misschien wel extra stom, zielig of alleen wanneer je je realiseert dat je helemaal niet gelukkig bent. Je bent niet alleen ongelukkig, het is ook nog je eigen schuld….. Tja.

Geluk is een totaal overschatte state of mind. Ons hongerige streven ernaar als verslaafde junkies brengt ons niet veel goeds. Voortdurend op zoek naar een volgend shot, worden onze gedragingen steeds gekker: de huizen groter, reizen exotischer, seks- en drankuitspattingen extremer. We zijn geluksjunks.

De rijen filosofen waarin ik me de laatste tijd verdiep leggen me haarfijn uit dat het ook eeuwen geleden al heel normaal was dat je je ongelukkig voelde. Ik pleit daarom voor aanvaarding. Voor een meer realistische invulling en beleving van ons zijn: je ervaart heel soms geluk, af en toe tevredenheid, soms depressies en ongeluk en de resterende stukjes tijd worden als vanzelf ingevuld.

Wanneer je je hierbij neerlegt ontstaat er ruimte. Om te ontspannen, uit te rusten en af te kicken van je geluksdrang. Dat opent de weg naar je innerlijke rust en kalmte. Onder andere te bereiken en nader te onderzoeken tijdens meditatie. Zou zo maar eens kunnen dat je daar een zeer diep geluksgevoel ervaart. En voor alle andere momenten: wees reëel, geniet, stop met het najagen van de illusie van voortdurend geluk. Denk na. Soms ben je ongelukkig. En dat mag je best zeggen.

Wij willen spelen!

Waar een klein land groot in kan zijn….

Heb jij je mening al gevormd? Ongetwijfeld. Want zonder op te letten worden we een land vol met mening-etters, betweters en andere grootsprakigen. Het gaat er niet om wat je zegt of hoe lang je erover hebt nagedacht, spreek maar uit die mening! Maak van je hart geen moordkuil. Knal het op Twitter, zet het op je facebook of beter: schrijf er een blog over!

Wat vind jij? Moeten ze nou wel gaan of niet? En met zo’n zware delegatie? En Zwarte Piet? Wat vond je daar nou van? Schampte in de een of andere hoek misschien wel aan een vergelijkbaar issue van discriminatie of mensenrechten maar linksom of rechtsom redeneren: we draaien onze hand er niet voor om. Wij willen gewoon spelen!

Van de week zag ik dat op een top basisschool onderwijs werd gegeven in debatteren: stelling nemen, die verwoorden, luisteren naar anderen en dan een mening vormen. Een grote groep Nederlanders stoort zich niet aan gebrek aan scholing op dit gebied en roept te pas en te onpas ongenuanceerd wat ze vindt.

We worden hiertoe ook uitgenodigd. Je kan geen krant, tijdschrift of televisieprogramma meer bekijken zonder om je mening te worden gevraagd. Over grote levensdilemma’s of kleine smaak-kwesties. Steeds weer verbaas ik me er over dat er mensen jarenlange studies volgen ten einde anderen van (meestal) gedegen advies te voorzien (bijvoorbeeld psychologen) en dat we er daarnaast een vreemd soort van genoegen in lijken te hebben om maar lukraak ons probleem op tafel te gooien enerzijds en te laten oplossen door leken anderzijds.

Het lijkt een collectief tekort aan gehoord worden dat op deze manier wordt ingevuld. Misschien kunnen we de niet onderbouwde balkenbrij van goedbedoelde adviezen een beetje temperen door  weer gewoon eens wat oprechte aandacht te geven aan onze buurman of iemand anders dichtbij…..

Vandaag was er een prachtig debat over de Nederlandse delegatie die de Spelen gaat bijwonen. Wees gerust: onze premier zal de serieuze en kritische boodschap meenemen naar Rusland. We tolereren geen discriminatie en schending van de mensenrechten! Het duurt nog 325 dagen voordat het 5 december is en de Russen zullen onze boodschap trillend van angst en ontzag in ontvangst nemen.

De belangrijkste motivatie om te gaan is helaas vandaag niet uitgesproken. En dat terwijl het misschien wel de mooiste, meest waardevolle overweging en tip aller tijden is: ondanks alle ellende, pijn, moeilijkheden en verdriet in de wereld en in het leven willen we maar 1 ding: wij willen spelen!

Stop oordelen. Vorm niet te snel je mening. Kijk met verwondering om je heen. Adem door, huppel en speel. Zorg dat je in liefde en vrede bent met jezelf en deel dat met anderen. Kijken waar we dan naar toe gaan met elkaar. Veel speelplezier!

Sta voor je dromen!

‘Droom jij nog maar even door’, werd me gezegd nadat ik schoorvoetend iets had gemeld wat ik heel graag wil. ‘En dat bedoel ik niet onaardig’, werd er aan toegevoegd ‘maar het is me niet helemaal duidelijk wat je wilt en hoe het er dan precies uitziet’.

De spijker op zijn kop. Een aloud en bekend thema waar ook ik af en toe mee worstel: staan voor jezelf, voor je dromen, je wensen en je plannen. Het schampt altijd aan een aantal ingewikkelde dingen als de ‘maakbaarheid van het leven’, ‘geluk kan (moet!?) je afdwingen’, en The Secret zo mooi gehyped door Oprah Winfrey een aantal jaren geleden.

Ik ben praktisch genoeg om onder ogen te zien dat we te dealen hebben met een aantal zaken in ons leven. Het is nog steeds ‘Money makes the world go around’ in plaats van ‘Love rules’ en daardoor blijft het nog belangrijk om geld te verdienen en mee te draaien in het systeem. Als je niet oppast ligt alleen daar je focus en ren je zonder na te denken voorbij aan de prachtigste dingen en momenten. 

Stilstaan, dromen, plannen maken. Ik ben er een voorstander van. Het geeft je de ruimte om weer in contact te komen met jezelf, met je diepste verlangens, kwaliteiten en mooiste eigenschappen. Natuurlijk is het ook eng. Dat voelde ik weer eens duidelijk toen ik werd uitgenodigd hardop te dromen. Me uit te spreken. Te delen in liefde. Dat gaat over ruimte innemen voor jezelf en dat is niet altijd makkelijk.

Toch vertaal ik vandaag deze uitnodiging naar jou: wat zijn je dromen? Heb je goede voornemens gemaakt? Was er een rustmoment in de afgelopen periode waarin je in contact kwam met je zelf om te evalueren wat er tot nu toe was en te voelen wat er op dat moment is? Ieder moment is daartoe een uitnodiging. Elke ademhaling een nieuw begin. Ik nodig je uit: droom, benoem, ga staan en plan.  

Mijn vader riep vroeger al voortdurend: ‘maak een plan’! We plaagden hem ermee maar zie daar: je had toch gelijk papa! Want na al die jaren snap ik dat rust nemen om te verbinden met mezelf, lef hebben om te gaan staan en uit te spreken wat ik wil, opgevolgd wordt door: hard werken aan een plan en dat stap voor stap uitvoeren en herzien.

Ik wens je een prachtig jaar! Aan het werk!

PS: mijn eerste plan van 2014 was zijn op Stonehenge…… zie de foto van  1-1-2014….