Verliefd

‘Ik ben verliefd’. Ze spreekt de woorden uit als ik mijn jas al aan heb, klaar voor vertrek. Ik kijk haar aan, voel mijn voeten aan de grond geklonken  en word me bewust van de enorm scheppende krachtbron van waaruit deze woorden gesproken worden. In 1 seconde realiseer ik me dat dit de bron is. De oorsprong. Dat vanuit deze energie de wereld is geschapen, de mensheid, de bomen, rivieren, de natuur. En ik dus ook.

Ik kijk haar aan en zie haar afwachtende, voorzichtige glimlach. Speurend naar een oordeel van mijn kant. Liefst goedkeurend, ten minste, zo denk ik maar ondertussen maakt het niet wat ik denk, voel of oordeel. Want de enorme golf van energie die haar heeft overspoeld zal haar meenemen. Weg van hier, weg uit haar huwelijk, weg van haar kinderen, haar baan, haar leven. Weg van alles waar ze de laatste jaren zo hard voor en tegen heeft geknokt.

Ik ga weer zitten. Houd mijn jas aan en laat mijn hoofd een millimeter zakken. Ik adem zachtjes en lang uit via mijn voeten naar de grond. Ik ben overweldigd. En dat zullen er meer zijn langs het verwoestende pad dat zij de komende tijd gaat afleggen.

 

Ik denk aan de god Shiva, die gene die alles vernietigt om daarna weer te scheppen. En de mensen van Bosbeheer die hetzelfde doen door een stuk bos te laten platbranden zodat er daarna weer nieuw leven kan ontstaan. En het wordt me geheel duidelijk dat deze verliefdheid precies hetzelfde zal doen: vernietigen en ruimte maken.

Ik vraag wat kleine dingen en zij strooit wat antwoorden in de ruimte. In deze fase zijn woorden ontoereikend en veelal belastend. Alles wijst erop dat zij maar 1 doel voor ogen heeft. Als ik wegga omhels ik haar. Houd ik haar stevig en licht in mijn armen. En terwijl ik dit doe bid ik. Voor kracht, wijsheid, kalmte, aarde energie, rust en begeleiding. Als ze me loslaat kijkt ze me gelukzalig aan. Ze gaat op pad…..

Kerstopruiming

Deze week gaat het waarschijnlijk gebeuren: je gaat de kerstspullen opruimen. Met veel plezier heb je een tijdje geleden een aantal dingen toegevoegd aan je interieur: lampje hier, kaarsje daar, boom met ballen. Misschien deed je het samen met kinderen en/ of geliefden en gaf het je een speciaal gevoel. De dagen waren grijs genoeg om opgelicht te worden door kleurige lampjes, mooie ballen en ander schitterends.

Maar straks is het klaar: 6 januari of iets eerder, de spullen gaan er weer uit. En met het opruimen van de kerstspullen ontstaat er ruimte. In je huis en als je toestaat ook in je hoofd en in je systeem. Dat kan je doen door het opruimen tot een bewuste handeling te maken. Kijk eerst eens rond door je huis. Naar de spullen, groot of klein, die je al dan niet met zorg hebt neergezet. Ontdek wat het je heeft gebracht. Misschien werd je er blij van, gaf het je een gevoel van weemoed, thuis, vroeger. Wat dan ook, onderzoek je gevoel en gedachten welke zijn ontstaan door deze spullen. Dit bewust zien, voelen en ervaren is een praktische daad die totaal geen extra tijd kost en niets te maken heeft met zweverig of mysterieus. Sterker nog: je maakt met bewust ervaren je gevoelens en gedachten juist zeer aards en concreet en geeft ze hiermee de ruimte die ze verdienen. Hierdoor voorkom je dat ze ongezien gaan dwalen en op een ander onverwacht en ongepast moment ineens naar boven komen drijven en je gedrag ongewenst beïnvloeden.

Wanneer je bewust hebt gevoeld en ervaren wat de extra spullen je hebben gegeven, begin dan met het inpakken en opruimen. Ook dit kan zonder extra tijdsinvestering bewust worden gedaan. Kijk daarna nog eens om je heen. Naar je ‘lege’ huis zonder kerstspullen. En hier raad ik je aan wel even wat extra tijd te nemen. De periode van drie in- en uitademingen ongeveer. Zodat je kan ontdekken welk gevoel je nu hebt. Misschien ervaar je iets in je lichaam en wellicht zijn er gedachten. Probeer deze zonder oordeel of waarde te bekijken.

En realiseer je dan dat je op dezelfde manier als je de kerstspullen hebt opgeruimd ook hardnekkige belastende gedachten en gevoelens kunt opruimen. Door ze eerst bewust in je op te nemen, ernaar te kijken en te onderzoeken welke waarde ze voor je hebben. Je kan ze daarna inpakken en opruimen middels een voor jou passend ritueel (mail me als je inspiratie wilt). Vervolgens kan je heel bewust ervaren hoe het gaat in het lichaam, met je gevoel en je gedachten wanneer je ruimte schept. Ruimte voor jezelf, je rust, je kracht en je intuïtie.

Neem je ruimte. Happy New Year!

Eindejaarsmeditatiewandeling - a.s. zaterdag

EINDEJAARSMEDITATIE WANDELING
 

Een klassieker ondertussen, de eindejaarsmeditatiewandeling:

- zaterdag 31 december 2016, van 10.00 tot 11.00
- verzamelen bij het witte hek aan het einde van de Bredelaan in Oosterbeek om 9.50
- stilstaan bij het afgelopen jaar, afronden en ruimte maken voor het nieuwe jaar
- kleine fysieke wandeling, grote mentale stappen

- vragen? mail of bel http://selmafalk.nl/pages/contact.html
- Kosten: € 5,-. Graag even aanmelden

 

Verslaafd

‘U bent verslaafd’. Ik heb het inderdaad goed verstaan. Met een zachte blik in zijn grijsblauwe ogen kijkt hij me aan terwijl hij het nogmaals herhaalt. ‘U bent verslaafd aan de snelle kick. U propt zoveel mogelijk acties in een dag/ week/ uur/ minuut en geniet vervolgens van de kick die u hiervan krijgt. U propt uw leven tot de rand toe vol omdat u zichzelf laat meezuigen met de hedendaagse stroom. De stroom waarin dit volproppen mogelijk gemaakt wordt door computers, smart-phones, wifi, media en altijd bereikbaar zijn. U laat zich meevoeren door deze stroom omdat u het anderen om u heen ziet doen. U denkt niet na. U volgt gewoon. Als een schaap in de kudde. De snelle kick van triomf wanneer u èn uw kinderen op tijd op school hebt afgeleverd, èn uw rapport heeft afgeschreven èn uw boodschappen voor vanavond heeft besteld èn de verpleegarts van uw moeder heeft gesproken, geeft u net voldoende energie om door te gaan. Het is echter een korte kick. En zoals met elke drug heeft u steeds meer nodig om door te kunnen gaan. Dat is waar het mis gaat: uw lichaam begint tegen te sputteren. Herinnert u zich uw rugpijn/ hoofdpijn/ vermoeidheid/ depressieve gevoelens van afgelopen jaar? Dat zijn signalen van uw lichaam mevrouw. U bent verslaafd. Aan de snelle, korte kick van het voort racende leven anno 2016.



Ik zie zijn mond bewegen. De woorden waaieren om mijn hoofd en sommige dringen naar binnen. Niet allemaal, zo heb ik het idee. Mijn vingers tintelen en ik voel mijn borst snel op en neer bewegen gestuurd door mijn ademhaling. Wat leerde ik alweer op de yoga?? Ademhalen naar mijn zitbotten, stevig zitten en ‘contact maken met de ondergrond’. Billen op de stoel en voeten op de grond. Laat ik daar maar eens beginnen.

Alvorens zijn oordeel uit te spreken heeft hij naar me geluisterd. Me verteld dat hij begrijpt dat mijn hartkloppingen me zorgen baren. Hij heeft herhaald en samengevat wat mijn klachten zijn. Wanneer leerden artsen dit? En waarom voelt het alsof ik in een slecht toneelstuk ben beland wanneer ik hem hoor zeggen dat hij begrijpt dat ik ‘af en toe pijn op de borst ervaar, dat ik me daar zorgen over maak. En dat ik daarnaast ook weer vaker last heb van een onbestemd somber gevoel’. En of hij goed begrijpt dat ik nu bij hem ben om hulp te krijgen.

Het slechte toneelstuk krijgt een flitsende wending op het moment dat hij zijn woorden over verslaving en snelle kicks uitspreekt. Ik zit op mijn stoel en laat de tijd verstrijken om de boel op een rijtje te krijgen. Het lijkt wel alsof de fabriek in mijn hoofd gesloten is voor lunchpauze: de radars draaien niet en ik dool wat rond door de grote lege hal. Verspreid door de ruimte vliegen zijn woorden en ik probeer ze te bevatten.

‘Neem de tijd mevrouw. Om dit eens rustig tot u te nemen. Niet alleen om er over na te denken maar om het in het geheel tot u te laten doordringen. Tot uw hoofd, uw hart en uw lichaam. De komende weken zijn de weken rondom kerst. Een periode van donker buiten en licht van binnen. Gaat u eens voorbij aan de stress en de snelle kick van veel eten, de perfecte feestavond en mooie cadeaus. Neemt u eens de tijd wat afstand te nemen. Even naar binnen te gaan bij u zelf. Te reflecteren met uw hoofd en te helen met en in uw hart. Onderzoek uw verslaving en kijk of u hiermee door wilt gaan. Of dat u een manier vindt hoe u wat meer uw eigen stroom kan vinden en ervaren. Zonder steeds meegesleurd te worden door anderen en wat u denkt dat er van u verwacht wordt. Misschien kunt u zich wat meer richten op het tevreden gevoel van een succes ervaring op de lange termijn. In rust. Misschien zijn er dingen die u mag loslaten. Omdat ze u belasten of omdat u ze niet meer wilt.

Gun uzelf rust. Gun uzelf vrede. Gun uzelf plezier, liefde en geluk. Voor de lange termijn. U heeft het allemaal in zich. En onthoud: U bent het waard’.

Fijne feestdagen.

De treinreis

Ik zit in de trein en lees een krantje. Het is niet helemaal duidelijk hoe lang mijn reis zal duren. Al eerder bleek dat de lengte van dit soort reizen afhangt van een aantal factoren die je niet allemaal zelf in de hand hebt.

Het is nog vrij vroeg en er stapt een man de coupe binnen. Jongen eigenlijk. Hij gaat bij me zitten en we kijken elkaar aan. Na een open, vrolijke glimlach komen we in contact. Zonder veel nadenken of moeilijkheden verbinden we met elkaar. We praten over dingen die ons bezig houden, luisteren samen naar een liedje van Herman van Veen en maken boven al veel plezier, ondanks (of misschien wel dankzij) het vroege tijdstip. We genieten allebei van de lichtheid en het plezier. Na een tijdje ligt er een obstakel op de rails waardoor ik word afgeleid. De jongen stapt uit en ik reis alleen verder.

Maar niet lang. Het obstakel wordt geruimd door een grote, sterke man. In een mum van tijd is hij ermee klaar en loopt ter controle door de coupes. Bij mij aangekomen stopt hij even. Vanuit mijn krant op schoot duurt het enige tijd voordat mijn ogen de zijne bereiken. Het is inderdaad een grote man met knal blauwe ogen. Onder de indruk van zijn voorkomen, laat ik me meenemen. In zijn wereld van body painting, motors en dance festivals. En net zo snel als mijn katzwijm kwam, verdwijnt het ook weer. Mijn gedachten dwalen af naar meer intellectuele vraagstukken en dieper liggende zaken. Hij bemerkt dit en loopt door.

In de deuropening loopt hij een gehaaste man tegen het lijf. Geïrriteerd door de vertraging omdat het hem te laat op zijn afspraak zal brengen. Hij gaat zitten op de enige vrije plek schuin tegenover me en pakt zijn telefoon. Drie oproepen en zeven nieuwe mails, en dat in de afgelopen vijf minuten. Geërgerd slaat hij zijn ogen op en kruist daarmee de mijne. Mijn blik geeft hem rust en een apart gevoel van thuiskomen. Hij legt zijn telefoon weg en we reizen een tijdje samen. We delen dingen over werk en zaken, zien beelden van mooie natuur in Afrika en verbinden met elkaar in verlies dat we leiden. Hij bereikt zijn eindstation wanneer blijkt dat hij in de verkeerde trein is gestapt. Ik reis alleen gedesillusioneerd verder.

Er stapt wederom een lange man binnen, slungelig dit keer. Met een vragende, afwachtende blik kijkt hij me aan en wijst naar de zitting naast me. Ik gebaar dat hij vrij is en hij gaat zitten. Onze schouders raken elkaar en daardoor wijk ik wat terug. En terwijl ik dat doe ontspant hij en wacht af. Nieuwsgierig door zijn houding beginnen we ons gesprek. Hij heeft dromen en doelen zo groot als het universum en ik word meegezogen door zijn enthousiasme. Hij tekent in de lucht en ik vul de praktische zaken in. We glimlachen naar elkaar. Na een tijdje zo samen zijn komt de conducteur opgewonden binnen. Er zijn problemen in de trein en hij zoekt mensen die de schouders er onder kunnen zetten. Ik sta als automatisch op en loop met hem mee. De luchttekenaar blijft zitten.

Ik werk wat problemen uit de trein en wanneer dat gedaan is rust ik op een klapstoeltje bij de deur. Er stapt een man binnen. Met ferme tred, een grote tas en een strakke blik. Hij gaat tegenover me zitten, pakt zijn telefoon en verbindt zijn koptelefoon eraan. Kennelijk een up tempo nummer als ik zo kijk naar zijn knippende vingers. Hij irriteert en intrigeert me: een man uit 1 stuk, rechtuit en duidelijk op de hoogte van wat hij wil. Met een staccato dat me alert maakt: ik recht mijn rug terwijl ik hem verder bekijk. Hij draait zijn met de muziek meedeinende hoofd naar me toe en struikelt over mijn glimlach. We stuntelen wat over deze val en pakken krant en telefoon weer van de grond.

Terwijl ik overeind kom met de krant in mijn handen vallen mijn ogen op het artikel van 2 december  2016: het CBS heeft berekend dat de kans op een duurzaam huwelijk steeds kleiner is. Het echtscheidingspercentage liep van 12% in 1971 op naar 40% in 2015.

Ik vraag me af wat er veranderde: de tijd, de mens, of nog iets anders? Verwachtingen van elkaar, van het leven, van jezelf? Afhankelijkheid, van elkaar, het leven en jezelf? Vertrouwen? In elkaar, het leven en jezelf? En terwijl het landschap buiten langzaam voorbij trekt ga ik weer zitten. Ik voel mijn zitbotten op het harde plankje van de zitting, vanuit waar ik mijn rug rechtop kan strekken. Het geeft me voldoende ruimte om goed te ademen en mijn energie te laten stromen. Ik realiseer me dat mijn reisgenoten een invloed hebben gehad op de ervaring van mijn reis. Ze waren een spiegel, een noodrem en een rustpunt voor me. Maar hier op dit harde houten plankje moet ik zijn. Bewust van mijn eigen kracht en energie die ik met iedere ademhaling door me heen voel stromen. Glimlachend vervolg ik mijn reis. Vol vertrouwen en vol liefde.

 

A hundred blessings, Mirabai Ceiba

Een andere maat

Dokter, m’n leven past me niet meer, heeft u een andere maat voor me?

 Ik sta iedere dag om half vijf op, kleed me gauw aan, haal de honden uit hun mand voor een stukje hardlopen door de stad. Bij thuiskomst krijgt iedereen eten en laat ik de thuiszorg binnen voor mijn zieke man die dan wakker wordt. Ik wandel snel naar de trein en prop een boterham in mijn mond. Want in de trein heb ik mijn handen nodig voor het beantwoorden van mails en herschrijven van rapporten. Onvoorstelbaar hoeveel fouten mensen maken…. Dan ben ik van half negen tot half zes op kantoor. Daarna naar huis waar ik om half acht ’s avonds eten kook voor mij en mijn man. Apart voor hem want hij lust niet alles. Tussen negen en half tien lig ik op de bank. Dat is echt ‘me-time’. En daarna de honden en naar bed.

Gelukkig werk ik snel en effectief want er zijn dagen dat ik mijn over-uren niet kan maken . Dan moeten er dingen geregeld worden voor mijn man of wordt mijn ziekte net even te erg om te negeren. Zware huiduitslag, enorme hoofdpijnen en spieren die opeens op slot schieten… U weet het want ik was er al eens eerder voor bij u. Die ziekte, dat is nou net iets wat ik er niet bij kan hebben.

 

Mijn man is doodziek. Dat weet u, hè dokter? Dat betekent, regelen, deur opendoen voor werklui om aanpassingen in huis te laten maken, doktersafspraken etc. En tussendoor kost het opstellen van zijn levenstestament ook enorm veel tijd. Want dat gun ik hem wel hoor dokter: een respectvol einde.

Na de jaarwisseling wordt het beter. De NS heeft namelijk haar dienstregeling aangepast waardoor ik tien minuten minder hoef te wachten op mijn overstap. Scheelt net weer he? Dat wachten is sowieso een zinloze bezigheid. Laptop niet bij de hand en gewoon de tijd voorbij laten drijven. Totaal zinloos.

Weet u wat irritant is dokter? Als mijn honden niet doorlopen ’s morgens. Of als ik per ongeluk een buurvrouw tegen kom wanneer ik naar buiten loop. Ik maak dan wel vriendelijk glimlachend een praatje maar ondertussen reken ik uit waar ik de verloren drie minuten ga inlopen. Mijn vriendinnen hebben dit trouwens precies hetzelfde als hun kinderen ineens vervelend doen, niet willen doorfietsen/ ontbijten/ aankleden of als ze ineens na school met een vriendje willen spelen….

Had ik het al met u over het verkeer dokter? Dat moet u toch ook vreselijk vinden als u naar patiënten moet? Mensen die stil blijven staan achter een groen stoplicht! Tergend! Of precies de toegestane snelheid rijden. En dan het liefst op de linkerbaan. Werkelijk waar. Aparte tijdsblokken zouden ze moeten maken. Voor mensen die alle tijd hebben en mensen die gewoon werken en proberen te overleven.

Vorig jaar dwong mijn baas me een mindfulness cursus te volgen. Mijn hart ging op momenten tekeer als een bezetene en hij maakte zich zorgen. Ik tuurde regelmatig in mijn agenda in de hoop dat er afspraken zouden vervliegen. Zodat ik er nieuwe bij kon maken.

Mijn baas ‘wilde me tegen mezelf beschermen’. Ik vond het nogal overtrokken maar toen ik omviel op de parkeerplaats heb ik toch maar ingestemd. Die mindfulness cursus heeft me  136 uur gekost (8 avonden van 3 uur en 2 uur per dag oefenen). Ik zei al  dat ik snel kan lezen en werken maar daar had ik bij deze cursus niks aan. Zitten moest ik, mediteren en voelen ‘hoe het gaat in mijn lichaam’. Tja,  mooi hoor allemaal, om te voelen waar ik pijn heb, een wolk van verdriet en tranen. Maar wat heb je er nou helemaal aan? Brengt dat nou brood op de plank? Na 8 weken kon ik weer gewoon door. Hoewel het wel even duurde voordat ik dat bewustzijn van mijn hartkloppingen en de pijn in mijn lichaam weer kwijt was…

Toch dokter, misschien wel door die cursus maar ik realiseer me de laatste tijd vaker dat het zo niet gaat. Mijn ziekte wordt erger, ik ben altijd moe en genieten is een apart woord geworden. Daarom ben ik bij u dokter. Mijn leven past me niet meer. Heeft u een andere maat voor me?

Nieuw blad

‘Mogen we ons alweer laten horen?’, fluisterde ze. Ze zaten verscholen onder takken, blad, mos en gras. Het was soms koud en vochtig geweest maar over het algemeen vrij goed te doen. Uren waren voorbij gedreven. Zonder woorden, zonder actie en op een gegeven moment zelfs zonder gedachten. Ze hadden geruzied, spelletjes gedaan, oplossingen voor potentieel onoplosbare problemen gezocht en ze hadden gepraat. Over de wereld, elkaar, zichzelf. Over dingen die pijn deden, angsten maar ook over momenten van vreugde, plezier en warmte. En na al die tijd ondergedoken te zitten was er nu de natuurlijke drang weer naar buiten te komen. Om weer te kijken hoe de wereld draaide en daar schoorvoetend aan mee te doen.

Er was veel geweest. Onrust, beweging, ongeloof en verdriet. Over de wereld, de mensheid, de ‘loop der dingen’. En hoewel deze dingen voorheen aanleiding hadden gegeven haar stem te laten horen, was het even verstild. In een soort gedwongen overgave. Een gevoel van overweldigd zijn. Een Kalimero gevoel. Want maakte het uit? Deed het er toe? Of kon onderduiken ook gewoon? Zonder verdere gevolgen. En hoewel het achteraf pas duidelijk werd, was ze min of meer in deze situatie gestuurd. Een periode van rust, stilte, naar binnen. De stormen even over laten waaien.

Stormen waren er: de wereld schokte door een nieuwe president, mensen verloren geloof en liefde, er verdronk een hondje en mensen verbonden zich. Maar nu ze zo langzaam weer naar voren kwam was er niet veel dat de moeite van het noemen waard was. Alle stormen groot en klein, waren ook weer gepasseerd. Soms met veranderingen aan interieur en omgeving, anderen met ogenschijnlijk geen enkel gevolg….

Ze dacht hierover na en besloot zich te verbinden met een diep vertrouwen. Datgene dat ze voelde tijdens meditaties, wandelend in het bos, bij een innige omhelzing of prachtig muziekstuk. Het vertrouwen dat het gaat zoals het mag gaan. Al dan niet met reden, oorzaak, doel of gedachte. Gewoon. Het gaat. En daarmee stapte ze naar buiten. Keek naar de bomen die hun blad lieten vallen, geholpen door de krachtige november wind en door het nieuwe blad dat diep van binnen zich al aankondigde.

Er groeide nieuw blad. Ze wilde naar buiten.