Ik stond op een Franse camping in een telefooncel. Had nog
precies één 2-Francstuk dat ik zojuist in de gleuf had gegooid. Wat een
heerlijke toevalligheid: mijn vriendje aan de andere kant van de lijn nam de
telefoon op met een pen in zijn hand. Precies daardoor was er voldoende tijd om
het ellenlange nummer dat ik opratelde op de muur te schrijven (studentenhuis,
niks anders voor handen). Op deze manier kon hij vanuit Nederland bellen naar
de telefooncel en kregen wij de gelegenheid even te verdrinken in elkaars stem,
te horen hoe het met de ander ging en te zeggen dat we elkaar misten en heel
veel van elkaar hielden.
Ik was bijna twintig en liftte met een vriendin naar
Zuid-Frankrijk: twee weken onbereikbaar. De genen van mijn moeder: die vertrok
naar een berg in Nepal, liet huis en haard achter en was ruim een maand ‘van
(of juist op?) de wereld’. Zonder verbinding (met thuis).
Nu speel ik Wordfeud gewoon door. Of mijn vriendin nou in
Nederland om de hoek is of in Zuid Europa op een golfbaan staat: het doet er
niet toe. Vrienden zitten in Thailand en blijven via het fantastische facebook
geheel op de hoogte. De scheet die vriendin x laat, het vriendje van de
buurman, er wordt geliked bij het leven: wat blijven we lekker connected!
Ik weet dat ik me met dit verhaal onomkeerbaar schaar in het
team van ‘oude bokken’, van mensen die praten over ‘vroeger’ en die met enige
verbazing de snelle ontwikkelingen bekijken. Natuurlijk ben ik een groot
voorstander van vooruitgang en verbetering. Maar de voordelen van even
onbereikbaar zijn, afstand nemen en daarnaast de grote vreugde als er dan wel
even contact mogelijk is, die voordelen zijn bijna geheel verdwenen. En omdat
de bereikbaarheid de laatste jaren steeds eenvoudiger wordt, zijn de
verwachtingen ook veranderd. Wanneer ik niet direct reageer op een mail vanuit
mijn vakantie op het Spaanse strand, wordt mij enigszins geïrriteerd gevraagd
of ‘er soms iets mis is’.
Zonder dat we er misschien helemaal bewust van zijn laten we
ons meeslepen in de nieuwe ontwikkelingen waarbij we als makke schapen meelopen
met de dingen die van buiten af op ons afkomen: telefoontjes, berichten etc. Er
ontstaat daarmee een verschuiving van een noodzaak tot creativiteit, initiatief
nemen en alert zijn naar volgzaamheid en passiviteit. Dat dit gebeurt is een
feit. Hoe je ermee omgaat is een keuze voor jou.
Denk eens na over wat verbinding betekent voor je. Contact
hebben. En of je voldoende connectie voelt en ervaart met mensen om je heen op
de manier zoals jij het wilt. En misschien is het wel tijd om weer zelf het
initiatief te nemen. Een duidelijke bewuste keuze te maken op dit gebied en
daarmee een beweging op gang te zetten die leidt tot verandering.
Want uiteindelijk draait het allemaal om echt contact: een glimlach,
sprongetje in je hart, dankbaarheid, vreugde en plezier. Die dingen. Natuurlijk
gaat het leven door en doe je de praktische, aardse dingen. Maar ook in die contacten is ‘echte’
connectie mogelijk. Als jij ervoor kiest.
Begin met een
connectie te maken met jezelf. Door 5 minuten per dag stil te zijn. Te staan,
te zitten of buiten bewust te lopen.
Vijf minuten. Bewust stil staan en in contact zijn met jezelf, je eigen pure
kern. Vanuit daar maak je de mooiste verbindingen met anderen.
Geniet ervan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten