Tyfoon door Nederland

Heb je het al gehoord? De politie heeft een jonge, donkere man aangehouden op straat omdat ze de combinatie van zijn leeftijd, huidskleur en dure auto verdacht vonden. Niet met getrokken wapens en veel lawaai en ellende, nee, gewoon: staande houden om  wat vragen te stellen. Ze maakten een praatje en kwamen er achter dat de jonge man zijn geld verdient in de muziekindustrie. Een business waarin het heel normaal is grote sommen geld te verdienen door  het aanslaan van de juiste toon. Jongeman is een beroemdheid en zong onlangs nog voor onze koning. Hij blijft rustig, geeft een handtekening (dat verzin ik hoor!) en zet het gebeuren op social media. Hallo wereld: u kunt nu uw mening gaan vormen. Denk vooral kort en deel het krachtig!

We vallen, struikelen en weten niet hoe luid we moeten scanderen dat dit niet kan. De politie biedt excuses aan, gaat hiervan leren, politici Samsom en Klaver stellen dat racisme en discriminatie hardnekkig in de samenleving zit en onze minister van der Steur deelt mee dat vooroordelen niet mogen meewegen bij uitvoering van politiewerk maar dat fouten maken menselijk is. Van der Steur! Is dat niet die man die struikelt van motie van wantrouwen naar onbekwaam handelen naar ontoelaatbaar bral gedrag?

 

Ik weet heel weinig van de politie en andere gezaghebbers die we hier in Nederland hebben aangesteld om ons te beschermen maar ik weet wel dat deze mannen en vrouwen getraind worden om snel, doeltreffend en effectief te handelen. Dat betekent soms in een flits van een seconde situatie bekijken, analyseren, besluit nemen en actie. Dit zijn de mensen die ons tegen alles in behoeden voor erger kwaad. Tegen een erbarmelijk salaris, in moeilijke, spannende en gevaarlijke situaties met regelmatig de ‘ondersteuning’ van omstanders in de vorm van gescheld, gevloek en in de weg staan om een filmpje te maken. Dit geldt wat mij betreft voor politie, brandweer, leger, ambulancemedewerkers en andere mensen die er hun werk van hebben gemaakt het voor ons beter en veiliger te maken.

Mijns inziens heeft deze politie agent natuurlijk gehandeld, hoogst waarschijnlijk onderbouwd door gedegen training en ervaring. Hulde voor de politie die zijn werk uitvoert. En nogmaals hulde voor de politie die openlijk aangeeft wanneer dit fout gaat en ze hiervan kunnen leren. Van der Steur, let je op?!?

Het feit dat de politie een snelle eerste conclusie trekt is volledig natuurlijk: ons brein is al heel vroeg begonnen met het onderscheiden van goed en kwaad. Deze kwaliteit is goed ontwikkeld en zit diep in ons omdat we hiermee ons voortbestaan redden. Bloeddorstige tijger? Kwaad dus rennen! Warme, beschutte grot? Goed dus ontspannen. Zo iets. Dit zit diep in onze hersenen ingeprent en daarom reageren we vaak snel en primair. Getrainde en weldenkende mensen zetten dan een stap verder: voordat ze met veel bombarie een kogel door Tyfoon’s hoofd schieten (want drugscrimineel) controleren ze de waarheid van hun eerste bevinding (praatje maken en extra informatie inwinnen). Anderen laten deze extra stap voor wat het is en braken ongenuanceerd hun ellende over me heen via TV of social media (een reden waarom ik al jaren geleden gestopt ben dit allemaal te volgen overigens…).

Laten we dit voorbeeld weer eens bij de kladden pakken. Om steeds bewust te zijn van onszelf, onze meningen, ons kuddegedrag en ook ons blaat gedrag. We hoeven niet overal mee te lopen. We hoeven niet overal iets van te vinden. Ja, we hebben primaire reacties die diep in ons geworteld zitten. Met gedegen training en aandacht kan je je hier bewust van worden. Zodat je vervolgens een gefundeerd besluit kan nemen over je vervolgactie. De politie doet dit middels jarenlange bedrijfstraining. Jij kan dit doen middels (wellicht jarenlange) brein/ meditatietraining: gun jezelf rust. Gun jezelf ruimte, goede slaap en aandacht. Gun jezelf elke dag wat stilte om bewuster te worden van de snelheid waarmee je gedachten en emoties komen. En ook weer gaan.

Misschien word je er toleranter van. Naar jezelf. En dan misschien ook naar anderen om je heen. Misschien kan je daarmee een voorbeeld zijn: een mens van vlees en bloed met primaire reacties en secundaire acties. Met fouten en openheid. Met liefde en oprechtheid. Verbeter de wereld, ik begin bij mezelf.

Like me!

Omdat ik regelmatig mijn blog via Twitter bekend maak, zit ik in een soort ‘automatische poel’ van volgers. Zo ontving ik gister bericht dat ik nu gevolgd word door @FBLikesNL, een bedrijf waar ik Facebook likes kan kopen. Facebook likes zou ik moeten kopen omdat dan mijn product meer reuring teweeg brengt op social media waardoor ik er meer verkoop. Hoewel ik nog naïef denk dat goede inhoud zichzelf verkoopt, is allang gebleken dat reuring, ophef en beweging, onder andere op social media, vaak hogere verkoopresultaten oplevert dan goede inhoud.

Een ding wat je inzet wanneer je jezelf (of je product) verkoopt is je Ego. Al eerder praatte ik over het Body Mind Soul- principe waarin ik geloof: je hebt een lichaam om de aardse beleving te ervaren, een Mind die bestaat uit projecties van gedachten en gevoelens (hier zit je Ego aan gelieerd) en je bent je Soul: een pure vorm van liefdevolle energie. Wanneer je daar meer mee in contact bent wordt het bijvoorbeeld makkelijker niet te emotioneel te reageren in ruzies, wat kalmer te zijn en je eigen koers te varen. Om je eigen koers daadwerkelijk uit te zetten, een boot te kopen en hem zo te sturen dat je optimaal wind in de zeilen hebt, daarvoor heb je dan weer je Ego nodig.

Een nuttig ‘ding’ dus dat Ego. Mits je het goed aanstuurt. Vanuit je Soul. Vanuit je kalme zelf.

 

En daar gaat het nogal eens mis. Want dat Ego is als een wild paard. Wanneer je niet oplet gaat het met je (Soul) aan de haal, word je overspoeld door belemmerende gedachten of gevoelens of richt je je aandacht op activiteiten die je op een punt brengen waar je later zwaar ongelukkig zit te zijn. Ik merkte dit aan den lijve toen ik een aantal weken geleden een nieuwe profielfoto van mezelf op internet zette. Gemaakt door een professionele fotograaf dus best een mooie plaat. Heerlijk vond ik alle Likes! En ik had ze niet eens hoeven kopen! Ze kwamen van alle kanten digitaal naar me toe vliegen. Met ook nog eens aardige opmerkingen erbij! Mijn Ego smulde, kroelde, draaide zich nog eens lekker om: och wat heerlijk!

Dit verklaart direct het succes van bedrijven als @FBlikesNL en andere marketeers: ons Ego is zwak, makkelijk te paaien en knalt uit zijn voegen als onkruid na een drupje regen en een glimpsje zon. Het heeft maar heel weinig aansporing nodig en daar racet het al op weg. In de vaart je lichaam en Soul er sullerig achter aan meenemend.

Wanneer je hier niet alert op bent gaat op enig moment lichaam en Soul tegensputteren. Je wordt moe, ziek, ellendig en dan is het zaak de boel weer in balans te krijgen. Bewust te kijken waar je Ego de overhand in heeft gekregen, daar weer wat afstand in brengen en werken aan balans. Dit doe je door dagelijks een moment van rust, kalmte of meditatie in te plannen. Even pas op de plaats. Bijvoorbeeld als je staat te wachten in de rij bij de supermarkt of als je in de file staat. Geef je mind dan even rust en ga niet meteen afleiding creëren en je Ego voeden op social media. Adem in, denk een positief woord en adem uit. Laat eventueel wat spanning los.

Simple as that! Like it??

Pas op je woorden!

‘Pas op je woorden’, zegt ze met een quasi boze stem. Met haar wijsvinger omhoog gericht kijkt ze me glimlachend aan. Oma. Wat heerlijk om zelfs jaren na je dood je nog zo levendig bij me te hebben en van je te leren.

Want juist nu realiseer ik me de waardevolle waarheid van haar woorden. Pas op wat je zegt. Pas op wat je denkt. Pas op wat je voelt. Want alles begint met een intentie. En met je woorden, gedachten en gevoelens bepaal jij dus het startpunt.

‘Gaat het alweer beter? Ik weet niet of dit goed komt. Ik ben ziek’. In plaats van: ‘hoe voel je je, hoe zal het eindresultaat zijn? En mijn lichaam vertelt me iets’. Een essentieel verschil. Want ‘beter’ impliceert een situatie die nu slechter is, een ‘goed’ eindresultaat kan vele vormen hebben en ‘ziek’ is een uiting van een negatief oordeel.

Maakt het wat uit? Ja. Ik denk het wel. Want bij iets wat je interpreteert als een ‘slechte afloop of verkeerde situatie’ komt vanzelf een gevoel van teleurstelling, boosheid misschien. Op jezelf, op anderen, op de wereld. En vanuit dat gevoel maak je andere keuzes dan vanuit een neutraal gevoel. In den extreme ben je zo boos op alles en iedereen dat je je aansluit bij een fanatieke groepering die jou met woorden overtuigd dat nu alles slecht is en, met hun hulp, straks alles beter.  Daardoor worden oorlogen uitgevochten groot en klein. In de wereld en in jouw keuken.

Hoe zou het zijn als je minder labelt. Bewuster kijkt naar wanneer je een oordeel velt. Groot of klein. Hoe zou het zijn als je aandachtiger om gaat met jezelf, met hoe je je voelt. Wat dingen met je doen. En hoe zou het zijn als je daar even de tijd voor neemt. Om dat volledig te (door)voelen en pas daarna een actie zou inzetten.

Je kan je trainen op meer open vragen stellen. Die beginnen o.a. met hoe, wie, wat, waar en waarom? Je kan je blik open houden door te kijken, ruiken, proeven en ervaren wat er gebeurt. En je kan je hart open houden door elke ochtend na het wakker worden deze intentie uit te spreken: ‘ik heb een open hart. Ik ben vol vertrouwen. Ik ben liefde’. Of iets van dergelijke strekking.

Het zal werken als een vliegwiel: eerst met moeite en daarna steeds makkelijker. Omdat je ruimte geeft aan jezelf, aan je pure, niet-oordelende zelf die steeds met een open blik de dingen bekijkt, aanvaardt en beleeft die op het pad komen.

Fijne reis!

Als bomen uit de hemel groeien

Als bomen uit de hemel groeien,

voortschrijdend met lange zwarte takken.

Als grijparmen naar de aarde,

stevig en overtuigd.

In een boodschap, een houvast, een leidraad.

Een duidelijke lichte kern, diep van binnen.

Dan zal alles goed zijn.

Zal je je pijn kunnen aanvaarden, je twijfels omarmen.

Je angstige zekerheden durven los te laten.

Je zal durven vertrouwen.

Op het ogenschijnlijk  tegenstrijdige,

voorbij ratio, logica of rede.

Je zal zacht worden.

Sterk in je pure lichte  kern,

omarmd door de velen armen om je heen.

Als zwarte takken,

groeiend uit de hemel.

 

Jonge merels

Er zit een jonge merel op de grond in de tuin. Dood. Ten minste, zo lijkt het. Koppie tussen de schouders getrokken, half verscholen onder nieuw, lichtgroen blad. Onbeweeglijk. Wanneer  we dichterbij komen om te kijken, draait hij voorzichtig zijn hoofdje en kijken we in zijn kraaloogjes. Hij lijkt vermoeid. Maar dat is natuurlijk maar een interpretatie die wij eraan geven…..

We besluiten hem met rust te laten. Kijken af en toe bezorgd uit het raam en zien hem dan stil zitten. We vragen ons af of we hem uit zijn lijden moeten verlossen (maar wie durft dat?!?), of we de dierenambulance moeten bellen, of we brood gedrenkt in water moeten geven. Kortom: we bedenken legio creatieve oplossingen om dit vermeende lijden zo snel mogelijk te beëindigen.

Ondertussen verstrijkt de tijd. Zoals die dat zo gracieus kan. Hij laat zich vullen met zaterdagactiviteiten als boodschappen, voetbal, boekjes lezen en lunchen. En terwijl we dat doen kijken we weer naar buiten en zien we de merel rond hippen. Bij het avondeten zit hij op de tuintafel en tijdens de koffie in een boom. ’s Avonds is de merel gevlogen. Op naar van alles en nog wat, precies wat hij op zijn pad tegen komt.

En ik? Ik neem het verhaal mee. En realiseer me weer eens mijn eigen onkunde, stommiteit en beperktheid. Gedreven door de belachelijke wens dingen te controleren, sturen en beïnvloeden dacht ik er daadwerkelijk aan deze jonge merel een steen op zijn kop te gooien. En dan ook nog met de overtuiging dat ik daarmee iets goeds deed. Terwijl de merel me zo mooi laat zien dat er soms dingen gebeuren die je heftig raken. Waar je vermoeid van raakt, van de leg. Waardoor je even van je voeten geslagen wordt. En dat het dan verstandig is (en soms ook niet anders kan) om even te schuilen. Je hoofd tussen je schouders te trekken op een rustig plekje. Om even op adem te komen. De tijd te laten passeren. Zonder actie, rennen, doen en oplossen. Gewoon om ruimte te geven aan je adem, aan je systeem, aan je herstel.

Hoe vaak doe jij dat? Even de balans opmaken. Na een drukke dag, week of periode even een moment van rust inplannen. Om te herstellen, evalueren, te leren en op kracht te komen. Om daarna weer met hernieuwde kracht door te gaan.

We zijn er een beetje bang voor lijkt het wel. Het ‘hoort’ niet bij het hedendaagse leven waar je geslaagd bent als je rent, 800 vrienden hebt op Facebook, 65 uur werkt in de week en altijd druk bent. Stilstaan, introspectie, recupereren zijn geen hippe woorden. Laat staan hippe dingen om te doen.

En toch zijn we nog niet zo ver door ‘ontwikkeld’ dat we zonder kunnen. Dat blijkt wel uit de grote getallen mensen die ‘er door zakken’, thuis komen te zitten met een burn out, depressie of andere gelabelde ziekte die te maken heeft met overprikkeling.

En hoewel ik elke dag mediteer, luister naar mijn lichaam en probeer er zo zorgvuldig mogelijk mee om te gaan, stap ook ik in de valkuil van het hedendaagse leven met alle dingen die moeten en waarvan ik denk dat ze van me worden verwacht. Ook ik stoot dan (letterlijk) mijn hoofd en moet een stap terug doen. Even schuilen tussen de bladeren, de tijd laten helen. Leren, ervaren, vechten (voornamelijk tegen mijn eigen overtuigingen) en rustig doorademen. Om daarna weer langzaam op te staan, voorzichtig mijn benen te strekken en weer stap voor stap door te gaan.

God zij dank had ik de goede mensen om me heen die me tijd gaven, er voor me waren, me steunden met praktische hulp, lekker eten en een luisterend oor. En God zij dank had er niemand het idee me uit mijn lijden te verlossen door een grote steen op mijn hoofd te laten vallen….. Fijn dat jullie er zijn.

Kijk: vrede!

‘Ik kijk hier in vrede’, zegt hij op dezelfde toon als waarmee hij kort daarvoor vertelde dat hij gewonnen heeft met voetbal. ‘En dat doe ik vanuit hier’, vervolgt hij. Hij wijst naar de plek tussen zijn wenkbrauwen. Vervolgens kijkt hij even verschrikt op en ontspant als hij mijn reactie ziet. ‘Hoe werkt dat precies? Kijken vanuit die plek?’, vraag ik hem. En hij legt uit dat het als een stroomstootje licht is. Van binnen naar buiten.

Ik adem  zachtjes uit in bewondering. Ik ben in de gelukkige omstandigheid met enige regelmaat met deze wijze jongen van negen aan de ontbijttafel te zitten en geniet van zijn prachtige in- en vergezichten die me soms zo helder en krachtig raken.

‘Fijn dat het zo goed met je gaat, Selma’! ‘Je bent zo druk dat je al weken vooruit aan het plannen bent…’. Ik luister vertwijfeld naar de woorden en heb even geen antwoord. We leven nog steeds in een tijd en land waar ‘druk zijn’ zonder verder vragen het equivalent is van ‘het gaat je goed’.

Deze opvatting is  door alles heen voelbaar: rusten, introspectie en met kalmte en gerichte aandacht dingen doen en ervaren wordt geïnterpreteerd als ‘niet ok’. Snelheid, rennen, ‘trek het internet leeg-omdat het kan!’ (reclame van Tele2), volle agenda’s, racen en hard werken? Ja! Dan hoor je erbij.

Voor de mensen met wie ik werk in mijn coachingspraktijk een extra zorg. Want vaak doen ze even niet meer mee. Omdat het lichaam duidelijke grenzen heeft aangegeven en meerennen dus niet meer lukt. Dan wordt er verplicht stil gestaan en gaan alle radars van vechten, leren, loslaten en doorgaan in werking. Ook voor mij een bekend fenomeen.

En dan is er ineens die wijsheid die alles in verhouding zet: ik kan kijken in vrede. Naar mezelf en de wereld om me heen. Ik kan zien dat we worstelen, vechten, duwen en trekken. Dat we onszelf soms ver laten afdrijven. Van onze kern, ons vertrouwen en onze liefde. Dat we ons soms laten leiden door illusies van bezit, macht en hebzucht.

En ik kan me ook in volledigheid realiseren dat ik zelf aan het roer sta. Dat ik steeds in verbinding kan blijven met mezelf, mijn behoeftes en mijn vaste basiskern van rust, liefde en vrede.

En zo kan ik een aantal dagen later de wijze woorden even volledig voelen en ervaren: ik kijk hier in vrede. Een ervaring die ik bekrachtig in een meditatie door met iedere in – en uitademing de zin te herhalen. Zodat ik het me makkelijker kan herinneren op momenten dat mijn schip door de golven van het dagelijks leven iets van koers is geraakt.

Of je nou rent, vliegt, het internet leeg trekt of zit op een kussen, doe het met aandacht. Verbind je met je basisgebied (je billen!) en voel of en waar ze de ondergrond raken. En kijk vanuit daar met de plek tussen je wenkbrauwen (je derde oog) in vrede naar jezelf en de wereld om je heen.

Schip Ahoy Kapitein!

Ode aan Jeroen

Hij is al jaren blind. Heel langzaam werd zijn zicht steeds een beetje minder tot hij uiteindelijk zijn weg moest vinden via zijn oren, reuk, tast en smaak. Hij deed aan modelbouw en kon tot op de halve gram een verschil in gewicht voelen. Helaas verliest hij nu de tast in zijn vingertoppen waardoor dat niet meer gaat. Blind bouwt hij schuurtjes, timmert hekken in elkaar, hangt schilderijtjes op (recht!), werkt op de computer, maakt praatjes, beurt mensen op en verbindt. Hij is druk en actief. Dit jaar werd er slokdarmkanker bij hem geconstateerd.

Ik kom hem tegen als ik wandel met mijn hond. Dan pak ik hem bij de arm en lopen we samen het rondje. Blindenstok wordt wandelstok. ‘He lekker, even doorlopen’. Hij is actief, positief, lief, behulpzaam, vecht creatief voor de rechten van gehandicapten en heeft een instelling en houding om jaloers op te zijn. Jeroen is een held.

Vanochtend stapte deze held met zijn hond de deur uit. De hond is angstig want er wordt al vuurwerk afgestoken. Als hij losloopt rent hij weg uit angst. Jeroen kan hem dan niet meer zien. Jeroen had gister zijn zestiende bestraling met chemo. Dat betekent dat hij vanmiddag in gaat storten omdat zijn lijf dan gaat reageren op het broodnodige gif dat ze in hem spuiten. De wind waait hard om zijn hoofd en Jeroen steekt de stoep op richting het park. Helaas heeft iemand een auto op de stoep geparkeerd. Die moest even snel een kerstwens afgeven. Jeroen moet uitwijken de straat op. Hij loopt tegen een paal en stoot zijn been en neus.

Vlak voor de parkingang kom ik hem tegen. Er rijdt een gemeentewagen die bladeren opzuigt en Jeroen moet nog oversteken. Ik schreeuw over de herrie heen dat ik hem op kom halen om veilig het park te bereiken. De hond mag los omdat ik kan opletten wanneer er vuurwerk knallen zijn. Dan rijdt de bladzuiger achter ons aan het park in. In twee seconde moet ik man, twee honden en mezelf een bosje induwen om meneer de gemeentewerker te kunnen laten passeren.

Jeroen breekt. Deze sterke man. Die zo heldhaftig zijn shit in het leven draagt, aangaat, overziet en verwerkt wordt het even teveel. We kunnen niet praten want de herrie is oorverdovend. Ik kan alleen maar iedereen vasthouden. En het raakt me. Want zo vlak voor kerst, op deze grijze regenachtige en donkere dag wens ik zo vurig voor licht, liefde, geluk en vrede. Dat er 1 seconde geen pijn zou hoeven zijn. Dat we mogen loslaten, aanvaarden, verwerken en zijn in alles wat er is. Goed en kwaad. Licht en donker. Verdriet en geluk.

Ik bid dat je doorgaat. Met werken. Steeds weer stap voor stap. Aan een betere wereld, in jezelf en om je heen. Dat je je verdiept in jezelf en in anderen. Dat je open staat. Verder kijkt dan je neus lang is. Dat je ziet dat je fouten maakt en open staat om deze te verwerken. Ook als je ze niet bedoeld of bemerkt had. Dat je deelt, vecht en lief hebt. Dat je het naar eer en geweten mooi, liefdevol en gemakkelijk maakt. Voor jezelf en anderen om je heen.

Ik wens je prachtige dagen en een licht 2016.