Hier heb je geen tijd voor....

De groep mensen zwelt aan. Zonder het te zien kan je het voelen. Dat jij als onderdeel steeds meer wordt opgenomen in de groter wordende groep. Jij, met je gehele zelf lijkt steeds meer naar de achtergrond te verschuiven en de groep als geheel naar voren. Vanuit een duidelijke roep ben ook jij hiernaar toe gekomen. Je wordt geleid door iets waarvan je niet precies weet wat het is. Wel is je heel duidelijk dat je hier nu moet zijn. Op dit plein, voor de oude kerk. Op een tijdstip waarop je normaal gesproken je nog een keer zou omdraaien: lekker nog een paar uurtjes slapen voordat de wekker gaat. De wekker die het startsein geeft voor je dagelijkse routine: opstaan, kinderen, werk, regelmaat. Doorgaan. Druk. Over-leven.

Maar nu sta je hier. De donkerte en vochtige lucht is nog niet verdreven door de komende dag. Het is mistig, koud. Diep weggescholen in kragen, mutsen en jassen verzamelen hier de mensen. Ogen zijn naar de grond gericht. Er wordt nauwelijks gesproken. Schouders worden dichter tegen elkaar gedrukt omdat de ruimte op het plein steeds meer gevuld wordt. Naar binnen gekeerd. Ieder daar samen.

Het begon met kleine signalen: pijn in je knie waardoor je twee weken niet kon lopen. Thuis moest zitten, de wereld vanaf de bank bekijken. Genoeg tijd om na te denken. Een ander perspectief te krijgen. Godzijdank hielpen pijnstillers en fysio je weer letterlijk snel op de been. Waardoor huis, baan en voetbal niet langer hoefde stil te liggen. Daarop volgden de problemen thuis: ziekte van ouders en kind, veel geregel, zorgverlof zelfs. Je moest volhouden, doorgaan want ze hadden je nodig. Maar toen al kwam af en toe de afstand, de vragen en de twijfel: klopt dit? Wat gebeurt hier? Gelukkig was het na een paar maanden rustig. Kon je weer door. De twijfel rustig opgeborgen in een hoekje diep weggestopt. En daarna de crisis op je werk. De onduidelijkheid van leidinggevenden, geen heldere koers, geen communicatie. En jij moest dit uitleggen aan collega’s en medewerkers, de boel sussen, mensen op de rit houden. Zonder dat je zelf snapte wat er gebeurde en je je af en toe afvroeg of jij zelf nog wel op ‘de rit’ zat. Toen werd het moeilijker de twijfels weg te stoppen. Onrust, beweging, schudden, onzekerheid en onduidelijkheid. Je begon het te voelen in je lijf. Pijn in je nek en schouders, kortademig. En het erge was dat je je hier ook bewust van werd. Je wist dat er iets niet klopte, dat je lijf aan het protesteren was. Als een soort laatste poging je iets duidelijk te maken. Je lijf werd ‘occupied’ door een beweging die je iets duidelijk wilde maken. Alleen wat dat was? Je wist het niet.

Je zoektocht was begonnen.

Net als alle anderen kwam je hier nu vanwege die zoektocht. Wist je zonder woorden dat je samen op pad zou gaan. Schouder aan schouder. Met totaal onbekenden. Maar met anderen met wie je een verbinding voelde die zo helder en sterk was dat je hem misschien wel nooit met je eigen vrouw gevoeld had. Het voelde eenzaam hier te zijn. Maar goed zo samen.

In deze beweging zal het pad gelopen worden. De gezamenlijke voeten zullen in 1 richting lopen. De trillingen zullen doorklinken tot ver in andere landen. Zullen een roep zijn naar anderen die ook op pad zijn. Zodat uiteindelijk de verschillende groepen samen zullen komen en 1 grote beweging zullen vormen.

Maar zover is het nog lang niet. Eerst is het wachten. Wachten op het signaal.

Neem je tijd. Dit is een vervolgverhaal. Zonder te weten wat het eindpunt is kan jij onderdeel worden van de zoektocht. Door rust te nemen en afstand. Te bekijken hoe jouw zoektocht begint. Wat jouw rol is in de voortdraaiende carrousel. Stel je eens voor op het kerkplein en kijk vanuit daar eens naar jezelf in je eigen leven van vandaag. Zonder oordeel. Gewoon doorademen.