Vooraf: in alle vroegte ben je met vele anderen samen gekomen op het plein voor de kerk. In de koude ochtendnevel sta je te wachten. De onrust in je lijf en leven heeft je naar deze plek gebracht.
Je voelt je hart bonken in je keel. Je ademhaling hoog, in datzelfde gebied. Koude vingers. Hoe lang gaat dit nog duren?
Vanuit de verte hoor je een geluid aankomen. Gerommel komt dichterbij, als een windvlaag die over de daken schuurt en takken van bomen zwiepend in beweging zet. Steeds harder wordt het geraas en nu voel je ook een stevige windvlaag over het plein heen razen. Een golf van beweging gaat door de mensen heen, de hoofden gaan omhoog, komen uit kragen van jassen en iedereen kijkt verwachtingsvol om zich heen: we gaan.
Zonder verdere vragen of onduidelijkheid zet de groep zich in beweging. Je loopt het kerkplein af. Door het klinkerstraatje, langs de huizen, omhoog, de stad uit. Het gaat langzaam, voetje voor voetje door de smalle straatjes maar toch ben je snel bij de stadsgrens. Het lijkt wel alsof tijd een andere strekking heeft gekregen, normaal gesproken zou je nu ongeveer langs de winkel van Pien lopen, terwijl je nu de stad al achter je laat.
Langzaam ontstaat er meer ruimte. Het pad door het weiland is breed zodat je iets meer bewegingsvrijheid ervaart. Je ademt een aantal maal diep in en uit. Je voeten dragen je zonder morren en verdere vragen. Sowieso is opvallend hoe berustend je je voelt. Je lijf neemt het over en lijkt over een wijsheid te bezitten die een groot vertrouwen inboezemt.
Ergens is het wel lekker. Lekker om los te laten. Te vertrouwen op je lijf, je gevoel. Gewoon hier te lopen. Buiten in de natuur. De frisse ochtendlucht diep in te ademen als nieuwe energie. En met elke stap en uitademing meer stress, spanning en onrust achter je te laten. Dit nemen ze je in ieder geval niet meer af.
Opeens wordt je aandacht getrokken naar de bosrand. Er staat een kind. Met grote ogen kijkt het je recht aan. Vanaf het moment dat jullie ogen elkaar kruizen, lijken ze aan elkaar vastgeklonken. Als twee lichtbundels door een mistige nacht verbinden jullie ogen een energiestroom. Van jou naar het kind en weer terug. Het is niet duidelijk waar jouw blik ophoudt en die van het kind begint.
Je draait je weg uit de groep mensen en volgt het pad van je ogen. Er is totaal geen keuze of twijfel: je wordt recht naar het kind toegetrokken. Het is alsof je voeten de grond niet raken want zonder probleem loop je door de omgeploegde berm, langs takken en stap je zelfs over prikkeldraad heen. Al die tijd met je ogen verzonken in die van het kind.
Als je bij het kind aankomt stop je. Je reikt je beide handen voor je uit en het kind doet hetzelfde. Jullie ogen blijven verbonden maar nu is er een extra energie uitwisseling namelijk die tussen jullie beider handen. Je voelt een kriebel in het midden van je handpalm. Meer dan alleen de warmte van het ene lichaam naar het andere. Ook hier ontstaat een verbinding waarmee energie wordt uitgewisseld. Tussen jou en het kind. Je zegt niks. Zou ook niet weten wat je zou moeten zeggen.
Je voelt je één. Eén met de natuur, de kou, de frisheid, de heldere atmosfeer. Je voeten stevig op de grond. Eén met jezelf, een soort berusting, ‘het is goed zo’. En zonder twijfel één met dit kind. Met wijze ogen staart het kind je aan. Je voelt jezelf bekeken en vraagt je af wat je fout hebt gedaan of in ieder geval wat je beter had kunnen doen. Maar het kind kijkt. Zonder oordeel. Er is geen fout of goed. Er is precies datgene wat er is. Berusting. Zonder waarde oordeel. Je laat je langzaam meenemen door het gevoel. Laat je onzekere houding, veroordelende blik en afstraffende woorden achter je. Er komt steeds meer berusting, vertrouwen, acceptatie en liefde. In datgene wat gebeurd is. Wie je was en bent, wat je hebt gezegd en gedaan. Met wie je samen was en met wie niet. En langzaam, als een soort film die vanuit de verte steeds helderder wordt, zie je prachtige taferelen. Verre uitzichten, groepen mensen, lachend van plezier, verliefden, geluk, tranen. Steeds duidelijker zie je je dromen, je leven, je liefde, je geliefden en jezelf. Wat een schouwspel. Precies zoals het is.
Neem je tijd. Ga even rustig zitten met een rechte ruggengraat en haal een paar keer bewust en diep adem. Kijk eens of je mee kan lopen. De verbinding kan maken met het kind. Kan kijken zonder oordeel. Steeds in contact met je eigen ademhaling. Kijk maar wat er gebeurt. Zonder verwachting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten