Plassen op een andere manier!

Ik heb een puppy van twee jaar wat natuurlijk allang geen puppy meer is. Jullie zagen haar foto eerder voorbij komen. Ze is een vrouwtje en waarschijnlijk weet je wel dat vrouwtjeshonden zittend plassen. Meestal één grote plas. Mannetjes daarentegen verdelen hun plas over tientallen kleine plasjes en tillen hun poot op. Op die manier weet iedereen dat ze daar geweest zijn en dat is belangrijk voor een man(nelijke hond…..). Tot zover de biologieles van vandaag….

Mijn puppy is opgegroeid met haar, door mij genoemde, grote broer en daar heeft ze een en ander van geleerd. Helemaal niet vreemd: ‘waar je mee omgaat word je mee besmet’, zei mijn oma altijd al en dat is natuurlijk zo. Zowel mens als dier leert van de dingen en manieren waarmee ze in hun omgeving worden geconfronteerd. Ritmes, rituelen, eetmanieren en de manier van plassen. Want wat is er nou aan de hand? Mijn kleine vrouwtjes-puppy (dat allang niet meer klein is) plast als een man! Wringt zich in bochten haar poot op te tillen en doet tientallen plasjes per wandeling. Volledig tegennatuurlijk maar geleerd van haar ‘broer’.

Wij mensen zijn van nature aangelegd met een overlevingsmechanisme: in tijden van gevaar stroomt de adrenaline door het lichaam en gaat alle aandacht naar nuttige zintuigen als ogen en oren. De adrenaline zet onze spieren op spanning zodat we (boven onze normale kracht!) kunnen rennen of vechten. Een natuurlijk mechanisme dat ervoor gezorgd heeft dat we hier nu nog zijn.

In de tijd waarin we nu leven lopen we tegen dat natuurlijke mechanisme aan: wanneer we met problemen worden geconfronteerd reageren we zonder nadenken op onze natuurlijke manier: verharden, doorrennen, volhouden. 'Met mij gaat alles goed!'. Maar onze problemen bestaan tegenwoordig niet uit een grote beer die ons wil verscheuren maar uit zorgen. Zorgen om geld, huis, familie, gezondheid en of we het leven kunnen volhouden zoals we tot nu toe geleefd hebben. En met verharding reageren op deze zorgen en problemen is niet handig, niet effectief en bovendien onnodig.

Dat betekent dat we naast onze natuurlijke neiging iets nieuws aan moeten leren. Zodat we meer bewust zijn en vanuit die bewustheid een keuze kunnen maken voor de meest effectieve manier van reageren.

Het is de tijd om kracht te vinden in zachtheid en liefde. Om in tijden van nood te verbinden. Met jezelf en met anderen om je heen. Ik weet: het is tegen onze natuur. Want het schuurt, schudt en beweegt. Houd je je baan? Je huis? Je relatie? Dus juist nu, wanneer je niet vanuit bewustzijn reageert, lijkt het ‘natuurlijk’ te verharden, rennen of vluchten.

Ik geef je het voorbeeld van mijn puppy om je te laten vertrouwen: het is mogelijk om naast dingen die natuurlijk in je systeem zitten nieuwe dingen te leren. Het enige wat je hoeft te doen is je bewustzijn vergroten en je omringen met anderen die een voorbeeld zijn. Leren van elkaar.

Je echte kracht zit in jezelf. In zachtheid en liefde.

Ga zitten. Zet een stopwatch, neem in ieder geval tien minuten voor jezelf. In een warme ruimte waar je niet gestoord zult worden. Volg je ademhaling en sta jezelf toe spanning uit het lichaam weg te laten vloeien. Stel je voor dat je al je gedachten even laat rusten in een grote, diepe schaal. Je hoeft er even niks mee. Zie hoe het onder een glad wateroppervlak kan wegzakken. Ga dan steeds verder op weg naar jezelf in je eigen bewustzijn. Gebruik steeds de aandacht op je ademhaling als je wordt afgeleid. Ervaar en onderzoek dan totaal het gevoel van kracht dat je vindt in je hart. In je eigen zachtheid en liefde. Neem je voor je hier bewust van te zijn. Deel het met anderen.