Het vervolgverhaal- met een tip inzake het 'gulden-euro-onderzoek'

‘Ik zie niks’, zeg ik verwachtingsvol en enigszins verbaasd. Ik leun tegen een oud stenen muurtje ergens midden in het bos. Ik ben hiermee naar toegenomen door een klein meisje. Vol enthousiasme en overtuiging nam ze me mee omdat ze me iets heel bijzonders wilde laten zien. We renden door het bos, kwamen aan bij deze muur, rustten even en daarna kon ik er rustig over heen kijken, zei ze.
Nu kijk ik over het muurtje heen en zie ik niks. Meteen voel ik me een beetje belachelijk: ik heb me weer eens ergens in laten meeslepen. Ik, die bekend staat om mijn bedachtzaamheid. Gewaardeerd wordt  (op mijn werk vooral) om mijn analytische vermogen: ‘feiten verzamelen, rustig overdenken, besluit maken en uitvoeren’. Niet  veel gekkigheid op mijn agenda, zullen we maar zeggen. Juist ik sta hier nu midden in een bos, niet helemaal zeker waar, over een muurtje heen te kijken waarachter ik mijn ‘wensen, liefde, dromen en werkelijkheid’ zou zien. Zo zei het meisje. Maar…  ik zie dus niks.

Ik kijk over mijn schouder en vraag wat dit nou weer voor een onzin is maar krijg geen antwoord: het meisje dat me hierheen bracht is verdwenen. Mooi is dat. Ik weet niet precies waar ik ben, heb hier geen tijd voor en sta nu in mijn eentje bij een oude sh.. muur waar ik overheen moest kijken. ‘Goed gedaan hoor’, mompel ik in mezelf. ‘Heel handig. Weet je meteen weer waarom je je moet blijven focussen, niet laten meeslepen met slappe onzin en gewauwel over gevoel, vertrouwen, liefde en hart en zo. De wetenschap is niet voor niks ontstaan. Feiten, evidence based, cijfers en getallen, dat is waar het om draait’. En waar je op moet bouwen, zo blijkt nu ook maar weer.

Ik baal. Maar gek genoeg kan ik ook wel genieten van dit moment. Het bos is haast weldadig: koel, met prachtige zonnestralen door de bomen heen, vogels die tsjilpen en die heerlijke geur die een bos zo bijzonder maakt. Ik adem rustig in en uit en daardoor kunnen al deze dingen goed op me inwerken. Het geeft me op de een of andere manier een vrij gevoel, alsof er ruimte ontstaat. Waardoor ik nog makkelijker kan in- en uitademen en het gevoel van rust en vrijheid steeds groter wordt. Ik leun nog steeds tegen het muurtje aan en realiseer me ineens dat het meisje me nog wat anders heeft gezegd. Ik moest  kijken met een open blik, zonder verwachtingen en gedachtes. Als een soort aftiteling in een film komt de gedachte voorbij: ik lees hem en hij gaat weer verder. Ik voel me bijna opgelucht en dankbaar dat deze zin me niet bij het vredige gevoel van het bos weghaalt. Want ‘kijken met een open blik en zonder verwachtingen’, dat is natuurlijk voer voor mijn ratio: ‘Wat is  een open blik? Hoe stop je gedachtes? Wat is het nut daarvan?’ en zo kan ik nog wel even doorgaan.

En dan, haast als vanzelf, staren mijn ogen over het muurtje heen. Het lijkt alsof er een soort mist hangt. Heel vaag zie ik contouren tussen  de flarden wolken. Kleuren van helder wit tot aan donkergrijs. Het kost geen moeite. Er is geen wens of ‘moeten’ om meer te zien. Alleen mijn ogen, mijn ademhaling, ikzelf en dit moment. Ik adem rustig door en merk dat ik over de muur heen ga. Niet fysiek maar toch voel ik duidelijk dat ikzelf binnen stap in de steeds helder wordende ruimte achter de muur. Ik volg een soort pad waarbij sommige stukken echt nog in nevel gehuld zijn en andere stukken al ruim en open zijn. Hoewel het gebied me onbekend lijkt, voel ik duidelijk dat dit klopt. Dat ik hier moet zijn. In tegenstelling tot hoe ik  me normaal wel kan voelen, voel ik me nu sterk en vol zelfvertrouwen. Ik voel me dichtbij mezelf, twijfel niet en voel me heel stevig. De kracht die ik voel is als een zachte, overtuigende kracht. Normaal kan mijn kracht neigen naar hardheid, overheersen en dwingen maar deze kracht is anders. Dit is de kracht vanuit mijn hart. Dit is mijn liefde.

Ik vervolg mijn pad in vertrouwen en weet dat ik begeleid wordt. De nevel trekt steeds verder weg en maakt het mogelijk om naast het ervaren ook te zien waar ik doorheen ga. Ik zie mensen, licht, een prachtig bosmeer, water, natuur. Het pad dat ik volg is duidelijk: als een lichte straal door de ruimte heen. Er is geen twijfel.

Terwijl ik verder ga, realiseer ik me dat dit echt mijn pad is. En daarmee ook mijn beeld. Dat ieder ander die over deze muur heen kijkt zijn of haar eigen beeld en beleving zal ervaren. En dat, hoewel hier dus verschillen in ervaringen zullen zijn, uiteindelijk al deze belevenissen ook op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn.

Op een gegeven moment voel ik dat mijn ervaring achter het muurtje voldoende is. Ik heb geen notie van tijd, weet totaal niet hoe lang ik in deze ervaring ben geweest, maar nu is het goed. Langzaam merk ik dat mijn ademhaling verdiept en word ik me meer bewust van mijn lichaam. Mijn voet slaapt! Toch een behoorlijke tijd zo gestaan denk ik. Ik beweeg langzaam, schud de voet een beetje los en probeer te verwerken wat er is gebeurd en wat ik heb gezien. Gek genoeg is dat nog niet zo makkelijk: het lijkt wel alsof mijn hersenen, mijn ratio en mijn woorden niet afdoende zijn om deze ervaring echt te ‘registreren’.  En hoewel me dat aan de ene kant in de war maakt, is aan de andere kant mijn gevoel zo kalm, overtuigend en goed dat me dat de rust geeft om de dingen maar gewoon te laten.

Ik draai me om en loop rustig het bos uit. Ik vind mijn weg naar huis wel. Het bos, het meisje, de ervaring en ikzelf hebben me een aantal dingen geleerd:

-          Niet alles is met ratio uit te leggen

-          Het is belangrijk en waardevol in contact te staan met je gevoel

-          Open staan voor nieuwe dingen en ervaringen schept ruimte

-          Teruggrijpen naar het oude/ vroeger is geen vooruitgang en niet nuttig (Let op: meneer Wilders met uw ‘terug-naar-de-gulden-onderzoek’!)

-          Hoewel angst en spanning vaak zullen terugkomen, is het goed hard te werken om je hier niet door te laten leiden. Dit doe je door dichtbij je gevoel, je zelf en je hart te zijn

-          Adem bewust. Het is de weg naar je zelf, je gevoel en je hart

-          Heb respect. Voor jezelf, je ervaringen en de ander om je heen

Het volgende kwartier is voor jou: speel deze link af of kies muziek die je aanspreekt van een kwartier. http://www.youtube.com/watch?v=c1XCS0g6J4A

Ga rustig zitten en word je bewust van je lichaam. Loop vanaf de onderkant van je voeten je hele lichaam rustig even langs. Onderzoek. Eventuele spanning laat je los op een uitademing. Wanneer je bij je kruin bent aangekomen stel je je voor dat je ademhaling vanuit je kruin helemaal langs je lichaam naar je voeten loopt en weer terug. Dit doe je een aantal malen.

Dan stel je je voor dat je rustig het bos bent in gelopen en bent aangekomen bij het muurtje in het bos. Wanneer je wilt en er aan toe bent, kijk je rustig over de muur heen en ervaart wat er gebeurt. Concentreer je rustig op je ademhaling en de beweging in je lichaam hierdoor. Sta open en heb geen verwachtingen. Maak rustig je reis.

Beëindig daarna je meditatie door je ademhaling te verdiepen en je weer bewust te worden van je lichaam en het moment hier.
Sluit af en deel met anderen. Stuur mij je ervaring wanneer je wilt.

Een verhaal?! Is daar nog tijd voor?

‘Schiet op! Kom snel mee’, roept het kind terwijl ze me bij de hand pakt. ‘Je moet meekomen! Kom snel kijken!’. Ik krijg nauwelijks tijd mijn theekop weg te zetten want ze heeft mijn hand al vast en trekt me mee. Er is geen ruimte voor twijfel of discussie: ze gaat me laten zien waar ze zo opgewonden over is.

Ik ken haar al een tijdje. Het is een klein meisje. Een beetje teruggetrokken, soms stil en in zichzelf gekeerd. Alsof ze zich in een andere wereld bevindt. Ik schat dat ze een jaar of zeven is. Altijd wanneer ze langskomt verandert er iets. Vaak nog voordat ik haar zie weet ik al dat ze er is. Alsof ik haar energie kan voelen of zoiets vaags waar mensen hele boeken over volschrijven. Ik weet niet wat ik daarvan moet geloven maar dit meisje doet wel een heleboel met me. Als ze er is gaat als vanzelf mijn aandacht naar haar toe en volg ik haar. Soms met mijn ogen, soms in een wandeling en soms praten we even.

Maar nu brengt ze me naar iets belangrijks, iets wat kennelijk grote indruk heeft gemaakt. Ze trekt me mee terwijl ze vaart probeert te maken. Ik loop, struikel en ren zelfs stukjes met haar mee. Niet perse nieuwsgierig maar meer verwonderd: open en in afwachting van wat het is dat ze me gaat laten zien.

We lopen de straat uit, via het veldje naar de rand van het bos waar ze ergens een piepklein paadje insteekt. Ik buk om takken te ontwijken maar voel toch een kras ontstaan in mijn gezicht. Zij lijkt nergens last van te hebben. Gaat rechtdoor. De volledige overtuiging van haar pad, zichzelf en de situatie brengt ze zonder woorden over op mij: ik laat me gewillig meevoeren zonder vragen of twijfels. Ergens in mijn hoofd verbaast me dit: ik zou me kunnen afvragen of ze hier wel mag komen, waarom ik überhaupt meega, wat precies de bedoeling hiervan is. Maar ik doe dat allemaal niet en volg gewoon het meisje met mijn hand in haar hand.

Opeens staat ze stil. Ze draait zich naar me om en kijkt me recht in mijn ogen aan. ‘Weet je waar we naar toe gaan?’, vraagt ze me. ‘Nee, natuurlijk niet’, zeg ik, een beetje onaardiger dan bedoeld. Ik ben buiten adem en voel de kras in mijn gezicht branden. ‘Hmm, dat dacht ik al. Het is belangrijk dat je goed oplet. Doe nou niet dom en kijk straks goed. Niet aan andere dingen denken’. ‘Ok’, zeg ik terwijl er ergens in mijn hoofd een stem roept of ik nog te redden ben. Ik heb het druk, van alles aan mijn hoofd en sta hier nu midden in het bos met een klein kind, onderweg naar iets waar ik geen benul van heb.

We lopen nu rustig verder. Het geeft me de tijd even tot mezelf te komen. Mijn adem rustig te laten worden, mijn voeten op de aarde te voelen. Dingen die ik geleerd heb op de mindfulness cursus die ik via mijn werk heb gevolgd. Veel blabla vond ik het (eet in volledige aandacht deze rozijn) maar toch waren er wel een aantal praktische tips die zijn blijven hangen en van pas komen: adem reguleren en contact maken met mezelf. Niet alleen handig voor op kantoor, zo blijkt nu.

Dan stopt ze me bij een laag muurtje. Ik heb het nog nooit eerder gezien en weet ook niet precies waar ik me nu bevind in het bos. Het lijkt een oude tuinmuur te zijn: grote, gestapelde grijze keien waar, in de ruimtes tussenin, de natuur aan het werk is gegaan: er groeit gras, kleine plantjes en zelfs bloemen tussen de keien uit. Ze gebaart me met mijn rug tegen het muurtje te gaan zitten, wat ik graag doe: even uitblazen.

De grote opwinding die het meisje eerder had, heeft plaatsgemaakt voor totale rust, realiseer ik me na een tijdje. Heel kalm zit ze naast me te wachten tot ik er weer helemaal bij ben: op adem gekomen, mijn hartslag naar beneden en tevreden. Over de natuur om me heen, de rust en dit onverwachte moment.

‘We draaien ons zo meteen om en dan kijk je rustig over het muurtje heen’, zegt ze dan gedecideerd tegen me. ‘Je hoeft niks te zeggen en niks te doen. Je legt alleen je handen op het muurtje, leunt er rustig tegen aan en neemt dan alle tijd om te zien wat er aan de andere kant van de muur is voor jou. Ik wil dat je de tijd neemt om alles te zien. Te zien met je ogen, te horen met je oren, te voelen met je huid en te ervaren met je hart’. Ik kijk haar rustig aan. ‘Wat een wijze woorden voor zo’n klein meisje’, denk ik. ‘Wees je bewust dat jij de enige bent die dit ziet want dit is speciaal voor jou’, vervolgt ze. ‘Het is jouw beeld. Kijk zoals je bent: met een open en glanzend hart. Zonder verwachtingen of gedachtes. En je zal zien wat er is voor jou. Wat je in je hebt. Je wensen, je liefde, je dromen en je werkelijkheid. Kijk met je hart over dit muurtje en adem rustig door’. Ik knik. Later zullen er wel gedachtes komen. Vraagtekens bij dit allemaal. Maar nu, op dit moment, is het goed. Ik draai me rustig op mijn knieën, leg mijn handen op het muurtje, voel het ongelijke reliëf van de keien tegen mijn lichaam en onder mijn handen en richt dan rustig mijn blik op de ruimte achter de muur.

Wil je meegaan in dit verhaal? Sluit dan nu rustig je ogen en neem je tijd een voorstelling te maken. Van hoe je mee bent gelopen, het bos in. Hoe je uiteindelijk samen met mij tegen het muurtje hebt aangezeten en je je nu omdraait en kijkt. Over jouw muurtje heen. Neem rustig je tijd te kijken in leegte. Zonder verwachtingen en zonder gedachtes. Als je wordt afgeleid, focus je dan op de rustige stroom van je ademhaling. Kijk alleen maar. En word je bewust.

Wordt vervolgd.

Ik weet het even niet meer

Vandaag is er geen dinsdagmeditatie. Dit is gewoon een stukje tekst omdat ik zo plichtsgetrouw ben dat ik sommigen van jullie niet wil teleurstellen. Maar een ‘echte ‘ dinsdagmeditatie? Nee. Ik werk vandaag niet. Ik weet het even niet meer. ‘De blaadjes vallen weer zeker!’, heb je die al gehoord de laatste tijd? Wordt te pas en te onpas geroepen als verklaring voor zeer uiteenlopende kwalen: rugpijn, moeheid, verkouden, keelproblemen etc. etc. Ik vind het goed. Dat zou namelijk betekenen dat we nog enigszins  meedraaien in het ritme van de seizoenen en in een ander soort tijd dan de internationale Greenwich klok tijd. (Lees hierover het prachtige boek van Joke Hermsen: Stil de tijd).

Moet ik nog schrijven over een land dat al een tijdje volledig in de ban is van een 18-jarige jongen? Waarover uren en uren wordt doorgepraat, stelling genomen, ongefundeerde meningen worden gevormd (en geprofileerd), gedemonstreerd, uren televisie mee wordt gevuld etc. etc.? Moet ik zeggen dat ik een heleboel begrijp? Namelijk dat er regels worden gemaakt, dat die worden nageleefd en dat we (men zo je wilt) ook willen dat we ‘barmhartig’ zijn. Dat eerst voetballen en daarna ‘nee’ zeggen niet aardig is. Dat ik begrijp dat dit, zoals elke zaak waar ik (we) het dossier niet totaal van hebben doorgelezen een moeilijke zaak is en zeker niet eenvoudig om over te  oordelen?

Wat ik niet begrijp is de totale verontwaardiging, snelle oordelen, meelopen in de meute zonder eigen gefundeerde mening gevormd te hebben. Ik weet dat het er is. Zie het overal gebeuren. Ik heb het er  al eerder over gehad in het kader van de PVV maar ik snap het nog steeds niet. En wil het zeker niet snappen.

Of moet ik schrijven over het kabinet dat rechters wil gaan dwingen minimumstraffen op te leggen? http://www.rijksoverheid.nl/nieuws/2011/03/23/zwaardere-straf-voor-recidive-bij-ernstige-misdrijven.html

Het AD meldde gister dat de meeste Nederlanders dit kabinetsbeleid steunen. ‘Doen dus!”, stelt Teeven van de VVD. ‘Uitvoeren dat beleid’. Ja, want steun van de meerderheid van de Nederlanders weegt zwaarder dan gefundeerd onderzoek?! Legio onderzoeken wijzen aan dat strenger straffen niet leidt tot vermindering van herhaling van strafbare feiten. (http://vermij.net/stuk/recidive.htm) en lees vooral de reactie van de rechterlijke macht, punt 5 op pagina 6 (http://www.rechtspraak.nl/Organisatie/Raad-Voor-De-Rechtspraak/Wetgevingsadvisering/Adviezen%202011/Advies-minimumstraffen-15-06-2011.pdf) ‘Het wetsvoorstel gaat aan de feiten voorbij, zwaardere straffen leiden niet structureel tot meer veiligheid en minder recidive’. Wel lijkt het zo te zijn dat recidive vermindert na oplegging van een werkstraf in plaats van gevangenisstraf. http://www.reclassering.nl/documents/Nieuwbeerta.pdf

Maar voor ‘de Nederlander’ maakt het niet uit: snel (be)oordelen zonder verder onderzoek, zonder er precies meer van te weten? Geen enkel probleem, we draaien onze hand er niet voor om.

Wanneer ten minste een aantal mensen het benul, de nederigheid en het zelfvertrouwen hadden gehad om te zeggen: ‘hier weet ik niet zoveel van, ik laat me even voorlichten/ lees me even in/ verdiep me er even in’, dan was het resultaat anders geweest. Dan hadden er misschien een paar Nederlanders gezegd: ‘ik weet het niet precies’.

Ikzelf heb een aantal jaar moeten studeren alvorens ik mij meester in de rechten mocht noemen. Naar ik weet volgen daar nog een aantal jaren na voordat je jezelf rechter mag noemen. (http://www.rechtspraak.nl/Werken-bij/rechter-worden/Pages/default.aspx/FunctieRaio.aspx)

Meerdere onderzoeken wijzen uit dat strenger straffen bij recidive nieuwe wetsovertredingen niet voorkomen. Maar voor ‘de’ Nederlanders is dit alles geen probleem: er is een serieus onderzoek (zijn al deze mensen betaald?) waarin deze vragen gesteld worden. Misschien hebben ze er twee minuten over nagedacht. Meer dan voldoende.

Een paar algemene tips. Zeer geschikt voor leidinggevenden, politici, ouders en mens:

1. Het is dom om te verbloemen dan je ‘het even niet weet’. ‘Het even niet weten’ is namelijk de basis van ons bestaan: leren, nieuwsgierig zijn, open staan voor nieuwe inzichten.

2. Vraag, vergaar informatie, praat met  verschillende partijen.

3. Slaap dan. Minstens 1 nacht.

4. Mediteer en open je hart.

5. Als het dan nog nodig is: vorm je mening en handel daarnaar.

6. Sta voor jezelf en heb zelfvertrouwen.

Ga zitten en focus je 5 minuten op je ademhaling. Volg hoe de stroom in je lichaam binnenkomt en weer naar buiten gaat. Wees zacht en aardig voor je zelf en focus steeds je aandacht weer op je ademhaling. Blijf oefenen.

Is het toch nog een dinsdagmeditatie geworden.

Fijne dag.

Vriendschap

Ze is een prachtige vrouw. We leerden elkaar kennen door een gedeeld verdriet. Door de jaren heen groeiden we naar vertrouwd en er zijn voor elkaar. Ze kijkt en luistert zonder oordeel. In tijden van nood ga ik zonder twijfel naar haar.

Hij is er altijd. Met helpende handen. Letterlijk opbouwen. En op bouwen.

In haar ontmoette ik persoonlijke groei. Ervoer hoe het is als iemand letterlijk zegt in me te geloven. In mijn kracht als coach. Haar aanstekelijke enthousiasme is als een warme deken: heerlijk om in mee te gaan. Met veel plezier in samenwerking.

Hij was er al voordat ik er was. Zo vele jaren samen in strijd en toch samen. Praten met woorden lijkt overbodig. Langzaam leer ik hem kennen en geniet ik. Van de steun en de band.

Hij leerde me een koprolletje, over mijn angsten heen stappen, vertrouwen in mezelf. Zo dichtbij en nooit vanzelfsprekend.

Ik groei. Ik groei door de mensen om me heen. Ze zijn een voorbeeld voor me. Reizen met me mee. Gelukkig zijn er velen, sommigen zijn er kort, andere langer. Ze laten me dingen zien, praten met me, troosten me en geven me kracht om mijn eigen plek en rol te vervullen. Ik krijg veel van ze: eerlijkheid, mooie gesprekken, samen zijn. Ik geef ze mijn hart. Mijn hele hart.

Onmisbaar. Vrienden.

In deze onrustige tijd waar ik steeds over moet schrijven omdat het onvermijdelijk boven aan de wereldagenda staat, wil ik jullie bewuste aandacht vragen voor vriendschap. Omdat ik geloof dat het belangrijk is. Samen zijn. Delen. Even achterover leunen in een veilige basis. Elkaars hand vasthouden en realiseren dat als we dat allemaal bewust doen, de hele wereld met en aan elkaar verbonden is.

Ik praat hier over de smeerolie van onze maatschappij: vriendschap, het positieve gevoel dat het je geeft. De kracht, liefde en wijsheid die je er door ervaart. De reden waarom je een extra stap zet voor een ander. Vriendschap: waar je nooit verwachtingen in moet hebben. Waar je uitgangspunt moet zijn dat je geeft. En dat dat voldoende voor je is.

In alle drukte, stress en beweging van de laatste tijd kan het zijn dat je voorbijloopt aan belangrijke zaken als vriendschap, liefde, ademhalen, delen. Daarom nu een bewust moment van aandacht hiervoor. Omdat ik geloof dat werkelijk alle problemen opgelost kunnen worden wanneer we bewust omgaan met de verbinding die we hebben met elkaar.

Een paar tips:

1. Stop even met wat je aan het doen bent.

2. Neem de tijd om te bedenken wie je in je omgeving hebt en die een vriend voor je is.

3. Bedenk je hoe fijn en belangrijk het voor je is om een vriend te hebben. Laat dit echt tot je doordringen.

4. Bedenk je bewust wat jij kan doen voor je vriend(en).

5. Neem je voor dat je dit ook echt gaat doen.

6. Wees je bewust van de waarde als je dit doet: je creëert hiermee een sterke verbinding welke de hele wereld overgaat.

Ga rustig zitten. Bedenk je hoeveel minuten je vrij maakt om je te focussen op vriendschap. Zet een stopwatch. Richt je op je ademhaling. Volg rustig de stroom van lucht en energie, die je in- en uitademt. Laat je gedachten, spanning en andere zaken los op een uitademing. Wanneer je voelt dat je rustiger wordt, breng dan je aandacht naar je hartgebied. Stel je voor dat je hierdoor kan in- en uitademen. Neem, wanneer je wilt, een vriend in gedachten. En verbind je met diegene door je ademhaling er heen te sturen. Neem rustig je tijd. Blijf erbij met je aandacht. Vergroot het gevoel en ontdek wat er verandert in je. Wees je bewust dat wanneer jij deze verbinding maakt en vergroot, je een belangrijke stap zet tot groei en verbetering van jezelf, de mensen om je heen en daarmee uiteindelijk de wereld.

Sluit af met het positieve besluit dit gedurende de gehele dag vast te houden.

Muziek: http://www.youtube.com/watch?v=tyKd2Ti5GiA

Omgaan met verandering

‘Verandering is een vaststaand gegeven’, schrijf ik in de aankondiging van een mooie workshop die volgende week vrijdag 28 oktober plaatsvindt. Een mooie zin die staat als een huis. We worden voortdurend geconfronteerd met verandering. Van een mooi nazomer-weekend naar echt herfstweer tot verandering in ons werk, privéleven, ons lichaam, onze relaties.

 Iedere ademhaling is een verandering.

De vraag is  hoe je met verandering omgaat. Daarvoor zijn zeer  veel verschillende manieren. Hierin is nauwelijks een ‘goed’ of ‘slecht’ aan te brengen: wat de ene keer werkt, kan een volgende keer volledig de plank misslaan.

Belangrijk is wel dat je je af en toe even de tijd gunt om met afstand naar jezelf te kijken. Te onderzoeken hoe jij omgaat met veranderingen in je leven. En of dit voor jou de juiste manier is.

Wanneer zou je nog eens iets verder kunnen kijken naar je manier van omgaan met verandering?

-          Als je veel piekert

-          Als je veel bevestiging van anderen zoekt

-          Als je het lastig vindt om een besluit te nemen

-          Als je merkt dat je snel en onredelijk boos word, eigenlijk zonder reden

-          Als je een algeheel gevoel van onvrede of lusteloosheid herkent

-          Als je veel en vaak onverschillig bent over zaken en mensen in je omgeving

Al bovengenoemde dingen kunnen een signaal zijn van ‘niet goed in je vel zitten’. Misschien is het de tijd jezelf weer iets meer te leren kennen.

Veranderingen bij jezelf zijn over het algemeen niet eenvoudig te realiseren. Ik train en coach al een aantal jaren teams en individuen en daarin is me steeds weer duidelijk: de training is een start, een ‘wake-up call’ welke een begin kan zijn voor  groei, verandering. Alsof je op reis gaat: je bereidt je voor, kijkt wat je nodig hebt, pakt je tas, vult aan wat je nog niet hebt en ook terwijl je op pad bent doe je dit steeds. Het leukste is als dit gebeurt door een training die gegeven wordt met passie, plezier, uitdaging en in een goede, ontspannen sfeer. Dat is namelijk de beste start voor groei.

Duidelijk is dat groei, verandering en ook het leren omgaan met verandering begint met bewustworden. Daarna is het een kwestie van onderzoeken: hoe is het nu? En hoe zou je het willen doen? Vervolgens inventariseren welke vaardigheden je moet aanleren en ondertussen steeds doen, doorgaan, veranderen, onderzoeken, aanpassen en (weer) doorgaan.

Een paar tips om om te gaan met veranderingen in je leven:

• Neem afstand. Pak de ‘helikopter-view’.
• Beoordeel vanuit die afstand de impact. Als relatief kleine dingen je enorm van de kaart brengen, kijk dan eens of  het je lukt het grotere geheel te zien: hoeveel waarde heeft dit over 20 jaar?
• Werk aan een gezond zelfvertrouwen. Zodat je weet en erop kan vertrouwen dat je iedere verandering aankan.
• Vraag en aanvaard hulp. Een ander ziet meer dan jij en kan je helpen. Door praktisch een handje aan te bieden of door dingen inzichtelijk voor je te maken.
• Open je ogen. Weglopen of ontkennen is niet ‘omgaan met verandering’. Dat is een ondergrondse vuilnisbelt creëren die altijd een keer gaat stinken. Face your fears.
• Rust voldoende. Een gezonde geest vaart wel bij rust. Dat geeft je de mogelijkheid kalm te reageren en dichtbij jezelf te blijven. Let op: dit kan ook door in kleine ‘tussen-momentjes’ een paar keer bewust in en uit te ademen.
• Mediteer.

Ga rustig zitten in meditatiehouding. Concentreer je op je ademhaling. Voel hoe je lucht naar binnen ademt en stel je voor dat dit een stroompje licht is dat je naar binnen ademt. Volg dit stroompje door je neus naar binnen, helemaal langs je ruggengraat naar beneden. Op  je uitademing verspreid je dit lichte stroompje door je hele lichaam heen, van je tenen tot je kruin. Om ruimte te maken voor dit licht laat je door je huid naar buiten op je uitademing je stress, spanning of donkerte wegvloeien.

Als je wilt, open dan je ogen een klein beetje en focus je op de foto in deze blog. Probeer je volledige aandacht hierop te richten. Let op dat je gedachtes niet aan de gang gaan. Steeds als je dat merkt, concentreer je je op je ademhaling en op de foto. (als je dit niet wilt, blijf je in aandacht bij je ademhaling met je ogen gesloten).

Voel hoe de rust en vrede groter kan worden in je zelf en laat dit gebeuren. Wees je bewust van je eigen grootsheid en tegelijkertijd je eigen nietigheid in dit grotere geheel. Neem je voor positief en in liefde te leven, ademen en delen met jezelf en anderen om je heen.

Sluit af, verdiep je ademhaling en beweeg langzaam je lichaam. Vervolg je dag met dit positieve gevoel.

Voor muziek: http://www.youtube.com/watch?v=y7g9cNgMegM

Voor aanmelden voor de workshop ‘Omgaan met verandering’: http://www.daretodive.nl/Pages/Workshops.html

Ik reken dus ik besta

‘Het onderwijs zit potdicht’, zegt een vriendin, zelf werkzaam bij de PABO. De koers voor lessen lijkt onduidelijk en aansluiting met de snelle veranderingen en jonge tijdsgeest is moeilijk.

Ik maak me zorgen over het onderwijs in Nederland. Om de eenvoudige reden dat kennis het enige is waarin Nederlanders (zouden moeten) uitblinken. We zijn te duur als productieland en ook vanuit ons verleden zit onze kracht in onze (handels)geest. Gelukkig wordt er politiek al een tijdje over gepraat. Een oplossing lijkt er nog niet te zijn. Opvallend is dat er in deze onzekere tijd wordt teruggegrepen op oude, starre systemen: de klassen moeten groter en de aandacht moet gericht op verhogen van het kwalitatieve niveau van de leerlingen. Op het gebied van de ‘bestaande’ vakken: rekenen, taal, geschiedenis etc. Een andere vriendin (leerkracht) legt me uit dat hierdoor alle ruimte en tijd voor creativiteit, samenzijn en zelfontplooiing verdwijnt.

Gevolg: overstromende groepen met huiswerkbegeleiding, kinderen die niet meekomen, grote groei van ‘speciaal onderwijs’ etc.

De kinderen van deze tijd passen niet meer in het leersysteem van vroeger. Misschien moeten we ophouden proberen ze erin te drukken en moeten we luisteren, kijken en open staan voor verandering.

Mijn neefje van 7 leerde me tijdens een bezoek aan de Apenheul dat de steur een vis is die al in de prehistorie bestond. Ik wist dat niet. Hij leert me wel vaker dingen, meestal over dieren. Hij is een lief, gevoelig kind dat ontzettend veel weet over (onder andere) dieren. Op school waren ze niet zo tevreden over hem: hij liep achter met rekenen en taal. Hij moest extra oefenen en bijles.

Ieder mens heeft bepaalde kwaliteiten die hem onderscheiden van de rest. In bedrijven noemen ze dat Unique Selling Points (USP’s). Iedere ondernemer weet: je moet je USP’s bepalen en die kenbaar maken, vergroten, daarmee positioneer je jezelf, dat is jouw toegevoegde waarde, daarin zit jouw succes en het succes van je onderneming. De USP’s van Nederland zijn: kennis, handelsgeest, verbinding en communicatie. Kijk in de geschiedenis en vind diverse voorbeelden hiervoor. Daarom is het zo belangrijk dat ons onderwijs snel op orde komt.

Misschien leert mijn neefje (en al zijn leeftijdsgenoten) ons wel een belangrijke waarde in het leersysteem: laten we hem begeleiden zijn eigen USP’s te ontdekken, vergroten. Laat mijn neefje met veel plezier, glimmende oogjes en die prachtige lach nieuwsgierig zijn naar de dieren. Laat hem leren hoe hij met bepaalde rekensommen de benodigde hoeveelheid voer kan bepalen. Laat hem groeien doordat hij leert over werelddelen waar de tijger woont. Laat hem praten in andere talen om verder te leren over de olifant. Laat hem vertellen, voordragen en onderwijzen over zijn zo geliefde onderwerp. Laten we hem uitdagen, wakker houden, stimuleren. Laten we hem begeleiden om te groeien in de dingen waarin hij van nature al goed is. Laten we dit uitbreiden. Laten we zijn Unique Selling Points vergroten zodat hij maximaal een bijdrage kan leveren aan onze wereld.

Is dit een utopia? Een wensdroom van mij: iemand die keurig het leersysteem in Nederland heeft doorlopen? Van peuterschool tot en met universiteit? Van iemand die de waarde inziet van rekenen en taal maar daarnaast ook het belang ervaart van groei op ‘sociaal’ gebied? Misschien. Maar het mooie van wensdromen is dat ze heel krachtig zijn. Zeker wanneer ze gedeeld worden door meerdere mensen.

Laten we leren van elkaar.

Een yoga oefening om samen te doen, met kinderen of volwassenen:

Ga tegenover elkaar staan en klem een stokje/ potlood of viltstift tussen jullie handpalmen. De één leidt, de ander volgt. Beweeg door de ruimte. Wissel. Neem de tijd. Praat even na.

Ik ben een hufter. En jij?

Afgelopen week bleek uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau dat ‘de Nederlanders’ (jij en ik dus) zich meer zorgen maken over de normen en waarden in Nederland (vrij vertaald naar ‘hufterigheid’) dan over onze economie, criminaliteit, integratie en nog wat andere zaken.

Kijk hier voor een kort item hierover: http://nos.nl/video/277526-hufterigheid-vervelender-dan-economie.html

Wat ik opvallend vind in dit filmpje is dat alle geïnterviewden praten over ‘de mensen’. Met daaraan gekoppeld hoe hufterig ze zijn. Ze negeren je in een winkel, ze zijn niet tolerant, ze helpen je niet wanneer nodig, ze doen bot en onaardig. Ze hebben geen geduld of een kort lontje. Kortom: zeer zorgwekkende zaken. Na het voorbeeld van onze minister-president waarover ik vorige week schreef, is het duidelijk: de hufterigheid in Nederland neemt grote vormen aan! Daar moet wat aan gedaan worden! Liefst door iemand anders…..

Want kijken naar jezelf, naar je eigen aandeel? Nee, dat doen we niet zo graag. Wijzen naar anderen, onderuit zitten en afwachten. Liefst hard klagend. Daar zijn we goed in. Ons land zit vol hufterigheid en we ergeren ons er collectief aan maar: Wie zijn dan die hufters?, is mijn dringende vraag.

Ik en jij.

Ga eens terug naar de cursief gedrukte tekst hierboven en vervang ‘ze’ door ‘we’. Eén of meerdere dingen herken je. Omdat je druk was, hoofdpijn had, ruzie met je vrouw had, geïrriteerd. Ja, je hebt een gerechtvaardigd excuus om even niet behulpzaam, geduldig of wat dan ook te zijn.

Het grootste probleem is dat we geen eigen verantwoordelijkheid meer nemen. We zijn gepamperd, toegejuicht om niks, we hebben teveel geld en tijd om ons bezig te houden met dit soort zaken. Maar het ergste van alles: het ligt nooit aan onszelf. De ander veroorzaakt de hufterigheid en de ander moet het ook weer oplossen (al dan niet dezelfde ander).

Mocht je toch iets willen doen. Hier vind je een paar tips:

1. Slaap voldoende

Moeheid is een groot (en tevens onderschat) gevaar. Het maakt je minder opmerkzaam, sneller geïrriteerd en minder tolerant.

2. Sport

Breng je lichaam in goede conditie. Het brengt je tevredenheid, kracht en een rustige geest. Minstens twee keer in de week.

3. Kijk naar jezelf

En naar je leven: wat bevalt je en wat niet? Zorg dat je tevreden bent. Met jezelf en de dingen die je doet. Verander daar waar nodig.

4. Stop met (ver)oordelen

Over jezelf, over anderen en over andere situaties. Wijzen naar anderen creëert een negatieve energie. Daarvan hebben jij en anderen om je heen, last. Snel oordelen, zonder veel kennis van feiten of eigen ervaring is zinloos en een teken van zwakte. Vorm een gedegen mening. Vanuit je eigen kwaliteiten, rust en kern.

5. Mediteer

Ga rustig zitten en concentreer je op je ademhaling. Laat je lichaam ontspannen en laat stress, gedachtes en spanning los op een uitademing. Neem hiervoor een paar minuten de tijd. Stel je voor dat er onder aan je, waar je op de grond zit, wortels groeien de aarde in. Hiermee veranker je jezelf in de aarde.

Wanneer je je ontspannen voelt, concentreer je dan op de buitengrens van je lichaam, je huid. Volg dit in een lange lijn, je hele lichaam langs. Stuur dan bewust je ademhaling naar deze lijn en stel je daarbij voor dat je de afbakening wat minder star maakt. Je stelt je voor dat er een soort bewegende zone ontstaat om je lichaam heen en dat jouw energie verder reikt dan alleen binnen in jouw lichaam. Als je dit kan voorstellen, blijf dan even bij dat gevoel en vergroot het langzaam. Je kan het zover uitbreiden als je zelf wilt: de ruimte waarin je zit, het huis, de straat, omgeving. En als je wilt kan je je uiteindelijk verbinden met de hele aarde en alles daarom heen. Gebruik steeds je ademhaling en doe de oefening tot daar waar het goed voelt voor jou. Creëer een verbinding.

Breng dan je aandacht weer terug naar je lichaam. Verdiep je ademhaling iets en beweeg je vingers en tenen. Kom weer dichtbij jezelf en voel de verbinding die je vanuit jezelf hebt met de wereld om je heen.

Sluit af.