Fakebook

Jasper postte afgelopen week een foto op Facebook. Een kiekje van hem en zijn gezin in een pretpark tijdens de herfstvakantie. Lachende gezichten in een stralend herfstbeeld. Twee dagen later  was Jasper dood. De eerste schok werd overspoeld door de tweede toen bleek dat Jasper hiervoor zelf had gekozen.

Ik ken Jasper niet maar hoorde wel de verhalen. Verhalen die me nog veel verdrietiger maakten dan het simpele feit dat het voor iemand zo zwart wordt dat een enige uitweg lijkt het beëindigen van zijn leven. Verhalen van ongeloof, verbijstering en lichte schuld. Want men wist niet van Japser zijn depressie.

 We vroegen ons af waarom we zoveel praten en zo weinig zeggen? Want minimaal drie maal per week was er een praatje in het voorbij gaan. En dat was nou juist het probleem…. Want in dat praatje bleek de nadruk te liggen op voorbij gaan. En niet op even stil staan. Omdat er kinderen moeten weggebracht en deadlines gehaald.

En zo werd voorbij gaan stil staan. Vanwege de schok en ongeloof.

Je kan ook bewust en zelf kiezen voor stilstaan. In de zin van ‘even de tijd nemen’. In welke vorm dan ook: je boodschappen niet rennend en gehaast tussendoor doen maar met aandacht en ruimte voor een praatje of glimlach, tegen wie dan ook. Een andere route nemen naar je werk waardoor je ineens nieuwe dingen ziet en ontdekt. Die je nooit eerder had gezien. Vijf minuten zitten, ademen en aankomen met je collega’s voordat je een vergadering start. Of daadwerkelijk aan iemand vragen hoe het met hem gaat en met aandacht luisteren naar het antwoord.

Legio onderzoeken wijzen uit dat wij het best functioneren en het gelukkigst zijn wanneer we in contact zijn met anderen, ons gezien voelen, het gevoel hebben er te mogen zijn. Daarop is oorspronkelijk het succes van Facebook terug te voeren.  En ondanks de diepe wens er te mogen zijn in al onze aspecten, mooi en lelijk, vrolijk en verdrietig, is Facebook de uiting geworden van onze wens ons mooier voor te doen dan we zijn. Het is een mooie fake illusie geworden van een digitaal sprookjes leven.

Dus mocht je willen leven in contact met anderen, laat dan je gezicht zien. Bij vrienden, familie, op straat of in de supermarkt. Open jezelf, glimlach, zie de ander en laat jezelf zien. Kijken wat er gebeurt….