Het zachte ruizen van de hagel op de takken,
met zo een zachte schoonheid die je diep van binnen beroert.
Waardoor je alleen maar stil kan staan,
kijken, luisteren, verwonderend zijn.
Geraakt door de trilling,
van wind, lucht en
tak.
Van een plek diep in je.
Daar waar reizen overvloeit, energie vermengt tot één,
waar het klopt en het zijn
in alle overgave zomaar ineens is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten