Your fifteen minutes!

De laatste twee weken volg ik met veel plezier de mantra meditatie cyclus van Deva Premal. Het helpt me en geeft me heel veel plezier. Een kwartier per dag voor jezelf invullen is iets wat ik iedereen aanraad. Kies bewust. Voor een moment dat je rust vergroot, je gedachten even stopt en je bewustzijn wakker maakt. Wat het is, is totaal niet van belang. Wanneer je maar bewust kiest en je aandacht richt.

Wanneer ik dit benoem in mijn trainingen antwoorden veel mensen dat ‘hun’ moment ’s avonds is. Wanneer alles gedaan is, de kinderen op bed liggen en dan even lekker hangen voor de TV. Misschien ben jij een uitzondering maar veel mensen rusten totaal niet uit van TV kijken. Onze hersenen worden voortdurend aan het werk gezet en geprikkeld en de tijd raast verder. Voordat je het weet is het voorbij een redelijke bedtijd en heb je niks interessants gezien. Ik zou TV kijken dan ook niet rekenen tot een ideale invulling van een kwartier tijd voor jezelf.

Gezien de dagelijkse drukte waarmee we geconfronteerd worden zou je doel van het kwartier kunnen zijn: rust vinden. Even ‘resetten’. Even de stroom van gedachten, emoties en informatie onderbreken.

Ik vind die rust in meditatie, het verbaast je niet. Steeds weer ervaar ik een grote dankbaarheid om in contact te zijn met mijn kern. Daar de rust te vinden om grote groepen te trainen, moeilijke emoties te hanteren, plezier te maken en liefde te delen. Om me bewust te zijn van mijn kracht, verbinding te maken en voelen met anderen. Emoties en pijn te ervaren op een manier die me niet overspoelt. Om vervolgens weer verder te huppelen.

Hup: het leven door!

Wat doe jij in jouw kwartier??

Je vindt de 21-daagse cyclus hier: http://www.devapremalmiten.com/

 

Een omslag-moment!

Voel jij het ook? De herfst komt eraan. De temperatuur keldert, het wordt eerder donker en de blaadjes zijn al begonnen met loslaten. Nu wij weer. De mooie zomer, fijne herinneringen, misschien moeilijke momenten. Het is er, je zit er even midden in en dan gaat het weer voorbij. Je maakt voortdurend van die overgangen mee in je leven. Eigenlijk is dat het enige wat zeker is: het komt en het gaat. Net als de golven van de zee.

Als je goed kijkt en ervaart dan merk je dat in iedere golfbeweging een zelfde ritme zit: het bouwt op, rolt over het omslag-moment en daarna is er weer de beweging neer. Het lijkt steeds hetzelfde maar is natuurlijk steeds anders.

Het omslag-moment is in veranderprocessen een belangrijk moment: het moment waarop ‘op’ ‘neer’ wordt en andersom. Het is namelijk meestal een moment van leegte, ‘het (even) niet meer weten’, van weerstand, paniek en krampachtig willen vasthouden aan het oude. Deze emotie kan zeer drastische vormen aannemen zoals ook weer blijkt uit het trieste bericht uit Schoonloo gister.

Maar groter of kleiner, drastisch of niet, we moeten mee bewegen. Loslaten en vertrouwen. Ik schrijf er al een tijdje over. Net als dat het steeds helpt om deze momenten door te beleven terwijl je in dicht contact bent met jezelf. Door ruimte te nemen voor de rust, het licht en de liefde die jij in je hebt, wordt het eenvoudiger met wat meer afstand de voortdurende golfbewegingen te aanvaarden.

Omgaan met het omslagmoment wordt gemakkelijker wanneer je de volgende dingen doet:

1. Mediteer

Zodat je meer in contact bent met jezelf en je eigen rust en kracht. Hierdoor hoef je je niet totaal te laten meeslepen met iedere golf en de daarmee onvermijdelijk verbonden verandering. Je ‘zakt’ als het ware wat dieper de zee in waar de golfbeweging wat minder impact heeft.

2. Vertrouw

In combinatie met het eerste punt vergroot je je (zelf) vertrouwen. Overgangen worden makkelijker.

3. Benoem

Wat je loslaat. Wat is geweest. Wat je zult missen. Het loslaten en de verandering doet pijn. Door dat te vermijden, weg te stoppen of te ontkennen, wordt het (zeker) niet kleiner. Waar neem je afscheid van? Maak een altaar!

4. Kijk

Waar je naar toe gaat. Stel je doel. Maak het concreet en benoem het in de tegenwoordige tijd. Je staat in verbinding met je kracht want hebt stap 1 gedaan! Dus wees niet lullig en klein: geniet van iedere fase in deze beweging. Het doel hoeft niet groots te zijn, het plezier des te meer! Het hoort erbij als yin bij yang!

5. En laat los

Want ook die beweging komt weer. Begin weer bij stap 1.

Fijne reis.

Mag het een onsje meer zijn?

‘Mag het een onsje meer zijn’? Ken je die nog? Een prachtige verkooptruc die bij me boven kwam toen ik afgelopen zondag (een stukje..) Zomergasten bekeek waar Daan Roosegaarde te gast was. Een aantal malen herhaalde hij de zin: ‘je moet niet minder doen maar méér! Juist in tijden van crisis’. Een tegenbeweging.

Het golft, beweegt, schudt en is ellendig in de BV Nederland. We praten er al een tijdje over. Het geeft de neiging je hoofd in te trekken, schouders wat omhoog, wachten tot de golf voorbij is. Velen regeren uit angst. Verleggen grenzen van fatsoen en omgangsnormen en proberen daarmee hun eigen hachie te redden. Individualisme lijkt hoogtij te vieren. Allemaal primair (en ‘oud’) gedrag. Mijns inziens geen passend antwoord op de beweging van deze tijd.

En daar is dan een frisse man, zelfverzekerd en guitige blik die ons even een andere kijk geeft: méér doen! Hoofd omhoog! Borst vooruit! Ik dacht erover na en speelde ermee. Volgens mij heeft hij gelijk. Want als we meer gaan doen van hetgeen waar we echt voor zijn dan kan ook ons hoofd omhoog. Gaan we vanzelf steviger staan. En, heel belangrijk, kunnen we vandaar uit gaan verbinden in plaats van vermorzelen. Is dat eng? Ik vind van wel. Jij misschien ook. Maar het blijft maar schudden. Het vastklampen, reorganiseren en bezuinigen ten spijt. Dus misschien moeten we ons eens collectief omdraaien. Een tegenbeweging maken. Méér gaan doen in plaats van ons terugtrekken. Ik waag de sprong.

 Om dat te doen ontdek je een aantal dingen: maak kennis met je zelf, je eigen rustige kern. Ontdek je eigen kleur, stroom en lied. Zing het! Luidskeels. En om het te ontdekken ga je naar de stilte. Werk je met regelmaat aan je lichaam om het gezond te houden. Loop je in de natuur en adem je.

Begin eens met een week, iedere dag vijf minuten in te plannen voor jezelf. Deze vijf minuten mediteer je. Dat betekent dat je even stopt met rennen, zowel fysiek als geestelijk en even de stilte opzoekt. Gun jezelf en de wereld deze 35 minuten als start. En ontdek wat het je oplevert. Maak daarna je vervolg besluit. Je bent welkom met mij te mediteren of zoek een andere groep in je buurt. Onderzoek wat het je oplevert en of je het onderdeel van je leven maakt. Misschien mag het dan al heel snel een onsje meer zijn. De rust, je eigen kracht, de verbinding: een prachtige kern. Op weg naar verbinding.

Face your fears - een 'angstig' bericht

Je kent vast wel het gezegde ‘angst is een slechte raadgever’. Wat zoveel betekent als: ‘je moet beslissingen niet vanuit angst gestuurd nemen’. Daarnaast vergeet ik nooit de woorden van een beroemde bergbeklimmer (zijn naam ben ik wel vergeten…) die zei: ‘angst is 1 van mijn beste raadgevers: het houdt me bij de les en maakt me niet overmoedig. Angst is 1 van de redenen waarom ik dit hier kan navertellen’.

Ik vond het een prachtig beeld, doorspekt met waarheid.

Angst is, net als blijdschap, woede en verdriet een emotie. Emoties komen, samen met gedachten, als een bijna voortdurende stroom uit ons brein, onze Mind. In onze samenleving wordt veel waarde gehecht aan hetgeen je produceert met je Mind. Al zeer jong word je gestimuleerd om vooral je denken te ontwikkelen en worden ‘zachtere’ kwaliteiten als bijvoorbeeld invoelen bestempeld als minder nodig.

 Door te mediteren ervaar je dat jij zoveel meer bent dan je gedachten en emoties. Dat er een diepere laag is waarmee je in contact kan zijn. Naarmate je dit vaker ervaart, kan je je bewust worden dat de emoties en gedachten vanuit je mind een stuk oppervlakkiger zijn dan de ervaringen en het pure weten vanuit je zelf, je eigen diepe kern. Dat het dus niet uitmaakt of angst nou wel of niet een goede raadgever is omdat je beter kan luisteren naar de verdiepende laag daaronder. Zweverig? Nee. Nuttig, praktisch en een goed houvast? Zeer zeker.

Momenteel zie je veel beweging in onze samenleving. Ongetwijfeld ken jij verhalen over reorganisaties, veranderprocessen en banen verliezen. In mijn werk als begeleider bij deze processen valt me op dat mensen in paniek(verander)situaties in eerste instantie teruggrijpen op oud en bekend gedrag. Vaak is dat reageren en acteren vanuit angst. Dat resulteert soms in onmenselijke situaties waarbij aanzienlijke grenzen van fatsoensnormen overschreden worden. Terwijl juist deze ‘paniek’situaties mooie gelegenheden zijn om nieuw gedrag te leren. Constructief, gestuurd vanuit je zelf in plaats vanuit de emotie angst. Op die manier gaan we naar een samenleving van verbinding en gedeelde kracht.

Als je jezelf hierin herkent geef ik je de volgende tips:

1. Sport

Leer door sport en beweging je lichaam kennen. Hierdoor herken je makkelijker stressuitingen als spierspanning, versnelde hartslag en ademhaling.

2. Neem afstand

Door afstand te nemen herken je makkelijker emoties en gedachten van jezelf. Hierdoor wordt het eenvoudiger om deze zelf te blijven besturen in plaats van dat zij jou besturen. Afstand neem je door te mediteren, een ademoefening te doen op de WC, te sporten etc.

3. Leer jezelf kennen

Door vaker in contact te zijn met jezelf in plaats van met je (stress) emoties, wordt het makkelijker van daaruit te leven en beslissingen te nemen. Daarmee doe je jezelf en de wereld om je heen een groot plezier.

Dank voor het lezen. Geniet ervan. Dank voor het leven.

Vlinders

De vakantie is voorbij, relaties worden beëindigd en gister had ik een uitgebreid gesprek met een trainee over een mogelijk faillissement van het bedrijf waar we werken. Het werd me ineens weer zeer duidelijk: we houden niet van afscheid nemen, loslaten, aanvaarden. Want écht: het aller- allerergste zou zijn failliet gaan. Ik vroeg ‘waarom?’.  Dacht aan de kansen, aan platgebrande bossen, aan Shiva, de god van vernietiging, die ruimte maakt voor nieuw leven, een nieuwe cyclus, nieuw groen. Het zit niet in ons dagelijks systeem. We willen vasthouden. Veranderen is eng en moeilijk.

Ergens weten we het wel: hoe harder je knijpt in het handje zand dat je wil vasthouden, hoe makkelijker het tussen je vingers weg glipt. Maar dat ‘ergens’ zit meestal diep in ons verborgen. Keurig afgedekt door ons ego. De praatgrage gedachtenmachine die voortdurend doorratelt als een kip zonder kop. Ons wakker houdt uit onze slaap en de basis is voor onze irreële angsten en verdriet. Ons ego dat ervoor zorgt dat we ons vastklampen aan ziekmakende situaties op werk, in relaties of zelfdestructieve systemen. Alles om maar niet los te laten, te vechten tegen de stroom, vast te houden aan hetgeen we kennen.

Ik doe er ook soms aan mee en steeds realiseer ik me weer de enorme stroom van vertrouwen, kracht en liefde. Waarmee ik verbonden ben. Die in en om ons heen is. Altijd weer. Ons pure zijn. Ons ‘Ergens’. En dan ineens gaat het: kan ik loslaten en aanvaarden. Zien dat relaties voorbij gaan, dat na eb vloed komt en toegeven dat het even wat minder gaat.

Ik vertel helemaal niets nieuws. Maar hoop dat je jezelf de tijd gunt het ook even aan te raken. Je diepste kern, los van je ego. Je basis waarin je weet dat het precies zo gaat als het gaat. Dat je mee mag bewegen met de stroom. Dat vastknijpen, krampachtig en hard, een illusie is. Dat je kan vertrouwen.

Een prachtig waargebeurd verhaaltje als afsluiting, over liefde en vertrouwen.

Met glas en papiertje stond ik in mezelf te praten tegen de prachtige vlinder. Die zo druk fladderde tegen mijn raam, op zoek naar de weg naar buiten. ‘Doe maar voorzichtig lieverd, het glas is maar klein en ik wil je vleugels niet beschadigen. Ik laat je naar buiten’. Ik stond even en wachtte tot er wat rust zou komen. Ik haalde rustig adem en keek naar de vlinder.

De vlinder draaide weg van het raam, landde op mijn rechterborst en ging rustig zitten. Ik hoefde alleen maar drie passen naar buiten te zetten om de vlinder de verdiende vrijheid te geven. Een prachtig gebaar. Loslaten en vertrouwen.

Ik wens je een fijne dag.

Balanceren

‘Je bent te soft. Moet harder van je af bijten. Niet over je heen laten lopen. Je moet vechten’. Ik ken deze opmerkingen en jij misschien ook. Duidelijke grenzen stellen vanuit een pure houding die voortkomt uit vrede en liefde, is niet makkelijk. Dat het mogelijk is bewijzen de Tibetanen en de Dalai Lama met hun geweldloze strijd. Dat er een spanningsveld bestaat tussen je eigen welbevinden en de inbreuken die anderen daarop maken is een feit.

Wat ermee te doen?

Wanneer je kwaad wordt aangedaan of je geconfronteerd wordt met de negatieve energie van een ander, moet je extra hard werken om bij jezelf te blijven en niet mee gesleurd te worden. Vrij gemakkelijk ga je mee in het negatieve gedrag en vind je jezelf ineens schreeuwend en vechtend tegen over iemand terwijl je dat helemaal niet wilt. Ik schreef er al eens eerder over.

De laatste tijd bevind ik mij in een aantal conflictueuze situaties: er is een aantal mensen dat op een bepaalde manier met mij omgaat die me niet bevalt. Je hoeft waarschijnlijk maar even terug te denken om zelf ook een voorbeeld naar boven te halen waarin je dat gebeurde.

Ik kijk altijd graag en veel naar mijn eigen aandeel: wat kan ik veranderen om de situatie te verbeteren? Hier begint het natuurlijk al met mijn waarde oordeel van de situaties: ik bestempel ze (ondertussen) als conflictueus. En ik constateer dat ik er last van heb. ‘Vechten moet je!!’, roepen mensen om mij heen. Ieder met hun eigen invulling bij dat begrip. En ik? Ik bevind me in een dilemma. Want ja; het is voor ieder belangrijk zijn eigen grenzen te bewaken en zeker ook voor mij maar steeds voel ik liefde. Liefde die sterker is dan de woede. Waardoor de manier van vechten die ik om me heen zie gebeuren me niet past. Ik kies voor de geweldloze strijd zoals ook de Tibetanen. Makkelijk? Absoluut niet. Steeds moet ik opletten of ik daarin niet toch mijn grenzen laat overschrijden. En dat gebeurt ook af en toe. Maar ver van mezelf kiezen voor een andere houding doet me nog meer pijn en verdriet.

Ik focus me op het evenwicht tussen universele liefde en liefde voor mezelf. Ik ben lief voor mezelf en zorg ervoor dat mij geen kwaad en onrecht wordt aangedaan. Ik hou van mezelf zoals ik ook van de ander hou. Ik vertrouw op steun en de onvoorwaardelijke kracht van liefde. Ik val en sta op.

Keuzes

Soms heb je het door. Veel vaker niet. Dan realiseer je je het pas achteraf. Dat je op standje ‘overleven’ stond. Dat je nachten korter werden, net als je lontje. Dat je dingen wegliet die je waarschijnlijk juist wel had moeten blijven doen: sporten, drinken met vrienden, rust nemen. En dan ineens houdt het op. Omdat een ander dat voor je beslist en je ‘ineens’ geen relatie of baan meer hebt. Of omdat je lijf overduidelijke signalen gaat afgeven in de vorm van ziekte, uitslag of andere zaken. Helaas is het meestal zo dat we een externe factor nodig hebben om weer af te draaien. Terug te gaan naar onze kern.

Wellicht heb je in deze periode de gelegenheid om weer dichter met jezelf in contact te komen. Omdat je even afstand hebt vanwege vakantie. Misschien maak je plannen voor jezelf in de periode erna. Vanuit een groot verlangen diep in je. Dat je in contact blijft. Dichtbij jezelf.

Maak je plannen

Wees liefdevol voor jezelf

Maak een ‘anker’ ter herinnering voor de moeilijke periodes

Voer je plannen uit

Blijf bij jezelf

Het is de enige echte waardevolle, vredige en liefdevolle plek.