Terug op het pad

Ik schreef een aantal weken niet. Er gebeurde van alles in mijn leven en de wereld. We kregen een nieuwe koning waarvan sommigen hoopten dat hij verjonging en vernieuwing zou brengen. Hij was 15 minuten op bezoek in mijn woonplaats en bewees het tegendeel: oubolligheid en stijfheid troef. Ik verbaasde me over de krampachtige hang naar oude tradities en normen en vroeg me af of het een reactie is op de hedendaagse onrust.

Ik verhuisde, ontmoette nieuwe mensen die me raken, kwam in onstuimige wateren op werk en relatiegebied en mijn lichaam werd ziek. Behoorlijk ziek. Ik leerde weer duidelijk het verschil tussen mijn lichaam (dat ziek is) en mijn eigen zijn. En heel langzaam sloop mijn oude overlevingsgedrag weer in mijn dagelijkse bestaan: doorgaan. Sterk zijn. Ik verhardde. En verdriette mezelf.

Ik ben dankbaar. Omdat ik weer heb ervaren hoe gemakkelijk het voor ons is om meegesleurd te worden door de stroom van alledag. De zorgen. De overleving. Het helpt me een betere coach, trainer en mens te zijn.

Nu leg ik het pad weer in omgekeerde volgorde af: ik reis weer af naar mijn eigen stevige kern. Ik ga ontspannen en loslaten. En wederom ben ik dankbaar voor meditaties, mantra zingen, de natuur en de liefde.

Want zolang ik adem,

leef ik.

En kan ik dus ieder moment kiezen,

voor  mijn eigen geluk.

Hallo wereld.