Ode aan Jeroen

Hij is al jaren blind. Heel langzaam werd zijn zicht steeds een beetje minder tot hij uiteindelijk zijn weg moest vinden via zijn oren, reuk, tast en smaak. Hij deed aan modelbouw en kon tot op de halve gram een verschil in gewicht voelen. Helaas verliest hij nu de tast in zijn vingertoppen waardoor dat niet meer gaat. Blind bouwt hij schuurtjes, timmert hekken in elkaar, hangt schilderijtjes op (recht!), werkt op de computer, maakt praatjes, beurt mensen op en verbindt. Hij is druk en actief. Dit jaar werd er slokdarmkanker bij hem geconstateerd.

Ik kom hem tegen als ik wandel met mijn hond. Dan pak ik hem bij de arm en lopen we samen het rondje. Blindenstok wordt wandelstok. ‘He lekker, even doorlopen’. Hij is actief, positief, lief, behulpzaam, vecht creatief voor de rechten van gehandicapten en heeft een instelling en houding om jaloers op te zijn. Jeroen is een held.

Vanochtend stapte deze held met zijn hond de deur uit. De hond is angstig want er wordt al vuurwerk afgestoken. Als hij losloopt rent hij weg uit angst. Jeroen kan hem dan niet meer zien. Jeroen had gister zijn zestiende bestraling met chemo. Dat betekent dat hij vanmiddag in gaat storten omdat zijn lijf dan gaat reageren op het broodnodige gif dat ze in hem spuiten. De wind waait hard om zijn hoofd en Jeroen steekt de stoep op richting het park. Helaas heeft iemand een auto op de stoep geparkeerd. Die moest even snel een kerstwens afgeven. Jeroen moet uitwijken de straat op. Hij loopt tegen een paal en stoot zijn been en neus.

Vlak voor de parkingang kom ik hem tegen. Er rijdt een gemeentewagen die bladeren opzuigt en Jeroen moet nog oversteken. Ik schreeuw over de herrie heen dat ik hem op kom halen om veilig het park te bereiken. De hond mag los omdat ik kan opletten wanneer er vuurwerk knallen zijn. Dan rijdt de bladzuiger achter ons aan het park in. In twee seconde moet ik man, twee honden en mezelf een bosje induwen om meneer de gemeentewerker te kunnen laten passeren.

Jeroen breekt. Deze sterke man. Die zo heldhaftig zijn shit in het leven draagt, aangaat, overziet en verwerkt wordt het even teveel. We kunnen niet praten want de herrie is oorverdovend. Ik kan alleen maar iedereen vasthouden. En het raakt me. Want zo vlak voor kerst, op deze grijze regenachtige en donkere dag wens ik zo vurig voor licht, liefde, geluk en vrede. Dat er 1 seconde geen pijn zou hoeven zijn. Dat we mogen loslaten, aanvaarden, verwerken en zijn in alles wat er is. Goed en kwaad. Licht en donker. Verdriet en geluk.

Ik bid dat je doorgaat. Met werken. Steeds weer stap voor stap. Aan een betere wereld, in jezelf en om je heen. Dat je je verdiept in jezelf en in anderen. Dat je open staat. Verder kijkt dan je neus lang is. Dat je ziet dat je fouten maakt en open staat om deze te verwerken. Ook als je ze niet bedoeld of bemerkt had. Dat je deelt, vecht en lief hebt. Dat je het naar eer en geweten mooi, liefdevol en gemakkelijk maakt. Voor jezelf en anderen om je heen.

Ik wens je prachtige dagen en een licht 2016.