Ruimte voor verdriet

Het ‘schoon’ haalden we er al snel af. Wij waren gewoon zussen. We aten samen, lachten over die rare broers waar we mee getrouwd waren. Ze was er voor me, plotseling, op moeilijke momenten. En dat terwijl zij zelf toen zo moest vechten om rechtop te blijven staan, zowel geestelijk als lichamelijk. Zonder twijfel kwam ze heel dichtbij me. Gewoon omdat we familie werden. En dat dus ook nooit over zou gaan.

Wat was ze mooi. Een enorme doorzetter. Liever een lach dan een traan, schouders eronder en door. Zorgen voor een ander: ‘hup, dat doen we even’. Energie voor tien. Ze kreeg tegenslag, knokte door een scheiding. Maar wij bleven zussen. Door dik en dun. Ze leverde voortdurend een strijd met haar lichaam om haar gezondheid. Totdat ze een hersenbloeding kreeg en in coma raakte. Na een dag of tien stierf ze. En hoewel het al jaren geleden is, rollen de tranen tegelijk met de woorden uit me. Want oh, wat hou ik van haar en wat doet het pijn.

En wat brengt het nieuws van afgelopen weken het allemaal ineens weer dichtbij.

Rouw. Of rauw. Ik weet zeker dat jij het kent. Op jouw manier. Verlies. Van een dierbare. Van een illusie. Van een zekerheid, hoop of een baan. Je kan er tientallen boeken over lezen, uren over praten, rivieren van tranen over huilen. Maar jouw verlies zal er altijd zijn. Jij bepaalt wat je ermee doet.

Misschien stop je het weg. Kijk je een andere kant op. Praat je er niet over, kijk je er niet naar, begraaf je jezelf. Of in ieder geval je hoofd, diep weggestopt in de grond. Omdat je denkt dat als je dat doet, het er niet is, of minder wordt.

Misschien praat je er over, sport je, zuip je. Schreeuw je het uit. Hardop, of juist heel zacht, bijtend op je hand. Misschien is het nog heel vers, of juist al jaren oud. Komt het ineens opzetten, als een vlinder die even op je landt. Gaat het een tijdje met je mee om daarna weer te verdwijnen naar de achtergrond. Altijd bij je.

‘Er is een gevoel van verdriet’, klinkt anders dan ‘ik ben verdrietig’. En op deze manier mindful kijken naar wat er nu op dit moment is, zonder oordeel, zonder te willen veranderen, zonder ontkenning maar juist in aanvaarding, geeft ruimte. Door op deze manier de woorden te kiezen voorkom je dat je je (teveel) identificeert met je verdriet. Voorkom je erdoor verzwolgen te worden. Of plat geslagen. Begrijp me goed: het verdriet blijft. Precies zoals het is. Maar op deze manier krijgt het misschien wel exact de vorm, lading en gevolgen die het moet hebben.

Een paar tips bij heftige emoties en gevoelens:

1.                  Adem

Je bewust worden en focussen op je ademhaling brengt je direct in de toeschouwersrol. Hierdoor kan je met meer afstand het gevoel of de emotie bekijken. 

2.                  Onderzoek

Waar voel je de emotie lichamelijk? Verandert er iets in je lichaam? En wat doet het gevoel met je gedachten?

3.                  Stel vast zonder oordeel

Misschien klopt je hart sneller, krijg je hoofdpijn, denk je dat het nooit meer goed komt. Al deze veranderingen kan je bekijken en vaststellen vanuit je toeschouwersrol. 

4.                  Verdiep je bewustzijn en ervaring van de toeschouwersrol

Wat voel je daar? Hoe is het in dat gebied? Je bent toeschouwer van je gevoelens, emoties en gedachten vanuit je eigen kern. Ervaringen die je hier kan hebben zijn rust, vrede, licht etc. Onderzoek en verdiep dit.

5.                  Reik een hand uit naar anderen. Voor jezelf. Voor steun. Om te geven en te ontvangen.

Ik wens de Koninklijke familie en ieder ander die verdriet en rouw ervaart sterkte, licht en kracht toe.