Guus Hiddink de bladkorf in!

Het is je hopelijk niet ontgaan dat het herfst is geworden. De tijd van het jaar waarin er zoveel blad valt dat er hier door de gemeente extra bladkorven worden geplaatst. Dat deze alleen voor blad zijn moet kennelijk in ons land met open deuren nogmaals worden vermeld, maar daarover straks meer.

De herfst is een voor de hand liggend moment om het over loslaten te hebben. De bomen laten ons keurig zien hoe kinderlijk eenvoudig het onvermijdelijke werkt (of zal ik het ‘natuurlijk’ noemen?). Maar die zijn dan ook niet begunstigd met een prachtig onnavolgbaar menselijk brein waar wij zo dankbaar en veelvuldig gebruik van maken.

En vanuit dat brein beslissen wij dat loslaten moeilijk is. We hebben er allerlei gedachten over en bij, doen ons stinkende best om het te leren maar het blijft worstelen om dingen (gedachten) los te laten.

‘We waren echt een perfect stel samen. Belachelijk dat hij dat allemaal weggooit.’

‘Ik moet wel blijven zorgen voor anderen, anders gebeurt het niet.’

‘Oh, had ik dat nou maar nooit gezegd, wat ben ik ook een stommeling.’

‘Alles is nu zo perfect, ik wil dat het altijd zo blijft.’

‘Mijn werk/ baas/ kinderen/ leven/….. (vul zelf in) levert me stress op.’

Dat onnavolgbare menselijke brein is een mooie grappenmaker. Vergelijkbaar met Guus Hiddink als een man die je nodig hebt, waar je op kon bouwen en rekenen en die in veel gevallen van grote waarde is. Tot het moment dat er ineens de situatie ontstaat waar diezelfde brein/ Hiddink je belemmert. Je de weg ontneemt naar verdere groei. Een moment waarop actief en bewust ingrijpen nodig is. Om met behulp van de nieuwe huidige feiten een besluit te nemen wat je verder brengt. Als mens of als team.

Alle bovenstaande quotes zijn overtuigingen. Die jij in je brein maakt. Exact hetzelfde geldt voor de overtuiging dat loslaten moeilijk is. Wanneer je iets uitzoomt en je op die manier bewust wordt van de werking van je brein, kan je ook zelf een keuze maken of je wel of niet waarde hecht aan de overtuiging. En dus of je je erdoor laat belemmeren of dat je hem ombuigt zodat je verder kan.

Begin eens met het volgende gedachten experiment. Hiermee gebruik je je brein om je meer bewust te worden van de werking en de belemmeringen die datzelfde brein je oplevert.

1.       Onderzoek welke overtuigingen jij hebt die je last opleveren en die je graag zou willen loslaten

2.       Onderzoek het thema ‘loslaten’. Wat vind je ervan? Denk je dat het moeilijk is?

3.       Prent je dan in je gedachten dat loslaten misschien wel het meest natuurlijke is dat we voortdurend doen. Hierbij helpt het volgende inzicht: iedere uitademing die je (al dan niet bewust) doet, is het loslaten van de inademing.

4.       Als je dit een open deur vindt, schrijf het dan op een blaadje en mediteer er een kwartier per dag op.

Ik weet dat het niet gemakkelijk is maar ik ben ervan overtuigd dat we het kunnen.

Adem in. En adem uit.

De mooiste dalen!

‘Ik ben er niet van gediend dat u dat op die manier doet en ik vraag u dan ook met klem daarmee op te houden.’ Mijn stem klinkt schril en mijn snel kloppende hart strijdt met mijn adem om een plek veel te hoog in mijn borst. Ik krijg het warm en vermoed dat mijn wangen rood worden. Ik sta (nog wel op beide voeten gelukkig) op hoge poten mijn punt te maken en voel me boos.

Ineens realiseer ik me al bovenstaande sensaties en besef me dat ik de boze en negatieve energie van de ander heb overgenomen. Tijd om weer terug te keren naar mezelf. Even ademhalen….

Iedereen staat in meer of mindere mate open voor de mensen, sferen en energieën om zich heen. Je herkent ongetwijfeld dat je je op bepaalde plekken lekkerder voelt, dat sommige mensen ‘je beter liggen’ en misschien herken je ook boven omschreven situatie waarin je je realiseert dat je bijvoorbeeld veel heftiger reageert dan normaal (is degene die naar boven komt wanneer je je auto bestuurt dezelfde persoon die ontspannen aan het eten is/ zijn hond uitlaat of zijn kinderen voorleest??).

Een heleboel ouderen en (vooral) kinderen zijn extra gevoelig voor datgene wat er om hen heen gebeurt. Hooggevoeligheid wordt het ook wel genoemd. Iets meer dan ieder ander moeten zij bewust omgaan met wat ik noem hun eigen tuinonderhoud: wat komt er in en wat moet gesnoeid en verwijderd. Hier bewust mee omgaan is een ontwikkelproces van vallen en opstaan waarin je steeds alleen maar kan leren.

De reacties van hooggevoeligen kunnen misschien wel eens vreemd overkomen. Ze reageren op voor jou onbegrijpelijke wijze geprikkeld, worden ziek van een ruimte, situatie of baan en in jouw optiek wordt er soms wel heel zwaar aan dingen getild. ‘Zet het gewoon van je af’! Met wat extra aandacht en training is dat inderdaad voor iedereen fijn om te doen.

Onderschat niet de kansen en mogelijkheden. Van krachtige verbindingen en diepe gevoelens. In sommige beroepen en situaties onontbeerlijk en uitermate nuttig. Mijn werk als coach en trainer leidt tot de mooiste inzichten, ontmoetingen en soms onverwachte resultaten juist vanwege mijn gevoeligheid. En aan potentiële opdrachtgevers leer ik steeds beter uit te leggen dat de tijd en vertrouwen in de begeleiding leidt tot een persoon die steviger staat, helderder communiceert, goed luistert en in staat is om verbinding te maken met zichzelf en zijn omgeving.

Onderzoek eens in hoeverre jij dingen van anderen om je heen oppikt en wat jouw gevoeligheid je oplevert in het dagelijks leven.  Wil je leren er beter mee om te gaan, het eerder herkennen en daarmee jezelf optimaal ontplooien? Doe dan vrijdag 24 oktober mee met de trainingsdag in de buurt van Renkum. Paardencoaching en meditatie. Meer vind je hier

En als je alvast  wilt beginnen:

1.       Train je bewustwording door je eigen gevoelens, gedachten en lichamelijke sensaties te herkennen en benoemen

2.       Houd een dagboekje bij waarin je kort voorbeeldsituaties omschrijft waarin je verder wegging van je eigen kern ten gevolge van je omgeving

3.       Mediteer (ga zitten met een rechte rug en volg je ademhaling) vijf minuten per dag

4.       Visualiseer  jezelf in een grote lichte cirkel, onder je voeten door en over je hoofd heen. Jij bepaalt wat er in en uit komt

5.       Geniet, leef,  huil en verbind. We zijn er allemaal voor elkaar. Steek een hand uit.

Dokter, mag ik een nieuwe rits?

‘Dokter, mag ik een nieuwe rits? Er is namelijk iets kapot in mijn lichaam en het lijkt me wel handig en fijn als u dat even fikst. Kan ik daarna, of beter nog ondertussen, gewoon doorgaan met mijn eigen dingen….’.

Het seizoen is aan het wisselen, de bladeren vallen en misschien merk je om je heen of aan je eigen lichaam dat ons lijf daar even aan moet wennen. Snotterig, stijve spieren, rugpijn, dat soort dingen. We worden wel vaker geconfronteerd met een minder goed werkend systeem in ons lichaam. Pijn, uitslag, moeheid en andere ellende zijn daarvan het resultaat.

In Nederland bestaan nog fantastische vakmensen die de mooiste dingen kunnen. Eén ervan repareerde een aantal weken geleden de kapotte rits van de jas van Rutger. Door zijn tijd, aandacht en toewijding, veranderde de jas van onbruikbaar naar een goed werkend systeem dat precies deed waar het voor gemaakt was: beschermen tegen kou, wind en regen.

Ik geloof dat mijn lichaam is als een jas voor mijn ziel: het biedt bescherming en geeft me de mogelijkheid de wereld om me heen te ervaren. Ik vereenzelvig me niet met mijn lichaam, steeds wanneer ik mediteer ben ik me bewust dat er globaal drie dingen zijn: mijn lichaam, mijn gedachten- emoties-gevoelens en mijn pure zelf.

Toch besef ik me terdege dat mijn lichaam door mij gekoesterd en goed verzorgd moet worden. Dezelfde toewijding, aandacht en tijd welke de kleermaker besteedde aan de  jas van Rutger, probeer ik te besteden aan mijn lichaam. Ik laat het rusten, zorg dat er voldoende en goede brandstof in gaat en ik stretch het iedere dag in verschillende yogahoudingen. Ik probeer er naar te luisteren en de boodschappen te begrijpen die het me vertelt. Dat is een traject van vallen en opstaan en misschien herken je dat zelf ook wel een beetje.

Wat me opvalt is dat een groot aantal mensen de verbinding met hun lichaam een beetje kwijt is: wanneer het systeem niet werkt en de resultaten daarvan merkbaar en storend worden, rennen ze allereerst naar een ander vakmens om het systeem, de storingen en de hele verantwoordelijkheid daarvoor eenvoudig over te geven in handen van meneer of mevrouw de dokter. Ik ben zeer voor hulp vragen, met meer mensen een probleem oplossen en samenwerken maar vind het gemak waarmee de afstand ten opzichte van het eigen lichaam ten toon gespreid wordt verbazend.

Probeer eens 1 keer per dag vijf minuten in te plannen om in contact te komen met je lichaam. Waarom heb je zo vaak hoofdpijn? Waarom ben je moe? Heb je een stijve nek, last van je rug? Je komt in contact met je lichaam door  te gaan zitten in een alerte en ontspannen houding en vervolgens je ademhalingsbeweging te volgen. Als je de oefening wilt uitbreiden ga je na een paar minuten je gerichte aandacht sturen naar al je afzonderlijke lichaamsdelen, van je tenen tot je kruin. Je hoeft niks te veranderen, niks te sturen of te voelen, alleen maar gericht je aandacht te sturen.

Op termijn wordt het dan makkelijker voor je om de signalen van je lichaam te begrijpen en er naar te handelen. Waardoor je misschien zelf eerst een heleboel ten goede kan doen voordat je naar de dokter hoeft te gaan met de vraag: ‘Dokter, mag ik een nieuwe rits’?

De politie verdient geen respect!

Met dank aan sociale media als Facebook en Twitter is het tegenwoordig heel eenvoudig om je mening snel te delen met velen. Het is niet meer zo dat je bij de bakker om de hoek een praatje maakt en dat de reikwijdte van je verhaal (via de slager en de dominee) maximaal het dorp behelst. Nee, tegenwoordig bereiken onze meningen en oordelen eenvoudig de gehele wereld.

Op facebook kwam een foto voorbij van een dame in een politiebus die met haar hand bij haar oor achter het stuur zit. De meningen en afkeurende opmerkingen hierover tuimelen over elkaar heen. ‘Belachelijk! Ze zit te bellen!’, ‘Slecht voorbeeld!’ en: ‘de politie verdient geen respect!'.

Ik kijk naar de foto en vraag me (met wat anderen) af wat ik zie. Ik concludeer dat ik te weinig feiten heb. Staat de bus stil? Misschien wel op een wegsleep aanhanger? En omdat ik niet weet wat er aan de hand is verbaas ik me over het snelle en harde oordeel van anderen om me heen.

Eén van de voor mij aangename resultaten van regelmatig mediteren is dat ik meer bewust wordt. Van mezelf, mijn ratio, mijn gedachten, emoties en mijn lichaam. Steeds vaker ervaar ik dat deze dingen met elkaar verbonden zijn maar zeker niet hetzelfde zijn. Als ik geraakt wordt door een opmerking bemerk ik verdriet en krijg ik buikpijn (verbinding emotie en lichaam) maar het verandert niks aan mij (n) zelf. In de meditatie keer ik daarheen en ervaar ik de kalme en liefdevolle stroom die ik in me heb. Dat ik daar in het dagelijkse leven ook vaak weer vanaf drijf is een feit.

En wanneer je verder van die kern bent afgedreven of niet zo vaak in aanraking komt met je liefdevolle kern die je vertrouwen en rust geeft, wordt het makkelijker mee te waaien met de winden om je heen. Je bent niet stevig geworteld dus meelopen met anderen ligt op de loer. Vanuit deze onzekerheid hebben wij een apart soort houvast gecreëerd: wanneer we anderen naar beneden halen, veroordelen en afkeuren, hebben we zelf een (vals) gevoel van veiligheid en verbonden zijn.  

Verbinding en veiligheid vind je in en vanuit liefde. Dus nooit in afzeiken van een ander, agressie of onzekerheid. Wanneer je jezelf tijd gunt om in contact te komen met jezelf en je eigen kalme kern, zal je je sterker geworteld voelen. Waardoor het minder noodzakelijk wordt om zoveel meningen te vormen of te oordelen. Probeer maar eens of je een dagdeel bewust kan kijken naar jezelf en de oordelen die je hebt. Je zult versteld staan hoe vaak je ergens iets van vindt! En als je deze oefening doet….. doe het dan liefdevol naar jezelf dus veroordeel jezelf niet dat je zo regelmatig oordeelt…

Niets menselijks is ons vreemd en een beetje liefdevolle acceptatie voor jezelf en de ervaringen die je hebt is een goede start om diezelfde acceptatie naar je omgeving te vergroten.

Ik wens je een prachtige dag.

Stilte

Het werd even stil in Nederland deze zomer. Met elkaar stonden we in de brandende zon stil bij leed en verdriet. Respect toonden we. Voor overledenen, voor nabestaanden en voor de functionarissen die hun werk zo respectvol uitvoerden. De manier waarop maakte niet uit, de mate en het onderwerp van respect (voor) tonen interesseerden me: iedereen moest mee doen en wanneer de ongeschreven regels van het respect tonen niet werden gevolgd werd dat direct en luidruchtig afgekeurd. So much for het algehele respect tonen zullen we maar zeggen…

Het was ook even stil in en om mij. Ik schreef geen blogs , ruimde scherven van gebroken huwelijken, sloot een periode af, zorgde zo goed en zo kwaad als het ging voor mijn lichaam en gezondheid en keerde naar binnen. Ik zat in de zon en wandelde met mijn hond. Ik groeide in de stilte. Ontdekte dat ik mezelf uitermate prettig gezelschap vind. Er waren moeilijke en donkere momenten. Maar de stilte en rust brachten me in verbinding met mijn kracht en vertrouwen.

Heb je ook de stilte ervaren deze zomer? Misschien tijdens je vakantie, even afstand van alles. Een moment van kalmte, rust en bezinning? Ik hoop het voor je. Want vandaag pleit ik weer eens heel bewust en actief voor rust en stilte.

Het normale leven begint weer: de kinderen gaan weer naar school, je begint weer met werk of, zoals ik, je maakt nieuwe plannen en stappen op je pad. We weten allemaal dat een mens goed gedijt bij ritme, regelmaat en herkenning. En dat het veranderen van zo’n ritme niet eenvoudig is. Het vergt ratio om een beslissing te maken of datgene wat je doet nog het goede is. En daarna overtuiging en wilskracht om je nieuwe gedrag eigen te maken. Precies dat is de reden dat je in de vakantie vaak even weg van alles heel helder ziet hoe en wat je het zou willen maar dat je binnen zeer korte tijd na de vakantie weer ongemerkt terugvalt in je oude ritme. Van stress, onrust en drukte.

De crux zit hem in het ongemerkte. Wanneer je veranderingen wilt bewerkstelligen zul je bewust aan het werk moeten. Je ratio gebruiken om je af te vragen of je echt klaar bent voor een verandering en daarop een wenselijk plan te maken. En vervolgens je lijf en wilskracht gebruiken om het stap voor stap uit te voeren. Terugvallen, opkrabbelen en borgen hoort erbij. Stilte helpt erbij.

Je kan beginnen met iedere dag tien minuten stilte inplannen voor jezelf. Het lijkt belachelijk veel misschien in de drukte van je bestaan. Maar het is (laten we eerlijk zijn) belachelijk weinig in verhouding tot de tijd die je aan andere dingen en mensen besteed in de resterende 23 uur en vijftiig minuten.

Gebruik de tien minuten. Om bewust te worden. Van jezelf, je ademhaling, je lichaam, je plannen, je ritme en je leven. Bekijk of het ongeveer voldoet aan je wensen. En als dat niet zo is, verander dan jezelf of je houding zodat er meer ritme, rust en vrede komt.

Ik weet dat het niet eenvoudig is. Maar ik weet ook dat het kan.

De stilte in de zomer werd overspoeld door meer ellende en verdriet. Mensen zetten de TV niet meer aan want zijn ‘oorlogsmoe’. En het lijkt wel: hoe groter de problemen hoe kleiner de oplossingen. Laten we dichtbij ons zelf beginnen. Door de rust en kalmte in ons zelf aan te raken. En vandaar uit te verbinden met onze buurman. Kijken wat we voor hem (of haar) kunnen doen. Laten we groeien in de stilte.

De dag des oordeels

Langzaam dringt de wereld mijn droom binnen. Ik hoor het vrolijke gefluit van de vogels. Die in dit seizoen al zo vroeg enorm hun best doen om zich te laten horen. Ik neem afscheid van mijn prachtige droomwereld waarin ik oude vrienden ontmoette en onvermoede moeilijke issues uitwerkte. Ik rek me uit en voel dat mijn rug stijf en pijnlijk is. ‘Straks maar even een lekkere warme douche en wat yoga oefeningen doen’, denk ik. Dan wordt het vast beter. In totaal zijn 40 seconden verstreken.

De dag des oordeels. Wanneer jouw ochtendritueel enigszins vergelijkbare is  aan het mijne heb je in de eerste 40 seconden van wakker zijn al zeven oordelen te pakken. Door en over je lichaam en je omgeving.

Het oordelen ontstaat in onze gedachten. De mind of  ook het ego genoemd. Het is die oude ratelmachine die je ’s nachts wakker houdt met piekeren, die je ineens doet overvallen met angsten, die verbindingen legt die je belemmeren maar ook die ervoor zorgt dat je kan autorijden en die de motivator is te starten met mediteren. De mind beoordeelt voortdurend en maakt een afweging of je er wel of niet iets mee moet.

De mind is net als de auto te besturen. Door oefenen, aandacht richten en bewust worden (bijvoorbeeld van je ademhaling) kan je meer toeschouwer worden van je mind in plaats van het als een willoos slachtoffer te volgen.

Waarom zou je dit willen doen?

Omdat je wel eens wakker ligt te piekeren.

Omdat je onmogelijk overweg kan met die ene moeilijke collega (of baas, of familielid).

Omdat je moe bent, onzeker, een onbestemd gevoel hebt.

Omdat het je niks kost.

En je van alles gaat opleveren.

Meer plezier, meer rust, meer kalmte, meer genieten, duidelijker keuzes, meer contact, meer succes. En bovenal: meer liefde.

Ik begon er ongeveer zes jaar geleden mee te experimenteren. Mindfulness, meditatie. Ik was verdrietig, depressief, vond het leven oneerlijk en bovendien onbegrijpelijk. Ik startte een cursus mediteren en leerde me concentreren op mijn ademhaling. Ik leerde me bewust worden van mijn lichaam en mijn gedachten en leerde er als een toeschouwer naar te kijken. Een belangrijk leerproces dat steeds voortduurt. Met vallen en opstaan, zo las je aan het begin. Ik zet iedere stap met plezier, dankbaarheid en aanvaarding en geniet van de dingen die het me brengt. Het loslaten van oordelen is een voortdurende oefening die begint met bewustwording.

Adem diep in. Hou vast. En adem diep uit. Herhaal zo vaak je wilt.

Fijne dag.

Aspergetijd!

Het is weer zo ver: de natuur heeft haar belofte gehouden en levert ons momenteel de prachtigste asperges. Ik weet dat over smaak niet valt te twisten maar ze zijn heerlijk. Met veel plezier legde ik ze dan ook in mijn mandje vorige week: prachtige witte stengels die me deden uitkijken naar een heerlijke maaltijd.

Zoals altijd en overal, geldt het yin-yang pricipe ook hier: er is naast het plezier van lekker eten een aantal hobbels. Eén kennen we allemaal: de’ iets-meer-ruikende’ toiletgang na het eten van asperges. Je pies stinkt! Niks aan te doen, neus dicht, volgende dag is het over.

De andere hobbel kwam ik vorige week aan mijn aanrecht tegen: een stapel asperges schillen is een heidens karwei waar ik als een berg tegen op zag…. Dat moest anders! En in een split second creëerde ik het recept voor mindful asperges schillen. Worden ze nog lekkerder van! Hieronder mijn recept:

1.       Koop een berg asperges

2.       Zorg voor een goed schilmes

3.       Onderschat de power of the mind niet. NOOIT!

4.       Zorg dat je goed staat of zit (voeten op de grond)

5.       Creëer in je het gevoel van vreugde, plezier, blijdschap en/ of dankbaarheid: deze hele stapel mag jij nu bereiden en ga je straks nog meer van genieten

6.       Begin aandachtig te schillen (punt vastpakken en naar het uiteinde toe)

7.       Ontdek iets wat je er leuk/ mooi aan vindt. (Ikzelf vond het prachtig om te zien hoe er een glimmend laagje tevoorschijn kwam wanneer ik met het mesje langs de asperge schilde).

8.       Blijf steeds je aandacht richten en genieten.

Het was bijna een teleurstelling te merken dat de stapel geschild was. Wat een heerlijke oefening!

Eitjes erbij, ham en aardappeltjes, botersausje en smullen maar!

Gun jezelf het plezier. Juist in dagelijkse handelingen zitten prachtige oefeningen om je mind te sturen in plaats klakkeloos te volgen. Tuin schoffelen, stofzuigen, routineklussen op je werk. Maak er een meditatieoefening van en beleef het plezier.