Ik herinner me een prachtige scene van het komische duo Theo
en Thea. Met marionettenpoppetjes namen ze de kijker mee naar een slagveld in
oorlogsgebied. Er vochten soldaten tegen elkaar. Op enig moment keken Theo en
Thea op hun horloge en zeiden: ‘oh, nu is het twaalf uur! Even stoppen!
Gelukkig Nieuw Jaar!’. De soldatenpoppetjes vielen elkaar in de armen,
proostten met fictieve champagne en wensten elkaar het allerbeste.
De scene riep van alles bij me op. Welke acties je ook
uitvoert, wat je baan ook is, je bent altijd mens. Met familie, gevoelens,
overtuigingen, enorme krachten en ook tekortkomingen. Het intrigeert me dat de
mens kennelijk zo doordrongen kan raken van een overtuiging dat het zonder gene
(zo lijkt het) een ander mens doodt. Je hoeft maar in de geschiedenis te kijken
dat dit niks nieuws is.
Op deze dagen, waarin we dit soort acties herdenken, oude
helden eren die bovenstaande deden om ons te bevrijden, waarop we nadenken over
vrede, oorlog, veiligheid en bescherming, puzzel ik mijn gedachten hierover.
Zeventig jaar na dato
wordt nog op zeer levendige wijze in ons land een oorlog herdacht. We vinden
dat belangrijk. Om door te geven aan onze kinderen dat oorlog afschuwelijk is
en veel leed veroorzaakt. Zou het kunnen ophouden? Zou ieder mens, op de Theo
en Thea manier, op hetzelfde moment kunnen beslissen: we stoppen ermee, we
stappen weg uit onze angst, negatieve overtuigingen, geldingsdrang, onzekerheid
en wat al niet meer voortkomt uit ons pietepeuterige ego en we gaan vol voor
verbinding, liefde, elkaar vinden in verschillen?
‘De beste voorspeller van de toekomst is het verleden’, zegt
mijn vriend. Dat belooft dus niet veel goeds. Want vechten doen we al sinds we
bestaan. Om land, aandacht, geld, vrouwen, huidskleur, geloof, noem het maar.
En voor me zie ik de kinderogen: een lege blik die een diepe
poel van paniek, ellende en pijn verbergt. Ik zie de verbeten trek om de mond
van soldaten, overtuigd van hun gelijk, verscheurd diep van binnen. Ik zie
tranen, ellende, pijn en verdriet en tegen beter weten in stap ik in mijn
allerdiepste kern van liefde en vertrouwen en concentreer ik mij op misschien
wel mijn allerbelangrijkste schietgebedje ooit: laat het vrede zijn. In onszelf.
En met elkaar. Voor altijd en overal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten