Grenzen stellen

Iedereen die wel eens te maken heeft gehad met het opvoeden of begeleiden van bijvoorbeeld kinderen of honden kent het dilemma: hoe zorg je ervoor dat de volgens jou geldende regels en afspraken worden nageleefd? Je kan er  boeken over lezen, studies volgen en ook de vermakelijke programma’s op TV bieden je een helpende hand: zowel de Dog Whisperer als de Nanny leggen uit dat we kalm en assertief moeten zijn. Consequent. Dat wil zeggen: regels uitleggen, consequenties uiteenzetten van overtreding en vervolgens disciplineren wanneer de regels geschonden worden.

Disciplineren is natuurlijk een mooi woord voor ‘straffen’: jij doet niet wat je verteld is dat je moet doen en daarom krijg je nu een straf. Met de dreigende onrust in het Oosten spookt  dit onderwerp en alle aanverwante zaken al een aantal dagen door mijn hoofd. Want hoe zorg je nou dat gemaakte afspraken en grenzen niet met voeten getreden worden?

Dat brengt ons direct bij het dilemma: wat werkt beter: straffen of belonen? In onze gevangenis werkt men vanaf deze week met het ‘promoveren- degraderen systeem’. Op de website van de Rijksoverheid lees je: Promotie of degradatie volgt op basis van een stoplichtmodel: groen (gewenst) gedrag betekent promoveren. Oranje (dit-kan-beter) en rood (ongewenst) gedrag leiden in principe beide tot niet promoveren of juist tot degraderen. Rood gedrag is grensoverschrijdend en kan daarnaast nog disciplinair worden bestraft. http://www.rijksoverheid.nl/nieuws/2014/03/01/promoveren-degraderen-systeem-binnen-gevangenis-in-werking.html

Helder, simpel en duidelijke afspraken. Op naar stap twee: uitvoeren en handhaven.

Ook als je niet direct te maken hebt met kinderen, gedetineerden, honden of dreigende buurlanden, bevind je je vast wel eens in een situatie waarin (je) grenzen overschreden worden. Tot waar laat je het gaan en hoe is je balans tussen straffen en belonen?

En zoals altijd: het juiste antwoord begint in jezelf en bij je eigen rust. ‘Schreeuwen is onmacht’ legde een als ‘psychisch ziek’ bestempelde man mij van de week uit. Dat uiterste lost niks op en maakt het alleen maar erger. Ook hij voegt  zich bij de groep van leiders, leraren en mensen die vanuit hun doordachte overtuiging staan voor hun lessen: in kalmte aangeven hoe we het doen en waar de grenzen zijn.

Handhaaf je de grenzen niet omdat je jezelf en de wereld niet serieus neemt? Hoe groot of hoe klein de situatie ook is: je stevent af op escalatie. Want een kind, hond, mens of politicus op zoek naar grenzen zal net zo lang doorgaan totdat duidelijk is waar ze liggen. De Krim, Duitsland of Utrecht. Wie zal het zeggen?

Neem uitgebreid de tijd om na te denken. Over de regels die je wilt hanteren en waar je voor wilt staan. Zowel grote als kleine regels. Over hoe je wilt dat er met je wordt omgegaan tot hoe laat je kind naar bed moet. Bedenk je goed dat regels en normen sterk worden beïnvloed door de geografische ligging en tijdsgeest. Wees daarom zorgvuldig in je overweging en onderbouwing. Zorg dan dat je vanuit je innerlijke rust en kalmte de regels uitlegt en dat ze worden nageleefd. Soms zal je positief gedrag kunnen belonen en soms zal je kalm en assertief een stopbord omhoog moeten houden.

Beste hond, kind of Rus: de grens is hier. Je overschrijdt hem niet. Laten we ademen, zeer duidelijk en ook kalm zijn en verbinden.

Ik ben ongelukkig

‘Ik ben ongelukkig’. Een antwoord dat je niet behoort te geven wanneer je gevraagd wordt hoe het gaat. Want er is toch zoveel om dankbaar voor te zijn en bovendien worden de meeste mensen zenuwachtig van ongeluk en pijn. Daar gaan ze niet zo soepel mee om. Moeilijk- moeilijk-moeilijk.

De grootste misvatting van de mens is dat hij altijd gelukkig wil zijn. Een illusie. Het voortdurende streven naar geluk verandert ons in rusteloze wezens. Altijd hongerig op zoek. Naar een volgend shot geluk. We beëindigen relaties omdat we denken meer geluk bij de buurvrouw te vinden. Onze kinderen, exen, ouders en natuurlijk onszelf overwegend ongelukkig achterlatend. We veranderen van baan, woonomgeving en eetpatroon zonder nadenken wanneer we vermoeden dat we er gelukkiger van zullen worden.

‘Ha’! Zul je misschien zeggen. ‘Zo ben ik niet! Ik weet allang dat geluk niet afhankelijk is van anderen of omstandigheden. Geluk…’, zo zal je zeggen,’ is iets wat van binnen uit komt. Natuurlijk helpen omstandigheden ten goede of kwade maar uiteindelijk gaat het erom wat Ík ervan maak, hoe Ík het ervaar en wat Ík ermee doe. Geluk is een keuze’! En dus voel je je misschien wel extra stom, zielig of alleen wanneer je je realiseert dat je helemaal niet gelukkig bent. Je bent niet alleen ongelukkig, het is ook nog je eigen schuld….. Tja.

Geluk is een totaal overschatte state of mind. Ons hongerige streven ernaar als verslaafde junkies brengt ons niet veel goeds. Voortdurend op zoek naar een volgend shot, worden onze gedragingen steeds gekker: de huizen groter, reizen exotischer, seks- en drankuitspattingen extremer. We zijn geluksjunks.

De rijen filosofen waarin ik me de laatste tijd verdiep leggen me haarfijn uit dat het ook eeuwen geleden al heel normaal was dat je je ongelukkig voelde. Ik pleit daarom voor aanvaarding. Voor een meer realistische invulling en beleving van ons zijn: je ervaart heel soms geluk, af en toe tevredenheid, soms depressies en ongeluk en de resterende stukjes tijd worden als vanzelf ingevuld.

Wanneer je je hierbij neerlegt ontstaat er ruimte. Om te ontspannen, uit te rusten en af te kicken van je geluksdrang. Dat opent de weg naar je innerlijke rust en kalmte. Onder andere te bereiken en nader te onderzoeken tijdens meditatie. Zou zo maar eens kunnen dat je daar een zeer diep geluksgevoel ervaart. En voor alle andere momenten: wees reëel, geniet, stop met het najagen van de illusie van voortdurend geluk. Denk na. Soms ben je ongelukkig. En dat mag je best zeggen.

Wij willen spelen!

Waar een klein land groot in kan zijn….

Heb jij je mening al gevormd? Ongetwijfeld. Want zonder op te letten worden we een land vol met mening-etters, betweters en andere grootsprakigen. Het gaat er niet om wat je zegt of hoe lang je erover hebt nagedacht, spreek maar uit die mening! Maak van je hart geen moordkuil. Knal het op Twitter, zet het op je facebook of beter: schrijf er een blog over!

Wat vind jij? Moeten ze nou wel gaan of niet? En met zo’n zware delegatie? En Zwarte Piet? Wat vond je daar nou van? Schampte in de een of andere hoek misschien wel aan een vergelijkbaar issue van discriminatie of mensenrechten maar linksom of rechtsom redeneren: we draaien onze hand er niet voor om. Wij willen gewoon spelen!

Van de week zag ik dat op een top basisschool onderwijs werd gegeven in debatteren: stelling nemen, die verwoorden, luisteren naar anderen en dan een mening vormen. Een grote groep Nederlanders stoort zich niet aan gebrek aan scholing op dit gebied en roept te pas en te onpas ongenuanceerd wat ze vindt.

We worden hiertoe ook uitgenodigd. Je kan geen krant, tijdschrift of televisieprogramma meer bekijken zonder om je mening te worden gevraagd. Over grote levensdilemma’s of kleine smaak-kwesties. Steeds weer verbaas ik me er over dat er mensen jarenlange studies volgen ten einde anderen van (meestal) gedegen advies te voorzien (bijvoorbeeld psychologen) en dat we er daarnaast een vreemd soort van genoegen in lijken te hebben om maar lukraak ons probleem op tafel te gooien enerzijds en te laten oplossen door leken anderzijds.

Het lijkt een collectief tekort aan gehoord worden dat op deze manier wordt ingevuld. Misschien kunnen we de niet onderbouwde balkenbrij van goedbedoelde adviezen een beetje temperen door  weer gewoon eens wat oprechte aandacht te geven aan onze buurman of iemand anders dichtbij…..

Vandaag was er een prachtig debat over de Nederlandse delegatie die de Spelen gaat bijwonen. Wees gerust: onze premier zal de serieuze en kritische boodschap meenemen naar Rusland. We tolereren geen discriminatie en schending van de mensenrechten! Het duurt nog 325 dagen voordat het 5 december is en de Russen zullen onze boodschap trillend van angst en ontzag in ontvangst nemen.

De belangrijkste motivatie om te gaan is helaas vandaag niet uitgesproken. En dat terwijl het misschien wel de mooiste, meest waardevolle overweging en tip aller tijden is: ondanks alle ellende, pijn, moeilijkheden en verdriet in de wereld en in het leven willen we maar 1 ding: wij willen spelen!

Stop oordelen. Vorm niet te snel je mening. Kijk met verwondering om je heen. Adem door, huppel en speel. Zorg dat je in liefde en vrede bent met jezelf en deel dat met anderen. Kijken waar we dan naar toe gaan met elkaar. Veel speelplezier!

Sta voor je dromen!

‘Droom jij nog maar even door’, werd me gezegd nadat ik schoorvoetend iets had gemeld wat ik heel graag wil. ‘En dat bedoel ik niet onaardig’, werd er aan toegevoegd ‘maar het is me niet helemaal duidelijk wat je wilt en hoe het er dan precies uitziet’.

De spijker op zijn kop. Een aloud en bekend thema waar ook ik af en toe mee worstel: staan voor jezelf, voor je dromen, je wensen en je plannen. Het schampt altijd aan een aantal ingewikkelde dingen als de ‘maakbaarheid van het leven’, ‘geluk kan (moet!?) je afdwingen’, en The Secret zo mooi gehyped door Oprah Winfrey een aantal jaren geleden.

Ik ben praktisch genoeg om onder ogen te zien dat we te dealen hebben met een aantal zaken in ons leven. Het is nog steeds ‘Money makes the world go around’ in plaats van ‘Love rules’ en daardoor blijft het nog belangrijk om geld te verdienen en mee te draaien in het systeem. Als je niet oppast ligt alleen daar je focus en ren je zonder na te denken voorbij aan de prachtigste dingen en momenten. 

Stilstaan, dromen, plannen maken. Ik ben er een voorstander van. Het geeft je de ruimte om weer in contact te komen met jezelf, met je diepste verlangens, kwaliteiten en mooiste eigenschappen. Natuurlijk is het ook eng. Dat voelde ik weer eens duidelijk toen ik werd uitgenodigd hardop te dromen. Me uit te spreken. Te delen in liefde. Dat gaat over ruimte innemen voor jezelf en dat is niet altijd makkelijk.

Toch vertaal ik vandaag deze uitnodiging naar jou: wat zijn je dromen? Heb je goede voornemens gemaakt? Was er een rustmoment in de afgelopen periode waarin je in contact kwam met je zelf om te evalueren wat er tot nu toe was en te voelen wat er op dat moment is? Ieder moment is daartoe een uitnodiging. Elke ademhaling een nieuw begin. Ik nodig je uit: droom, benoem, ga staan en plan.  

Mijn vader riep vroeger al voortdurend: ‘maak een plan’! We plaagden hem ermee maar zie daar: je had toch gelijk papa! Want na al die jaren snap ik dat rust nemen om te verbinden met mezelf, lef hebben om te gaan staan en uit te spreken wat ik wil, opgevolgd wordt door: hard werken aan een plan en dat stap voor stap uitvoeren en herzien.

Ik wens je een prachtig jaar! Aan het werk!

PS: mijn eerste plan van 2014 was zijn op Stonehenge…… zie de foto van  1-1-2014….

De donkere dagen

Het schiet alweer aardig op: de dagen lengen alweer. We glijden een zachte kerst in (ten minste qua omgevingstemperatuur) en daarmee loopt het jaar ook alweer aardig op zijn einde. We zitten in het Chinese jaar van de Slang. Een jaar dat door mijn buurman werd samengevat als: veel beweging, geen duidelijke richting. Voor mij en velen anderen behoorlijk herkenbaar. Vanaf 31 januari 2014 gaat het over naar het jaar van het Paard.

Zoals altijd grijpen we dergelijke rituele overgangen aan om te evalueren, concluderen en nieuwe hoop en plannen te creëren. Aanstaande zaterdag (28 december) sluit ik het jaar af met een meditatieve eindejaarswandeling. Je bent van harte welkom om mee te lopen (zie hieronder voor de gegevens).

Misschien ben je voor jezelf al bezig met bezinning. Tussen alle kerst- en eindejaarsdrukte door zijn er voldoende momenten om terug te kijken. Wat gebeurde er? Wat kwam er van je plannen en hoe wil je het volgende jaar verder?

Ik persoonlijk zit in een beweeglijke tijd. Mijn lijf is niet helemaal fit en er is een aantal slepende omstandigheden waarmee ik te dealen heb. Ik ben er nog niet helemaal uit. Steeds bekijk ik van een afstand wat de situatie me zegt (of in ieder geval probeert te zeggen), wat ik ervan kan leren en hoe ik er het beste mee kan omgaan.

Steeds weer leer ik dat het gaat over loslaten, vertrouwen. Liefde accepteren en de ruimte geven om te groeien. Open staan en luisteren. Dankbaarheid ervaren. En ook: de donkere kanten en moeilijke zaken onder ogen zien. Ze misschien wel omarmen of in ieder geval een plek geven.

In het prachtige boek de Hemelse Galerij lees ik het volgende: Palden Lhamo, de ‘glorieuze godin’, omarmt in extase al hetgeen wij normaliter onderdrukken. Want de ontwaakte geest onderdrukt de beelden van de duisternis niet maar is zich daar diep bewust van. Wanneer wij mededogend en peinzend de chaos van ons leven beschouwen bereiken we een vergelijkbare alchemie als de serene, onbeweeglijke en onverstoorde boeddha. Een lichtend bewustzijn dat alle verwarring omhelst en in energie en licht verandert.

Ik gun je prachtige dagen, mooie overgangen. En diepe aansluiting bij de glorieuze godin Palden Lhamo. Opdat je door te omarmen wat er is energie en licht in je leven mag ervaren.

Ik wens je een prachtige tijd toe.

Master of Silence

Ik werd vanmorgen wakker met een uitzonderlijk gevoel: een hele dag voor me met maar 1 afspraak. Voor een wandeling in de natuur! Een aparte ervaring. Voor de meesten duurt het tot de vakantieperiode voordat dit soort bijzondere momenten zich voordoen. En dan nog is het maar een zeldzaamheid omdat de zuinig verworven vrije dagen meestal worden vol gepland met afspraken met vrienden en familie.

We zijn in een ritme beland van veel dingen tegelijk doen: terwijl ik deze blog schrijf hang ik in de wacht om telefonisch informatie aan te vragen. Daarnaast doen we een groot aantal dingen volledig op de automatische piloot. Je herkent vast het gevoel dat je ‘ineens’ al een heel eind verder bent op je route onderweg naar huis. Alsof je ‘even niet hebt opgelet’. En dat is dan ook feitelijk zo.

Door deze gewoonte van acties uitvoeren zonder gerichte aandacht, bestaat de kans de binding met je kern te verliezen. Dat kan heel uiteenlopende gevolgen hebben: je doet dingen die je eigenlijk niet wilt doen, voelt je moe en prikkelbaar en je zit niet lekker in je vel.

De oplossing is even simpel als ingewikkeld: word een Master of Silence! Want alleen in stilte kan je je eigen schoonheid weer vinden en ervaren. En kan je vanuit daar beslissen of je door wilt gaan met (bijvoorbeeld) het werk dat je doet of de maaltijd die je voor je neus hebt staan.

Hoe word je een Master of Silence:

Richt je aandacht

Plan iedere dag minimaal 5 minuten waarop je volledig je aandacht probeert te richten op 1 ding. Dan komen er waarschijnlijk allerlei afleidende gedachten of gevoelens, dat is normaal. Het enige wat je doet is steeds je aandacht weer terugbrengen naar je onderwerp (dat kan zijn een kaars, een zin, een gevoel of je ademhaling).

Breng zoveel mogelijk tijd door in de natuur

De bomen leren je stil te staan én mee te bewegen. Kijk ernaar, loop er langs en adem diep in.

Eet met aandacht en gezond

Stop niet zonder aandacht eten in je mond. Het is de brandstof voor je lichaam. De motor van je leven.

Sport

Maak je hoofd leeg door je lichaam te activeren.

Mijn lege dag bracht me een opruimbui waarbij ik op tien plaatsen tegelijk dingen deed (gewoonte/ onbewust/ minimaal gerichte aandacht). Vervolgens een moment van rust en een goede lunch (Master of Silence!). Daarin kwam de stilte en ruimte voor nieuwe plannen. Vanuit enthousiasme en plezier in plaats vanuit angst en overleving. Ik maakte een prachtige wandeling op de hei en neem jullie daar nu met veel plezier mee naar toe.

Gebruik de decembermaand om te oefenen! Word een Master of Silence. Eet bewust. Geef bewust. Ontvang bewust. Deel bewust en adem bewust. Het is zo verschrikkelijk leuk!

Wintertijd

De laatste maand van 2013 is aangebroken. En hoewel de meesten van ons al jaren niet meer heel dicht in en met de natuur leven, zit er toch in ons onbewuste systeem een cyclus van meebewegen met de seizoenen. We zijn onderweg naar de winter. De tijd van afsluiten, naar binnen bewegen, de aandacht en energie diep in je laten wegzakken. Net als de bomen kan je onnodige zaken en ballast als blaadjes loslaten om te zorgen dat de levenskracht in je straks in de lente weer de beweging naar buiten kan maken.
 

Herken je het? Je hebt misschien minder behoefte om buiten de deur af te spreken. Natuurlijk voldoe je aan je verplichtingen van werk, kinderen brengen en halen, de feestdagen voorbereiden maar door de kortere dagen heb je waarschijnlijk ook meer zin in een boek. Lezen op de bank. Kaarsjes aan en bij de kachel.

Deze beweging naar binnen geeft ook de gelegenheid voor reflectie: hoe gaat het me je? Hoe was je afgelopen jaar? Ben je dichtbij jezelf geweest of heb je nog wensen? Vandaag mijn pleidooi om dat de komende tijd te doen. Natuurlijk is er nog veel externe druk(te) waardoor je kan doorrennen. De laatste dingen op je werk en de Sinterklaas gedichten moeten nog worden afgemaakt. Maar alles om je heen biedt je de gelegenheid om even stil te staan en bij te komen.

Het beste doe je dat in de natuur. De zonnige morgens met rijp op de bomen en ganzen verborgen in de ochtenddauw lenen zich hier uitstekend voor. En als je er fysiek niet eenvoudig komt, bekijk dan de foto net even wat langer. Sta jezelf toe even te ademen en de energie in je te voelen. Diep weggeborgen in dit prachtige donkere seizoen van loslaten en naar binnen bewegen.

Wandelmeditatie

Op zaterdag 28 december aanstaande doen we dit samen. Tussen 10.00 en 11.00 verzorg ik een begeleide wandelmeditatie in de bossen rond Oosterbeek. Je bent welkom, alleen en met anderen. Kosten € 5,- pp. Fijn als je je vooraf aanmeldt zodat er voldoende chocomelk is.