Nu kijk ik over het muurtje heen en zie ik niks. Meteen voel ik me een beetje belachelijk: ik heb me weer eens ergens in laten meeslepen. Ik, die bekend staat om mijn bedachtzaamheid. Gewaardeerd wordt (op mijn werk vooral) om mijn analytische vermogen: ‘feiten verzamelen, rustig overdenken, besluit maken en uitvoeren’. Niet veel gekkigheid op mijn agenda, zullen we maar zeggen. Juist ik sta hier nu midden in een bos, niet helemaal zeker waar, over een muurtje heen te kijken waarachter ik mijn ‘wensen, liefde, dromen en werkelijkheid’ zou zien. Zo zei het meisje. Maar… ik zie dus niks.
Ik kijk over mijn schouder en vraag wat dit nou weer voor een onzin is maar krijg geen antwoord: het meisje dat me hierheen bracht is verdwenen. Mooi is dat. Ik weet niet precies waar ik ben, heb hier geen tijd voor en sta nu in mijn eentje bij een oude sh.. muur waar ik overheen moest kijken. ‘Goed gedaan hoor’, mompel ik in mezelf. ‘Heel handig. Weet je meteen weer waarom je je moet blijven focussen, niet laten meeslepen met slappe onzin en gewauwel over gevoel, vertrouwen, liefde en hart en zo. De wetenschap is niet voor niks ontstaan. Feiten, evidence based, cijfers en getallen, dat is waar het om draait’. En waar je op moet bouwen, zo blijkt nu ook maar weer.
Ik baal. Maar gek genoeg kan ik ook wel genieten van dit moment. Het bos is haast weldadig: koel, met prachtige zonnestralen door de bomen heen, vogels die tsjilpen en die heerlijke geur die een bos zo bijzonder maakt. Ik adem rustig in en uit en daardoor kunnen al deze dingen goed op me inwerken. Het geeft me op de een of andere manier een vrij gevoel, alsof er ruimte ontstaat. Waardoor ik nog makkelijker kan in- en uitademen en het gevoel van rust en vrijheid steeds groter wordt. Ik leun nog steeds tegen het muurtje aan en realiseer me ineens dat het meisje me nog wat anders heeft gezegd. Ik moest kijken met een open blik, zonder verwachtingen en gedachtes. Als een soort aftiteling in een film komt de gedachte voorbij: ik lees hem en hij gaat weer verder. Ik voel me bijna opgelucht en dankbaar dat deze zin me niet bij het vredige gevoel van het bos weghaalt. Want ‘kijken met een open blik en zonder verwachtingen’, dat is natuurlijk voer voor mijn ratio: ‘Wat is een open blik? Hoe stop je gedachtes? Wat is het nut daarvan?’ en zo kan ik nog wel even doorgaan.
En dan, haast als vanzelf, staren mijn ogen over het muurtje heen. Het lijkt alsof er een soort mist hangt. Heel vaag zie ik contouren tussen de flarden wolken. Kleuren van helder wit tot aan donkergrijs. Het kost geen moeite. Er is geen wens of ‘moeten’ om meer te zien. Alleen mijn ogen, mijn ademhaling, ikzelf en dit moment. Ik adem rustig door en merk dat ik over de muur heen ga. Niet fysiek maar toch voel ik duidelijk dat ikzelf binnen stap in de steeds helder wordende ruimte achter de muur. Ik volg een soort pad waarbij sommige stukken echt nog in nevel gehuld zijn en andere stukken al ruim en open zijn. Hoewel het gebied me onbekend lijkt, voel ik duidelijk dat dit klopt. Dat ik hier moet zijn. In tegenstelling tot hoe ik me normaal wel kan voelen, voel ik me nu sterk en vol zelfvertrouwen. Ik voel me dichtbij mezelf, twijfel niet en voel me heel stevig. De kracht die ik voel is als een zachte, overtuigende kracht. Normaal kan mijn kracht neigen naar hardheid, overheersen en dwingen maar deze kracht is anders. Dit is de kracht vanuit mijn hart. Dit is mijn liefde.
Ik vervolg mijn pad in vertrouwen en weet dat ik begeleid wordt. De nevel trekt steeds verder weg en maakt het mogelijk om naast het ervaren ook te zien waar ik doorheen ga. Ik zie mensen, licht, een prachtig bosmeer, water, natuur. Het pad dat ik volg is duidelijk: als een lichte straal door de ruimte heen. Er is geen twijfel.
Terwijl ik verder ga, realiseer ik me dat dit echt mijn pad is. En daarmee ook mijn beeld. Dat ieder ander die over deze muur heen kijkt zijn of haar eigen beeld en beleving zal ervaren. En dat, hoewel hier dus verschillen in ervaringen zullen zijn, uiteindelijk al deze belevenissen ook op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn.
Op een gegeven moment voel ik dat mijn ervaring achter het muurtje voldoende is. Ik heb geen notie van tijd, weet totaal niet hoe lang ik in deze ervaring ben geweest, maar nu is het goed. Langzaam merk ik dat mijn ademhaling verdiept en word ik me meer bewust van mijn lichaam. Mijn voet slaapt! Toch een behoorlijke tijd zo gestaan denk ik. Ik beweeg langzaam, schud de voet een beetje los en probeer te verwerken wat er is gebeurd en wat ik heb gezien. Gek genoeg is dat nog niet zo makkelijk: het lijkt wel alsof mijn hersenen, mijn ratio en mijn woorden niet afdoende zijn om deze ervaring echt te ‘registreren’. En hoewel me dat aan de ene kant in de war maakt, is aan de andere kant mijn gevoel zo kalm, overtuigend en goed dat me dat de rust geeft om de dingen maar gewoon te laten.
Ik draai me om en loop rustig het bos uit. Ik vind mijn weg naar huis wel. Het bos, het meisje, de ervaring en ikzelf hebben me een aantal dingen geleerd:
- Niet alles is met ratio uit te leggen
- Het is belangrijk en waardevol in contact te staan met je gevoel
- Open staan voor nieuwe dingen en ervaringen schept ruimte
- Teruggrijpen naar het oude/ vroeger is geen vooruitgang en niet nuttig (Let op: meneer Wilders met uw ‘terug-naar-de-gulden-onderzoek’!)
- Hoewel angst en spanning vaak zullen terugkomen, is het goed hard te werken om je hier niet door te laten leiden. Dit doe je door dichtbij je gevoel, je zelf en je hart te zijn
- Adem bewust. Het is de weg naar je zelf, je gevoel en je hart
- Heb respect. Voor jezelf, je ervaringen en de ander om je heen
Het volgende kwartier is voor jou: speel deze link af of kies muziek die je aanspreekt van een kwartier. http://www.youtube.com/watch?v=c1XCS0g6J4A
Ga rustig zitten en word je bewust van je lichaam. Loop vanaf de onderkant van je voeten je hele lichaam rustig even langs. Onderzoek. Eventuele spanning laat je los op een uitademing. Wanneer je bij je kruin bent aangekomen stel je je voor dat je ademhaling vanuit je kruin helemaal langs je lichaam naar je voeten loopt en weer terug. Dit doe je een aantal malen. Dan stel je je voor dat je rustig het bos bent in gelopen en bent aangekomen bij het muurtje in het bos. Wanneer je wilt en er aan toe bent, kijk je rustig over de muur heen en ervaart wat er gebeurt. Concentreer je rustig op je ademhaling en de beweging in je lichaam hierdoor. Sta open en heb geen verwachtingen. Maak rustig je reis.
Beëindig daarna je meditatie door je ademhaling te verdiepen en je weer bewust te worden van je lichaam en het moment hier.Sluit af en deel met anderen. Stuur mij je ervaring wanneer je wilt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten