Samen

We zijn geschokt. En dat is geheel voorstelbaar: een Europese hoofdstad, zo dicht bij ons, welke wederom op dramatische manier betrokken wordt in een oorlog die we nauwelijks (kunnen) snappen. En omdat we uiting willen geven aan onze afschuw houden we een minuut stilte, kleuren we rood-wit-blauw en roepen we op tot saamhorigheid: we willen schouder aan schouder door blijven gaan met ons leven. Ons niet laten kleineren door angst, onmacht of onkunde. Verdraagzaamheid, liefde en verbondenheid moeten ons leiden naar een oplossing. En daarnaast moeten de afschuwelijke gruweldaden met harde hand worden gestopt.

‘Hoera’, denkt een klein meisje dat wilde klaprozen plukt aan de zijkant van de drukke weg. ‘Daar was ik al een tijdje voor….. wat afschuwelijk dat dit gebeurt en wat prachtig dat nu zoveel mensen dit gebaar maken..’. Ze keek geroerd naar de pianist op het Bataclan plein in Parijs die onder volledige aandacht ‘Imagine’ ten gehore bracht als antwoord op de pijn en verdriet.

Blijf hopen, blijf geloven en… blijf werken. Want wat heb je nou nodig om het gevoel en de sterke wens van verbinding en saamhorigheid vast te houden? Het onderdeel te laten worden van je hele systeem en dagelijks handelen. Juist op momenten dat je niet zo’n schok-ervaring beleeft. Want hoe erg het ook is, over een (waarschijnlijk korte) periode bevind je je weer in de waan van je dag waarin de scherpe kantjes er weer af zijn en je focus voornamelijk ligt op het op orde houden en controleren van jouw leven en de dingen die je daarvoor nodig denkt te hebben.

Dat is een heel normale en begrijpelijke psychologische reactie: we kunnen maar een korte periode geschokt zijn en van daaruit reageren, daarna moet onze energiehuishouding weer terug naar een gemiddelde.

En dus vraag ik je: werk hard en bewust om je wens van saamhorigheid onderdeel te laten worden van je gemiddelde, van je dagelijkse bestaan. Vertaal je mogelijke gevoel van onmacht, verdriet en machteloosheid naar een positieve variant en houd die vast. Je minuut stilte, betrokkenheid, medeleven en roep om saamhorigheid kan je onderdeel maken van je leven.

Zodat je ook in de toekomst wanneer er beslist moet worden over vluchtelingenzaken, wanneer je een hand kan uitreiken naar mensen in nood, wanneer je geconfronteerd wordt met zaken die in eerste instantie vreemd en misschien beangstigend voor je zijn, dat je juist op die momenten ook kan reageren vanuit je wens en roep om saamhorigheid en medeleven. Misschien kan je dan ook een minuut stilte inplannen. Om te ademen en in contact te komen met jezelf zodat je op dat soort moeilijke momenten kan reageren en acteren vanuit je eigen kalme kracht.

Laten we elkaar de hand reiken. En hem liefdevol vasthouden. 

Klik hier voor het filmpje van de pianist