Verslaafd

‘U bent verslaafd’. Ik heb het inderdaad goed verstaan. Met een zachte blik in zijn grijsblauwe ogen kijkt hij me aan terwijl hij het nogmaals herhaalt. ‘U bent verslaafd aan de snelle kick. U propt zoveel mogelijk acties in een dag/ week/ uur/ minuut en geniet vervolgens van de kick die u hiervan krijgt. U propt uw leven tot de rand toe vol omdat u zichzelf laat meezuigen met de hedendaagse stroom. De stroom waarin dit volproppen mogelijk gemaakt wordt door computers, smart-phones, wifi, media en altijd bereikbaar zijn. U laat zich meevoeren door deze stroom omdat u het anderen om u heen ziet doen. U denkt niet na. U volgt gewoon. Als een schaap in de kudde. De snelle kick van triomf wanneer u èn uw kinderen op tijd op school hebt afgeleverd, èn uw rapport heeft afgeschreven èn uw boodschappen voor vanavond heeft besteld èn de verpleegarts van uw moeder heeft gesproken, geeft u net voldoende energie om door te gaan. Het is echter een korte kick. En zoals met elke drug heeft u steeds meer nodig om door te kunnen gaan. Dat is waar het mis gaat: uw lichaam begint tegen te sputteren. Herinnert u zich uw rugpijn/ hoofdpijn/ vermoeidheid/ depressieve gevoelens van afgelopen jaar? Dat zijn signalen van uw lichaam mevrouw. U bent verslaafd. Aan de snelle, korte kick van het voort racende leven anno 2016.



Ik zie zijn mond bewegen. De woorden waaieren om mijn hoofd en sommige dringen naar binnen. Niet allemaal, zo heb ik het idee. Mijn vingers tintelen en ik voel mijn borst snel op en neer bewegen gestuurd door mijn ademhaling. Wat leerde ik alweer op de yoga?? Ademhalen naar mijn zitbotten, stevig zitten en ‘contact maken met de ondergrond’. Billen op de stoel en voeten op de grond. Laat ik daar maar eens beginnen.

Alvorens zijn oordeel uit te spreken heeft hij naar me geluisterd. Me verteld dat hij begrijpt dat mijn hartkloppingen me zorgen baren. Hij heeft herhaald en samengevat wat mijn klachten zijn. Wanneer leerden artsen dit? En waarom voelt het alsof ik in een slecht toneelstuk ben beland wanneer ik hem hoor zeggen dat hij begrijpt dat ik ‘af en toe pijn op de borst ervaar, dat ik me daar zorgen over maak. En dat ik daarnaast ook weer vaker last heb van een onbestemd somber gevoel’. En of hij goed begrijpt dat ik nu bij hem ben om hulp te krijgen.

Het slechte toneelstuk krijgt een flitsende wending op het moment dat hij zijn woorden over verslaving en snelle kicks uitspreekt. Ik zit op mijn stoel en laat de tijd verstrijken om de boel op een rijtje te krijgen. Het lijkt wel alsof de fabriek in mijn hoofd gesloten is voor lunchpauze: de radars draaien niet en ik dool wat rond door de grote lege hal. Verspreid door de ruimte vliegen zijn woorden en ik probeer ze te bevatten.

‘Neem de tijd mevrouw. Om dit eens rustig tot u te nemen. Niet alleen om er over na te denken maar om het in het geheel tot u te laten doordringen. Tot uw hoofd, uw hart en uw lichaam. De komende weken zijn de weken rondom kerst. Een periode van donker buiten en licht van binnen. Gaat u eens voorbij aan de stress en de snelle kick van veel eten, de perfecte feestavond en mooie cadeaus. Neemt u eens de tijd wat afstand te nemen. Even naar binnen te gaan bij u zelf. Te reflecteren met uw hoofd en te helen met en in uw hart. Onderzoek uw verslaving en kijk of u hiermee door wilt gaan. Of dat u een manier vindt hoe u wat meer uw eigen stroom kan vinden en ervaren. Zonder steeds meegesleurd te worden door anderen en wat u denkt dat er van u verwacht wordt. Misschien kunt u zich wat meer richten op het tevreden gevoel van een succes ervaring op de lange termijn. In rust. Misschien zijn er dingen die u mag loslaten. Omdat ze u belasten of omdat u ze niet meer wilt.

Gun uzelf rust. Gun uzelf vrede. Gun uzelf plezier, liefde en geluk. Voor de lange termijn. U heeft het allemaal in zich. En onthoud: U bent het waard’.

Fijne feestdagen.