Over jonge geiten, oude bokken en makke schapen

Ik stond op een Franse camping in een telefooncel. Had nog precies één 2-Francstuk dat ik zojuist in de gleuf had gegooid. Wat een heerlijke toevalligheid: mijn vriendje aan de andere kant van de lijn nam de telefoon op met een pen in zijn hand. Precies daardoor was er voldoende tijd om het ellenlange nummer dat ik opratelde op de muur te schrijven (studentenhuis, niks anders voor handen). Op deze manier kon hij vanuit Nederland bellen naar de telefooncel en kregen wij de gelegenheid even te verdrinken in elkaars stem, te horen hoe het met de ander ging en te zeggen dat we elkaar misten en heel veel van elkaar hielden.

Ik was bijna twintig en liftte met een vriendin naar Zuid-Frankrijk: twee weken onbereikbaar. De genen van mijn moeder: die vertrok naar een berg in Nepal, liet huis en haard achter en was ruim een maand ‘van (of juist op?) de wereld’. Zonder verbinding (met thuis).

Nu speel ik Wordfeud gewoon door. Of mijn vriendin nou in Nederland om de hoek is of in Zuid Europa op een golfbaan staat: het doet er niet toe. Vrienden zitten in Thailand en blijven via het fantastische facebook geheel op de hoogte. De scheet die vriendin x laat, het vriendje van de buurman, er wordt geliked bij het leven: wat blijven we lekker connected!

Ik weet dat ik me met dit verhaal onomkeerbaar schaar in het team van ‘oude bokken’, van mensen die praten over ‘vroeger’ en die met enige verbazing de snelle ontwikkelingen bekijken. Natuurlijk ben ik een groot voorstander van vooruitgang en verbetering. Maar de voordelen van even onbereikbaar zijn, afstand nemen en daarnaast de grote vreugde als er dan wel even contact mogelijk is, die voordelen zijn bijna geheel verdwenen. En omdat de bereikbaarheid de laatste jaren steeds eenvoudiger wordt, zijn de verwachtingen ook veranderd. Wanneer ik niet direct reageer op een mail vanuit mijn vakantie op het Spaanse strand, wordt mij enigszins geïrriteerd gevraagd of ‘er soms iets mis is’.

Zonder dat we er misschien helemaal bewust van zijn laten we ons meeslepen in de nieuwe ontwikkelingen waarbij we als makke schapen meelopen met de dingen die van buiten af op ons afkomen: telefoontjes, berichten etc. Er ontstaat daarmee een verschuiving van een noodzaak tot creativiteit, initiatief nemen en alert zijn naar volgzaamheid en passiviteit. Dat dit gebeurt is een feit. Hoe je ermee omgaat is een keuze voor jou.

Denk eens na over wat verbinding betekent voor je. Contact hebben. En of je voldoende connectie voelt en ervaart met mensen om je heen op de manier zoals jij het wilt. En misschien is het wel tijd om weer zelf het initiatief te nemen. Een duidelijke bewuste keuze te maken op dit gebied en daarmee een beweging op gang te zetten die leidt tot verandering.

Want uiteindelijk draait het allemaal om echt contact: een glimlach, sprongetje in je hart, dankbaarheid, vreugde en plezier. Die dingen. Natuurlijk gaat het leven door en doe je de praktische, aardse dingen.  Maar ook in die contacten is ‘echte’ connectie mogelijk. Als jij ervoor kiest.

Begin met een connectie te maken met jezelf. Door 5 minuten per dag stil te zijn. Te staan, te zitten of buiten bewust te  lopen. Vijf minuten. Bewust stil staan en in contact zijn met jezelf, je eigen pure kern. Vanuit daar maak je de mooiste verbindingen met anderen.

Geniet ervan!

Zweef mee!

Zweef je nog? Eerder was dat absoluut not done: zweven? Dat was voor dames met lange paarse jurken, vreemde snuiters op een kermis, apartelingen die in kruiden en glazen bollen geloofden. Nu zweven velen van ons. Hoewel de meesten met een andere betekenis dan ik hiervoor beschrijf. We zweven omdat we weer moeten kiezen. Mogen kiezen. Vorige week schreef ik er ook al over: het is moeilijk, we willen het goed doen. Maar wat is goed? Wat te geloven.

Iedereen heeft het deze dagen over strategisch stemmen. Strategisch stemmen. Dat geeft mij een onrustig gevoel. Strategisch stemmen heeft misschien iets te maken met strategie bepalen. Nadenken over de toekomst, waar je naartoe wilt en dan op basis van zeer gedegen en uitvoerige kennis een plan maken, beslissen en op pad gaan. Ondertussen goed controlerend of het pad nog leidt naar het door jou gewenste doel of dat je 1 van beiden moet bijstellen. Zo iets.

Dat betekent mijns inziens dat je vooraf goed nadenkt en je echt heel veel feiten hebt verzameld. Om zoveel mogelijk onzekerheden die je altijd en overal zal tegenkomen op je pad uit te sluiten. Of in ieder geval je erop voor te bereiden. Volgens mij is dat nauwelijks mogelijk. We weten het niet. Plannen zijn grillig, mensen zijn onvoorspelbaar en we kunnen alleen ons best doen. Dus strategisch stemmen vind ik niet zo’n goed idee. Als ik al iets erover zou kunnen zeggen, zou mijn advies zijn: denk na, lees, vergelijk, praat met anderen, vergeet vervolgens alles en volg je hart. Zoals je met alle keuzes kan doen die je in je leven hebt.

Leef in rust. Vind je ritme. Volg je eigen pad. Wees een voorbeeld voor anderen. Vind, zie en ervaar de voortdurende liefde, schoonheid en pracht. Dwars door alle rommel heen.

Adem en vertrouw.

Hoor je stem!

Er is (zoals vaker) veel om over te schrijven: de beweging, veranderende tijd, meer doen met minder en hoe belangrijk het op dit moment is om je te focussen op plezier. Dat er onrust is, dat ondervind je aan den lijve en daarom is juist nu wat meer luchtigheid, huppelen en plezier heel belangrijk.

Maar het belangrijkste onderwerp deze week is misschien wel de (aanloop naar de) verkiezingen. Je mag je stem weer laten horen. Een interessant gegeven. Alleen al de bewoording: je stem laten horen. Een waarlijke uiting van gezien en gehoord worden: jij kiest op basis van uitspraken, beloftes en partijprogramma’s door wie je geleid wilt worden en via een eenvoudige verdeelsleutel gebeurt dat dan ook de komende jaren….

Zoiets toch?!

 

Nee, we weten natuurlijk wel beter. Want zoals alles begint het al bij jezelf: jij kiest niet alleen maar met je hoofd op basis van vergaarde kennis en duidelijke afweging van voors en tegens. Jij kiest namelijk met je hart, met je gevoel. Je bekijkt de debatten en wordt onbewust beïnvloed door de uitstraling van Samson of het geblondeerde haar van Wilders. En hoe sterk en bewust je je hier ook vanaf houdt, helemaal lukken doet dat niet, je onbewuste doet mee!

Daarnaast is het ook niet helemaal zo gebleken dat de beloftes die vooraf gemaakt worden de basis zijn voor werkzaamheden en beslissingen wanneer de bewuste leider en partij op de regeerstoel zit. Nu is het vooral belangrijk om op de plek te komen, straks gaan we aan het werk. Ook dat is niet nieuw en alleen daarom al niet vreemd te noemen.

Wat moeten we dan op 12 september? Stemmen. Blijven geloven. Want daarin zit onze kracht. Het verhaaltje erom heen met politici, landsbestuur, Europa en al die zaken moeten we zeker niet onderschatten. Maar uiteindelijk gaat elke verandering pas als de meute begint te draaien. En de meute, dat zijn wij! Dus: we nemen onze eigen verantwoordelijkheid. Laten iedere dag onze stem horen. En, heel belangrijk, luisteren we zelf naar onze eigen stem. De stem van verbinding, liefde, hoop en plezier. Vooral heel veel plezier. De tijd is aan het veranderen en wij zijn erbij!

Mediteer! Ga zitten op een rustige plek of loop de natuur in. Word je bewust. Van je lichaam, het vervoermiddel waarmee je hier de wereld om je heen kan ervaren, waarmee je het stempotlood vasthoudt. Loop van je kruin tot je voeten je lichaam heel bewust langs. Neem je tijd. Focus je op je ademhaling. Gewoon in en uit laten stromen. Als je dat een tijdje gedaan hebt ga je je uitademingen verlengen. Streef naar het dubbele aantal tellen uit ten opzichte van je inademing (bijvoorbeeld 3 in, 6 uit). Als dat goed gaat, pauzeer dan tussen de ademhalingen. Rustig blijven doen. Eindig met een paar minuten je bewust worden. Van je gevoel, je rust en je vrede. Allemaal in jou en te delen met de wereld.

Hoor je eigen stem!