Taalverkrachting!? Hoe leuk is dat?

Doe jij ook al mee met ‘tout hip Nederland’? Door regelmatig dwars door je zinnen heen te roepen: ‘hoe leuk is dat?’. Om soort van aan te geven dat je zelf (wild) enthousiast bent over iets? Presentatoren op TV, in allerlei magazines, in stukken geschreven door ‘serieuze’ journalisten en vooral op straat en in gesprekken: overal hoor je tegenwoordig de tussenvraag ‘hoe …. is dat?’. Op de puntjes mag je zelf iets invullen maar meestal hoor ik een positief woord ertussen.

Taalverkrachting. Of taalontwikkeling. Maar net vanuit welke kant je kijkt. Ik ben behept met een stel hersens dat af en toe nogal rechtuit werkt. Dat betekent in dit specifieke geval dat wanneer mij een vraag gesteld wordt, er direct in mijn hoofd radartjes gaan draaien om die vraag te beantwoorden. Dat dit sowieso niet altijd handig is, ervaar ik regelmatig maar met de nieuwe ‘hippe’ ontwikkeling word ik steeds op het verkeerde been gezet. Want hoewel het overduidelijk klinkt als een vraag, is het totaal niet de bedoeling dat ik antwoord geef. Lastig.

Hetzelfde heb ik overigens bij het nog veelvuldiger misbruiken van het woord ‘je’ terwijl men ‘ik’ bedoelt: ‘ja, je weet wel hoe dat gaat he? Dan kom je daar aan op dat plateau en dan voel je ineens de grond onder je wegzakken. Echt! Het zweet breekt je dan aan alle kanten uit!’

Ik heb dan steeds moeite om bij het verhaal te blijven omdat mijn hersenen de hele tijd bezwaren uitroepen. In de trant van: Nee! Ik weet helemaal niet hoe dat gaat! Ik was niet op dat plateau. Laat staan dat ik de grond voelde wegzakken of het zweet me uitbrak!’. Maar dat is niet de bedoeling….

De bedoeling is dat ik vriendelijk dit verhaal aanhoor en accepteer dat het lastig is voor degene met wie ik praat om ‘ik’ te zeggen wanneer hij/zij  ‘ik’ bedoelt.

Waarom? Wordt het dan te waar? Komt het dan te dichtbij? En waarom moet er een vreemde vraagconstructie gebouwd worden om je eigen emotie van plezier uit te drukken? Waarom zeg je niet gewoon: ‘dat vind ik ontzettend leuk’, in plaats van ‘hoe leuk is dat?’. Je bedoelt echt het eerste hoor! Dat snappen mijn hersenen nog wel…..

Gaat het nou te ver om me af te vragen of dit voorbeelden zijn van onze hedendaagse situatie waarin we steeds verder van onszelf af komen te staan? Waarin we niet meer goed weten wat we voelen, waar we echt zin in hebben, wat we echt belangrijk vinden? Ik weet het niet. Zonder het al te zwaar te maken wil ik je graag uitnodigen op zoek te gaan naar jezelf. Naar je eigen innerlijke drijfveren, de dingen, mensen, situaties en handelingen waar je zelf vrolijk van wordt. Waar je jezelf goed bij voelt. Waarvan je zonder twijfel en vragen hardop kan uitspreken: dit vind ik ontzettend leuk!

Zoals in mijn geval: samen mediteren!

Zoek een rustige plek op. Zet een stopwatch op minimaal 10 minuten. Ga ontspannen liggen of zitten. Adem een aantal keer rustig in en ontspan steeds meer op elke uitademing. Ga dan in gedachten naar een plek waar je je veilig en geborgen voelt. Gebruik je zintuigen steeds verder om te ontdekken hoe het daar ruikt, klinkt, voelt. Nestel jezelf steeds verder in deze plek. Stel je dan open voor een liefdevolle energie die met jou op deze plek is. Een mens, dier, voorwerp dat een vertrouwde liefde uitstraalt. Die je veiligheid vergroot. Laat dit beeld steeds verder helder worden. En wanneer je wilt, kan je een aantal vragen stellen aan deze persoon/ energie. Het is je eigen innerlijke wijsheid. Altijd bij je. Altijd liefdevol. En steeds beschikbaar. Vergroot je vertrouwen.

Sluit rustig af door een aantal maal bewust je ademhaling te verdiepen en je lichaam wakker te ademen. Vervolg je dag met plezier.

En ter afsluiting nog deze: als iemand bij afscheid naar mij roept: 'Groetjes!', vraag ik me altijd af: 'aan wie?'.